Τα Gilmore Gilrs είναι μια σημαντική παρακαταθήκη. Ένα έξοχο δείγμα ζωής στην Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του 2000, με ωραία κινηματογράφηση, έξυπνο σενάριο και βαθείς, καλοφτιαγμένους χαρακτήρες. Τη σειρά την δημιούργησε ένα ζευγάρι, η Έιμι και ο Ντάνιελ Παλαντίνο και αφορά τη ζωή της Λορελάι Γκίλμορ (που την παίζει η Λόρεν Γκράχαμ) που μεγαλώνει μόνη της την κόρη της Ρόρι Γκίλμορ (την υποδύεται η Αλέξις Μπλεντέλ). Οι δυο τους ζουν στην γραφική πόλη Σταρς Χόλοου στην πολιτεία του Κονέκτικατ, δεμένες με την κοινότητα, αλλά και στο στόχαστρο του κουτσομπολιού, πολλές φορές. Έχουν μικρή διαφορά ηλικίας μεταξύ μητέρας και κόρης, καθώς η Λορελάι είναι μόλις 16 όταν αποκτάει την Ρόρι, άρα εκτός από μάνα και κόρη είναι και κολλητές φίλες. Η Ρόρι είναι μια καλή μαθήτρια, ονειρεύεται να πάει στο Harvard, να γίνει δημοσιογράφος, διαβάζει πολλή λογοτεχνία, ερωτεύεται, έχει φίλες, τσακώνεται με την μαμά και τους παππούδες της. Από την άλλη, η Λορελάι είναι μάνατζερ σε ένα ξενοδοχείο, λατρεύει το τζανκ φουντ και τον καφέ, έχει τα δικά της ερωτικά μπερδέματα και λατρεύει την μονάκριβή της κόρη, την καλύτερή της φίλη.
Η σειρά αυτή κατέρριψε στερεότυπα before it was cool να τα καταρρίπτεις. Μια σειρά με την οποία μπορεί να ταυτιστεί ένας έβηφος, μια νεαρή ενήλικας, ένας κανονικός μέσος άνθρωπος! Με plus size πρωταγωνίστρια (την καλύτερη φίλη της Λορελάι, την μαγείρισσα Σούκι), με αναφορά σε σεξουαλικότητα, με ανάδειξη της μονογονεϊκής οικογένειας, με μηνύματα σε σχέση με την ψυχοθεραπεία, την ειλικρίνεια στις σχέσεις, την ελευθερία, τον φεμινισμό και την ανδροκρατούμενη κοινωνία.
Ξεκίνησα να την βλέπω στο Netflix στα τέλη του Σεπτέμβρη και μέχρι τέλος Νοέμβρη προβλέπω να έχω τελειώσει όλες της σεζόν. Θέλησα να γράψω αυτό το κείμενο πριν την τελειώσω, εκεί δηλαδή, πάνω στον ενθουσιασμό μου και στην προσμονή μου. Μάνα και κόρη έχουν γίνει οι νέες μου κολλητές, με νοιάζει η ζωή τους, η πρόοδός τους, οι απογοητεύσεις τους. Και συμπαθώ και πολλούς side ήρωες, οπως τον μπαμπά της Λορελάι και παππού της Ρόρι, τον Λουκ με το γωνιακό καφέ-πρωινάδικο, την Σούκι εννοείται. Το χωριό της σειράς, Stars Hollow, είναι εμπνευσμένο από μια κωμόπολη που υπάρχει στην πραγματικότητα και λέγεται Washington Depot. Οι σεναριογράφοι γοητεύτηκαν από το κλίμα που επικρατεί εκεί, κάτι που διαπίστωσαν όταν το επισκέφτηκαν. Στην πραγματικότητα, βέβαια, η σειρά γυρίστηκε σε ένα εξωτερικό στούντιο της Warner Bros στο Λος Άντζελες, το οποίο υπάρχει από το 1946 και πρωτοκατασκευάστηκε για την ταινία Saratoga Trunk.
Η μουσική παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη σειρά, τόσο ως θέμα συζήτησης μεταξύ των χαρακτήρων όσο και στην εξέλιξη της πλοκής. Τα μουσικά γούστα των βασικών συντελεστών αναφέρονται σε διάφορα επεισόδια και αρκετές μπάντες και μουσικοί εμφανίστηκαν στη σειρά, όπως οι Bangles, οι Sonic Youth, οι Sparks και οι Shins. H Ρόρι προτιμά το εναλλακτικό ροκ και η μουσική των Gilmore Girls είναι ένα εξαιρετικά αντιπροσωπευτικό soundtrack των 00’s.
