Στις 28 Νοεμβρίου του 1966, ο Truman Capote φιλοξένησε περισσότερα από 500 άτομα στο Plaza Hotel, στη Νέα Υόρκη για να τιμήσει τον φίλο του, Kay Graham εκδότη της Washington Post. Δεν ήταν απλά ένα κανονικό πάρτι, είχε θέμα τα χρώματα άσπρο και μαύρο και οι καλεσμένοι ήταν καλλιτέχνες, διανοούμενοι και οι «γαλαζοαίματοι» του Μανχάταν.

Τώρα, το θρυλικό πάρτι του Αμερικανού συγγραφέα και σεναριογράφου θα μεταφερθεί στη θεατρική σκηνή στο Broadway ως μιούζικαλ με τίτλο “Party of the Century” με τη μουσική και τους στίχους του Ryan Scott Oliver. Η θεατρική παραγωγή έχει ως πηγή το ομότιτλο βιβλίο της Deborah Davis.

«Βασίζεται στον περίφημο Ασπρόμαυρο Χορό (Black and White Ball) του Truman Capote στο ξενοδοχείο Plaza το 1966 με εκκεντρικότητα, προδοσία και φόνο» ανέφερε ο Ryan Scott Oliver στο Broadway News.

Αλλά τι είχε συμβεί σε εκείνο το περίφημο πάρτι;

«Δεν θα υπάρξει ποτέ άλλη πρώτη φορά όπου κάποιος σαν τον Andy Warhol θα μπορούσε να πει σε ένα δωμάτιο με κάποιον σαν την Babe Paley», είχε δηλώσει η Deborah Davis στους New York Times, αναφερόμενη σε έναν από τους λεγόμενους Κύκνους (Swans) του Capote – την κοσμική σύζυγο του William Paley, ο οποίος έχτισε το αμερικανικό δίκτυο CBS.

Πριν από το Black and White Ball του Capote, κανείς δεν είχε φανταστεί, πόσο μάλλον παρευρεθεί, ένα επίσημο πάρτι με μια λίστα καλεσμένων απρόσμενα και σουρεαλιστικά καθολική. Στην αίθουσα Grand Ballroom του Plaza Hotel, εκείνη την Δευτέρα από τις 10 το βράδυ, Ευρωπαίοι αριστοκράτες, μυθιστοριογράφοι, ακαδημαϊκοί, κοσμικοί, επιχειρηματίες και καλλιτέχνες, μοιράστηκαν τους καναπέδες και ήπιαν την ίδια σαμπάνια, ντυμένοι όλοι στα ασπρόμαυρα – ο Capote είχε εμπνευστεί από μία σκηνή του “My Fair Lady”. Ενδεικτικά, οι πόρτες του ξενοδοχείου άνοιξαν για τους Frank Sinatra, Gloria Vanderbilt, Lynda Bird Johnson, Luciana Pignatelli, Andy Warhol, Albert Maysles, Δούκα και Δούκισσα του Winsdor, Harry Belafonte, Mia Farrow.

Αυτό το πάρτι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και για κάποια άλλα που ακολουθήσαν τα επόμενα χρόνια, όπως του Puff Daddy για τα 29α γενέθλιά του το 1998 που του κόστισε κάτι περισσότερο από 500 χιλιάδες δολάρια, όμως κανένα δεν κατάφερε να το ξεπεράσει. Δεν ήταν οι κραιπάλες που το έκαναν αναπόσπαστο κομμάτι της κοσμικής ιστορίας της Νέας Υόρκης, ούτε το budget που δαπανήθηκε από τον Capote, αλλά η καθαρόαιμη αίσθηση πολυτέλειας και η μαγευτική έλξη που ασκούσαν οι προσωπικότητες που είχαν βρεθεί στην guest list του πάρτι.

Η φήμη του Truman Capote – πριν το πάρτι – είχε ξεπεράσει την λογοτεχνική του ιδιότητα, και σε μια εποχή χωρίς social media και τηλεόραση (όπως την ξέρουμε σήμερα), συνιστούν το επίτευγμα του μοναδικό και απόλυτα ξεχωριστό. Φυσικά, για να φτάσει σε αυτό το σημείο, έπρεπε να γίνει αποδεκτός σε αυτούς του κύκλους καλλιεργώντας μια διασκεδαστική και ταυτόχρονα οξύθυμη και σαρκαστική περσόνα, στα όρια της καρικατούρας. Χαρακτηριστικά που προϋπήρχαν, αλλά εγκλωβίστηκε σε αυτά απομονώνοντας όλα τα υπόλοιπα που δεν θα τον έκαναν αρεστό – εκείνα, τα έβγαλε «στο χαρτί».

Ο Truman Streckfus Persons, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου του 1924, στη Νέα Ορλεάνη. Οι γονείς του χώρισαν όταν αυτός ήταν 4 χρονών και τον έστειλαν να ζήσει με συγγενείς στην Αλαμπάμα, όπου εκεί έγινε φίλος με την Nelle Harper Lee, η οποία αργότερα έγραψε το βιβλίο “To Kill a Mockingbird” – o χαρακτήρας του Dill από το βιβλίο βασίζεται στον Capote και αργότερα η Lee τον βοήθησε όταν έγραφε το μυθικό “In Cold Blood”.

Μέχρι τις αρχές των sixties, ο Capote, ήταν ένας καταξιωμένος συγγραφέας που είχε κερδίσει το βραβείο “O. Henry” και είχε γράψει ακόμα δύο μυθιστορήματα – το “Other Voices, Other Rooms” και το ιστορικό “Breakfast at Tiffany’s”. Η δημόσια προσωπικότητά του, όπως το είχε θέσει ο συγγραφέας Tison Pugh, είχε ξεκινήσει πλέον να έχει ανατρεπτική απόχρωση.

