Ενώ πλέον οι δυνατότητες για να παρακολουθήσουμε μια ταινία, οποιουδήποτε είδους, περιλαμβάνουν την παρουσία μας σε φυσικά μέρη, όπως ο κινηματογράφος, και πέραν του προγράμματος της τηλεόρασης εκτείνονται στο αχανές του ψηφιακού κόσμου (βλ. streaming), κάποτε -όπως έχετε ζήσει, αν είστε π.χ. Millennial, ή έχετε ενημερωθεί από εμάς τους «παλαιότερους», άρα ανήκετε στους τελευταίους της Gen Z- οι διαθέσιμες επιλογές που υπήρχαν κάποτε ήταν λιγότερες από τα δάχτυλα του ενός χεριού. Βέβαια, ποιος είπε ότι οι πολλές δυνατότητες προσφέρουν και πλουραλισμό επιλογών;

Με αυτό το (πολυσύνθετο και πολυεπίπεδο) ζήτημα έρχομαι πολύ συχνά αντιμέτωπος, ειδικά όταν πλησιάζει ΣΚ και αυξάνεται ο ελεύθερος χρόνος με το παιδί μου, κάτι που -υποθέτω- βιώνουν και οι περισσότεροι γονείς. Εκτός των δραστηριότητων σε εξωτερικούς χώρους και λοιπών αυτοσχέδιων ή απρόοπτων συνθηκών που μας απασχολούν -όχι πάντα δημιουργικά- και παρουσιάζονται εντός σπιτιού, προκύπτουν κάποιες κενές ώρες που κάπως θέλεις να τις εκμεταλλευτείς και να τις μοιραστείς με τον γιο σου, την κόρη σου, το ανήψι σου (γιατί όχι) και γενικότερα με ένα παιδί. Είναι συνήθως οι τεμπέλικες ώρες μετά το φαγητό το μεσημέρι αλλά και το βράδυ, όταν έχουν πέσει πλέον οι ρυθμοί, που θα ακουστεί η ατάκα «μήπως να δούμε καμιά ταινία;» και θα αντάλλαξετε βλέμματα απόγνωσης γιατί είτε θα τα έχετε δει «όλα» είτε δεν θα ξέρετε τι να πρωτοεπιλέξετε.

Εμπειρικά μιλώντας, αφού «been there, done that» που λέμε, η απάντηση σε αυτή την ερώτηση δεν είναι ποτέ εύκολη και η αιτία είναι οι εξής λόγοι:

⠂Οι λεγόμενες «οικογενειακές ταινίες» οριακά έπαψαν να αποτελούν genre στη βιομηχανία του κινηματογράφου

⠂Οι ταινίες που κυκλοφορούν και είναι κατάλληλες για παιδιά και γονείς, αλλά δεν είναι animation και δεν ωθούν τους μεγαλύτερους σε αυτοκτονική βαρεμάρα, είναι ελάχιστες

⠂Οι περισσότερες απ’ αυτές τις ταινίες θα είναι live-action προσαρμογή από κάποιο animation, όπως το “Alladin” του 2019 και πολλές ακόμα

⠂Όσες έχουν rate κατάλληλο για παιδιά, ίσως τελικά δεν είναι και τόσο κατάλληλες

Έτσι, και αφού με την Α., την κόρη μου, έχουμε δει με κάθε δυνατό τρόπο όλες τις πρόσφατες ταινίες που μπορούμε να παρακολουθήσουμε μαζί και έχουμε εξαντλήσει όλες τις διαθέσιμες επιλογές που μας δίνει για παράδειγμα το Netflix, το τελευταίο διάστημα της κάνω μια εισαγωγή σε ταινίες της δικής μου γενιάς. Ταινίες «που μεγαλώσαμε μαζί τους», όπως συνηθίζουμε να λέμε, και όσο μας κρατούσαν συντροφιά μας ταξίδευαν παράλληλα σε άλλους κόσμους, είτε φαντασιακούς είτε πραγματικούς. Πλέον είμαι σε θέση να πω, με την όποια σιγουριά μπορεί να αποδοθεί στην δεδομένη χρονική στιγμή, ότι αυτές οι 10 ταινίες -χωρίς αξιολογική σειρά- που θα δείτε παρακάτω είναι και οι καλύτερες επιλογές που έχετε (απ’ όλες τις κινηματογραφικές περιόδους) για να δείτε μαζί με το παιδί σας – είμαι ανοιχτός σε προτάσεις, feel free να τις καταθέσετε στα comments στα social του Olafaq.

