Στον κόσμο του κινηματογράφου, λέξεις όπως «reboot», «remake» και «reimagination», έχουν συνδυαστεί με αρνητική προκατάληψη από πλευράς θεατών και, έτσι, έχουν αποκτήσει μια αρνητική χροιά. Όχι και άδικα, βέβαια, αφού σε κάποιες περιπτώσεις οι φιλόδοξες επανεκτελέσεις δεν κατάφεραν να κατακτήσουν το κοινό που γνώριζαν ήδη την αρχική ταινία αλλά δεν κέρδισαν και όσους παρακολουθήσαν τη νέα κινηματογραφική απόδοση του original έργου. Για να βοηθήσω λίγο τη μνήμη σας να ανακαλέσει τέτοιες κινηματογραφικές αποτυχίες, ενδεικτικά, αναφέρω μερικές: το “Oldboy” (2013) του Spike Lee με τον Josh Brolin, το “Psycho” (1998) του Gus Van Sant με τον Vince Vaughn, το “The Pink Panther” (2006) του Shawn Levy με τον Steve Martin και το “Τhe Mummy” (2017) του Alex Kurtzman με τον Tom Cruise -φτάνει ως εδώ, γιατί πονάνε τα μάτια μου όσο τις σκέφτομαι.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν reboot ταινιών που κατάφεραν όχι μόνο να ενθουσιάσουν όσους έσπευσαν στα σινεμά να τις δουν, ή σε κάποια streaming πλατφόρμα, αλλά απέσπασαν βραβεία και ανανέωσαν την επιρροή τους στην σύγχρονη ποπ κουλτούρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τριλογία “Dark Night” του Christopher Nolan που αναγέννησε τον Batman, το “Ocean’s Eleven” του Steven Soderbergh με τον George Clooney στον ρόλο που είχε παίξει ο Frank Sinatra, το franchise ταινιών “Mission Impossible” που εδραίωσε τον Tom Cruise στα blockbuster, το “True Grit” των αδερφών Coen (η original ταινία είναι western του 1969), οι ταινίες “It” (2017 και 2019) του Andy Muschietti με τον Bill Skarsgård να δίνει ρεσιτάλ ανατριχιαστικής ερμηνείας, το “Dune” (2021) του Denis Villeneuve με τον σαγηνευτικό Timothée Chalamet κ.α.
Ίσως, αν βάζαμε σε μια ζυγαριά τα κάκιστα και τα επιτυχημένα remake, το ζύγισμα να ερχόταν ισόπαλο. Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει κάποιος κανόνας που να λέει ότι η επανεκτέλεση μιας ταινίας είναι εκ της βάσεως μια κακή σκέψη με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα, αλλά εξαρτάται από το πόσο η νέα ομάδα παραγωγής θα καταφέρει είτε να αποδώσει στο τώρα, με σύγχρονα μέσα, το παρελθόν είτε να προσεγγίσει το θέμα από μια διαφορετική οπτική γωνία, η οποία, φυσικά, θα πρέπει να έχει μια γερή βάση και στιβαρή δομή. Το κινηματογραφικό reboot, αν αποτινάξει από επάνω του τη σκόνη του παρελθόντος, μπορεί να δημιουργήσει έναν τελείως νέο και διαφορετικό κόσμο από αυτόν της αρχικής ταινίας και να πορευτεί στον δικό της κινηματογραφικό κόσμο της καταξίωσης. Αν θα τα καταφέρει δεν μπορούμε ποτέ να το γνωρίζουμε, ωστόσο, κάποια στιγμή, θα ήθελα πολύ να δω κάποια reboot ταινιών τα επόμενα χρόνια. Ποια είναι αυτά; Θα τα βρείτε στην παρακάτω λίστα.
