Αυτές είναι οι δικές μου σκέψεις και συναισθήματα για ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, την κατάψυξη ωαρίων. Δεν υποστηρίζω ότι κάποιος πρέπει απαραίτητα να ασπαστεί τις δικές μου πεποιθήσεις. Επίσης, δεν κρίνω κανέναν που ακολούθησε έναν διαφορετικό δρόμο στη ζωή του. Και προς θεού, διαβάστε αυτό το άρθρο με επιείκεια.

Πρόσφατα, επανασυνδέθηκα με μια φίλη με την οποία είχαμε χαθεί για μερικά χρόνια. Κατά τη διάρκεια της επανασύνδεσής μας, μου είπε ότι προσφάτως είχε καταψύξει τα ωάριά της. Όπως εγώ και εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο, έχει πανεπιστημιακή μόρφωση, είναι ελκυστική και εργάζεται, αλλά δυσκολεύεται πολύ να βρει σύντροφο.

Ήταν μόνη της για τόσο πολύ καιρό που αποφάσισε να καταψύξει τα ωάριά της για να «κερδίσει λίγο χρόνο», όπως μου είπε. Αν από την άλλη μου είπε ότι αν δεν βρει έναν σύντροφο μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, θα ξεκινήσει τη διαδικασία εύρεσης ενός δότη σπέρματος που θα τη βοηθήσει να γονιμοποιήσει αυτά τα ωάρια.

Όλα αυτά τα χρόνια, υπήρξαν έντονες νύξεις και παροτρύνσεις από την οικογένειά μου να κάνω παιδί μόνη μου σε περίπτωση που δεν βρω σύντροφο. Είμαι σίγουρη ότι κι αυτή έχει νιώσει την ίδια πίεση. Φυσικά, οι περισσότερες από αυτές τις παροτρύνσεις αν και καλοπροαίρετες, δεν παύουν από το να είναι πιεστικές και αγχωτικές για μια γυναίκα. Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, τα παιδιά είναι μεγάλη χαρά και η γέννα θεωρείται από τις περισσότερες γυναίκες κάτι σαν ιεροτελεστία (όχι από όλες απαραίτητα, και ναι σε πολλές περιστάσεις αποτελεί κοινωνικό κατασκεύασμα). Επίσης στην κοινωνία που ζούμε, στις μητέρες αποδίδεται επίσης μεγαλύτερο “status” από εκείνες που δεν έχουν παιδιά.

Αν και για αρκετά χρόνια απέφευγα σκόπιμα να σκέφτομαι μωρά, καθώς πάντα είχα άλλες προτεραιότητες στην άστατη ζωή μου, όπως σπουδές, μετά κι άλλες σπουδές, έρωτες μεγάλους και κυρίως έρωτες αποτυχημένους και φυσικά το συνεπακόλουθο πένθος που ακολουθούσε αυτές τις αποτυχίες, που, πιστέψτε με, διαρκεί πολλούς μήνες, έως και χρόνια. Όλη η ζωή μέχρι τα 37 μου ήταν ένα μπάχαλο, με μερικά ευχάριστα διαλείμματα. Πού μυαλό για παιδιά, οικογένεια, και μια έστω υποτυπώδη κανονικότητα; Ωστόσο, το γεγονός ότι η φίλη μου το μοιράστηκε αυτό μαζί μου, έφερε τους προβληματισμούς για τεκνοποίηση στο προσκήνιο.

Μεγαλώνοντας, πάντα πίστευα ότι θα έκανα παιδιά ή έστω ένα παιδί, αλλά πάντα φανταζόμουν ότι θα τα έκανα στο πλαίσιο μιας σχέσης, με έναν σύντροφο στο πλευρό μου. Όπως εγώ η ίδια ήμουν προϊόν ενός έρωτα, είχα πάντα αυτό το μοντέλο ως πρότυπο. Ποτέ, μα ποτέ δεν περίμενα ότι μεγαλώνοντας οι σχέσεις θα γίνονταν τόσο δύσκολες  και πόσο σ***α  θα ήταν για μένα το να προσπαθώ να βρω σύντροφο.

