Μια φορά, θυμάμαι, στο δημοτικό ήταν, νομίζω στην πέμπτη δημοτικού, πάρα πολύ σημαντική τάξη η πέμπτη δημοτικού διότι σε προετοιμάζει για την υψίστης σημασίας έκτη δημοτικού, θυμάμαι λοιπόν ότι, κάπου εκεί στα μέσα της πέμπτης δημοτικού, ένας συμμαθητής μου -που λέει ο λόγος δηλαδή συμμαθητής μου-, μου έβαλε μια τρικλοποδιά στο διάλειμμα.
Ήταν στο διάλειμμα μεταξύ Ιστορίας και Γεωγραφίας. Κάπου μεταξύ Πελοποννησιακού πολέμου και εγκυκλοπαιδικών πληροφοριών για τις Σκανδιναβικές χώρες.
Και νομίζω ότι τότε, θυμάμαι, συνδύασα για πρώτη φορά στο μυαλό μου την τρικλοποδιά με την ηλιθιότητα, διότι μόνο ένας ηλίθιος, θυμάμαι, σκέφτηκα τότε ότι μπορεί να πάει και να βάλει τρικλοποδιά σε έναν άλλο άνθρωπο, πόσω μάλλον εάν αυτός ο άλλος άνθρωπος είναι συμμαθητής του.
Είναι πολύ πιθανό να σκέφτεστε αυτή τη στιγμή ότι αυτός που πάει και βάζει τρικλοποδιά σε έναν άλλο άνθρωπο δεν είναι ηλίθιος αλλά κακός ή ύπουλος, αλλά εγώ όχι, όχι, εγώ θα επιμείνω στην άποψή μου ότι αυτός που πάει και βάζει τρικλοποδιά σε κάποιον άλλον είναι ένας ηλίθιος και μόνο ένας ηλίθιος άνθρωπος. Είναι, επίσης, πολύ πιθανό να σκέφτεστε ότι η τρικλοποδιά αποτελεί ενδεχομένως ένα είδος παιχνιδιού, και δη αγορίστικου, αλλά εγώ όχι, όχι, καθόλου δεν πρόκειται να πέσω στην παγίδα και να θεωρήσω την τρικλοποδιά ως ένα είδος παιχνιδιού, και δη αγορίστικου. Τα πραγματικά αγόρια είναι απασχολημένα με πιο ωραία παιχνίδια.
Θυμάμαι, επίσης, ότι ο διευθυντής του σχολείου που δίδασκε κιόλας στις προχωρημένες τάξεις του δημοτικού, εκείνη τη μέρα, σε εκείνο το διάλειμμα μεταξύ Ιστορίας και Γεωγραφίας, απεδείχθη, μπροστά στα ίδια μου τα μάτια, ένας εξαιρετικά επικίνδυνος άνθρωπος και ένας εξίσου επικίνδυνος εκπαιδευτικός -πράγμα που, όπως καταλαβαίνετε, είναι πολύ χειρότερο, διότι άνθρωποι υποτίθεται πως είμαστε όλοι, εκπαιδευτικοί όμως όχι. Υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα σε έναν σκέτο άνθρωπο και σε έναν άνθρωπο παύλα εκπαιδευτικό. Και ξέρετε ποια ήταν η απόδειξη της επικινδυνότητας του διευθυντή του σχολείου τόσο ως σκέτου ανθρώπου αλλά και ως ανθρώπου παύλα εκπαιδευτικού;
Η απόδειξη της επικινδυνότητάς του ήταν το γέλιο.
Ναι, το γέλιο.
Εκείνη τη μέρα σκέφτηκα για πρώτη φορά ότι το γέλιο, εκτός από ένδειξη χαράς, μπορεί κάλλιστα να είναι και ένδειξη επικινδυνότητας. Διότι ο διευθυντής του σχολείου, μόλις είδε τον συμμαθητή μου να μου βάζει τρικλοποδιά, ξέρετε τι έκανε; Άρχισε να χαχανίζει ο μαλάκας.