Casablanca
Η “Καζαμπλάνκα” -μαζί με τον “Νονό” (Godfather)- ίσως είναι η ταινία με τη μεγαλύτερη επιρροή στη βιομηχανία του κινηματογράφου από πλευράς σεναρίου. Το κλασικό έργο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, σε σκηνοθεσία Michael Curtiz, εστιάζει στην ιστορία ενός ερωτευμένου ζευγαριού που χωρίστηκε λόγω του πολέμου και συναντήθηκαν ξανά σε ένα μαροκινό πιάνο μπαρ, με την καλλονή Ingrid Bergman (Ilsa Lund ) και τον σκληρό Humphrey Bogart (Rick Blaine) στους πρωταγωνιστικούς ρόλους -φυσικά, και τον Dooley Wilson στον ρόλο του Sam, τον ακραία συμπαθητικό πιανίστα του μπαρ. Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι να σκεφτώ κάποιον ιδανικό σκηνοθέτη για να το συγκεκριμένο reboot, ωστόσο, άνετα θα έβλεπα τον Brad Pitt ή τον Bradley Cooper στον ρόλο του Rick και την Margot Robbie στης Ilsa.
Rosemary’s Baby
Το “Μωρό της Ρόζμαρι” είναι μια από τις καλύτερες ψυχολογικές ταινίες τρόμου που γυρίστηκαν ποτέ και ο Roman Polanski βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ira Levin. Η ταινία εξιστορεί την εγκυμοσύνη μιας νεαρής γυναίκας (Mia Farrow) στο Μανχάταν, η οποία πιστεύει ότι οι γείτονές της θέλουν το μωρό της για σατανιστικές τελετές. Η καταπληκτική ερμηνεία της Farrow ως Rosemary Woodhouse είναι αξιομνημόνευτη, όμως, κάτι αντίστοιχο, θα μπορούσε να προσφέρει σε ένα reboot και η Natalie Portman, η Emma Stone, η Nicole Kidman, η Rachel McAdams και η Amanda Seyfried. Από μένα, είναι ναι.
Breakfast At Tiffany’s
Η σκηνοθετική μαεστρία του Blake Edwards βοήθησε την Audrey Hepburn να γίνει ένα fashion icon μέσα από τον χαρακτήρα της Holly Golightly. Φυσικά, έπαιξε σημαντικό ρόλο και το ομότιτλο βιβλίο του Truman Capote που είχε κυκλοφορήσει την ίδια χρονιά (1958). Η κομψότητα της Golightly και η φυσιογνωμία της Hepburn έκανε την ταινία all-time classic, είτε στον κόσμο του σινεμά είτε στης μόδας, και το να βρεθεί κάποια άλλη γυναίκα να την “αντικαταστήσει” σε ένα επιτυχημένο remake είναι αρκετά δύσκολο. Αν με ρωτούσε η Paramount, θα τους έλεγα «Μήπως να μιλήσετε με την Emma Watson;»
The Shining
Η “Λάμψη” (1981) μας μεταφέρει στο απομακρυσμένο ξενοδοχείο Overlook, σε μια out of season περίοδο, όπου ο συγγραφέας -και σε φάση ανάρρωσης από τον εθισμό του στο αλκοόλ- Jack Torrance αναλαμβάνει τη θέση του επιστάτη, φέρνοντας μαζί του την οικογένειά του. Κατά τη διάρκεια της διαμονής του εκεί, τα ανεξήγητα φαινόμενα τους βυθίζουν σε έναν εφιάλτη με αποκορύφωμα το “ξέσπαμα” του Jack. Όμως σε ποιον να δώσεις τον ρόλο του Jack Torrance, έτσι όπως τον ενσάρκωσε ο Jack Nicholson; Ποιος να κάτσει στην ίδια σκηνοθετική καρέκλα που έκατσε ο Stanley Kubrick; Δύσκολα τα πράγματα. Ωστόσο, νομίζω πως ο Christopher Nolan θα ήταν ο ιδανικός ενορχηστρωτής της παράνοιας σε μια νέα “Λάμψη” και οι Leonardo DiCaprio και Matthew McConaughey οι καταλληλότεροι υποψήφιοι για τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
The Godfather
Συνεχίζοντας σε ιερόσυλο μοτίβο φτάνουμε και στον “Νονό” του Francis Ford Coppola, με τους Marlon Brando, Al Pacino, James Caan, Robert Duvall και Diane Keaton. Η πρώτη ταινία της επικής τριλογίας του Coppola για τη Μαφία, προσαρμοσμένη στο βιβλίο του Mario Puzo, εκτόξευσε τον Al Pacino και τον Robert DeNiro (αργότερα) σε σούπερ σταρ μεγέθη και μας παρουσίασε έναν εντελώς νέο Marlon Brando ως Don Corleone. Προσωπικά, θα “έβλεπα” τον Quentin Tarantino σε ρόλο σκηνοθέτη για ένα τελευταίο standing ovation στην κινηματογραφική ματιά του, η οποία θα κατάφερνε να δώσει νέο “αίμα” σε ένα τόσο ασφυκτικά καλά δομημένο πλαίσιο, όπως αυτό του “Godfather”. Όσο για τον ρόλο του Brando ως αρχιμαφιόζο Corleone, το όνομα είναι ένα: Sean Penn.