«Υπηρέτησε την προσωπικότητα του queerly, ζώντας ανοιχτά ως ομοφυλόφιλος άντρας σε αδιάφορη περιφρόνηση των αμερικανικών ηθών», είχε δηλώσει ο Pugh.

Φίλος με τους Errol Flynn, Montgomery Clift (με τον οποίο ισχυρίστηκε ότι είχε σεξουαλικές επαφές), Marilyn Monroe, John Huston, Marlon Brando, και Elizabeth Taylor, ο Capote είχε θέσει γερές βάσεις για να μπορεί να κινείται ελεύθερα, ενίοτε και με θαυμασμό, σε όλους τους χώρους καλλιτεχνικής έκφρασης και κοσμικής πλήξης.

Για να μπει όμως στην ελίτ της Νέας Υόρκης χρειάστηκε να κάνει παρέα με ένα γκρουπ συζύγων που ο ίδιος ονόμασε Κύκνους (Swans). Αυτός ο στενός κύκλος περιελάμβανε τις Slim Keith (περιστασιακή ερωμένη του Ernest Hemingway και σύζυγος του Howard Hayward), Lee Radziwill (αδελφή της Jacqueline Kennedy), C. Z. Guest (μετρ της μόδας που υπήρξε μούσα του Salvador Dali, του Andy Warhol και του Diego Rivera), Gloria Guinness (παντρεμένη με κληρονόμο της οικογένειας που είχε την ζυθοποιία Guinness), Marella Agnelli (ιταλίδα από βασιλική οικογένεια και σύζυγος του Gianni Agnelli, προέδρου της Fiat), και Babe Paley (ένα είδωλο του στυλ, σύζυγος του William Paley του CBS και καλύτερή του φίλη).

O Capote, θα μπορούσαμε να πούμε, πως ήταν ένας μαέστρος των κοινωνικών συναναστροφών, ένας guru του PR, ο άνθρωπος που κατάφερε να παίξει με την διασημότητα όσο κανένας άλλος εκείνη την εποχή, και αργότερα, λειτούργησε ως “πρότυπο” συμπεριφοράς για αυτούς που θέλουν να περιβάλλονται από διάσημους ανθρώπους που μιλάνε με κολακευτικά λόγια για αυτούς – ανεξάρτητα αν πίσω από την πλάτη τους, οι ίδιοι, αναφέρονται σε εκείνους με υπονοούμενα και υποτιμητικά σχόλια.

Από κάποιο σημείο και μετά, ο αλκοολισμός και η χρήση ναρκωτικών επιδείνωσαν την ψυχική του ισορροπία, δεν εξέδωσε κάποιο άλλο μυθιστόρημα μετά το “In Cold Blood” και το 1975 δημοσίευσε ένα άρθρο στο Esquire για τους Κύκνους του, αποκαλύπτοντας διάφορα μυστικά. Μέσα από εκείνες τις γραμμές του “La Côte Basque, 1965” έφερε στο φως της δημοσιότητας την απιστία του William Paley, όπου μετά απ’ αυτό η κολλητή του, Babe, δεν του ξαναμιλήσε ποτέ, αλλά και, ίσως, προκάλεσε την αυτοκτονία της Ann Woodward, καθώς ανέσυρε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας την ιστορία θανάτου του συζύγου της, William Woodward (κληρονόμου της περιουσίας της Hanover Bank), το 1955.

O θάνατος του Woodward είχε θεωρηθεί τυχαίος, αλλά σε συγκεκριμένους κύκλους, είχαν διαδοθεί φήμες ότι η Ann τον είχε πυροβολήσει επίτηδες επειδή ήθελε να τη χωρίσει. H ιστορία του Capote, αποκάλυψε αυτή την αποσιωπημένη εκδοχή θανάτου, και όταν η Ann την διάβασε, αυτοκτόνησε καταπίνοντας ένα χάπι κυανίου.

Βέβαια, δεν ήταν η πρώτη φορά που ο ευφυέστατος Capote είχε “παίξει” με τα Μέσα. Τις εβδομάδες πριν από το Black and White Ball, ο Capote είχε προκαλέσει έντονες συζητήσεις στους κύκλους των δημοσιογράφων της Νέας Υόρκης, καθώς δεν τους έδινε κανένα στοιχείο για τους καλεσμένους του. Λίγες μέρες μετά «Το πάρτι του αιώνα», ο Capote, έδωσε στους New York Times την guest list προς δημοσίευση προκειμένου να δημιουργήσει αναστάτωση σε αυτούς που ισχυρίζονταν ότι είχαν πάει στο πάρτι, αλλά στην πραγματικότητα απουσίαζαν.

Όλες αυτές οι ιστορίες κλόνισαν τη φήμη του και η ελίτ άρχισε, σταδιακά, να τον απομακρύνει από τους κύκλους της. Υπέκυψε πλήρως στον αλκοολισμό του, βυθίστηκε στην κατάθλιψη και, εμφανώς εξασθενημένος, σε μία συνέντευξή του το 1978 στο “The Stanley Siegel Show” δήλωσε: «Προφανώς θα αυτοκτονήσω χωρίς να το θέλω».

Ο Truman Capote, πέθανε το 1984 σε ηλικία 59 ετών. Η έκθεση του ιατροδικαστή ανέφερε ως αιτία θανάτου την ηπατική νόσο και την «πολλαπλή δηλητηρίαση από ναρκωτικά».