Stand by Me (1986)

H ταινία “Stand by Me” του Rob Reiner βασίζεται στο μυθιστόρημα του Stephen King “The Body”, και ακολουθεί 4 αγόρια στην ηλικία των 12 ετών που ζουν στο Όρεγκον -εκπληκτικά τοπία- το 1959. Οι τέσσερις φίλοι ξεκινούν ένα ταξίδι στη φύση της περιοχής Castle Rock για να ανακαλύψουν πρώτοι απ’ όλους το πτώμα ενός αγνοούμενου αγοριού. Αν και το καστ απαρτίζεται κυρίως από νέους ηθοποιούς, είναι εξαιρετικό με αξιοσημείωτες ερμηνείες. Η 4αδα των Wil Wheaton, River Phoenix (αδικοχαμένος), Corey Feldman και Jerry O’Connell είναι απίστευτα fan to watch, ενώ η παρουσία του Kiefer Sutherland είναι τόσο εκνευριστική όσο και ερμηνευτικά απολαυστική. Οι κριτικοί επαινούν μέχρι και σήμερα το “Stand by Me” για την ικανότητά του να αποτυπώνει την αθωότητα των παιδικών φιλικών σχέσεων αλλά και την αφοσίωση που απαιτούν σε εκείνες τις ηλικίες – κάτι που ίσως εμπνεύσει και το παιδί. Η ταινία θεωρείται μια από τις καλύτερες κινηματογραφικές μεταφορές ιστορίας του Stephen King, σύμφωνα και με τον ίδιο.

Chef (2014)

Το “Chef”, του πρωταγωνιστή-σκηνοθέτη-σεναριογράφου-συμπαραγωγού Jon Favreau, θεωρείται μια road comedy-drama ταινία και ακολουθεί έναν διάσημο σεφ ο οποίος, μετά από μια δημόσια διαμάχη στο (τότε) Twitter με έναν κριτικό φαγητού, χάνει τη δουλειά του σε ένα δημοφιλές εστιατόριο του Λος Άντζελες και κάνει μια στροφή στην καριέρα του οδηγώντας μια καντίνα (food truck) μαζί με έναν πρώην συνεργάτη του και τον γιο του. Η ταινία διαθέτει ένα καστ πολλών αστέρων, με τους Sofía Vergara, John Leguizamo, Scarlett Johansson, Oliver Platt, Bobby Cannavale, Dustin Hoffman και Robert Downey Jr. να συμμετέχουν στη ροή και την πλοκή της ιστορίας με πραγματική διάθεση – έτσι φαίνεται τουλάχιστον, οπότε για εμάς είναι αρκετό. Μπορεί οι στιγμές γέλιου να μην είναι πολλές αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μην απολαύσετε όσα παρουσιαστούν στην οθόνη σας, συν ότι στο τέλος ενδέχεται η ταινία να σας οδηγήσει στην κουζίνα για να μαγειρέψετε μαζί με το παιδί σας.

Goonies (1985)

Τα 80s σημαδεύτηκαν κυρίως από ταινίες υψηλού budget και Sci-fi έπη. Ωστόσο, εκείνη η δεκαετία μας προσέφερε και μια ατελείωτη λίστα από ταινίες κατάλληλες για όλες τις ηλικίες, που όχι μόνο δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από άλλα φιλμ “σοβαρών” ειδών αλλά έχουν και έναν μαγικό τρόπο να αγγίξουν την καρδιά του θεατή. Η ταινία “Goonies”, σε σκηνοθεσία Richard Donner και παραγωγή Steven Spielberg, αφορά μια παρέα παιδιών (Goonies) που ζει στην Αστόρια του Όρεγκον (ξανά το εκπληκτικό Όρεγκον μπροστά μας) και μπλέκουν πρόθυμα σε μια περιπέτεια ανακάλυψης του θησαυρού ενός πειρατή (Μονόφθαλμος Γουίλι). Το καστ περιλαμβάνει τους Sean Astin, Josh Brolin, Corey Feldman (πανταχού παρόν), Jonathan Ke Huy Quan, Martha Plimpton, κ.ά. Η ταινία καταφέρνει να δημιουργήσει ένα μιξ συναισθημάτων, με αστεία για μικρούς και μεγάλους και στιγμές αγωνίας. Τα “Goonies” θεωρούνται πλέον μια κλασική καλτ ταινία, ενώ χαρακτήρες όπως ο Sloth και ο Chunk έχουν αφήσει το δικό τους στίγμα στην ποπ και ιντερνετική κουλτούρα.