Jaws
Από την ιεροσυλία στη βλασφημία μία παράγραφος δρόμος, και έτσι “ακουμπάμε” τα εμβληματικά και σπουδαία “Σαγόνια του Καρχαρία”. Η πρωτότυπη ταινία του Steven Spielberg, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Peter Benchley του 1974, επικεντρώνεται στο κυνήγι ενός λευκού καρχαρία που τρέφεται με ανθρώπους μετά από μια σειρά επιθέσεών του στην πόλη-θέρετρο Amity Island. Τα συναισθήματα της αγωνίας και του τρόμου διαδέχονται το ένα το άλλο, και η ταινία διαθέτει μια τριάδα ηθοποιών που δύσκολα ξεχνάς: Roy Scheider (Martin Brody), Richard Dreyfuss (Matt Hooper) και Robert Shaw (Quint). Αν, για παράδειγμα, το Netflix αποφάσιζε ένα τέτοιο remake, σίγουρα θα εξασφάλιζε κοσμοσυρροή από νέους συνδρομητές και θα εδραίωνε τη θέση του στον κόσμο του streaming, ενώ o Jordan Peele θα μπορούσε κάλλιστα να αναλάβει επάξια τη σκηνοθεσία της ταινίας. Στον ρόλο του Roy Scheider, ο Keanu Reeves.
Rear Window
Ο επαγγελματίας φωτογράφος L. B. “Jeff” Jefferies (James Stewart), ο ήρωας δηλαδή του “Rear Window” του Alfred Hitchcock, είναι “παγιδευμένος” μέσα στο σπίτι του, καθισμένος σε ένα αμαξίδιο επειδή έχει σπάσει το πόδι του, και εμείς είμαστε παγιδευμένοι μέσα στην οπτική του γωνία η οποία υπολείπεται ελευθερίας και επιλογών. Αφού δεν έχει τι να κάνει και πώς να περάσει ευφάνταστα ή δημιουργικά ο χρόνος τους, καταλήγει να παρακολουθεί τους γείτονες στα απέναντι διαμερίσματα ανακαλύπτοντας έναν φόνο. Μια περιέργεια που καταλήγει σε εμμονή και από εκεί στο πάνθεο των ψυχολογικών θρίλερ. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος ο οποίος μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα από τον Hitchcock αυτή την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και το σασπένς, αλλά, ίσως, ο Ryan Murphy του “Dahmer – Monster: The Jeffrey Dahmer Story” να ήταν μια τίμια επιλογή. Τέλος, το παρουσιαστικό και το υποκριτικό ταλέντο του Benedict Cumberbatch θα μπορούσε να βοηθήσει το συγκεκριμένο reboot να απογειωθεί.
The Silence of the Lambs
Μεγαλώσαμε με την “Σιωπή των Αμνών” να θεωρείται (δίκαια) ένα από τα καλύτερα θρίλερ που έχουν γυριστεί, αλλά μήπως ήρθε η στιγμή για ένα σωστό reboot της ταινίας, αντάξιο του legacy της πρώτης; Ναι. Το “The Silence of the Lambs” μας βυθίζει στα βάθη του πειραγμένου μυαλού του Buffalo Bill, μέσα από τα θύματά του και τη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ του Hannibal Lecter (Antony Hopkins) και της Clarice Starling (Jodie Foster). Η ταινία του Jonathan Demme είχε τόσο μεγάλο impact στη βιομηχανία του θεάματος που δημιούργησε κινηματογραφικό αλλά και τηλεοπτικό σύμπαν γύρω από τον χαρακτήρα του Hannibal, όμως ποτέ και κανείς δεν κατάφερε να ξεπεράσει το πρωτότυπο έργο. Στο μυαλό μου, ο Kevin Spacey θα μπορούσε να δώσει νέα ζωή στον ρόλο που στιγμάτισε τον Hopkins και η Sadie Sink του “Strangers Things”, για να μην παίξουμε safe, θα κούμπωνε γάντι στον ρόλο της Clarice (ακούσατε και εσείς τον Hopkins να λέει το όνομά της;).
