Κι αν τα χάσαμε, «ο χαμένος τα παίρνει όλα». Κι αν τα χάσαμε, μπορεί και να τα ξαναβρούμε. Σε έναν κόσμο βουλιαγμένο στην θλίψη, κάτι έχει απομείνει.
Όμως, όχι, η αισιοδοξία δεν είναι παράνοια, είναι ανάγκη ζωτική.
Οφείλουμε, μας το χρωστάμε, να προσπαθούμε πάντοτε να εντοπίζουμε το καλό και το ωραίο. Αν το ξεχνάμε, αν επιλέγουμε συνεχώς να το παραβλέπουμε, δεν θα το δει κανείς σε εμάς, ίσως μάλιστα το κακό να ξεκινά από το ότι εμείς οι ίδιες αποφασίσαμε να πούμε για τους εαυτούς μας πως «δεν είναι και κάτι σπουδαίο, κάτι ξεχωριστό».
Οι τόποι της ομορφιάς είναι απροσμέτρητοι και δεν βρίσκονται μόνο στο εδώ και τώρα μας-κι αφήστε τους ψυχολόγους να χτυπιούνται.
Τι θυμάσαι; Ποιο χάδι γιαγιάς στο κεφάλι, ποιο βλέμμα γονιού υπερήφανο που κατάφερες να κάνεις βουτιά από τόσο, τόσο ψηλά ή που έβγαλες, επιτέλους, τις βοηθητικές ρόδες από το ποδήλατο;
Τι ονειρεύεσαι; Ποιο ταξίδι σε ποια πόλη με ποιους φίλους πλάι σου; Ποιο σπίτι με φως να εισβάλει ορμητικό στο υπνοδωμάτιο, καθώς ξυπνάς νωρίς και με χαμόγελο; Ποιο δικό σου παιδί ν’ ανθίσει; Ποια μικρή ή μεγάλη επιτυχία στην δουλειά σου;
Και τι ζεις; Ο Ηλίας Βαλάσης μού χάρισε την πιο χρήσιμη σκέψη που έχει μοιραστεί ποτέ μαζί μου συνεντευξιαζόμενος.
Δείτε: «Η αίσθηση της ακοής, ε; Δεν είναι μια ωραία άσκηση να κάνουμε την καθημερινή μας διαδρομή για την δουλειά, ας πούμε, βάζοντας μπροστά και μια άλλη αίσθηση κάθε φορά; Την μία, να ακούμε τους ήχους-όχι την μουσική στα ακουστικά μας που μας αποκόβουν από τον κόσμο! Την άλλη, να μυρίζουμε: την κατρουλίλα, το γιασεμί, τα φαγιά ξένων ανθρώπων. Ύστερα, να ψάξουμε, Γιατί μυρίζει εκεί πέρα κατρουλίλα; Α, εκεί ζουν άστεγοι. Γιατί μυρίζει έτσι το φαγητό σε αυτήν την γειτονιά; Α, εκεί είναι σπίτια μεταναστών.
Έτσι, ανοίγει ο κόσμος. Τουλάχιστον, σημαντικό κομμάτι του.»
Λοιπόν, τι έχει απομείνει εκεί έξω κι εδώ μέσα (η καρδιά μας είναι το μέσα και μυαλό μας) να μας εμπνεύσει, να μας τινάξει ψηλά, να μας βοηθήσει να συνεχίσουμε να ζούμε νιώθοντας πως υπάρχει κάποιο νόημα;
Ω, είναι πολλά και για τον καθένα τόσο διαφορετικά.
Το τηλεφώνημα με εκείνον τον φίλο που βρίσκεστε σπάνια, αλλά αγαπιέστε.
Όλοι εκείνοι, οι λίγοι ή οι πολλοί άνθρωποι, που λένε πως θέλουν να σας κάνουν να χαμογελάσετε.
Η αίσθηση της καθαριότητας μετά το μπάνιο και μετά να περιμένει καθαρό σεντόνι για ξεκούραση.
Το λεωφορείο που καταφθάνει στην στάση λίγα δευτερόλεπτα αφού καταφθάνετε εσείς.
