Το 2024 ήρθε, οι κινηματογραφικές αίθουσες γεμίζουν με το “Poor Things” του Γιώργου Λάνθιμου να αποτελεί ναυαρχίδα των εισιτηρίων, ωστόσο για όσους μένουν σπίτι η ψηφιακή πλατφόρμα της ΕΡΤ έχει φροντίσει να τους αποζημιώσει με ελληνικές και διεθνείς παραγωγές που έχουν κερδίσει τον σεβασμό του κοινού και πολλές διακρίσεις σε διεθνή Φεστιβάλ τα προηγούμενα χρόνια. Ξεκίνημα με το “Dodo” του Πάνου Χ.Κούτρα και συνέχεια με “Woman at War”, “Dogman”, “Under the Tree” και τις “Στάχτες μίας Αγάπης”. Επιλογές από όλον τον κόσμο, ικανές να συναρπάσουν και να ευαισθητοποιήσουν.
“Dodo” του Πάνου Χ.Κούτρα
Κατάδυση στα άδυτα της ελληνικής οικογένειας. Ένα ανθρώπινο μωσαϊκό σχηματίζεται και σε αυτούς έρχεται να προστεθεί ένα Dodo. Ένα ζευγάρι θύμα της κρίσης, μία κόρη θύμα επίσης της κατάστασης, ένας φίλος ως χαρούμενη νότα, μετανάστες από Ουκρανία, Ρωσία, Γεωργία, Αλβανία και Συρία και μία τρανς συνθέτουν το παζλ των 14ων προσώπων που αλληλεπιδρούν τόσο έντονα που ο Παύλος φτάνει να τους χαρακτηρίζει «οικογένειά» του. Μία δυνατή εικόνα κόντρα στο τρέχον ρεύμα συντηρητικοποίησης που αναπτύσσεται και θέλει τον διαχωρισμό «ημών» και των «ξένων». Άκης Σακελλαρίου και Σμαράγδα Καρύδη σε δύο εξαιρετικές ερμηνείες…
“Woman at War” του Μπένεντικτ Έρλιγκσον
Mία ταινία από την Ισλανδία που το 2018 κέρδισε το Βραβείο LUX του Eυρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Μεσήλικας γυναίκα, διευθύντρια χορωδίας, αποφασίζει ένα παράτολμο εγχείρημα, προκειμένου να τραβήξει τα βλέμματα της τοπικής κοινωνίας και να περάσει το μήνυμά της για την προστασία του περιβάλλοντος. “Είμαστε η τελευταία γενιά, που μπορεί να αλλάξει την κατάσταση για τις επόμενες, μετά θα είναι αργά κι η κατάσταση μη αναστρέψιμη”. Η ακτιβίστρια Χάλα είναι αποφασισμένη να φτάσει μέχρι τέλους. Μόνη, δίχως σπουδαία μέσα. Ένας θηλυκός Ρομπέν των Δασών. Μία ιστορία από το Ρέικιαβικ για όλον τον κόσμο, καθώς η ρύπανση της ατμόσφαιρας και το φαινόμενο του θερμοκηπίου δεν έχουν σύνορα. Στο τέλος το σκηνικό αλλάζει. Μόνο ο ήχος του ελικοπτέρου μένει. Πάντα κάποιος μας παρακολουθεί. Τα παιδιά είναι η ελπίδα.