Το Entertainment Weekly, το TV Guide και το Time έχουν συμπεριλάβει την σειρά στις «καλύτερες σειρές όλων των εποχών». Η Lauren Graham, μάλιστα, ήταν υποψήφια στα βραβεία SAG και στις Χρυσές Σφαίρες, αλλά δεν βρέθηκε ποτέ στις μεγάλες κατηγορίες των Emmy γιατί τότε υπήρχε μεγαλύτερη προκατάληψη κατά των καναλιών τύπου WB.
Πολλές φίλες μου έβλεπαν Gilmore Girls στο Star, παιδικά κι εφηβικά μεσημέρια του Σαββάτου στο σαλόνι. Η σειρά ξεκίνησε το 2000 ολοκληρώθηκε το 2007 και, σχεδόν δέκα χρόνια μετά, το 2016 επέστρεψε στο Netflix με μία ιστορία που ολοκληρώθηκε σε 4 μέρη, αλλά, φυσικά, δεν ήταν καθόλου το ίδιο, καθόλου αυτή η γνώριμη, οικεία κομφορτίλα που απέπνεε από κάθε κύτταρό της αυτή η σειρά. Αναρωτιέμαι πώς θα νιώθω τις πρώτες μέρες χωρίς αυτήν, εννοώ έχοντάς την ολοκληρώσει. Τι θα κάνω χωρίς την ωραία ροή των ζωών της Ρόρι και της Λορελάι; Στα 31 μου χρόνια, είμαι με συνομίληκη σχεδόν με την μαμά, αλλά ταυτίζομαι και με την κόρη. Αγαπώ να χαζεύω μισό ή ένα ολόκληρο επεισόδιο πριν παραδοθώ στον ύπνο μετά από μια κουραστική μέρα. Τα όνειρά μου είναι γλυκά και το μυαλό μου, την επόμενη μέρα, στο λεωφορείο κατακλύζεται από ωραίες ιδέες και σκέψεις.
Η πλοκή με εκπλήσσει, αλλά όχι πολύ, οι ρυθμοί είναι χαλαροί, οι ατάκες ανταλλάσσονται σαν πολυβόλα, σε βάζει να σκεφτείς αυτή η σειρά, την ίδια ώρα που σε συγκινεί και σε ξεκουράζει. Μαγικός συνδυασμός που οφείλεται εν πολλοίς στα εξαιρετικά δημιουργικά ταλέντα που συνεργάστηκαν για την δημιουργία της. Μερικά από τα σημαντικά ονόματα που συνεργάστηκαν στη συγγραφή και τη σκηνοθεσία είναι τα εξής: Jenji Kohan, η δημιουργος των Weeds και Orange is the New Black, Janet Leahy που έχει εργαστεί στο Mad Men, Jane Espenson, η οποία έχει δουλέψει στα Buffy the Vampire Slayer, Battlestar Gallactica, Once Upon a Time. Την σκηνοθέτη Lesli Linka από τα Homeland, Mad Men, E.R. και πολλά άλλα.
Η σειρά μου αρέσει και για έναν άλλο λόγο: μαθαίνω πράγματα. Κρατάω σημειώσεις κυριολεκτικά για μπάντες, συγγραφείς, ταινίες. Οι αναφορές στην τέχνη είναι πάμπολλες και οι περισσότερες εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Με κάνει να θέλω να, φαντασιακά, να ζήσω μια μέρα από την ζωή των δύο γυναικών, σε αυτήν ακριβώς την πόλη, να τρώω κάθε μέρα παχυντικά φαγητά και να μην παχαίνω, να ξαναγυρίσω στα χρόνια του Λυκείου με τους πρώτους έρωτες ή με κάνει να αναλογίζομαι πώς θα ήταν η ζωή μου αν είχα μείνει έγκυος στα 16 μου. Σκέφτομαι και την σχέση της Λορελάι με την δική της, αυστηρή μαμά-εδώ καθρεφτίζω περισσότερο τη δική μου σχέση με τη μαμά μου. Μου αρέσει να κλαίω και να γελάω ταυτόχρονα με μια σειρά.
Και το Gilmore Girls με κερνά συναισθήματα με το κιλό. Και θα τις ευγνωμονώ πάντα που στάθηκαν (και στέκονται) κοντά μου σε μια περίοδο αυτοθεραπείας. Είναι η τέλεια συντροφιά για το healing journey και θα ήθελα πολύ να ξαναδώ την σειρά σε επόμενο διάστημα, με άλλη ψυχολογία, για να δω πώς την αισθάνομαι τότε. Σας συμβαίνει κι εσάς αυτό; Να θέλετε να δοκιμάζετε ξανά σειρές, ταινίες και βιβλία ανάλογα με τον μέσα κόσμο σας;
ΥΓ: Αν δεν έχετε δει Gilmore Girls, κάντε το. Ω, ναι.