Ένα ποίημα που διαβάσατε στο Instagram και σας κάνει να θέλετε να τρέξετε στο βιβλιοπωλείο να προμηθευτείτε ολόκληρο το βιβλίο.
Η ανακούφιση του να γίνεστε ένα με το πλήθος σε μια πορεία, σε μια συναυλία.
Ένα μήνυμα από το πουθενά. Από το άτομο που για χάρη του θα φθάνατε μέχρι την άκρη του κόσμου.
Η συνάντηση με τον ψυχοθεραπευτή σας μετά από μερικές εβδομάδες που δεν συναντηθήκατε. Εκείνο το χαμόγελο στην «καλησπέρα» σας.
Το μπουγέλο την τελευταία μέρα του σχολείου. Κάποτε μπουγελώνατε και μπουγελωνόσαστε εσείς. Τώρα, η κόρη σας.
Ένα χαμόγελο από έναν άγνωστο στο δρόμο. Η δική σας αυθόρμητη ανάγκη να το αντιγυρίσετε.
Μια γάτα να λιάζεται στον ήλιο, να έχετε το προνόμιο να την παρατηρήσετε, ενώ οι περισσότεροι προσπερνούν βιαστικά.
Το τσιγάρο που ανάβετε μετά την γενική καθαριότητα. Αυτό είναι το σπίτι σας. Μόνο εσείς ξέρετε πόσο κουράζεστε για να έχετε αυτό το σπίτι. Το μεγάλο, το μικρό, το βρόμικο, το καθαρό, το ιδιόκτητο, το ενοικιαζόμενο.
Η γαρδένια που έβγαλε νέο λουλούδι-κάτι θέλει να σας πει;
Το καινούργιο ζευγάρι παπούτσια που καταφέρατε να αγοράσετε, σας βαραίνει ελαφρώς μέσα στην σακούλα. Θα τα φορέσετε απόψε κιόλας.
Το φαγητό που πετύχατε καλύτερα-για πρώτη φορά- καλύτερα από την μητέρα σας.
Μια ενθαρρυντική κουβέντα, ένα κομπλιμέντο, μια ενθάρρυνση από κάποιον ή κάποια που θεωρείτε την άποψή του σημαντική.
Δύο ευρώ στον δρόμο. Η τύχη σας.
Να κρατιέστε χέρι χέρι σε μια μεγάλη λεωφόρο με έναν άνθρωπο που γνωρίσατε πριν λίγες ώρες.
Η πρώτη βουτιά για το φετινό καλοκαίρι. Εσείς και το νερό. Μόνο.
Να μπαίνετε στο μπαρ και να παίζει το αγαπημένο σας τραγούδι.
Να νιώθετε πως σας καταλαβαίνουν οι άλλοι.
Να έχετε, επιτέλους, συμφιλιωθεί με τον πατέρα σας και να ανυπομονείτε να τον συναντήσετε για να του πείτε τα νέα σας.
Δάκρυα να ανεβαίνουν στα μάτια σας από συγκίνηση για ό, τι σας συγκινεί: μια σκηνή ταινίας, το φιλί δυο εφήβων στο πεζούλι, το βλέμμα ενός αδέσποτου σκυλιού.
Ένα καλό νέο από το νοσοκομείο για τον δικό σας άνθρωπο που παλεύει.
Να νιώθετε πως είστε απαραίτητοι κάπου. Ή να νιώθετε πως σας επιθυμούν κάπου.
Ένας πολλαπλός οργασμός.
Η άφιξη του ντελιβερά με την αγαπημένη σας πίτσα μετά από μια κουραστική μέρα στην δουλειά.
Ξιπολησιά στο δροσερό μωσαϊκό του διαδρόμου στο σπίτι σας ή στην ζεστή άμμο.
Η αναμονή κάποιου γεγονότος. Το καρδιοχτύπι που πιστοποιεί ότι «είμαστε ακόμα ζωντανοί/στη σκηνή/σαν ροκ συγκρότημα».
(συμπληρώστε, παρακαλώ, συμπληρώστε!)