Kids
H ταινία “Kids” (1995) του Larry Clark δε θυμάμαι καν αν παίχτηκε στους ελληνικούς κινηματογράφους, ή για πόσο διάστημα, μπορώ όμως να θυμηθώ ότι κυκλοφορούσε ως είδηση στόμα με στόμα. Όλα τα παιδιά στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στα γηπεδάκια και τις πλατείες, μιλούσαν για την ταινία που έδειχνε με ωμό και αφιλτράριστο τρόπο την βάναυση εφηβεία των 90s. Στο “Kids”, ο έφηβος Telly (Leo Fitzpatrick) έχει θέσει ως στόχο του να κοιμηθεί με όσο το δυνατόν περισσότερα παρθένα κορίτσια, αλλά δεν τους λέει ότι είναι οροθετικός. Ενώ βρίσκεται στο κυνήγι της τελευταίας του κατάκτησης, ο Telly και ο καλύτερος φίλος του, Casper (Justin Pierce), καπνίζουν και κλέβουν από καταστήματα στη Νέα Υόρκη. Εν τω μεταξύ, η Jenny (Chloë Sevigny), ένα από τα πρώτα θύματα του Telly, κάνει αποστολή της να σώσει άλλα κορίτσια από αυτόν. Αλλά πριν έχει την ευκαιρία να τον αντιμετωπίσει σε ένα πάρτι, όλα πάνε πολύ στραβά. Η θεματολογία της ταινίας παραμένει επίκαιρη και θα μπορούσε να εμπλουτιστεί με διάφορα σύγχρονα ζητήματα που απασχολούν τους έφηβους της εποχής και προβληματίζουν εμάς τους (ηλικιακά) boomers. Αν και κάπως δύσκολο να προτείνω άγνωστα ονόματα -όπως αυτά των πρωταγωνιστών της αρχικής ταινίας- για το νέο cast του “Kids”, περιπτώσεις όπως της Jenna Ortega, του Harry Styles, του Caleb McLaughlin, της Sadie Sink, της Zendaya, της Mia Goth, του Barry Keoghan και της Sydney Sweeney θα στεκόντουσαν άνετα στο νέο πλατό ενός “Kids” του 2023.
The Birds
Με την κλιματική αλλαγή να βαράει με δύναμη την πόρτα μας, ένα remake του αριστουργήματος του Alfred Hitchcock θα ήταν πιο επίκαιρο από ποτέ. Στην original εκδοχή, τα πουλιά αρχίζουν ξαφνικά να επιτίθονται μαζικά στους κατοίκους της Καλιφόρνιας και σπέρνουν τον πανικό σε όλους. Τόσο απλό; Ναι. Μέχρι το 1963, όταν και κυκλοφόρησε η ταινία, τα πτηνά ίσως να μην έμοιαζαν τρομακτικά και επικίνδυνα, όμως ο Hitchcock κατάφερε να κάνει τους πάντες να τρομοκρατηθούν με τη συμπεριφορά τους. Αν κάποιος δει τώρα την ταινία, πιθανόν να μη βιώσει τα ίδια συναισθήματα με εκείνα των ανθρώπων που παρακολούθησαν το έργο στα 60s -κυρίως, λόγω του τεχνολογικού χάσματος μεταξύ των εποχών-, και γι’ αυτό μια επανεκτέλεση του “The Birds” να είναι αναγκαία πλέον. Από τη μια θα αναζωπυρωθεί η εκτίμηση στο πρόσωπο του σπουδαίου σκηνοθέτη (όχι ότι την χρειάζεται, βέβαια) και από την άλλη θα μας δοθεί η δυνατότητα να μεταφερθούμε σε ένα κινηματογραφικό κόσμο όπου η φύση εκδικείται τον άνθρωπο (όπως και στην πραγματικότητα), και μήπως αυτό μας ευαισθητοποιήσει λίγο παραπάνω.