Yes Day (2021)

Στην ταινία “Yes Day” του Miguel Arteta, πρωταγωνιστεί η Jennifer Garner (η μαμά, Allison Torres), ο Edgar Ramirez (ο μπαμπάς, Carlos Torres) και απ’ τα τρία παιδιά τους η μεγαλύτερη κόρη, Kattie Torres, είναι η Jenna Ortega, γνωστή σε όλους μας πλέον λόγω της σειράς “Wednesday” και των νέων ταινιών “Scream”. Η οικογένεια Torres είναι μια κλασική, τυπική (και στερεοτυπική), 5μελης οικογένεια. Η μαμά, η αυστηρή της υπόθεσης, βρίσκεται στο σπίτι ενορχηστρώνοντας την λειτουργία της ομάδας έτσι ώστε όλα να κυλούν «ομαλά» και βάσει προγράμματος. Η “Μέρα του Ναι”, στην οποία οι γονείς θα πρέπει να λένε «ναι» σε όλα, προέκυψε μετά από μια αναπάντεχη συνάντηση με έναν περίεργο καθηγητή, και λίγο άβολο τύπο, όταν αυτός τους ενημέρωσε για το κόνσεπτ αυτής της θεματικής μέρας. Η ταινία προσφέρει ανάλαφρες και οικογενειακές στιγμές γέλιου και διασκέδασης, φυσικά στερείται κάποιας εμβάθυνσης και ανάλυσης, αλλά δημιουργεί αρκετές αλυσιδωτές σκέψεις στους γονείς, σίγουρα και στα παιδιά.

Hook (1991)

Κατά την γνώμη μου -και λαμβάνοντας ως δεδομένο πως δεν μπορούμε να διαλέξουμε ποια είναι η καλύτερη ερμηνεία του Robin Williams- το “Hook”, σε σκηνοθεσία Steven Spielberg, είναι η καλύτερη ταινία που έπαιξε ποτέ ο αγαπημένος ηθοποιός. Ο τρόπος που ενσάρκωσε τον Peter Pan, οριακά κατάφερε να αφαιρέσει απ’ το μυαλό μας την κλασική φιγούρα του παραμυθιού και να ταυτιστεί ο Williams μαζί του. Με λίγα μαθήματα «πτήσης» απ’ την Tinker Bell (Julia Roberts) και τη βοήθεια των «Χαμένων Αγοριών», ο Peter Banning (Robin Williams), ένας επιτυχημένος δικηγόρος που η δουλειά τού αφήνει λίγο χρόνο για τα παιδιά του, συνειδητοποιεί ότι στην πραγματικότητα είναι το μικρό αγόρι που δεν ήθελε ποτέ να μεγαλώσει (Peter Pan), μέχρι που έφυγε από τη «Χώρα του Ποτέ» για το Μανχάταν. Εξαιρετικός επίσης και ο Dustin Hoffman στον ρόλο του Captain Hook.

My Octopus Teacher (2020)

Το απόλυτο blockbuster του Netflix κατά τη διάρκεια της πρώτης χρονιάς στην πανδημία, ήταν ένα χταπόδι. Συγκεκριμένα, το πρωτότυπο ντοκιμαντέρ “My Octopus Teacher”, σε σκηνοθεσία των Pippa Ehrlich και James Reed, το οποίο καταγράφει τον έναν χρόνο που πέρασε ο σκηνοθέτης Craig Foster δημιουργώντας μια σχέση με ένα άγριο χταπόδι σε ένα θαλάσσιο δάσος με φύκια στη Νότια Αφρική. Η ταινία, σε αφήγηση του Foster και με δικά του υποθαλάσσια πλάνα, παρακολουθεί την στενή σχέση του Foster με το χταπόδι, καταγράφοντας την καθημερινότητά του στο φυσικό του περιβάλλον (το νερό), συμπεριλαμβανομένης της παιχνιδιάρικης φύσης του, της άμυνάς του ενάντια στους καρχαρίες και του θανάτου μετά το ζευγάρωμα και την παραγωγή αυγών. Το “My Octopus Teacher” έχει λάβει ευρεία αποδοχή από κριτικούς και κοινό, με το Rotten Tomatoes να του αποδίδει 93% ενώ κέρδισε και το Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ στην 93η απονομή. Το μήνυμα της ταινίας τονίζει τη σημασία της σύνδεσης του ανθρώπου με τη φύση και της αναγνώρισης της θέσης της ανθρωπότητας μέσα στον φυσικό κόσμο. Εν τω μεταξύ, η Α. θεωρεί πως είναι καλύτερη ταινία που έχουμε δει – τη δικαιολογώ.