“Dogman” του Ματέο Γκαρόνε
Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας για τον Μαρσέλο Φόντε στις Κάννες το 2018. Mεταφορά του σκηνικού στη Νάπολη. Μία αληθινή ιστορία που συγκλόνισε την Ιταλία την δεκαετία του 1980 αποτελεί τη βάση στην οποία χτίζεται ένα ψυχολογικό δράμα. Αυτή δεν είναι άλλη από αυτή των Πιέτρο Ντε Νέγκρι και Τζιανκάρλο Ρίτσι. Ο Μαρσέλο αγαπάει τα σκυλιά που φροντίζει, όσο την μονάκριβή του κόρη. Συχνά τα προσφωνεί, “amore”. Μία καλή ψυχή που καλείται να επιβιώσει με κάθε κόστος σε μία άρρωστη κοινωνία. Ζεις φτωχός ή πεθαίνεις. Παίρνει το πτυχίο από το “κολλέγιο”. Ένα μεγάλο κεφάλαιο κλείνει. Το αίμα του καίει. Οι αποφάσεις έχουν παρθεί συνειδητά. Είναι θέμα χρόνου. Ό,τι δε λύνεται, κόβεται. Ήρθε η ώρα για τον δικό του προσωπικό γόρδιο δεσμό. Ο θεατής δικαιώνει τον Μαρσέλο. Η ώρα της λύτρωσης πλησιάζει. Ο Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ.
“Under the Tree” του Χάφστειν Γκούναρ Σίγουρδσον
Τρεις οικογένειες, δύο ιστορίες. Οι ισορροπίες λεπτές. Ο Άτλι έχει μόλις χωρίσει. Επιστρέφει στο πατρικό του. Βάλλεται από παντού, καθώς το δράμα που βιώνει είναι πολυεπίπεδο κι οι απώλειες ποικιλόμορφες. Χάνει μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα τους ανθρώπους, που αγαπάει. Την ίδια ώρα επικρατούν έριδες κι η ένταση κλιμακώνεται, με φόντο ένα ψηλό όμορφο δέντρο, που κρύβει τον ήλιο στους γείτονες. Γεμάτο συμβολισμούς, σαγηνεύει τον θεατή και τον κάνει να σκεφτεί τι κρύβεται πίσω από τις εικόνες. Μία διαρκής προσπάθεια απενεχοποίησης, μέχρι το τέλος, που επιφυλάσσει η μοίρα στον καθένα. Να κοιμηθούν με ήσυχη τη συνείδησή τους. Κι όλος αυτός ο κύκλος, γεμάτος αθώα θύματα. Μία πολυφωνίκη σύνθεση που ανακαλύπτει την αρμονία μέσα στο χάος, δίχως συμβιβασμούς. Ένα ψυχολογικό θρίλερ, που εξερευνά το υπαρξιακό κι αναδεικνύει πόσο θεμελιώδες είναι, όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις.
“Oι Στάχτες μιας Αγάπης” του Ζία Ζιανγκ Κε
Ο σκηνοθέτης που κέρδισε Χρυσό Λέοντα με τις “Ακίνητες Ζωές” δημιούργησε ακόμα μία σπουδαία ταινία που κέρδισε 24 Βραβεία στη διαδρομή της. Αφετηρία αποτελεί ένας έρωτας. Ο Μπιν κι η Κιάο. Μία ιστορία ζωής με πάθος, αγάπη, νεκρά διαστήματα και βαθιά κατανόηση. Το μήνυμα όμως όσο περνάει η ώρα ξεπερνάει το ατομικό, γίνεται καθολικό και φτάνει να αφορά ολόκληρη τη χώρα. Γρανάζια του συστήματος, μέλη μικροσυμμοριών που είναι καταδικασμένα να τα αλέσει ο μύλος του χρόνου. Την ίδια στιγμή στο κυρίαρχο φόντο ο κόσμος διασκεδάζει έντονα. Κουνιέται ασταμάτητα στους ρυθμούς του YMCA των Village People. Το φαίνεσθαι η μεγάλη εικόνα και το είναι που ελάχιστοι γνωρίζουν πραγματικά. Οι μεγάλες προσδοκίες, η θυσία, η απογοήτευση, η ανιδιοτέλεια. Τα πάντα αποδεικνύονται μέσα από τις πράξεις μας και τη διάρκεια στον χρόνο. Δημιουργείται ένα πανοραμικό πλάνο ενός κόσμου που αλλάζει. Αυτού που ζούμε εμείς σήμερα.