Στον κόσμο του κινηματογράφου, λέξεις όπως «reboot», «remake» και «reimagination», έχουν συνδυαστεί με αρνητική προκατάληψη από πλευράς θεατών και, έτσι, έχουν αποκτήσει μια αρνητική χροιά. Όχι και άδικα, βέβαια, αφού σε κάποιες περιπτώσεις οι φιλόδοξες επανεκτελέσεις δεν κατάφεραν να κατακτήσουν το κοινό που γνώριζαν ήδη την αρχική ταινία αλλά δεν κέρδισαν και όσους παρακολουθήσαν τη νέα κινηματογραφική απόδοση του original έργου. Για να βοηθήσω λίγο τη μνήμη σας να ανακαλέσει τέτοιες κινηματογραφικές αποτυχίες, ενδεικτικά, αναφέρω μερικές: το “Oldboy” (2013) του Spike Lee με τον Josh Brolin, το “Psycho” (1998) του Gus Van Sant με τον Vince Vaughn, το “The Pink Panther” (2006) του Shawn Levy με τον Steve Martin και το “Τhe Mummy” (2017) του Alex Kurtzman με τον Tom Cruise -φτάνει ως εδώ, γιατί πονάνε τα μάτια μου όσο τις σκέφτομαι.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν reboot ταινιών που κατάφεραν όχι μόνο να ενθουσιάσουν όσους έσπευσαν στα σινεμά να τις δουν, ή σε κάποια streaming πλατφόρμα, αλλά απέσπασαν βραβεία και ανανέωσαν την επιρροή τους στην σύγχρονη ποπ κουλτούρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τριλογία “Dark Night” του Christopher Nolan που αναγέννησε τον Batman, το “Ocean’s Eleven” του Steven Soderbergh με τον George Clooney στον ρόλο που είχε παίξει ο Frank Sinatra, το franchise ταινιών “Mission Impossible” που εδραίωσε τον Tom Cruise στα blockbuster, το “True Grit” των αδερφών Coen (η original ταινία είναι western του 1969), οι ταινίες “It” (2017 και 2019) του Andy Muschietti με τον Bill Skarsgård να δίνει ρεσιτάλ ανατριχιαστικής ερμηνείας, το “Dune” (2021) του Denis Villeneuve με τον σαγηνευτικό Timothée Chalamet κ.α.
Ίσως, αν βάζαμε σε μια ζυγαριά τα κάκιστα και τα επιτυχημένα remake, το ζύγισμα να ερχόταν ισόπαλο. Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει κάποιος κανόνας που να λέει ότι η επανεκτέλεση μιας ταινίας είναι εκ της βάσεως μια κακή σκέψη με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα, αλλά εξαρτάται από το πόσο η νέα ομάδα παραγωγής θα καταφέρει είτε να αποδώσει στο τώρα, με σύγχρονα μέσα, το παρελθόν είτε να προσεγγίσει το θέμα από μια διαφορετική οπτική γωνία, η οποία, φυσικά, θα πρέπει να έχει μια γερή βάση και στιβαρή δομή. Το κινηματογραφικό reboot, αν αποτινάξει από επάνω του τη σκόνη του παρελθόντος, μπορεί να δημιουργήσει έναν τελείως νέο και διαφορετικό κόσμο από αυτόν της αρχικής ταινίας και να πορευτεί στον δικό της κινηματογραφικό κόσμο της καταξίωσης. Αν θα τα καταφέρει δεν μπορούμε ποτέ να το γνωρίζουμε, ωστόσο, κάποια στιγμή, θα ήθελα πολύ να δω κάποια reboot ταινιών τα επόμενα χρόνια. Ποια είναι αυτά; Θα τα βρείτε στην παρακάτω λίστα.