Τα Gilmore Gilrs είναι μια σημαντική παρακαταθήκη. Ένα έξοχο δείγμα ζωής στην Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του 2000, με ωραία κινηματογράφηση, έξυπνο σενάριο και βαθείς, καλοφτιαγμένους χαρακτήρες. Τη σειρά την δημιούργησε ένα ζευγάρι, η Έιμι και ο Ντάνιελ Παλαντίνο και αφορά τη ζωή της Λορελάι Γκίλμορ (που την παίζει η Λόρεν Γκράχαμ) που μεγαλώνει μόνη της την κόρη της Ρόρι Γκίλμορ (την υποδύεται η Αλέξις Μπλεντέλ). Οι δυο τους ζουν στην γραφική πόλη Σταρς Χόλοου στην πολιτεία του Κονέκτικατ, δεμένες με την κοινότητα, αλλά και στο στόχαστρο του κουτσομπολιού, πολλές φορές. Έχουν μικρή διαφορά ηλικίας μεταξύ μητέρας και κόρης, καθώς η Λορελάι είναι μόλις 16 όταν αποκτάει την Ρόρι, άρα εκτός από μάνα και κόρη είναι και κολλητές φίλες. Η Ρόρι είναι μια καλή μαθήτρια, ονειρεύεται να πάει στο Harvard, να γίνει δημοσιογράφος, διαβάζει πολλή λογοτεχνία, ερωτεύεται, έχει φίλες, τσακώνεται με την μαμά και τους παππούδες της. Από την άλλη, η Λορελάι είναι μάνατζερ σε ένα ξενοδοχείο, λατρεύει το τζανκ φουντ και τον καφέ, έχει τα δικά της ερωτικά μπερδέματα και λατρεύει την μονάκριβή της κόρη, την καλύτερή της φίλη.
Η σειρά αυτή κατέρριψε στερεότυπα before it was cool να τα καταρρίπτεις. Μια σειρά με την οποία μπορεί να ταυτιστεί ένας έβηφος, μια νεαρή ενήλικας, ένας κανονικός μέσος άνθρωπος! Με plus size πρωταγωνίστρια (την καλύτερη φίλη της Λορελάι, την μαγείρισσα Σούκι), με αναφορά σε σεξουαλικότητα, με ανάδειξη της μονογονεϊκής οικογένειας, με μηνύματα σε σχέση με την ψυχοθεραπεία, την ειλικρίνεια στις σχέσεις, την ελευθερία, τον φεμινισμό και την ανδροκρατούμενη κοινωνία.
Ξεκίνησα να την βλέπω στο Netflix στα τέλη του Σεπτέμβρη και μέχρι τέλος Νοέμβρη προβλέπω να έχω τελειώσει όλες της σεζόν. Θέλησα να γράψω αυτό το κείμενο πριν την τελειώσω, εκεί δηλαδή, πάνω στον ενθουσιασμό μου και στην προσμονή μου. Μάνα και κόρη έχουν γίνει οι νέες μου κολλητές, με νοιάζει η ζωή τους, η πρόοδός τους, οι απογοητεύσεις τους. Και συμπαθώ και πολλούς side ήρωες, οπως τον μπαμπά της Λορελάι και παππού της Ρόρι, τον Λουκ με το γωνιακό καφέ-πρωινάδικο, την Σούκι εννοείται. Το χωριό της σειράς, Stars Hollow, είναι εμπνευσμένο από μια κωμόπολη που υπάρχει στην πραγματικότητα και λέγεται Washington Depot. Οι σεναριογράφοι γοητεύτηκαν από το κλίμα που επικρατεί εκεί, κάτι που διαπίστωσαν όταν το επισκέφτηκαν. Στην πραγματικότητα, βέβαια, η σειρά γυρίστηκε σε ένα εξωτερικό στούντιο της Warner Bros στο Λος Άντζελες, το οποίο υπάρχει από το 1946 και πρωτοκατασκευάστηκε για την ταινία Saratoga Trunk.
Η μουσική παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη σειρά, τόσο ως θέμα συζήτησης μεταξύ των χαρακτήρων όσο και στην εξέλιξη της πλοκής. Τα μουσικά γούστα των βασικών συντελεστών αναφέρονται σε διάφορα επεισόδια και αρκετές μπάντες και μουσικοί εμφανίστηκαν στη σειρά, όπως οι Bangles, οι Sonic Youth, οι Sparks και οι Shins. H Ρόρι προτιμά το εναλλακτικό ροκ και η μουσική των Gilmore Girls είναι ένα εξαιρετικά αντιπροσωπευτικό soundtrack των 00’s.