Το 2024 ήρθε, οι κινηματογραφικές αίθουσες γεμίζουν με το “Poor Things” του Γιώργου Λάνθιμου να αποτελεί ναυαρχίδα των εισιτηρίων, ωστόσο για όσους μένουν σπίτι η ψηφιακή πλατφόρμα της ΕΡΤ έχει φροντίσει να τους αποζημιώσει με ελληνικές και διεθνείς παραγωγές που έχουν κερδίσει τον σεβασμό του κοινού και πολλές διακρίσεις σε διεθνή Φεστιβάλ τα προηγούμενα χρόνια. Ξεκίνημα με το “Dodo” του Πάνου Χ.Κούτρα και συνέχεια με “Woman at War”, “Dogman”, “Under the Tree” και τις “Στάχτες μίας Αγάπης”. Επιλογές από όλον τον κόσμο, ικανές να συναρπάσουν και να ευαισθητοποιήσουν.
“Dodo” του Πάνου Χ.Κούτρα
Κατάδυση στα άδυτα της ελληνικής οικογένειας. Ένα ανθρώπινο μωσαϊκό σχηματίζεται και σε αυτούς έρχεται να προστεθεί ένα Dodo. Ένα ζευγάρι θύμα της κρίσης, μία κόρη θύμα επίσης της κατάστασης, ένας φίλος ως χαρούμενη νότα, μετανάστες από Ουκρανία, Ρωσία, Γεωργία, Αλβανία και Συρία και μία τρανς συνθέτουν το παζλ των 14ων προσώπων που αλληλεπιδρούν τόσο έντονα που ο Παύλος φτάνει να τους χαρακτηρίζει «οικογένειά» του. Μία δυνατή εικόνα κόντρα στο τρέχον ρεύμα συντηρητικοποίησης που αναπτύσσεται και θέλει τον διαχωρισμό «ημών» και των «ξένων». Άκης Σακελλαρίου και Σμαράγδα Καρύδη σε δύο εξαιρετικές ερμηνείες…
“Woman at War” του Μπένεντικτ Έρλιγκσον
Mία ταινία από την Ισλανδία που το 2018 κέρδισε το Βραβείο LUX του Eυρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Μεσήλικας γυναίκα, διευθύντρια χορωδίας, αποφασίζει ένα παράτολμο εγχείρημα, προκειμένου να τραβήξει τα βλέμματα της τοπικής κοινωνίας και να περάσει το μήνυμά της για την προστασία του περιβάλλοντος. “Είμαστε η τελευταία γενιά, που μπορεί να αλλάξει την κατάσταση για τις επόμενες, μετά θα είναι αργά κι η κατάσταση μη αναστρέψιμη”. Η ακτιβίστρια Χάλα είναι αποφασισμένη να φτάσει μέχρι τέλους. Μόνη, δίχως σπουδαία μέσα. Ένας θηλυκός Ρομπέν των Δασών. Μία ιστορία από το Ρέικιαβικ για όλον τον κόσμο, καθώς η ρύπανση της ατμόσφαιρας και το φαινόμενο του θερμοκηπίου δεν έχουν σύνορα. Στο τέλος το σκηνικό αλλάζει. Μόνο ο ήχος του ελικοπτέρου μένει. Πάντα κάποιος μας παρακολουθεί. Τα παιδιά είναι η ελπίδα.