Νομίζω επίσης ότι ένα μέρος μου αγνοούσε παντελώς το κομμάτι του παιδιού. Γιατί άλλωστε να σκεφτώ ένα μωρό όταν δεν υπάρχει κανένας διαθέσιμος και κατάλληλος άντρας στον ορίζοντα; Επίσης, το να σκέφτομαι μωρά θα έφερνε την απελπισία στα ραντεβού και στις έστω εφήμερες σχέσεις μου. Και παράλληλα θα έκανε κι εμένα να φαίνομαι σαν «απελπισμένη σαραντάρα». Ένα ακόμα κοινωνικό στίγμα βαθιά ριζωμένο στην ρατσιστική μας κοινωνία. Είναι πραγματικά δύσκολο να προσπαθείς να ξεχωρίσεις τους άνδρες που θέλουν απλά να «καυλαντίσουν», ή απλά αποζητούν επιβεβαίωση κι ένα γρήγορο μπουστάρισμα που μπαίνουν στον ρόλο αιμοδιψή κυνηγού και μόλις κατακτήσουν το θήραμά τους βάζουν πλώρη για το επόμενο, από αυτούς που ψάχνουν για μια σχέση, μια σύντροφο να μοιραστούν μαζί της την καθημερινότητα, ή ίσως και το υπόλοιπο της ζωής τους, αλλά ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση, αυτή η σύντροφος μπορεί να μην είσαι εσύ, κι επίσης μπορεί να μην θέλουν καν παιδιά. Ακραία πολύπλοκες διαδικασίες. Και κυρίως, πολύ ψυχοφθόρες.

Ακόμα και χωρίς να προσθέτεις το βιολογικό σου ρολόι στην εξίσωση. Αισθάνομαι ότι αν πιεζόμουν να αποκτήσω παιδί θα με έκανε επίσης πιο πρόθυμη να αποκατασταθώ ή και να συμβιβαστώ σε ίσως προβληματικές καταστάσεις και με τοξικούς συντρόφους,  και αυτός δεν είναι ο τρόπος που θέλω να προσεγγίσω τον χρόνο και τη ζωή γενικότερα.

Αλλά καθώς έκλεισα τα 37, δεν είχα άλλα περιθώρια να συνεχίσω να κρύβω αυτό το ζήτημα κάτω από το χαλί. Έπρεπε να αντιμετωπίσω τους φόβους και τις ανησυχίες που είχα αναβάλει τόσα χρόνια. Έτσι άρχισα να επεξεργάζομαι την επιλογή της κρυοσυντήρησης ωαρίων και την σκέψη της απόκτησης ενός παιδιού μόνη μου στο μέλλον.

Θα προσπαθήσω αρχικά να δώσω μια δική μου σύντομη εξήγηση τι ακριβώς είναι η κατάψυξη ωαρίων. Για περισσότερες πληροφορίες και λεπτομέρειες, υπάρχει πλειάδα πληροφοριών στο διαδίκτυο από ανθρώπους που εξειδικεύονται στο αντικείμενο, όπως γυναικολόγους και εμβρυολόγους, πιο κατάλληλους για να σας δώσουν μια επιστημονική περιγραφή της διαδικασίας. Εγώ θα το εξηγήσω εδώ κάπως όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ.

Είναι ίσως πιο απλό να κατανοήσουμε την κατάψυξη ωαρίων με ένα οικονομικό σχήμα: Μεταφορά ωαρίων από τις αποταμιεύσεις σας στον λογαριασμό σας και σε μια διαχρονική θυρίδα ασφαλείας.

Ως γυναίκες, γεννιόμαστε με x ποσότητα ωαρίων. Αυτά τα ωάρια είναι αποθηκευμένα στον αποταμιευτικό μας λογαριασμό. Βρίσκονται εκεί για όλη μας τη ζωή, οπότε αν καταψύξουμε τα ωάριά μας στα 22, θα έχουμε πρόσβαση στα φρέσκα ωάρια που είχαμε στην ηλικία των 22 ετών, καθώς η κατάψυξη εγγυάται ότι τα ωάρια θα παραμείνουν για πάντα αυτής της ηλικίας. Αν τα καταψύξουμε στα 40, εκτός του ότι πιθανότατα θα μπορέσουμε να καταψύξουμε πολύ μικρότερο αριθμό ωαρίων, αυτά θα είναι διαφορετικής ποιότητας.

Είναι πολύ άδικο, το ξέρω αλλά η ζωή είναι άδικη. Σημασία έχει τι κάνουμε εμείς γι’ αυτό. Τούτου λεχθέντος, τα ωάριά μας βρίσκονται σε ένα είδος αποταμιευτικού λογαριασμού μέσα στις ωοθήκες μας.