Τότε βέβαια, θυμάμαι, δεν είπα από μέσα μου τη λέξη μαλάκας, τώρα, όμως, είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι, εκτός από επικίνδυνος, ήταν και ένας πολύ μεγάλος μαλάκας. Διότι, αντί ο διευθυντής του σχολείου να πάει και να πιάσει τον συμμαθητή μου που πήγε και μου έβαλε τρικλοποδιά και να του ρίξει δύο σκαμπίλια να τα θυμάται σε όλη του τη ζωή, αυτός ο κακάσχημος διευθυντής του σχολείου, παύλα άνθρωπος, παύλα εκπαιδευτικός, ξέρετε τι έκανε;
Αυτός γέλασε!
Κι όχι μόνο γέλασε, αλλά μίλησε κιόλας, για την ακρίβεια γύρισε προς το μέρος μου, προς το δικό μου μέρος και όχι προς το μέρος του συμμαθητή μου που πήγε και μου έβαλε τρικλοποδιά, και μου είπε: Έτσι είναι η ζωή. Κι αυτή την περίεργη φράση Έτσι είναι η ζωή, θυμάμαι ότι, έκτοτε, δεν την ξέχασα ποτέ για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος η ακατανοησία εκ μέρους μου της λέξης έτσι.
Έτσι.
Πώς έτσι δηλαδή;
Και ο δεύτερος λόγος που δεν ξέχασα ποτέ αυτή την περίεργη φράση είναι ότι, θυμάμαι, όταν χτύπησε το κουδούνι για να μεταβούμε από την Ιστορία στη Γεωγραφία, ήταν η πρώτη φορά που στενοχωρήθηκα πολύ που χτύπησε το κουδούνι, και το αναφέρω αυτό ως κάτι το πολύ σημαντικό για εμένα, διότι εμένα ποτέ δεν μου αρέσανε τα διαλείμματα, εκείνη τη μέρα όμως, όταν χτύπησε το κουδούνι στενοχωρήθηκα πάρα πολύ και πρώτη φορά, θυμάμαι, σκέφθηκα ότι, αν είχα λίγο περισσότερο χρόνο διαλείμματος στη διάθεσή μου, ίσως να μπορούσε να ξεδιαλύνω κάπως τη μυστηριώδη φράση του διευθυντή του σχολείου Έτσι είναι η ζωή.
Το κουδούνι, όμως, ήταν αμείλικτο.
Έπρεπε να πάω πίσω ολοταχώς στην αίθουσα διδασκαλίας.
Και επειδή οφείλω να ομολογήσω ότι ξεκίνησα την καριέρα μου ως άνθρωπος υπό τη μορφή ενός εξαιρετικά υπάκουου παιδιού, σκέφθηκα ότι κοτζάμ διευθυντής σχολείου κάτι παραπάνω σίγουρα θα ξέρει από εμένα το παιδάκι της πέμπτης δημοτικού, οπότε πήγα και πάλι πίσω στην αίθουσα προκειμένου να μη χαθεί το παραμικρό δευτερόλεπτο Γεωγραφίας.
Πήγα και κάθισα λοιπόν στο θρανίο μου, παρακολούθησα με προσοχή το μάθημα της Γεωγραφίας, αλλά, παρ’ όλα αυτά, μέσα μου κάτι με έτρωγε: Έτσι! Πώς έτσι, δηλαδή, είναι η ζωή;
Τώρα που μεγάλωσα πολύ, όμως, και απέχω πολύ από την πέμπτη δημοτικού, έχω βεβαιωθεί ότι όντως, ναι, έτσι είναι η ζωή: Τίγκα σε χαζοβιόληδες που περνάνε τη χαζοβιόλικη ζωούλα τους βάζοντας τρικλοποδιές σε κάτι άλλους μεταξύ των οποίων όμως, ΕΥΤΥΧΩΣ, υπάρχουν και κάποιοι που δεν μασάνε από τρικλοποδιές και χαζοβιόληδες.
