Κατ’ αρχάς, στο χωριό μου, είτε αναφέρομαι στο ορεινό είτε στο παραθαλάσσιο, δεν είχαμε τίποτα από αυτά που έφερε ο ύστερος καπιταλισμός και η παγκοσμιοποίηση στη ζωή μας. Τουλάχιστον, σε πρώτη φάση.
Καθετί ξενόφερτο, όπως έχουμε συνηθίσε να λέμε, στο χωριό έφτανε μερικά χρόνια αργότερα. Εδώ οριακά φέραμε το graffiti στο χωριό όσο ήταν underground (και όχι επιδοτούμενο), τη στιγμή που όλη η Αθήνα είχε γεμίσει ταγκιές. Δεν το συζητώ για τη μόδα. Σκάγαμε μύτη το καλοκαίρι ή το Πάσχα με τα φαρδιά ακούγωντας σε κασέτες ZN και 2Pac και στα μάτια τους φαινόμασταν εξωγήινοι. Αν κάτι έφτασε σχετικά γρήγορα στο χωριό, και θα μπορούσα να πω «ναι, είχα και στο χωριό μου», είναι ο freddo. Όχι με απόλυτη επιτυχία, φυσικά. Περισσότερο θύμιζε τον καραβίσιο φρέντο (γιατί στα ελληνικά του αρμόζει εδώ) στο Ρίο – Αντίρριο, αλλά τότε αυτό είχαμε αυτό πίναμε. Τέλος πάντων, καταλαβαίνετε πού το πάω και, προφανώς, Halloween στο χωριό μας δεν είχαμε.
Παρ’ όλα αυτά, με την έλευση του ίντερνετ, των smartphone και λοιπών διαβόλων το χωριό έκανε upgrade και πλέον ότι συμβαίνει στο Τέξας -για παράδειγμα μια βλακώδης τάση στο TikTok– μπορεί να παρουσιαστεί εντός ολίγων λεπτών και στην απομακρυσμένη Άνω Ραχούλα. Έτσι, μπορούμε πλέον να έχουμε Halloween στο χωριό. Πώς, λοιπόν, να μην έχουμε και στην πόλη;
Το παράδοξο στην όλη υπόθεση είναι πως αυτή η μηδενιστική και κυνική προσέγγιση απέναντι σε οτιδήποτε εισβάλει στη ζωή μας από το εξωτερικό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την καθημερινότητα μας. Αν κοιτάξετε λίγο γύρω σας, εκτός από πολύ συγκεκριμένα πράγματα, τα πάντα έχουν προκύψει από επιρροές που έχουμε από άλλες χώρες γειτονικές ή μη. Και ευτυχώς που συμβαίνει αυτό, διαφορετικά θα τρώγαμε μόνο χυλοπίτες και αρνί στη σούβλα, θα ντυνόμασταν με φουστανέλες ή whatever παροδοσιακό, θα ακούγαμε αποκλειστικά κλαρίνα και κρητική λύρα, θα χορεύαμε καλαματιανό και ικαριώτικο.
Πολλές φορές λέω, έτσι με μια δόση ελαφρότητας, «God bless America» και αμέσως πέφτουν να με φάνε: «Μα είναι δυνατόν; Φονιάδες των λαών, Α-με-ρι-κά-νοι!» Μωρτιμαςλες. Φυσικά και ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά δεν αναφέρομαι σε αυτή την πλευρά των Ηνωμένων Πολιτείων. Από τις Τέχνες μέχρι τα Tupperware και τα Pyrex, τα τζιν και την Coca-Cola, τον Άη Βασίλη (στα κόκκινα) και τον στολισμό του έλατου τα Χριστούγεννα, οι άνθρωποι μας έχουν δώσει τόσους λόγους να τους βγάζουμε το καπέλο που όσα και να γράψω θα είναι λίγα. Και μη μου πείτε, «Ναι, ξέρεις, το Χ δημιούργημα είναι Γερμανού μετανάστη στη Νέα Υόρκη και το Ψ ενός Ολλανδού στη Βοστώνη». Εννοείται αυτό. Δεν ανεφέρομαι στην εθνότητα του δημιουργού αλλά στον τόπο που ο άνθρωπος κατάφερε να δημιουργήσει. Και αν τα καταφέρεις στις ΗΠΑ, ο κόσμος σου ανήκει.