Όταν επιλέγετε την κατάψυξη ωαρίων, κάνετε καθημερινά ενέσεις ορμονών για δύο εβδομάδες και τους δίνετε μια τελευταία ώθηση για να ωριμάσουν με τη βοήθεια δύο αναμνηστικών ενέσεων. Οι αναμνηστικές σας ενέσεις είναι οι δύο τελευταίες ενέσεις που θα κάνετε στον εαυτό σας πριν πάτε για τη διαδικασία. Η δουλειά τους είναι ουσιαστικά να στείλουν τα ωάρια που είναι έτοιμα ή που είναι πιο κοντά στην ωρίμανση στον λογαριασμό σας, όπου ο γιατρός σας θα μπει με μια σύριγγα και θα τα αφαιρέσει για να τα καταψύξει.

Έτσι μεταφέρουμε τα ωάρια από έναν αποταμιευτικό λογαριασμό που γερνάει σε έναν που τα προστατεύει από τη δοκιμασία του χρόνου. Τα ωάρια στη συνέχεια αποθηκεύονται σε μια «τράπεζα ωαρίων», μέχρι δέκα χρόνια (αυτό ισχύει για την Κύπρο, όπου το έκανα εγώ, σε άλλες χώρες ισχύουν άλλες προϋποθέσεις). Είναι γενικά μια αρκετά ακριβή διαδικασία (στην Κύπρο επιδοτείται από το κυπριακό κράτος), που δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις θα πρέπει να επαναληφθεί 2 ή και 3 φορές ώστε να συγκεντρωθεί ο επιθυμητός αριθμός ωαρίων που να εγγυάται ένα υψηλό ποσοστό επιτυχημένης γονιμοποίησης στο μέλλον.

Η ιδανική ηλικία για να διατηρήσουμε τη γονιμότητά μας θα ήταν πριν τα 37, όσο το νωρίτερο, τόσο το καλύτερο. Από τα 35-37 η γονιμότητα παίρνει την κατιούσα, οπότε πριν από αυτό. (Ναι, μπορείτε να το κάνετε και μετά από αυτό και μπορεί να είναι προς το συμφέρον σας να το κάνετε ακόμα και μετά από αυτή την ηλικία, ρωτήστε τον γιατρό σας).

Καθώς αμφιταλαντευόμουν αν θα προχωρήσω ή όχι με τη διαδικασία, αναδύονταν  διάφορα ερωτήματα που καλέστηκα να απαντήσω. Αυτές είναι οι ερωτήσεις που αναδύθηκαν και σας παραθέτω επίσης τις απαντήσεις που έδωσα:

– Τι θα χρειαζόμουν για να νιώθω άνετα να κάνω παιδί μόνη μου, χωρίς σύντροφο;

Οικονομική ασφάλεια

Για να κάνω ένα παιδί μόνη μου, θα πρέπει να νιώθω οικονομικά ασφαλής. Αυτή τη στιγμή, νιώθω ότι μπορώ να συντηρήσω ένα και μόνο άτομο, τον εαυτό μου. Έχω μια αξιοπρεπή δουλειά, ζω σε ένα μικρό στούντιο στο κέντρο της Αθήνας και μπορώ να αντέξω οικονομικά ένα-δυο ταξίδια το χρόνο. Μπορώ να τρώω μια φορά την εβδομάδα σε εστιατόριο, να πίνω ποτά σε μπαρ 2-3 φορές την εβδομάδα και να πληρώνω την «τσιμπημένη» συνδρομή του γυμναστηρίου μου κάθε μήνα. Σε γενικές γραμμές ζω με σχετική άνεση την σέμι-μποέμικη ζωή μου. Ζω μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων μου και προσπαθώ να αποφεύγω τα χρέη. Τούτου λεχθέντος, υπάρχει ένα επίπεδο εργασιακής ανασφάλειας που νιώθω. Η εργασία στην Ελλάδα μου έδειξε ότι μπορείς να χάσεις τη δουλειά σου ανά πάσα στιγμή και να αναγκαστείς να ζήσεις από τις αποταμιεύσεις ή το επίδομα ανεργίας –αν βέβαια είσαι τυχερός να πάρεις. Ειδικά μετά την καραντίνα του Covid, πολλοί από εμάς ζήσαμε αυτή την επισφάλεια στο πετσί μας.

