«Kι εμείς ερωτευτήκαμε αλλά δε τρελαθήκαμε τους φίλους δεν τους καίμε», λέει το γνωστό άσμα.
«Kι εμείς ερωτευτήκαμε αλλά δε τρελαθήκαμε τους φίλους δεν τους καίμε», λέει το γνωστό άσμα.
«Kι εμείς ερωτευτήκαμε αλλά δε τρελαθήκαμε τους φίλους δεν τους καίμε», λέει το γνωστό άσμα.
Στο “ντιβάνι” ενός ψυχαναλυτή, έχουμε δώσει τη συναίνεση να ψυχαναλυθούμε, να γδυθούμε συναισθηματικά και να σκάψουμε το μέσα μας. Το “συναισθηματικό σκάψιμο” δεν είναι για συζητήσεις με ποτάρες ή για καφέδες μεσημέρι Κυριακής.
Όταν η λέξη «αγάπη» χρησιμοποιείται μόνο όταν μιλάμε για την οικογένεια ή τους ερωτικούς μας συντρόφους, τότε η έννοια της «φιλικής αγάπης», περνά σε δεύτερη μοίρα.
Όταν ήμασταν παιδιά, περνούσαμε ώρες με τους φίλους μας χωρίς να κάνουμε κάτι. Και μόνο η παρουσία τους στον χώρο ήταν αρκετή. Μεγαλώνοντας, οι συναντήσεις με φίλους θέλουν κανονισμό και κάποια αφορμή.
Εσείς καταπιέζετε τον εαυτό σας στις διακοπές με την παρέα σας;
Γιατί απλώς αποδεικνύουν ότι η φιλία μάλλον είχε στηθεί σε σαθρά θεμέλια.
Το friends with benefits είναι εξίσου σημαντικό, όπως μία κανονική ερωτική σχέση. Εσείς μπορείτε να το υιοθετήσετε;
«Φίλα με, σαλπάρω και χάνομαι» και άλλα τέτοια τρομερά για το φιλί, το αιώνιο προπύργιο του έρωτα.
Το ξέσπασμα ανά πάσα ώρα και στιγμή στον φίλο σου, μπορεί να είναι λυτρωτικό για εσένα, αλλά για εκείνον είναι εξαντλητικό.
Σε έναν ατομικιστικό κόσμο, η φιλία είναι πράξη ριζοσπαστική.