Γι’ αυτό το θέμα περί Insta stories με το οποίο καταπιάνομαι αυτή τη στιγμή και φαντασιώνομαι τα αδηφάγα μάτια σας να κατασπαράσσουν τις ταπεινές μου λέξεις, έχει κυκλοφορήσει ένας ύμνος που όταν πρωτάκουσα δυστυχώς υποτίμησα, μέχρι που βρέθηκα σε κάθε πιθανή θέση: να βλέπω stories εγώ σαν μανιώδης ματάκιας της ζωής κάποιου, αλλά και να κάνω stories με απώτερο σκοπό να τα δει κάποιος και, αντί να του τα πω κατάμουτρα, να τα δημοσιοποιώ δήθεν τάχα μου σαν απλές αισθητικές επιλογές ή ρίψη τυχαίου περιεχομένου για τους followers.

Μιλώ γι’ αυτό το τραγούδι, με την επική στιχάρα «Τώρα πια απ’ τα story μου/θα με βλέπεις αγόρι μου/και θα παίρνει φωτιά/η ζωή σου κάθε βραδιά»:

Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, όλο και λίγη δουλίτσα γίνεται μέσω της πανέξυπνης τεχνολογίας που πολύ σωστά έχει προβλέψει, και μάλιστα προσαρμοστεί, σε ανθρώπινες συμπεριφορές ελέγχου, ζήλειας, παρακολούθησης, πρόκλησης ενδιαφέροντος, ανάγκης για μίμηση και όλα αυτά. Θέλω να πω όταν κάποια στιγμή είχα βγει νύχτα και έβγαλα selfie story να χορεύω με άλλον (φίλος ήταν), πράγματι ήρθε το μήνυμα που περίμενα την άλλη μέρα, πράγματι, μέσω ενός story, κατόρθωσε να ανακουφιστεί για λίγο το ερωτευμένο εγώ μου, το παιδί μέσα μου που με τα τερτίπια του προσπαθούσε να φέρει την προσοχή στο πρόσωπό του, να πάρει αγκαλιά.

Έλα, όμως, που την αγκαλιά που περίμενα δεν την πήρα ποτέ. Γιατί οι αγκαλιές οι πραγματικές, οι ζεστές δεν χρειάζονται κίνητρα ζήλειας και μικροπρεπείς συμπεριφορές για να ανοίξουν και να χωρέσουν. Τώρα θα μου πείτε, το πας φιλοσοφικά. Ε, ναι, στο Olafaq βρίσκεστε! Κάποια στιγμή, για να το ελαφρύνω, έψαχνα τρόπους να βλέπω τα stories του χωρίς να ξέρει ότι τα βλέπω. Και τον βρήκα-όλα μπορούν να γίνουν στην ζωή αυτή, την ψηφιακή, καθώς φαίνεται. Ένιωθα τόσο φθηνή, τόσο γελοία. Φυσικά, ανήκω στους ανθρώπους της δράσης, της έκφρασης, του ανοίγματος, ενίοτε, και της πλήρους ξεφτίλας. Αλλά έβλεπα ότι έκανε stories για μένα, για τα δικά μου μάτια, και κάτι πάλι τρεφόταν μέσα μου, κάτι άρρωστο και σκοτεινό-ίσως, όμως, και απόλυτα υγιές. Ποιος μας είπε, ποιος μας έμαθε ότι το να είσαι άνθρωπος δεν έχει και κακοτράχαλα περάσματα, βουνοκορφές και απότομες χαράδρες; Σιγά μην είμαστε μόνο ήρεμες θάλασσες και καταπράσινα λιβάδια. Όλα είμαστε.

Αλλά είναι και στο χέρι μας να καλλιεργούμε τα λιβάδια και να καταπραϋνουμε τις θάλασσες. Να μην χάνουμε την αυτοεκτίμησή μας. Τα stories μου τα βλέπουν μερικά άτομα που έχω κάνει έρωτα μαζί τους-άτομα που δεν ζήτησαν δεύτερο ή τρίτο ραντεβού. Όχι ότι ζήτησα εγώ. Το βλέπετε αυτομάτως το παιχνιδάκι του εγωισμού που αναδύεται μέσα από τον socialmed-ιακό κωλωφώνα; Ας έχουμε στο νου μας ότι δεν έχει καμία σημασία ποιος ή ποια βλέπει τα stories μας. Μπορεί να είναι μια κακή του συνήθεια ή να συμβαίνει 2 στις 3 κατά λάθος. Μπορεί να έχει απλώς περιέργεια.

Αν κάποιος σας παρακολουθεί και κάνει reactions χωρίς να ζητά κάτι από εσάς, αυτός ο κάποιος δεν υφίσταται, είναι ένα ψηφιακό πρόσωπο. Αν εσείς βλέπετε τα stories κάποιου με λαγνεία και πόθο, χωρίς να μιλάτε, αναρωτηθείτε γιατί το κάνετε. Είναι εύκολο να μπερδέψουμε τις οθονίσιες ζωές με τις πραγματικές μας. Είναι κρίμα, όμως. Για να έρθουμε στον κόσμο, ξοδεύτηκε τόσο αίμα και ιδρώτας. Για να φτιάξουμε ένα προφίλ ή ακόμα και για να τραβήξουμε μια φωτογραφία που μας δείχνει όπως επιθυμούμε, χρειάζονται μερικά δευτερόλεπτα, κυριολεκτικά.

Δεν είναι αμαρτία; 

ΥΓ: Φτιάξτε κοινά stories με έναν άνθρωπο. Για την ζωή ή για τα Instagram σας. Κι αφήστε τους ανθρώπους-μάτια να είναι άνθρωποι-μάτια. Μπορεί να κοιτάζουν, αλλά μάλλον δεν θέλησαν ούτε θα θελήσουν να σας δουν πραγματικά.