Έχω βιώσει απολύσεις. Έχω βιώσει τοξικούς διευθυντές. Έχω βιώσει ρατσισμό, αναξιοκρατία και σεξισμό, όλα στον εργασιακό χώρο. Περιστασιακά, έχω παραιτηθεί από σκατένιους εργασιακούς χώρους  που δεν μου ταίριαζαν. Ο κόσμος της εργασίας στην Ελλάδα, είναι ένας κόσμος πολύ σκληρός. Και ειδικά όταν είσαι γυναίκα.

Επίσης, μερικές εταιρείες δεν αντιμετωπίζουν καλά τις έγκυες εργαζόμενες. Οι παροχές ασφάλισης υγείας είναι για γέλια και ίσως χρειαστεί να βρείτε επιπλέον κεφάλαια για επιπλέον παροχές για να μπορέσετε να αντέξετε επιπλέον έξοδα αν αντιμετωπίσετε επιπλοκές εγκυμοσύνης. Ορισμένες εταιρείες πιέζουν επίσης τις μητέρες να επιστρέψουν στην εργασία τους αμέσως μετά τη γέννα. Οι παροχές μητρότητας στην Ελλάδα υστερούν τραγικά σε σύγκριση με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές. Ορισμένες μητέρες τιμωρούνται ακόμη και επαγγελματικά για τον χρόνο που πήραν άδεια με διπλάσιο και τριπλάσιο φόρτο εργασίας να τις περιμένει με την επιστροφή τους στο γραφείο, ώστε να ξεπληρώσουν τον «χαμένο» χρόνο. Φανταστείτε το άγχος που προκαλεί όλο αυτό.

Επιλέγοντας την κατάψυξη ωαρίων, αποφάσισα ότι μου αξίζει μια επιλογή. Μου αξίζει μια ευκαιρία να έχω κάτι που πάντα επιθυμούσα για τη ζωή μου.

Αυτό που με βοήθησε να επιβιώσω λίγο πιο εύκολα στο ύπουλο εργασιακό περιβάλλον και στους ακριβούς λογαριασμούς ζωής είναι ότι ήμουν υπεύθυνη για ένα και μόνο άτομο, τον εαυτό μου. Χρειάζομαι στέγη μόνο για ένα άτομο και πρέπει να ανησυχώ για τη διατροφή ενός και μόνο ατόμου, του εαυτού μου. Αν είχα να σκεφτώ ένα παιδί, θα ήταν πιο δύσκολο. Το να έχω ένα μωρό μόνη μου θα με έφερνε σε ακόμα πιο επισφαλή θέση. Η απόκτηση ενός μωρού θα σήμαινε ότι θα έπρεπε να παραμείνω περισσότερο σε τοξικούς χώρους εργασίας λόγω των χρημάτων ή/και των παροχών ασφάλισης υγείας. Η απόκτηση ενός παιδιού σημαίνει ότι αυτομάτως τα έξοδά μου αυξάνονται. Δεν συζητώ καν για το πόσο ακριβός είναι ένας  παιδικός σταθμός. Ως εργαζόμενη που θα αποκτούσε παιδί μόνη της, θα έπρεπε να βάλω αμέσως το παιδί μου σε παιδικό σταθμό. Αν τα νοικοκυριά με δύο γονείς δυσκολεύονται να αντέξουν οικονομικά τον παιδικό σταθμό, πόσο μάλλον ένα άτομο;

Βασικά, θα χρειαζόμουν μεγαλύτερο επίπεδο οικονομικής ασφάλειας και στέγασης για να επιχειρήσω κάτι τέτοιο μόνη μου.

Συναισθηματική υποστήριξη

Χρειάζεται ένα δίκτυο ανθρώπων για να μεγαλώσει ένα παιδί. Ως ανύπαντρη γυναίκα, θα έπρεπε να ξεπεράσω πολλές δύσκολες καταστάσεις μόνη μου, αλλά το να επιλέξω σκόπιμα να αποκτήσω ένα μωρό μόνη μου χωρίς συναισθηματική υποστήριξη, δεν είναι κάτι που θα επέλεγα. Ειδικά από τη στιγμή που ούτε η οικογένειά μου δεν ζει στην Ελλάδα και δεν θα μπορούσα να έχω την άμεση υποστήριξη και βοήθεια που θα μπορούσαν ίσως να μου παρέχουν.