Κι αν τα χάσαμε, «ο χαμένος τα παίρνει όλα». Κι αν τα χάσαμε, μπορεί και να τα ξαναβρούμε. Σε έναν κόσμο βουλιαγμένο στην θλίψη, κάτι έχει απομείνει.
Όμως, όχι, η αισιοδοξία δεν είναι παράνοια, είναι ανάγκη ζωτική.
Οφείλουμε, μας το χρωστάμε, να προσπαθούμε πάντοτε να εντοπίζουμε το καλό και το ωραίο. Αν το ξεχνάμε, αν επιλέγουμε συνεχώς να το παραβλέπουμε, δεν θα το δει κανείς σε εμάς, ίσως μάλιστα το κακό να ξεκινά από το ότι εμείς οι ίδιες αποφασίσαμε να πούμε για τους εαυτούς μας πως «δεν είναι και κάτι σπουδαίο, κάτι ξεχωριστό».
Οι τόποι της ομορφιάς είναι απροσμέτρητοι και δεν βρίσκονται μόνο στο εδώ και τώρα μας-κι αφήστε τους ψυχολόγους να χτυπιούνται.
Τι θυμάσαι; Ποιο χάδι γιαγιάς στο κεφάλι, ποιο βλέμμα γονιού υπερήφανο που κατάφερες να κάνεις βουτιά από τόσο, τόσο ψηλά ή που έβγαλες, επιτέλους, τις βοηθητικές ρόδες από το ποδήλατο;
Τι ονειρεύεσαι; Ποιο ταξίδι σε ποια πόλη με ποιους φίλους πλάι σου; Ποιο σπίτι με φως να εισβάλει ορμητικό στο υπνοδωμάτιο, καθώς ξυπνάς νωρίς και με χαμόγελο; Ποιο δικό σου παιδί ν’ ανθίσει; Ποια μικρή ή μεγάλη επιτυχία στην δουλειά σου;
Και τι ζεις; Ο Ηλίας Βαλάσης μού χάρισε την πιο χρήσιμη σκέψη που έχει μοιραστεί ποτέ μαζί μου συνεντευξιαζόμενος.
Δείτε: «Η αίσθηση της ακοής, ε; Δεν είναι μια ωραία άσκηση να κάνουμε την καθημερινή μας διαδρομή για την δουλειά, ας πούμε, βάζοντας μπροστά και μια άλλη αίσθηση κάθε φορά; Την μία, να ακούμε τους ήχους-όχι την μουσική στα ακουστικά μας που μας αποκόβουν από τον κόσμο! Την άλλη, να μυρίζουμε: την κατρουλίλα, το γιασεμί, τα φαγιά ξένων ανθρώπων. Ύστερα, να ψάξουμε, Γιατί μυρίζει εκεί πέρα κατρουλίλα; Α, εκεί ζουν άστεγοι. Γιατί μυρίζει έτσι το φαγητό σε αυτήν την γειτονιά; Α, εκεί είναι σπίτια μεταναστών.
Έτσι, ανοίγει ο κόσμος. Τουλάχιστον, σημαντικό κομμάτι του.»
Λοιπόν, τι έχει απομείνει εκεί έξω κι εδώ μέσα (η καρδιά μας είναι το μέσα και μυαλό μας) να μας εμπνεύσει, να μας τινάξει ψηλά, να μας βοηθήσει να συνεχίσουμε να ζούμε νιώθοντας πως υπάρχει κάποιο νόημα;
Ω, είναι πολλά και για τον καθένα τόσο διαφορετικά.
Το τηλεφώνημα με εκείνον τον φίλο που βρίσκεστε σπάνια, αλλά αγαπιέστε.
Όλοι εκείνοι, οι λίγοι ή οι πολλοί άνθρωποι, που λένε πως θέλουν να σας κάνουν να χαμογελάσετε.
Η αίσθηση της καθαριότητας μετά το μπάνιο και μετά να περιμένει καθαρό σεντόνι για ξεκούραση.
Το λεωφορείο που καταφθάνει στην στάση λίγα δευτερόλεπτα αφού καταφθάνετε εσείς.