Μια φορά, θυμάμαι, στο δημοτικό ήταν, νομίζω στην πέμπτη δημοτικού, πάρα πολύ σημαντική τάξη η πέμπτη δημοτικού διότι σε προετοιμάζει για την υψίστης σημασίας έκτη δημοτικού, θυμάμαι λοιπόν ότι, κάπου εκεί στα μέσα της πέμπτης δημοτικού, ένας συμμαθητής μου -που λέει ο λόγος δηλαδή συμμαθητής μου-, μου έβαλε μια τρικλοποδιά στο διάλειμμα.
Ήταν στο διάλειμμα μεταξύ Ιστορίας και Γεωγραφίας. Κάπου μεταξύ Πελοποννησιακού πολέμου και εγκυκλοπαιδικών πληροφοριών για τις Σκανδιναβικές χώρες.
Και νομίζω ότι τότε, θυμάμαι, συνδύασα για πρώτη φορά στο μυαλό μου την τρικλοποδιά με την ηλιθιότητα, διότι μόνο ένας ηλίθιος, θυμάμαι, σκέφτηκα τότε ότι μπορεί να πάει και να βάλει τρικλοποδιά σε έναν άλλο άνθρωπο, πόσω μάλλον εάν αυτός ο άλλος άνθρωπος είναι συμμαθητής του.
Είναι πολύ πιθανό να σκέφτεστε αυτή τη στιγμή ότι αυτός που πάει και βάζει τρικλοποδιά σε έναν άλλο άνθρωπο δεν είναι ηλίθιος αλλά κακός ή ύπουλος, αλλά εγώ όχι, όχι, εγώ θα επιμείνω στην άποψή μου ότι αυτός που πάει και βάζει τρικλοποδιά σε κάποιον άλλον είναι ένας ηλίθιος και μόνο ένας ηλίθιος άνθρωπος. Είναι, επίσης, πολύ πιθανό να σκέφτεστε ότι η τρικλοποδιά αποτελεί ενδεχομένως ένα είδος παιχνιδιού, και δη αγορίστικου, αλλά εγώ όχι, όχι, καθόλου δεν πρόκειται να πέσω στην παγίδα και να θεωρήσω την τρικλοποδιά ως ένα είδος παιχνιδιού, και δη αγορίστικου. Τα πραγματικά αγόρια είναι απασχολημένα με πιο ωραία παιχνίδια.
Θυμάμαι, επίσης, ότι ο διευθυντής του σχολείου που δίδασκε κιόλας στις προχωρημένες τάξεις του δημοτικού, εκείνη τη μέρα, σε εκείνο το διάλειμμα μεταξύ Ιστορίας και Γεωγραφίας, απεδείχθη, μπροστά στα ίδια μου τα μάτια, ένας εξαιρετικά επικίνδυνος άνθρωπος και ένας εξίσου επικίνδυνος εκπαιδευτικός -πράγμα που, όπως καταλαβαίνετε, είναι πολύ χειρότερο, διότι άνθρωποι υποτίθεται πως είμαστε όλοι, εκπαιδευτικοί όμως όχι. Υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα σε έναν σκέτο άνθρωπο και σε έναν άνθρωπο παύλα εκπαιδευτικό. Και ξέρετε ποια ήταν η απόδειξη της επικινδυνότητας του διευθυντή του σχολείου τόσο ως σκέτου ανθρώπου αλλά και ως ανθρώπου παύλα εκπαιδευτικού;
Η απόδειξη της επικινδυνότητάς του ήταν το γέλιο.
Ναι, το γέλιο.
Εκείνη τη μέρα σκέφτηκα για πρώτη φορά ότι το γέλιο, εκτός από ένδειξη χαράς, μπορεί κάλλιστα να είναι και ένδειξη επικινδυνότητας. Διότι ο διευθυντής του σχολείου, μόλις είδε τον συμμαθητή μου να μου βάζει τρικλοποδιά, ξέρετε τι έκανε; Άρχισε να χαχανίζει ο μαλάκας.