Τα τελευταία χρόνια, που γίνεται μια εμπορική -ναι, δεν είναι κακό να το παραδεχτούμε- προσπάθεια να ακολουθήσουμε τον εορτασμό του Halloween στη χώρα μας αλλά και σε υπόλοιπες της Ευρώπης, ακούγεται συχνά η ατάκα «Λες και είχαμε Halloween στο χωριό μας». Δεν ξέρω αν το είχαμε ανάγκη, αλλά γιατί όχι; Θα μου πεις πως οι πανούργοι κατάφεραν να μας τα πάρουν ακόμα μια φορά, όπως, για παράδειγμα, με τον Άγιο Βαλεντίνο. «Όλο αυτό γίνεται για να κονομάνε τα ανθοπωλεία». Ε, και τι έγινε; Ας μας τα πάρουν κι αυτοί. Εδώ δίνουμε 3,60 για το σουβλάκι, στα τριαντάφυλλα και τις Lacta θα κολλήσουμε, που στην τελική είναι μία φορά τον χρόνο; «Τον έρωτα τον γιορτάζεις κάθε μερά, δεν περιμένεις να φτάσει 14 Φεβρουαρίου». Δε διαφωνεί κανείς σε αυτό, αλλά τι σου ζητάνε; Να πάρεις ένα δωράκι στ@ σύντροφό σου και να αφιερώσετε μια βραδιά αποκλειστικά για εσάς. Δεν σε αναγκάζει κανείς, αλλά ποιος ο λόγος να μιζεριάσεις κιόλας; Αυτός που θα το πάει ένα βήμα παραπέρα θα σκεφτεί «Και ποιος μου το ζητάει δηλαδή;» Ε, δεν ξέρω. Το σύστημα, οι Illuminati, η λέσχη Bilderberg, οι Μασόνοι. Αυτοί δηλαδή που προσπαθούν να σου επιβάλλουν και το Halloween -τώρα κανονικά πρέπει να παίζει στο background μια τρομακτική μουσική, αντίστοιχη με αυτή των αποκαλυπτικών τηλεοπτικών ρεπορτάζ.
Πρέπει να αποδεχτούμε και να παραδεχθούμε πως στο χωριό μας δεν είχαμε τίποτα απ’ όλα αυτά που έχουμε στη ζωή μας -αν εξαιρέσεις το λάδι, καμιά ντομάτα κ.λπ. Επίσης, δεν είμαστε σε θέση πλέον ως χώρα να παράξουμε τίποτα που θα δημιουργήσει μια νέα τάση ή συνθήκη. Εκτός απροόπτου (αγαπημένη μου φράση), από εδώ και πέρα ό,τι κάνουμε, ό,τι ζούμε, ό,τι τρώμε, πίνουμε και γιορτάζουμε θα προέρχεται από κάπου αλλού. Ούτε η ταυτότητά μας ως λαός αλλοιώνεται αν κάνεις στολισμό Halloween στο σπίτι σου ούτε τίποτα. Απλώς σου δίνεται η ευκαιρία να μπεις σε ένα (τρομακτικό) festive mood, το οποίο μάλιστα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον -θα σας ετοιμάσουμε διάφορα ωραία στο Olafaq, όπως αυτό. Στην τελική, ας ήταν πιο διασκεδαστικά τα Ψυχοσάββατα του Ορθόδοξου Χριστιανισμού για να μην αντιγράφαμε τα παγανιστικά “Αμερικανάκια”.