Ένα ποίημα που διαβάσατε στο Instagram και σας κάνει να θέλετε να τρέξετε στο βιβλιοπωλείο να προμηθευτείτε ολόκληρο το βιβλίο.
Η ανακούφιση του να γίνεστε ένα με το πλήθος σε μια πορεία, σε μια συναυλία.
Ένα μήνυμα από το πουθενά. Από το άτομο που για χάρη του θα φθάνατε μέχρι την άκρη του κόσμου.
Η συνάντηση με τον ψυχοθεραπευτή σας μετά από μερικές εβδομάδες που δεν συναντηθήκατε. Εκείνο το χαμόγελο στην «καλησπέρα» σας.
Το μπουγέλο την τελευταία μέρα του σχολείου. Κάποτε μπουγελώνατε και μπουγελωνόσαστε εσείς. Τώρα, η κόρη σας.
Ένα χαμόγελο από έναν άγνωστο στο δρόμο. Η δική σας αυθόρμητη ανάγκη να το αντιγυρίσετε.
Μια γάτα να λιάζεται στον ήλιο, να έχετε το προνόμιο να την παρατηρήσετε, ενώ οι περισσότεροι προσπερνούν βιαστικά.
Το τσιγάρο που ανάβετε μετά την γενική καθαριότητα. Αυτό είναι το σπίτι σας. Μόνο εσείς ξέρετε πόσο κουράζεστε για να έχετε αυτό το σπίτι. Το μεγάλο, το μικρό, το βρόμικο, το καθαρό, το ιδιόκτητο, το ενοικιαζόμενο.
Η γαρδένια που έβγαλε νέο λουλούδι-κάτι θέλει να σας πει;
Το καινούργιο ζευγάρι παπούτσια που καταφέρατε να αγοράσετε, σας βαραίνει ελαφρώς μέσα στην σακούλα. Θα τα φορέσετε απόψε κιόλας.
Το φαγητό που πετύχατε καλύτερα-για πρώτη φορά- καλύτερα από την μητέρα σας.
Μια ενθαρρυντική κουβέντα, ένα κομπλιμέντο, μια ενθάρρυνση από κάποιον ή κάποια που θεωρείτε την άποψή του σημαντική.
Δύο ευρώ στον δρόμο. Η τύχη σας.
Να κρατιέστε χέρι χέρι σε μια μεγάλη λεωφόρο με έναν άνθρωπο που γνωρίσατε πριν λίγες ώρες.
Η πρώτη βουτιά για το φετινό καλοκαίρι. Εσείς και το νερό. Μόνο.
Να μπαίνετε στο μπαρ και να παίζει το αγαπημένο σας τραγούδι.
Να νιώθετε πως σας καταλαβαίνουν οι άλλοι.
Να έχετε, επιτέλους, συμφιλιωθεί με τον πατέρα σας και να ανυπομονείτε να τον συναντήσετε για να του πείτε τα νέα σας.
Δάκρυα να ανεβαίνουν στα μάτια σας από συγκίνηση για ό, τι σας συγκινεί: μια σκηνή ταινίας, το φιλί δυο εφήβων στο πεζούλι, το βλέμμα ενός αδέσποτου σκυλιού.
Ένα καλό νέο από το νοσοκομείο για τον δικό σας άνθρωπο που παλεύει.
Να νιώθετε πως είστε απαραίτητοι κάπου. Ή να νιώθετε πως σας επιθυμούν κάπου.
Ένας πολλαπλός οργασμός.
Η άφιξη του ντελιβερά με την αγαπημένη σας πίτσα μετά από μια κουραστική μέρα στην δουλειά.
Ξιπολησιά στο δροσερό μωσαϊκό του διαδρόμου στο σπίτι σας ή στην ζεστή άμμο.
Η αναμονή κάποιου γεγονότος. Το καρδιοχτύπι που πιστοποιεί ότι «είμαστε ακόμα ζωντανοί/στη σκηνή/σαν ροκ συγκρότημα».
(συμπληρώστε, παρακαλώ, συμπληρώστε!)