Casablanca
Η “Καζαμπλάνκα” -μαζί με τον “Νονό” (Godfather)- ίσως είναι η ταινία με τη μεγαλύτερη επιρροή στη βιομηχανία του κινηματογράφου από πλευράς σεναρίου. Το κλασικό έργο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, σε σκηνοθεσία Michael Curtiz, εστιάζει στην ιστορία ενός ερωτευμένου ζευγαριού που χωρίστηκε λόγω του πολέμου και συναντήθηκαν ξανά σε ένα μαροκινό πιάνο μπαρ, με την καλλονή Ingrid Bergman (Ilsa Lund ) και τον σκληρό Humphrey Bogart (Rick Blaine) στους πρωταγωνιστικούς ρόλους -φυσικά, και τον Dooley Wilson στον ρόλο του Sam, τον ακραία συμπαθητικό πιανίστα του μπαρ. Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι να σκεφτώ κάποιον ιδανικό σκηνοθέτη για να το συγκεκριμένο reboot, ωστόσο, άνετα θα έβλεπα τον Brad Pitt ή τον Bradley Cooper στον ρόλο του Rick και την Margot Robbie στης Ilsa.
Rosemary’s Baby
Το “Μωρό της Ρόζμαρι” είναι μια από τις καλύτερες ψυχολογικές ταινίες τρόμου που γυρίστηκαν ποτέ και ο Roman Polanski βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ira Levin. Η ταινία εξιστορεί την εγκυμοσύνη μιας νεαρής γυναίκας (Mia Farrow) στο Μανχάταν, η οποία πιστεύει ότι οι γείτονές της θέλουν το μωρό της για σατανιστικές τελετές. Η καταπληκτική ερμηνεία της Farrow ως Rosemary Woodhouse είναι αξιομνημόνευτη, όμως, κάτι αντίστοιχο, θα μπορούσε να προσφέρει σε ένα reboot και η Natalie Portman, η Emma Stone, η Nicole Kidman, η Rachel McAdams και η Amanda Seyfried. Από μένα, είναι ναι.
Breakfast At Tiffany’s
Η σκηνοθετική μαεστρία του Blake Edwards βοήθησε την Audrey Hepburn να γίνει ένα fashion icon μέσα από τον χαρακτήρα της Holly Golightly. Φυσικά, έπαιξε σημαντικό ρόλο και το ομότιτλο βιβλίο του Truman Capote που είχε κυκλοφορήσει την ίδια χρονιά (1958). Η κομψότητα της Golightly και η φυσιογνωμία της Hepburn έκανε την ταινία all-time classic, είτε στον κόσμο του σινεμά είτε στης μόδας, και το να βρεθεί κάποια άλλη γυναίκα να την “αντικαταστήσει” σε ένα επιτυχημένο remake είναι αρκετά δύσκολο. Αν με ρωτούσε η Paramount, θα τους έλεγα «Μήπως να μιλήσετε με την Emma Watson;»
The Shining
Η “Λάμψη” (1981) μας μεταφέρει στο απομακρυσμένο ξενοδοχείο Overlook, σε μια out of season περίοδο, όπου ο συγγραφέας -και σε φάση ανάρρωσης από τον εθισμό του στο αλκοόλ- Jack Torrance αναλαμβάνει τη θέση του επιστάτη, φέρνοντας μαζί του την οικογένειά του. Κατά τη διάρκεια της διαμονής του εκεί, τα ανεξήγητα φαινόμενα τους βυθίζουν σε έναν εφιάλτη με αποκορύφωμα το “ξέσπαμα” του Jack. Όμως σε ποιον να δώσεις τον ρόλο του Jack Torrance, έτσι όπως τον ενσάρκωσε ο Jack Nicholson; Ποιος να κάτσει στην ίδια σκηνοθετική καρέκλα που έκατσε ο Stanley Kubrick; Δύσκολα τα πράγματα. Ωστόσο, νομίζω πως ο Christopher Nolan θα ήταν ο ιδανικός ενορχηστρωτής της παράνοιας σε μια νέα “Λάμψη” και οι Leonardo DiCaprio και Matthew McConaughey οι καταλληλότεροι υποψήφιοι για τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
The Godfather
Συνεχίζοντας σε ιερόσυλο μοτίβο φτάνουμε και στον “Νονό” του Francis Ford Coppola, με τους Marlon Brando, Al Pacino, James Caan, Robert Duvall και Diane Keaton. Η πρώτη ταινία της επικής τριλογίας του Coppola για τη Μαφία, προσαρμοσμένη στο βιβλίο του Mario Puzo, εκτόξευσε τον Al Pacino και τον Robert DeNiro (αργότερα) σε σούπερ σταρ μεγέθη και μας παρουσίασε έναν εντελώς νέο Marlon Brando ως Don Corleone. Προσωπικά, θα “έβλεπα” τον Quentin Tarantino σε ρόλο σκηνοθέτη για ένα τελευταίο standing ovation στην κινηματογραφική ματιά του, η οποία θα κατάφερνε να δώσει νέο “αίμα” σε ένα τόσο ασφυκτικά καλά δομημένο πλαίσιο, όπως αυτό του “Godfather”. Όσο για τον ρόλο του Brando ως αρχιμαφιόζο Corleone, το όνομα είναι ένα: Sean Penn.
