Η ζωή στην πόλη που “εκτοπίζει” δεν μπορεί να είναι αυτονόητη.
Η ζωή στην πόλη που “εκτοπίζει” δεν μπορεί να είναι αυτονόητη.
Η ζωή στην πόλη που “εκτοπίζει” δεν μπορεί να είναι αυτονόητη.
Σε αυτόν τον κόσμο, το απρόβλεπτο μοιάζει να έχει γίνει ρουτίνα. Οι πυλώνες πάνω στους οποίους είχαμε χτίσει την καθημερινή μας ζωή έχουν αποδειχθεί ευάλωτοι και τρωτοί και συνειδητοποιούμε ότι όλα είναι πολύ πιο εύθραυστα από ό,τι νομίζαμε.
Στην καπιταλιστική κοινωνία, η παραγωγικότητά μας χρησιμοποιείται ως ένα όπλο εναντίον μας.
Δεν φταίμε εμείς που είμαστε τόσο σνομπ, κουτσομπόληδες και αρνητικοί με τους γάμους -ή τουλάχιστον, δεν ξεκινήσαμε εμείς αυτό το beef.
Ας μην επιτρέψουμε στις απλές αλλά ταυτόχρονα σημαντικές λέξεις όπως το «ευχαριστώ» να καταντήσουν ντεμοντέ.
Μια νέα επιστημονική έρευνα επαναφέρει το “γραφικό” ζήτημα του ταξικού χάσματος στο τραπέζι της κοινωνικής διαστρωμάτωσης.
Υπερκόπωση, μαύροι κύκλοι και χέρια ροζιασμένα. Να ένας καλός λόγος να βγούμε σήμερα στους δρόμους.
Η ιστορία αποκαλύπτει ότι η κοινωνία είναι εκείνη που χρειάζεται επιδιόρθωση.
Ακολουθούν μερικές συμβουλές για την αντιμετώπιση του οικολογικού άγχους κάθε φορά που νιώθουμε φόβο και απόγνωση για το τι επιφυλάσσει το μέλλον.
Η ζωή δεν παίζει μουσικές καρέκλες.