Το Entertainment Weekly, το TV Guide και το Time έχουν συμπεριλάβει την σειρά στις «καλύτερες σειρές όλων των εποχών». Η Lauren Graham, μάλιστα, ήταν υποψήφια στα βραβεία SAG και στις Χρυσές Σφαίρες, αλλά δεν βρέθηκε ποτέ στις μεγάλες κατηγορίες των Emmy γιατί τότε υπήρχε μεγαλύτερη προκατάληψη κατά των καναλιών τύπου WB.
Πολλές φίλες μου έβλεπαν Gilmore Girls στο Star, παιδικά κι εφηβικά μεσημέρια του Σαββάτου στο σαλόνι. Η σειρά ξεκίνησε το 2000 ολοκληρώθηκε το 2007 και, σχεδόν δέκα χρόνια μετά, το 2016 επέστρεψε στο Netflix με μία ιστορία που ολοκληρώθηκε σε 4 μέρη, αλλά, φυσικά, δεν ήταν καθόλου το ίδιο, καθόλου αυτή η γνώριμη, οικεία κομφορτίλα που απέπνεε από κάθε κύτταρό της αυτή η σειρά. Αναρωτιέμαι πώς θα νιώθω τις πρώτες μέρες χωρίς αυτήν, εννοώ έχοντάς την ολοκληρώσει. Τι θα κάνω χωρίς την ωραία ροή των ζωών της Ρόρι και της Λορελάι; Στα 31 μου χρόνια, είμαι με συνομίληκη σχεδόν με την μαμά, αλλά ταυτίζομαι και με την κόρη. Αγαπώ να χαζεύω μισό ή ένα ολόκληρο επεισόδιο πριν παραδοθώ στον ύπνο μετά από μια κουραστική μέρα. Τα όνειρά μου είναι γλυκά και το μυαλό μου, την επόμενη μέρα, στο λεωφορείο κατακλύζεται από ωραίες ιδέες και σκέψεις.
Η πλοκή με εκπλήσσει, αλλά όχι πολύ, οι ρυθμοί είναι χαλαροί, οι ατάκες ανταλλάσσονται σαν πολυβόλα, σε βάζει να σκεφτείς αυτή η σειρά, την ίδια ώρα που σε συγκινεί και σε ξεκουράζει. Μαγικός συνδυασμός που οφείλεται εν πολλοίς στα εξαιρετικά δημιουργικά ταλέντα που συνεργάστηκαν για την δημιουργία της. Μερικά από τα σημαντικά ονόματα που συνεργάστηκαν στη συγγραφή και τη σκηνοθεσία είναι τα εξής: Jenji Kohan, η δημιουργος των Weeds και Orange is the New Black, Janet Leahy που έχει εργαστεί στο Mad Men, Jane Espenson, η οποία έχει δουλέψει στα Buffy the Vampire Slayer, Battlestar Gallactica, Once Upon a Time. Την σκηνοθέτη Lesli Linka από τα Homeland, Mad Men, E.R. και πολλά άλλα.
Η σειρά μου αρέσει και για έναν άλλο λόγο: μαθαίνω πράγματα. Κρατάω σημειώσεις κυριολεκτικά για μπάντες, συγγραφείς, ταινίες. Οι αναφορές στην τέχνη είναι πάμπολλες και οι περισσότερες εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Με κάνει να θέλω να, φαντασιακά, να ζήσω μια μέρα από την ζωή των δύο γυναικών, σε αυτήν ακριβώς την πόλη, να τρώω κάθε μέρα παχυντικά φαγητά και να μην παχαίνω, να ξαναγυρίσω στα χρόνια του Λυκείου με τους πρώτους έρωτες ή με κάνει να αναλογίζομαι πώς θα ήταν η ζωή μου αν είχα μείνει έγκυος στα 16 μου. Σκέφτομαι και την σχέση της Λορελάι με την δική της, αυστηρή μαμά-εδώ καθρεφτίζω περισσότερο τη δική μου σχέση με τη μαμά μου. Μου αρέσει να κλαίω και να γελάω ταυτόχρονα με μια σειρά.
Και το Gilmore Girls με κερνά συναισθήματα με το κιλό. Και θα τις ευγνωμονώ πάντα που στάθηκαν (και στέκονται) κοντά μου σε μια περίοδο αυτοθεραπείας. Είναι η τέλεια συντροφιά για το healing journey και θα ήθελα πολύ να ξαναδώ την σειρά σε επόμενο διάστημα, με άλλη ψυχολογία, για να δω πώς την αισθάνομαι τότε. Σας συμβαίνει κι εσάς αυτό; Να θέλετε να δοκιμάζετε ξανά σειρές, ταινίες και βιβλία ανάλογα με τον μέσα κόσμο σας;
ΥΓ: Αν δεν έχετε δει Gilmore Girls, κάντε το. Ω, ναι.
