Τη δεκαετία του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του ’60 στην Πόλη του Μεξικού ζωγράφισε τα καλύτερά της έργα – ανδρόγυνες, ασκητικές φιγούρες, αφοσιωμένες στην επιστήμη και την τέχνη.
Την θυμηθήκαμε με αφορμή ένα τραγούδι αφιερωμένο στην μύστρια του φεμινιστικού κινηματογράφου.
H Dora Maar στο εργαστήριό της στην Rue de Savoie ποζάρει στον φακό του Brassaï το 1943. | © Estate Brassaï - RMN-Grand Palais
Μια σπουδαία φωτογράφος κρυμμένη πίσω από τον μάστερ της ζωγραφικής.
Η ποίηση του Μπρετόν δεν είναι του είδους εκείνου που κερδίζει αμέσως την προσήλωση και την αφοσίωση του αναγνώστη ούτε και δίνεται εύκολα στον θαυμασμό, αφού ο δημιουργός της αρέσκεται στην παραβίαση των λογικών κανόνων της γλώσσας, στα λογοπαίγνια και στις παρηχήσεις και στη χαρισματική μεταστροφή των κοινών και γνωστών εκφράσεων.
Φωτ.: Dezeen
Για τον Ισπανό σουρεαλιστή καλλιτέχνη «και οι αστακοί και τα τηλέφωνα ήταν πολύ σέξι αντικείμενα».
Η έκθεση στο Design Museum παρουσιάζει τη μακροχρόνια επίδραση του σουρεαλιστικού κινήματος στη δημιουργία σχεδόν κάθε αντικειμένου.
H ανατρεπτική, ασεβής – κάποτε βλάσφημη – προσωπικότητά του δεν τον εμπόδισε να γίνει μέλος σε δέκα ακαδημίες. Aσχολήθηκε εξίσου λαμπρά με την ποίηση, την λογοτεχνία, το θέατρο, τον κινηματογράφο, την ζωγραφική, τη σκηνογραφία, τη λιθογραφία, κερδίζοντας έτσι, χωρίς υπερβολή, τη φήμη του πιο πολύπλευρου και παραγωγικού καλλιτέχνη του 20ου αιώνα.
Mια όχι ιδιαίτερα γνωστή ζωγράφο από τη Βιέννη που στα μέσα του 20ού αιώνα έζησε και δημιούργησε στο Λος Άντζελες, έφερε και πάλι στο προσκήνιο ο έμπορος τέχνης Max Levai.