Δεν μπορώ να φανταστώ να περνάω μόνη μου τις σωματικές αλλαγές, τον τοκετό, την εξάντληση, τον θηλασμό, να πασχίζω μόνη να φροντίζω έναν μικροσκοπικό άνθρωπο, την πιθανή επιλόχειο κατάθλιψη, να επιστρέφω στη δουλειά ενώ οι ορμόνες μου είναι ακόμα εκτός ελέγχου κ.λπ. Αυτό χωρίς συναισθηματική υποστήριξη είναι πάρα πολύ βαρύ για ένα άτομο. Πάντα φανταζόμουν ότι θα το έκανα αυτό με μεγάλη συναισθηματική υποστήριξη από τον σύντροφό μου και την ευρύτερη οικογένειά μου.

– Θα ήμουν ευτυχισμένη σε αυτή τη ζωή αν δεν είχα ποτέ παιδί;

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω. Πραγματικά δεν ξέρω. Έχω γνωρίσει αρκετούς ηλικιωμένους ανθρώπους που δεν έχουν παιδιά ή είναι άτεκνοι. Κάποιοι δεν ήθελαν ποτέ παιδιά. Κάποιοι ήθελαν, αλλά δεν ήταν γραφτό τους, π.χ. ήταν ομοφυλόφιλοι, άλλοι δεν μπορούσαν να βρουν σύντροφο, άλλοι είχαν σύντροφο αλλά αντιμετώπισαν πρόβλημα υπογονιμότητας, κι άλλοι δοκίμασαν εξωσωματική γονιμοποίηση και δεν πέτυχε.

Παρατηρώ ότι όλοι τους φαίνονται να είναι ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι από τη ζωή τους. Όλοι τους ζουν, διασκεδαστικές, δραστήριες ζωές. Ωστόσο, δεν μπορώ να ξέρω τι υπάρχει στην καρδιά τους. Δεν ξέρω αν θλίβονται που δεν έκαναν παιδιά.

– Θέλω να επεκτείνω τη γονιμότητά μου;

ΝΑΙ, θα ήθελα να επεκτείνω τη γονιμότητά μου, γι’ αυτό και επέλεξα να ακολουθήσω την κατάψυξη ωαρίων.

Προσωπικά βρήκα τέσσερις βασικούς λόγους που αξίζει να το κάνω αυτό:

1. Ποτέ δεν μπορείτε να προβλέψετε πότε θα γνωρίσετε κάποιον και θα νιώσετε έτοιμοι να κάνετε παιδιά. Στην ατυχή περίπτωση που αυτό συμβεί αργότερα στη ζωή σας, έχετε πλέον την επιλογή να κάνετε παιδιά.

2. Εσείς ή ο σύντροφός σας μπορεί να αντιμετωπίσετε δυσκολίες στο να μείνετε έγκυος, αυτό σας δίνει μια επιπλέον ευκαιρία να αποκτήσετε παιδιά.

3. Μπορεί επίσης να αρρωστήσετε με μια σοβαρή ασθένεια, για παράδειγμα με καρκίνο, που να θέτει σε κίνδυνο την ποιότητα των ωαρίων σας ή ακόμα χειρότερα να χρειαστεί να αφαιρέσετε τη μήτρα ή τις ωοθήκες σας. Δυστυχώς, έχω δει αυτό να συμβαίνει σε μία από τις καλύτερες φίλες μου. Μου είπε, ότι εύχεται να είχε καταψύξει τα ωάριά της και με ενθάρρυνε να προχωρήσω με τη διαδικασία.

4. Για να απενεργοποιήσετε το κουδούνισμα του βιολογικού σας ρολογιού. Όλοι το ξέρουμε, αν είστε στα 30 σας χτυπάει, ας πατήσουμε όμως snooze, εντάξει;

Αυτό που ξέρω είναι ότι από τις 8 Νοεμβρίου 2023 δεν θα με αγχώνει ούτε θα με τρομάζει πλέον το βιολογικό μου ρολόι που χτυπάει, και αυτή είναι η αλήθεια μου. Θα ήθελα να φέρω ένα παιδί στον κόσμο, αλλά υπό ορισμένες προϋποθέσεις.