“Dogman” του Ματέο Γκαρόνε
Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας για τον Μαρσέλο Φόντε στις Κάννες το 2018. Mεταφορά του σκηνικού στη Νάπολη. Μία αληθινή ιστορία που συγκλόνισε την Ιταλία την δεκαετία του 1980 αποτελεί τη βάση στην οποία χτίζεται ένα ψυχολογικό δράμα. Αυτή δεν είναι άλλη από αυτή των Πιέτρο Ντε Νέγκρι και Τζιανκάρλο Ρίτσι. Ο Μαρσέλο αγαπάει τα σκυλιά που φροντίζει, όσο την μονάκριβή του κόρη. Συχνά τα προσφωνεί, “amore”. Μία καλή ψυχή που καλείται να επιβιώσει με κάθε κόστος σε μία άρρωστη κοινωνία. Ζεις φτωχός ή πεθαίνεις. Παίρνει το πτυχίο από το “κολλέγιο”. Ένα μεγάλο κεφάλαιο κλείνει. Το αίμα του καίει. Οι αποφάσεις έχουν παρθεί συνειδητά. Είναι θέμα χρόνου. Ό,τι δε λύνεται, κόβεται. Ήρθε η ώρα για τον δικό του προσωπικό γόρδιο δεσμό. Ο θεατής δικαιώνει τον Μαρσέλο. Η ώρα της λύτρωσης πλησιάζει. Ο Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ.
“Under the Tree” του Χάφστειν Γκούναρ Σίγουρδσον
Τρεις οικογένειες, δύο ιστορίες. Οι ισορροπίες λεπτές. Ο Άτλι έχει μόλις χωρίσει. Επιστρέφει στο πατρικό του. Βάλλεται από παντού, καθώς το δράμα που βιώνει είναι πολυεπίπεδο κι οι απώλειες ποικιλόμορφες. Χάνει μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα τους ανθρώπους, που αγαπάει. Την ίδια ώρα επικρατούν έριδες κι η ένταση κλιμακώνεται, με φόντο ένα ψηλό όμορφο δέντρο, που κρύβει τον ήλιο στους γείτονες. Γεμάτο συμβολισμούς, σαγηνεύει τον θεατή και τον κάνει να σκεφτεί τι κρύβεται πίσω από τις εικόνες. Μία διαρκής προσπάθεια απενεχοποίησης, μέχρι το τέλος, που επιφυλάσσει η μοίρα στον καθένα. Να κοιμηθούν με ήσυχη τη συνείδησή τους. Κι όλος αυτός ο κύκλος, γεμάτος αθώα θύματα. Μία πολυφωνίκη σύνθεση που ανακαλύπτει την αρμονία μέσα στο χάος, δίχως συμβιβασμούς. Ένα ψυχολογικό θρίλερ, που εξερευνά το υπαρξιακό κι αναδεικνύει πόσο θεμελιώδες είναι, όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις.
“Oι Στάχτες μιας Αγάπης” του Ζία Ζιανγκ Κε
Ο σκηνοθέτης που κέρδισε Χρυσό Λέοντα με τις “Ακίνητες Ζωές” δημιούργησε ακόμα μία σπουδαία ταινία που κέρδισε 24 Βραβεία στη διαδρομή της. Αφετηρία αποτελεί ένας έρωτας. Ο Μπιν κι η Κιάο. Μία ιστορία ζωής με πάθος, αγάπη, νεκρά διαστήματα και βαθιά κατανόηση. Το μήνυμα όμως όσο περνάει η ώρα ξεπερνάει το ατομικό, γίνεται καθολικό και φτάνει να αφορά ολόκληρη τη χώρα. Γρανάζια του συστήματος, μέλη μικροσυμμοριών που είναι καταδικασμένα να τα αλέσει ο μύλος του χρόνου. Την ίδια στιγμή στο κυρίαρχο φόντο ο κόσμος διασκεδάζει έντονα. Κουνιέται ασταμάτητα στους ρυθμούς του YMCA των Village People. Το φαίνεσθαι η μεγάλη εικόνα και το είναι που ελάχιστοι γνωρίζουν πραγματικά. Οι μεγάλες προσδοκίες, η θυσία, η απογοήτευση, η ανιδιοτέλεια. Τα πάντα αποδεικνύονται μέσα από τις πράξεις μας και τη διάρκεια στον χρόνο. Δημιουργείται ένα πανοραμικό πλάνο ενός κόσμου που αλλάζει. Αυτού που ζούμε εμείς σήμερα.
