Αν και το σκετς “The Ministry of Silly Walks” των Monty Python έχει διανύσει μια διαδρομή 54 χρόνων από την ημέρα που προβλήθηκε στο BBC, συνεχίζει να συναρπάζει για διάφορους λόγους, είτε σε επίπεδο ποπ κουλτούρας είτε σε επιστημονικό.

Το εορταστικό τεύχος 2022 του British Medical Journal (BMJ) είχε μία πραγματική μελέτη σχετικά με τις εμβιομηχανικές επιπτώσεις του “ανόητου περπατήματος” των Monty Python, αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά που το Silly Walk εμφανίστηκε σε βιβλιογραφία. Νωρίτερα, το 2020, οι ερευνητές του Dartmouth δημοσίευσαν μια ανάλυση των βημάτων των δύο ανόητων περιπατητών, που στο σκετς των Python ονομάζονταν Putey (Michael Palin) και Teabag (John Cleese), για το περιοδικό Gait and Posture. Ουσιαστικά, οι ερευνητές μέτρησαν πόση διακύμανση μεταξύ των βημάτων υπήρχε και, όπως ήταν αναμενόμενο, διαπίστωσαν ότι και οι δύο τύποι βηματισμού ήταν πολύ πιο μεταβλητοί από ένα φυσιολογικό βάδισμα, αλλά αυτό του Teabag ήταν πολύ πιο μεταβλητό από του Putey.

Αργότερα, όπως αναφέρει το Ars Technica, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Αριζόνα και το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Κάνσας πήγαν τα πράγματα ένα “ανόητο” βήμα παραπέρα, σε μία έκθεση του βρετανικού περιοδικού ιατρικής BMJ. Στα πλαίσια αυτής της μελέτης, συγκέντρωσαν 13 υγιείς ενήλικες και έβαλαν τον καθένα τους σε μια εξέδρα για να μετρήσουν πόσο οξυγόνο εισέπρατταν, πόση ενέργεια κατανάλωναν και πόσο έντονα ασκούνταν. Καθένας από αυτούς περπάτησε αρχικά με κανονικό βάδισμα και στη συνέχεια προσπάθησε να μιμηθεί τον Teabag και τον Putey.

Οι επιστήμονες, λοιπόν, διαπίστωσαν ότι ενώ το περπάτημα στο στυλ του Putey δεν κατανάλωνε πολύ περισσότερη ενέργεια από ένα κανονικό βάδισμα, ο τρόπος του Teabag ουσιαστικά ισοδυναμούσε με έντονη άσκηση.

Με βάση αυτά τα ευρήματά, οι ερευνητές είπαν ότι αν οι ενήλικες περπατάνε “ανόητα” για 11 λεπτά ημερησίως όπως ο χαρακτήρας Teabag του John Cleese, αυτό μπορεί να τους παρέχει τη συνιστώμενη ημερήσια ποσότητα σωματικής δραστηριότητας.

Ωστόσο, δεν υπάρχει λόγος να απογοητευτεί κάποιος αν δεν μπορεί να υιοθετήσει το “Silly Walk” στην ημερήσια ρουτίνα του, καθώς οι ερευνητές επισημαίνουν ότι ουσιαστικά η κίνηση αυτή είναι αναποτελεσματική από άποψη σωματικής ενεργειακής δαπάνης – οτιδήποτε κάνει τις κινήσεις μας λιγότερο αποδοτικές για τον οργανισμό μας μπορεί να επιτύχει τον ίδιο στόχο με το “Silly Walk”, είτε του Teabag είτε του Putey. Και δεδομένου ότι η καλύτερη σωματική δραστηριότητα είναι όποια δραστηριότητα μας δίνει χαρά να την κάνουμε, ένας ανόητος περίπατος, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, μπορεί μερικές φορές να είναι προτιμότερος από το γυμναστήριο.

Με πληροφορίες από: Popular Science

Λίγα λόγια για το “Silly Walk” των Monty Python

Τον Σεπτέμβριο του 1970, στο BBC1 μεταδίδεται το πρώτο επεισόδιο της 2ης σεζόν του “Flying Circus” των Monty Python, με τον τίτλο “Face the press”. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο ο μέγιστος John Cleese παραδίνει στην αιωνιότητα ένα απολαυστικό σατυρικό σκετς, γνωστό και ως “The Ministry of Silly Walks”. Στερεοτυπικά ντυμένος με στυλ συντηρητικού Βρετανού και με ένα όντως ανόητο περπάτημα που τερματίζει κάθε level προσπάθειας απόδοσης ενός τέτοιου περπατήματος, διασχίζει τους δρόμους περνώντας και απο την Whitehall που οδηγεί προς την Parliament Square -στην οποία βρίσκονται περιμετρικά επιβλητικά κτήρια και μνημεία για τους Βρετανούς, κυρίως για να τους υπενθυμίζουν καθημερινά την Βασιλική Μοναρχία- για να φτάσει στην δουλειά του, που δεν είναι άλλη απο την καταβολή επιδομάτων ανάπτυξης των Silly Walks για κάθε ενδιαφερόμενο πολίτη.

Σε περίπου 4 λεπτά η παρέα των Monty Python έχει καταφέρει να σατυρίσει επιφανειακά αλλά και με βαθύτερα νοήματα δεύτερης σκέψης, ένα μεγάλο κομμάτι της Βρετανίας. Φυσικά, δεν ήταν η πρώτη φορά που ενόχλησαν ένα συγκεκριμένο κοινό, αφού και μετά τα πρώτα επεισόδια της πρώτης σεζόν του “Flying Circus”, το BBC έδειχνε να επηρεάζεται απο τις χοντροκομμένες απόψεις περιορισμού και μιζέριας που ακόμα δεν είχαν αποβάλλει ως κοινωνία. Έβρισκαν το χιούμορ τους «αηδιαστικό και μηδενιστικό».