Από την άλλη, οι φτωχοί βλέπουν τους πλούσιους ως τσιγκούνηδες και φιλάργυρους.
Από την άλλη, οι φτωχοί βλέπουν τους πλούσιους ως τσιγκούνηδες και φιλάργυρους.
Από την άλλη, οι φτωχοί βλέπουν τους πλούσιους ως τσιγκούνηδες και φιλάργυρους.
Ο υπερβολικός συναισθηματισμός που μένει στην οθόνη και εν τέλει λείπει από την πραγματική ζωή.
Οι ανάγκες και τα προβλήματα ενός πολιτισμού και μίας κοινωνίας, λειτουργούν ως κατευθυντήριος άξονας για την εξέλιξη και την ανάπτυξη της τεχνολογίας.
Η πολιτική ευθύνη λοιδορείται. Και μαζί της λοιδορείται ο πολίτης και η νοημοσύνη μας.
Ρωτήσαμε ανθρώπους της πόλης να μας πουν κατά πόσο η νοοτροπία της “πολιτικής ορθότητας” έχει βοηθήσει επί της ουσίας την συνύπαρξη των ανθρώπων και οι γνώμες διίσταντο.
Ο σχεδόν ψυχαναγκαστικός στόχος να επισκεφθούμε κάθε νεοσύστατο μπραντσάδικό, ή να παραβρεθούμε σε κάθε “σπουδαία” συναυλία, έχει ουσιαστικά αντικαταστήσει τα μεγάλα σχέδια ζωής.
Το τραγούδι που κάνει την Αθήνα να χορέψει την μιζέρια της δεν αρκεί για να μας βγάλει από αυτήν.
Στην κοινωνία της αποτελεσματικότητας ζούμε απλώς για να εργαζόμαστε και να καταναλώνουμε. Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν πολυτέλεια.
Γιατί μια οικογένεια με βέλη και τόξα έχει αναχθεί σε “απειλή” στην δημόσια συζήτηση; Γιατί οι αρμόδιοι δεν κόπτονται αντίστοιχα για τους άστεγους, τα παιδιά των Ρομά και τους ανθρώπους που δέχονται εξώσεις καθημερινά;
Μπορεί οι αλγόριθμοι να μην ξέρουν τι κάνουν, αλλά οι άνθρωποι σίγουρα ξέρουν.