Για να είμαι σαφής, ελπίζω να μη χρειαστεί ποτέ να χρησιμοποιήσω αυτά τα ωάρια και να μην υποβληθώ ποτέ σε εξωσωματική γονιμοποίηση, αλλά στην ατυχή περίπτωση που χρειαστεί, θα έχω μια επιλογή.

Επιλέγοντας την κατάψυξη ωαρίων, αποφάσισα ότι μου αξίζει μια επιλογή. Μου αξίζει μια ευκαιρία να έχω κάτι που πάντα επιθυμούσα για τη ζωή μου.

*Οι επισκέψεις κύλησαν ομαλά, η γιατρός μου εξήγησε όλα όσα έπρεπε να ξέρω και να κάνω.

*Η διαδικασία ήταν γρήγορη και αναρρώνω πολύ πιο γρήγορα από ό,τι περίμενα, ήμουν πολύ τυχερή.

Ειλικρινά, αυτή η διαδικασία με άφησε να νιώθω ενδυναμωμένη. Ενισχυμένη ως γυναίκα, ενδυναμωμένη στις επιλογές μου, ενδυναμωμένη που επέλεξα να ακούσω τη διαίσθησή μου για να πάρω αυτή τη δύσκολη απόφαση.

Παρά το γεγονός ότι έκλαιγα τις περισσότερες από τις τελευταίες 4 ημέρες, θα εξακολουθώ να συστήνω αυτή τη διαδικασία σε κάθε γυναίκα που γνωρίζω που ξέρει ότι θέλει παιδιά στο μέλλον και δεν είναι σε θέση για οποιονδήποτε λόγο να ξεκινήσει αυτή τη στιγμή.

Γράμμα στον εαυτό μου (και στο βιολογικό μου ρολόι)

Αγαπητή X,

Σε ευχαριστώ που επέλεξες τον να δώσεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να αποκτήσεις παιδί στο μέλλον, σε ευχαριστώ που δεν άκουσες τις εξωτερικές φωνές που σε αποθάρρυναν και αντ’ αυτού άκουσες  το ένστικτό σου.

Χάρη σε αυτή την όμορφη απόφαση, τώρα πια δεν χρειάζεται να διαλέξεις τον πρώτο single τύπο που θα βρεθεί μπροστά σου, χαρίζοντας στον εαυτό σου την ελευθερία της επιλογής, την ελευθερία να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι τον πραγματικό έρωτα, το δώρο του χρόνου.

Σε όλες εσάς εκεί έξω που σκέφτεστε να συμβιβαστείτε με το λάθος άτομο, δεν υπάρχει λόγος να το κάνετε (με ή χωρίς κατάψυξη ωαρίων).

Σε όλους εκείνους εκεί έξω που σκέφτονται να αποκτήσουν παιδί μόνο και μόνο επειδή η κοινωνία  λέει ότι τώρα είναι η ώρα, δεν υπάρχει λόγος να το κάνετε. Τα παιδιά δεν είναι ούτε παιχνίδια, ούτε προϊόντα, ούτε κτήμα μας.

Σε όλους εκείνους που δεν αισθάνονται ακόμα έτοιμοι να κάνουν παιδιά, δεν υπάρχει λόγος να το κάνετε. Κάντε ένα παιδί όταν είστε έτοιμοι, κάντε ένα παιδί όταν είναι το σωστό για εσάς, επειδή το να φέρνετε μια ζωή σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι εύκολη υπόθεση και πρέπει να το πάρετε ως σοβαρή ευθύνη.

Για όσους, όπως εγώ, είναι αθεράπευτα ρομαντικοί, μη χάνετε την ελπίδα σας. Αν αυτή είναι μια επιλογή που αποφασίσετε να κάνετε, ελπίζω να σας δώσει λίγη ψυχική ηρεμία.

Ελπίζω να επιτρέψει σε όλους μας να απολαύσουμε και πάλι το ταξίδι μας προς την εύρεση του σωστού είδους αγάπης.

Τελικά, εναπόκειται στον καθένα μας να επιλέξει και για μένα, το καλύτερο είδος ελευθερίας, είναι η ελευθερία της επιλογής.

Με πολλή αγάπη,

Χ.

Δείτε επίσης: Πώς αντιμετωπίζεις, στα 30 σου, το νέο ότι στην πραγματικότητα είσαι υιοθετημένος;