The Burbs (1989)

Δυστυχώς δεν είναι πολλές οι ταινίες που συνδυάζουν τα κωμικά στοιχεία με εκείνα του (επιφανειακού) τρόμου, και αν θέλουμε να δούμε κάποια απ’ αυτές θα πρέπει να επιστρέψουμε στα 80s και στα 90s, εκεί δηλαδή που ανήκει και η ταινία “The Burbs”, σε σκηνοθεσία Joe Dante. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Tom Hanks, Bruce Dern, Carrie Fisher και Corey Feldman. Η ιστορία διαδραματίζεται στη προαστιακή γειτονιά του Hinckley Hills και ακολουθεί τον Ray Peterson (Tom Hanks), καθώς αρχίζει να υποψιάζεται τους μυστηριώδεις νέους γείτονές του, τους Klopeks, οδηγώντας το όλο καστ σε μια σειρά κωμικών γεγονότων. Η -ταξική- παράνοια των προαστείων αναλαμβάνει ρόλο ενορχηστρωτή και μαζί με την κουτσομπολίστικη, καχύποπτη περιέργεια που διακατέχει τις κλειστές γειτονιές, το σκοτεινό χιούμορ που προκύπτει είναι εξαιρετικό. Στο “The Burbs”, το λεγόμενο «αμερικανικό όνειρο» σατιρίζεται μέσω της σλάπστικ κωμωδίας και απαίτει ένα κουβά ποπ κορν για να το παρακολουθήσετε.

Wonka (2023)

Η ταινία αφηγείται την ιστορία της καταγωγής του Willy Wonka, ενός χαρακτήρα από το all-time classic μυθιστόρημα του Roald Dahl του 1964, “Charlie and the Chocolate Factory” (Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας). Με πρωταγωνιστή τον -πόσο coolness πια- Timothée Chalamet στον ομώνυμο ρόλο, η ταινία εξερευνά το πώς ο μεγαλύτερος εφευρέτης, μάγος και σοκολατοποιός στον κόσμο έγινε ο αγαπημένος Willy Wonka που γνωρίζουμε σήμερα και αγαπήσαμε κάποτε μέσω του Gene Wilder το 1971 και του Johnny Depp το 2005. Το “Wonka” έχει χαρακτήρα κωμωδίας, μιούζικαλ και φαντασίας, σε σκηνοθεσία του Paul King, ο οποίος έγινε γνωστός από τις ταινίες “ Paddington”. Η ταινία έλαβε θετικές κριτικές, κυρίως για τις ερμηνείες της και τη εξαιρετική της αφήγηση, ενώ απέφερε πάνω από 632 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Η πολυχρωμία, η μουσική και οι ιδιόρρυθμοι χαρακτήρες του “Wonka” μάς προσέφεραν μια νέα εκδοχή ενός αγαπημένου φανταστικού κόσμου, που ναι μεν δεν είχαμε δει πώς είναι αλλά κατά κάποιον τρόπο είχαμε φανταστεί στο περίπου πώς θα μοιάζει όταν έγινε γνωστό ότι πρόκειται για ένα, τύπου, κινηματογραφικό spinoff.