Jaws
Από την ιεροσυλία στη βλασφημία μία παράγραφος δρόμος, και έτσι “ακουμπάμε” τα εμβληματικά και σπουδαία “Σαγόνια του Καρχαρία”. Η πρωτότυπη ταινία του Steven Spielberg, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Peter Benchley του 1974, επικεντρώνεται στο κυνήγι ενός λευκού καρχαρία που τρέφεται με ανθρώπους μετά από μια σειρά επιθέσεών του στην πόλη-θέρετρο Amity Island. Τα συναισθήματα της αγωνίας και του τρόμου διαδέχονται το ένα το άλλο, και η ταινία διαθέτει μια τριάδα ηθοποιών που δύσκολα ξεχνάς: Roy Scheider (Martin Brody), Richard Dreyfuss (Matt Hooper) και Robert Shaw (Quint). Αν, για παράδειγμα, το Netflix αποφάσιζε ένα τέτοιο remake, σίγουρα θα εξασφάλιζε κοσμοσυρροή από νέους συνδρομητές και θα εδραίωνε τη θέση του στον κόσμο του streaming, ενώ o Jordan Peele θα μπορούσε κάλλιστα να αναλάβει επάξια τη σκηνοθεσία της ταινίας. Στον ρόλο του Roy Scheider, ο Keanu Reeves.
Rear Window
Ο επαγγελματίας φωτογράφος L. B. “Jeff” Jefferies (James Stewart), ο ήρωας δηλαδή του “Rear Window” του Alfred Hitchcock, είναι “παγιδευμένος” μέσα στο σπίτι του, καθισμένος σε ένα αμαξίδιο επειδή έχει σπάσει το πόδι του, και εμείς είμαστε παγιδευμένοι μέσα στην οπτική του γωνία η οποία υπολείπεται ελευθερίας και επιλογών. Αφού δεν έχει τι να κάνει και πώς να περάσει ευφάνταστα ή δημιουργικά ο χρόνος τους, καταλήγει να παρακολουθεί τους γείτονες στα απέναντι διαμερίσματα ανακαλύπτοντας έναν φόνο. Μια περιέργεια που καταλήγει σε εμμονή και από εκεί στο πάνθεο των ψυχολογικών θρίλερ. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος ο οποίος μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα από τον Hitchcock αυτή την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και το σασπένς, αλλά, ίσως, ο Ryan Murphy του “Dahmer – Monster: The Jeffrey Dahmer Story” να ήταν μια τίμια επιλογή. Τέλος, το παρουσιαστικό και το υποκριτικό ταλέντο του Benedict Cumberbatch θα μπορούσε να βοηθήσει το συγκεκριμένο reboot να απογειωθεί.
The Silence of the Lambs
Μεγαλώσαμε με την “Σιωπή των Αμνών” να θεωρείται (δίκαια) ένα από τα καλύτερα θρίλερ που έχουν γυριστεί, αλλά μήπως ήρθε η στιγμή για ένα σωστό reboot της ταινίας, αντάξιο του legacy της πρώτης; Ναι. Το “The Silence of the Lambs” μας βυθίζει στα βάθη του πειραγμένου μυαλού του Buffalo Bill, μέσα από τα θύματά του και τη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ του Hannibal Lecter (Antony Hopkins) και της Clarice Starling (Jodie Foster). Η ταινία του Jonathan Demme είχε τόσο μεγάλο impact στη βιομηχανία του θεάματος που δημιούργησε κινηματογραφικό αλλά και τηλεοπτικό σύμπαν γύρω από τον χαρακτήρα του Hannibal, όμως ποτέ και κανείς δεν κατάφερε να ξεπεράσει το πρωτότυπο έργο. Στο μυαλό μου, ο Kevin Spacey θα μπορούσε να δώσει νέα ζωή στον ρόλο που στιγμάτισε τον Hopkins και η Sadie Sink του “Strangers Things”, για να μην παίξουμε safe, θα κούμπωνε γάντι στον ρόλο της Clarice (ακούσατε και εσείς τον Hopkins να λέει το όνομά της;).