Κατ’ αρχάς, στο χωριό μου, είτε αναφέρομαι στο ορεινό είτε στο παραθαλάσσιο, δεν είχαμε τίποτα από αυτά που έφερε ο ύστερος καπιταλισμός και η παγκοσμιοποίηση στη ζωή μας. Τουλάχιστον, σε πρώτη φάση.
Καθετί ξενόφερτο, όπως έχουμε συνηθίσε να λέμε, στο χωριό έφτανε μερικά χρόνια αργότερα. Εδώ οριακά φέραμε το graffiti στο χωριό όσο ήταν underground (και όχι επιδοτούμενο), τη στιγμή που όλη η Αθήνα είχε γεμίσει ταγκιές. Δεν το συζητώ για τη μόδα. Σκάγαμε μύτη το καλοκαίρι ή το Πάσχα με τα φαρδιά ακούγωντας σε κασέτες ZN και 2Pac και στα μάτια τους φαινόμασταν εξωγήινοι. Αν κάτι έφτασε σχετικά γρήγορα στο χωριό, και θα μπορούσα να πω «ναι, είχα και στο χωριό μου», είναι ο freddo. Όχι με απόλυτη επιτυχία, φυσικά. Περισσότερο θύμιζε τον καραβίσιο φρέντο (γιατί στα ελληνικά του αρμόζει εδώ) στο Ρίο – Αντίρριο, αλλά τότε αυτό είχαμε αυτό πίναμε. Τέλος πάντων, καταλαβαίνετε πού το πάω και, προφανώς, Halloween στο χωριό μας δεν είχαμε.
Παρ’ όλα αυτά, με την έλευση του ίντερνετ, των smartphone και λοιπών διαβόλων το χωριό έκανε upgrade και πλέον ότι συμβαίνει στο Τέξας -για παράδειγμα μια βλακώδης τάση στο TikTok– μπορεί να παρουσιαστεί εντός ολίγων λεπτών και στην απομακρυσμένη Άνω Ραχούλα. Έτσι, μπορούμε πλέον να έχουμε Halloween στο χωριό. Πώς, λοιπόν, να μην έχουμε και στην πόλη;
Το παράδοξο στην όλη υπόθεση είναι πως αυτή η μηδενιστική και κυνική προσέγγιση απέναντι σε οτιδήποτε εισβάλει στη ζωή μας από το εξωτερικό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την καθημερινότητα μας. Αν κοιτάξετε λίγο γύρω σας, εκτός από πολύ συγκεκριμένα πράγματα, τα πάντα έχουν προκύψει από επιρροές που έχουμε από άλλες χώρες γειτονικές ή μη. Και ευτυχώς που συμβαίνει αυτό, διαφορετικά θα τρώγαμε μόνο χυλοπίτες και αρνί στη σούβλα, θα ντυνόμασταν με φουστανέλες ή whatever παροδοσιακό, θα ακούγαμε αποκλειστικά κλαρίνα και κρητική λύρα, θα χορεύαμε καλαματιανό και ικαριώτικο.
Πολλές φορές λέω, έτσι με μια δόση ελαφρότητας, «God bless America» και αμέσως πέφτουν να με φάνε: «Μα είναι δυνατόν; Φονιάδες των λαών, Α-με-ρι-κά-νοι!» Μωρτιμαςλες. Φυσικά και ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά δεν αναφέρομαι σε αυτή την πλευρά των Ηνωμένων Πολιτείων. Από τις Τέχνες μέχρι τα Tupperware και τα Pyrex, τα τζιν και την Coca-Cola, τον Άη Βασίλη (στα κόκκινα) και τον στολισμό του έλατου τα Χριστούγεννα, οι άνθρωποι μας έχουν δώσει τόσους λόγους να τους βγάζουμε το καπέλο που όσα και να γράψω θα είναι λίγα. Και μη μου πείτε, «Ναι, ξέρεις, το Χ δημιούργημα είναι Γερμανού μετανάστη στη Νέα Υόρκη και το Ψ ενός Ολλανδού στη Βοστώνη». Εννοείται αυτό. Δεν ανεφέρομαι στην εθνότητα του δημιουργού αλλά στον τόπο που ο άνθρωπος κατάφερε να δημιουργήσει. Και αν τα καταφέρεις στις ΗΠΑ, ο κόσμος σου ανήκει.