E.T. the Extra-Terrestrial (1982)

Προφανώς και συναντάμε ξανά τον Steven Spielberg, ο οποίος την δεκαετία του ’80 μάς παρέδωσε μερικές από τις καλύτερες ταινίες ever, ως συνέχεια των έργων που έκανε στα 70s, δαιμορφώνοντας όσο λίγοι σκηνοθέτες τη βιομηχανία του κινηματογράφου αλλά και την ποπ κουλτούρα. Το “E.T. the Extra-Terrestrial”, ή εν συντομία “E.T.”, είναι μια ταινία επιστημονικής φαντασίας και αφορά την ιστορία ενός εξωγήινου που θα βρεθεί στη Γη και θα παραμείνει στον πλανήτη μας από ένα λάθος της στιγμής. Ο E.T. δημιουργεί μια ιδιαίτερη σχέση με τον Elliot (Henry Thomas) και τη οικογένειά του (ντεμπούτο για την ΓΛΥΚΥΤΑΤΗ Drew Barrymore), καθώς προσπαθούν να τον κρατήσουν κρυμμένο από κυβερνητικούς πράκτορες, ενώ παράλληλα τον βοηθούν να επιστρέψει στον πλανήτη του. Η ταινία σημείωσε τεράστια επιτυχία, έγινε αυτή με τα υψηλότερα έσοδα εκείνη την εποχή και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές για τη συγκινητική ιστορία, τις ερμηνείες και τα ειδικά εφέ της. Φυσικά, εμβληματική και η μουσική της ταινίας που συνέθεσε ο τεράστιος John Williams. Tip: μετά το τέλος της ταινίας, αφήστε το παιδί σας να μασκαρεφτεί όπως ο E.T. όταν κρύφτηκε στην ντουλάπα των παιδιών.

The Wolf and the Lion (2021)

Δεν πίστευα ποτέ ότι μια ταινία με έναν λύκο, ένα λιοντάρι και μια άγνωστη, αλλά κατά τ’ άλλα συμπαθέστατη, πρωταγωνίστρια θα μπορούσε να με κρατήσει ξύπνιο ένα βράδυ Παρασκευής, αλλά γι’ αυτό είναι ωραία η ζωή, για τις γλυκές ανατροπές της. Η ταινία κυκλοφόρησε το 2021 σε σκηνοθεσία Gilles de Maistre και μας δείχνει πως αλλάζει η ζωή και οι προτεραιότητες της νεαρής πιανίστριας Alma (Molly Kunz), αφότου μετακομίζει μόνιμα στο σπίτι του παππού της μετά τον θάνατό του. Εκεί, στην ερημική άγρια φύση του Καναδά με τα κα-τα-πλη-κτι-κα μέρη, η Alma σχηματίζει απρόσμενα την καινούργια της οικογένεια που αποτελείται από ένα κουτάβι λύκο (Mozart) και ένα μικρό λιονταράκι (Dreamer). Όσο ο λύκος και το λιοντάρι μεγαλώνουν τόσο η Alma δένεται μαζί τους και συνειδητοποιεί κάποια πράγματα για τη ζωή της και τη σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον – μη φανταστείτε τίποτα βαθυστόχαστο, προκύπτουν απλώς ως δεύτερες αναγνώσεις στον κάθε θεατή. Στο “The Wolf and the Lion” βλέπουμε αξιολάτρευτες σκηνές μεταξύ των δύο ζώων, οι οποίες κατάφεραν να πραγματοποιηθούν χάρη στο πραγματικό δέσιμο του Mozart (πραγματικό όνομα Paddington) και του Dreamer (πραγματικό όνομα Walter), αφού μεγάλωσαν μαζί από την ηλικία των 5 εβδομάδων – κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων μόνο λίγοι άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και η Molly Kunz, μπορούσαν να τους πλησιάσουν, ενώ το συνεργείο και οι άλλοι ηθοποιοί βρίσκονταν πίσω από κλουβιά. Φυσικά θα υπήρχαν και εκείνοι που επέκριναν την ταινία για ανεύθυνη υποστήριξη της ανατροφής άγριων ζώων από ανεκπαίδευτους ανθρώπους, ωστόσο, αν είναι να “αρπάξει” κάτι ένα παιδί από μία ταίνια ας είναι αυτή η λεγόμενη «ανευθυνότητα» και όχι κάτι επιτηδευμένο που προωθεί, ας πούμε, την πολυτέλεια. Το “The Wolf and the Lion” δεν είναι μια εξαιρετική ταινία υψηλής βαθμολογίας, ενδεχομένως να είναι και κάπως άνευρη, παρ’ όλα αυτά αποτελεί μια τίμια επιλογή -απ’ τις λίγες- που προσφέρει σε αυτό το είδος το Netflix.