Kids
H ταινία “Kids” (1995) του Larry Clark δε θυμάμαι καν αν παίχτηκε στους ελληνικούς κινηματογράφους, ή για πόσο διάστημα, μπορώ όμως να θυμηθώ ότι κυκλοφορούσε ως είδηση στόμα με στόμα. Όλα τα παιδιά στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στα γηπεδάκια και τις πλατείες, μιλούσαν για την ταινία που έδειχνε με ωμό και αφιλτράριστο τρόπο την βάναυση εφηβεία των 90s. Στο “Kids”, ο έφηβος Telly (Leo Fitzpatrick) έχει θέσει ως στόχο του να κοιμηθεί με όσο το δυνατόν περισσότερα παρθένα κορίτσια, αλλά δεν τους λέει ότι είναι οροθετικός. Ενώ βρίσκεται στο κυνήγι της τελευταίας του κατάκτησης, ο Telly και ο καλύτερος φίλος του, Casper (Justin Pierce), καπνίζουν και κλέβουν από καταστήματα στη Νέα Υόρκη. Εν τω μεταξύ, η Jenny (Chloë Sevigny), ένα από τα πρώτα θύματα του Telly, κάνει αποστολή της να σώσει άλλα κορίτσια από αυτόν. Αλλά πριν έχει την ευκαιρία να τον αντιμετωπίσει σε ένα πάρτι, όλα πάνε πολύ στραβά. Η θεματολογία της ταινίας παραμένει επίκαιρη και θα μπορούσε να εμπλουτιστεί με διάφορα σύγχρονα ζητήματα που απασχολούν τους έφηβους της εποχής και προβληματίζουν εμάς τους (ηλικιακά) boomers. Αν και κάπως δύσκολο να προτείνω άγνωστα ονόματα -όπως αυτά των πρωταγωνιστών της αρχικής ταινίας- για το νέο cast του “Kids”, περιπτώσεις όπως της Jenna Ortega, του Harry Styles, του Caleb McLaughlin, της Sadie Sink, της Zendaya, της Mia Goth, του Barry Keoghan και της Sydney Sweeney θα στεκόντουσαν άνετα στο νέο πλατό ενός “Kids” του 2023.
The Birds
Με την κλιματική αλλαγή να βαράει με δύναμη την πόρτα μας, ένα remake του αριστουργήματος του Alfred Hitchcock θα ήταν πιο επίκαιρο από ποτέ. Στην original εκδοχή, τα πουλιά αρχίζουν ξαφνικά να επιτίθονται μαζικά στους κατοίκους της Καλιφόρνιας και σπέρνουν τον πανικό σε όλους. Τόσο απλό; Ναι. Μέχρι το 1963, όταν και κυκλοφόρησε η ταινία, τα πτηνά ίσως να μην έμοιαζαν τρομακτικά και επικίνδυνα, όμως ο Hitchcock κατάφερε να κάνει τους πάντες να τρομοκρατηθούν με τη συμπεριφορά τους. Αν κάποιος δει τώρα την ταινία, πιθανόν να μη βιώσει τα ίδια συναισθήματα με εκείνα των ανθρώπων που παρακολούθησαν το έργο στα 60s -κυρίως, λόγω του τεχνολογικού χάσματος μεταξύ των εποχών-, και γι’ αυτό μια επανεκτέλεση του “The Birds” να είναι αναγκαία πλέον. Από τη μια θα αναζωπυρωθεί η εκτίμηση στο πρόσωπο του σπουδαίου σκηνοθέτη (όχι ότι την χρειάζεται, βέβαια) και από την άλλη θα μας δοθεί η δυνατότητα να μεταφερθούμε σε ένα κινηματογραφικό κόσμο όπου η φύση εκδικείται τον άνθρωπο (όπως και στην πραγματικότητα), και μήπως αυτό μας ευαισθητοποιήσει λίγο παραπάνω.