Τότε βέβαια, θυμάμαι, δεν είπα από μέσα μου τη λέξη μαλάκας, τώρα, όμως, είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι, εκτός από επικίνδυνος, ήταν και ένας πολύ μεγάλος μαλάκας. Διότι, αντί ο διευθυντής του σχολείου να πάει και να πιάσει τον συμμαθητή μου που πήγε και μου έβαλε τρικλοποδιά και να του ρίξει δύο σκαμπίλια να τα θυμάται σε όλη του τη ζωή, αυτός ο κακάσχημος διευθυντής του σχολείου, παύλα άνθρωπος, παύλα εκπαιδευτικός, ξέρετε τι έκανε;
Αυτός γέλασε!
Κι όχι μόνο γέλασε, αλλά μίλησε κιόλας, για την ακρίβεια γύρισε προς το μέρος μου, προς το δικό μου μέρος και όχι προς το μέρος του συμμαθητή μου που πήγε και μου έβαλε τρικλοποδιά, και μου είπε: Έτσι είναι η ζωή. Κι αυτή την περίεργη φράση Έτσι είναι η ζωή, θυμάμαι ότι, έκτοτε, δεν την ξέχασα ποτέ για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος η ακατανοησία εκ μέρους μου της λέξης έτσι.
Έτσι.
Πώς έτσι δηλαδή;
Και ο δεύτερος λόγος που δεν ξέχασα ποτέ αυτή την περίεργη φράση είναι ότι, θυμάμαι, όταν χτύπησε το κουδούνι για να μεταβούμε από την Ιστορία στη Γεωγραφία, ήταν η πρώτη φορά που στενοχωρήθηκα πολύ που χτύπησε το κουδούνι, και το αναφέρω αυτό ως κάτι το πολύ σημαντικό για εμένα, διότι εμένα ποτέ δεν μου αρέσανε τα διαλείμματα, εκείνη τη μέρα όμως, όταν χτύπησε το κουδούνι στενοχωρήθηκα πάρα πολύ και πρώτη φορά, θυμάμαι, σκέφθηκα ότι, αν είχα λίγο περισσότερο χρόνο διαλείμματος στη διάθεσή μου, ίσως να μπορούσε να ξεδιαλύνω κάπως τη μυστηριώδη φράση του διευθυντή του σχολείου Έτσι είναι η ζωή.
Το κουδούνι, όμως, ήταν αμείλικτο.
Έπρεπε να πάω πίσω ολοταχώς στην αίθουσα διδασκαλίας.
Και επειδή οφείλω να ομολογήσω ότι ξεκίνησα την καριέρα μου ως άνθρωπος υπό τη μορφή ενός εξαιρετικά υπάκουου παιδιού, σκέφθηκα ότι κοτζάμ διευθυντής σχολείου κάτι παραπάνω σίγουρα θα ξέρει από εμένα το παιδάκι της πέμπτης δημοτικού, οπότε πήγα και πάλι πίσω στην αίθουσα προκειμένου να μη χαθεί το παραμικρό δευτερόλεπτο Γεωγραφίας.
Πήγα και κάθισα λοιπόν στο θρανίο μου, παρακολούθησα με προσοχή το μάθημα της Γεωγραφίας, αλλά, παρ’ όλα αυτά, μέσα μου κάτι με έτρωγε: Έτσι! Πώς έτσι, δηλαδή, είναι η ζωή;
Τώρα που μεγάλωσα πολύ, όμως, και απέχω πολύ από την πέμπτη δημοτικού, έχω βεβαιωθεί ότι όντως, ναι, έτσι είναι η ζωή: Τίγκα σε χαζοβιόληδες που περνάνε τη χαζοβιόλικη ζωούλα τους βάζοντας τρικλοποδιές σε κάτι άλλους μεταξύ των οποίων όμως, ΕΥΤΥΧΩΣ, υπάρχουν και κάποιοι που δεν μασάνε από τρικλοποδιές και χαζοβιόληδες.