Τα τελευταία χρόνια, που γίνεται μια εμπορική -ναι, δεν είναι κακό να το παραδεχτούμε- προσπάθεια να ακολουθήσουμε τον εορτασμό του Halloween στη χώρα μας αλλά και σε υπόλοιπες της Ευρώπης, ακούγεται συχνά η ατάκα «Λες και είχαμε Halloween στο χωριό μας». Δεν ξέρω αν το είχαμε ανάγκη, αλλά γιατί όχι; Θα μου πεις πως οι πανούργοι κατάφεραν να μας τα πάρουν ακόμα μια φορά, όπως, για παράδειγμα, με τον Άγιο Βαλεντίνο. «Όλο αυτό γίνεται για να κονομάνε τα ανθοπωλεία». Ε, και τι έγινε; Ας μας τα πάρουν κι αυτοί. Εδώ δίνουμε 3,60 για το σουβλάκι, στα τριαντάφυλλα και τις Lacta θα κολλήσουμε, που στην τελική είναι μία φορά τον χρόνο; «Τον έρωτα τον γιορτάζεις κάθε μερά, δεν περιμένεις να φτάσει 14 Φεβρουαρίου». Δε διαφωνεί κανείς σε αυτό, αλλά τι σου ζητάνε; Να πάρεις ένα δωράκι στ@ σύντροφό σου και να αφιερώσετε μια βραδιά αποκλειστικά για εσάς. Δεν σε αναγκάζει κανείς, αλλά ποιος ο λόγος να μιζεριάσεις κιόλας; Αυτός που θα το πάει ένα βήμα παραπέρα θα σκεφτεί «Και ποιος μου το ζητάει δηλαδή;» Ε, δεν ξέρω. Το σύστημα, οι Illuminati, η λέσχη Bilderberg, οι Μασόνοι. Αυτοί δηλαδή που προσπαθούν να σου επιβάλλουν και το Halloween -τώρα κανονικά πρέπει να παίζει στο background μια τρομακτική μουσική, αντίστοιχη με αυτή των αποκαλυπτικών τηλεοπτικών ρεπορτάζ.
Πρέπει να αποδεχτούμε και να παραδεχθούμε πως στο χωριό μας δεν είχαμε τίποτα απ’ όλα αυτά που έχουμε στη ζωή μας -αν εξαιρέσεις το λάδι, καμιά ντομάτα κ.λπ. Επίσης, δεν είμαστε σε θέση πλέον ως χώρα να παράξουμε τίποτα που θα δημιουργήσει μια νέα τάση ή συνθήκη. Εκτός απροόπτου (αγαπημένη μου φράση), από εδώ και πέρα ό,τι κάνουμε, ό,τι ζούμε, ό,τι τρώμε, πίνουμε και γιορτάζουμε θα προέρχεται από κάπου αλλού. Ούτε η ταυτότητά μας ως λαός αλλοιώνεται αν κάνεις στολισμό Halloween στο σπίτι σου ούτε τίποτα. Απλώς σου δίνεται η ευκαιρία να μπεις σε ένα (τρομακτικό) festive mood, το οποίο μάλιστα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον -θα σας ετοιμάσουμε διάφορα ωραία στο Olafaq, όπως αυτό. Στην τελική, ας ήταν πιο διασκεδαστικά τα Ψυχοσάββατα του Ορθόδοξου Χριστιανισμού για να μην αντιγράφαμε τα παγανιστικά “Αμερικανάκια”.
