«Κατέβα από ΄κει, μα πραγματικά, νιώθεις τόσο δυνατή;», ρωτούσα τη μητέρα μου κάθε φορά που την έβλεπα, μεγάλη πια, ανεβασμένη σε μια μεταλλική, ξεχαρβαλωμένη σκάλα να μαζεύει τα πάνω πάνω λεμόνια από τα δέντρα.
Το σπίτι που γεννήθηκα, μεγάλωσα, φώλιασα, εγκατέλειψα ανοίγοντας τα φτερά μου και επέστρεψα για να το αδειάσω όταν κάθε γνώριμη ζωή έπαψε να υπάρχει μέσα σε αυτό.
Το σπίτι που γεννήθηκα, μεγάλωσα, φώλιασα, εγκατέλειψα ανοίγοντας τα φτερά μου και επέστρεψα για να το αδειάσω όταν κάθε γνώριμη ζωή έπαψε να υπάρχει μέσα σε αυτό.
