Οι Ploho με έδρα τη Σιβηρία σχηματίστηκαν το 2013 και έκτοτε συγκαταλέγονται επάξια ανάμεσα στους συμπατριώτες τους Sacred Bones και Molchat Doma, ενώ συνεχίζουν να κερδίζουν έδαφος σε όλο τον κόσμο. Τραγουδούν στη μητρική τους γλώσσα και εμπνέονται από τη ζοφερή και συναισθηματική μελαγχολία των Joy Division καθώς και από τη σκληρή και ψυχρή ατμόσφαιρα της σοβιετικής εποχής της δεκαετίας του 1980 που μερικές φορές αναφέρεται ως “Russian Doom“, με ένα ευρύ φάσμα επιρροών από τη δεκαετία του ’80 όπως οι Bioconstructor και οι Kino.

Το συγκρότημα δημιουργήθηκε από τον τραγουδιστή και κιθαρίστα Victor Uzhakov, ο οποίος επιστράτευσε τον Andrei Smorgonsky στο μπάσο και τον Igor Starshinov στα synths. Το τρίο έχει στο ενεργητικό του αρκετά άλμπουμ και EP, καθώς και περισσότερα από 10 singles, ενώ έχουν περιοδεύσει σε περισσότερες από 40 πόλεις της Ευρώπης. Εμφανίστηκαν σε σημαντικά φεστιβάλ, όπως το Боль στη Ρωσία, το Kalabalik στη Σουηδία και το Platforma στη Λιθουανία.

Με αφορμή την πολυαναμενόμενη εμφάνισή τους τη πρώτη μέρα του Death Disco Athens Open Air Festival στην Τεχνόπολη, ο τραγουδιστής και κιθαρίστας της ρωσικής synthpunk μπάντας, Victor Uzhakov μιλά στο Olafaq.

– Από ποιο σημείο θα θέλατε να ξεκινήσουμε την ιστορία του συγκροτήματος;
Το συγκρότημα Ploho δεν ήταν συγκρότημα με τη συνήθη έννοια του όρου. Ηχογραφούσα τα τραγούδια αρχικά μόνος μου, ήταν ένα στούντιο πρότζεκτ. Ποτέ δεν σχεδίαζα να παίξω αυτά τα τραγούδια ζωντανά σε κόσμο και ακόμη και όταν ήρθαν οι πρώτες προτάσεις για συναυλίες, τις απέρριψα. Υπήρχε ωστόσο μια μεγάλη επιθυμία του κοινού για να μας ακούσει. Δεν θα πω ότι εκείνη η εποχή ήταν δύσκολη, γιατί όλες οι εποχές είναι δύσκολες. Ρίξτε μια γαμημένη ματιά γύρω σας αυτή τη στιγμή. Αλλά τότε μου φάνηκε ότι ο κόσμος μας χρειαζόταν κι έτσι μάζεψα τα μέλη του συγκροτήματος και δημιουργήσαμε τους Ploho.

– Με ποιο μουσικό είδος ήρθατε σε επαφή για πρώτη φορά και πώς εξελιχθήκατε μουσικά;
Στο παρελθόν όλοι ακούγαμε διαφορετικά πράγματα. Εγώ για παράδειγμα άκουγα punk rock και garage California punk. Μου άρεσε πολύ το lo-fi όλων των ειδών. Στον Andrew, τον μπασίστα μας, άρεσε επίσης το punk και ο εναλλακτικός ήχος, ο προηγούμενος πληκτράς μας ο Igor έπαιζε techno, παίζει ακόμα techno ζωντανά, ο Victor, ο σημερινός μας πήκτράς, έπαιξε σε πάρα πολλές μπάντες στο παρελθόν, με το πιο γνωστό project να είναι οι Oligarkh. Δεν ξέρω που θα το κατέτασσα, μπορείτε να το ακούσετε και να αποφασίσετε οι ίδιοι.

– Πώς προέκυψε το όνομα του συγκροτήματος “Ploho” και τι συμβολίζει;
Το όνομα του συγκροτήματος δεν σημαίνει τίποτα απολύτως. Στα ρωσικά σημαίνει «άσχημο». Όταν αισθάνεσαι άσχημα δεν ψάχνεις για νοήματα, απλά αισθάνεσαι άσχημα.

– Μεταφράζοντας τους στίχους σας, αντιλαμβάνομαι ότι έχουν μια λογοτεχνική αίσθηση. Θα ήθελα να σας ρωτήσω κατά πόσο έχουν επηρεαστεί από τη ρωσική λογοτεχνία; Τον Ιβάν Τουργκένιεφ, τον ή ίσως τον Ντοστογιέφσκι;
Η ρωσική κλασική λογοτεχνία και το κοινωνικό πλαίσιο της σύγχρονης Ρωσίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένα! Αυτό για το οποίο έγραψε ο Ντοστογιέφσκι ή ο Τουργκένιεφ δεν είναι απλά τα γεγονότα μιας συγκεκριμένης εποχής, είναι ο πολιτιστικός κώδικας του ρωσικού λαού. Η δική μας πραγματικότητα. Είχαμε την τσαρική αυτοκρατορία, τους κομμουνιστές, την περεστρόικα, την απόλυτη μαλακία της δεκαετίας του ’90, η οποία ονομάστηκε «Δημοκρατία», κι έτσι φτάσαμε στη σύγχρονη κατάσταση (πραγματικά δεν ξέρω πως θα ονομάζαμε αυτό που ζούμε). Αλλά ο Ντοστογιέφσκι και οι σκέψεις του ήταν επίκαιρες σε όλες αυτές τις εποχές. Είναι ακόμα σχετικές και τώρα. Μεγαλώσαμε μέσα σε αυτό, φυσικά και βρίσκονται μέσα στα τραγούδια μας.

– Παίρνω ένα τραγούδι από το άλμπουμ σας “Фантомные чувства” που κυκλοφόρησε το 2021, το «Прости (Συγχώρεσέ με)», ένα κομμάτι όπου επικρατούν τα μελαγχολικά αλλά και ρομαντικά synths, που δίνει την αίσθηση σα να ατενίζει κάποιος από έναν λόφο τον κόσμο που αλλάζει χωρίς εμάς, το οποίο περιλαμβάνει τους στίχους «Λυπάμαι για το ερειπωμένο σπίτι/ Και τα λουλούδια που θα μπορούσαν να είχαν φυτρώσει μέσα σε αυτό/ Τα πουλιά πετούν πάλι νότια χωρίς εμάς» Ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτό το κομμάτι;
Είναι μια ιστορία χωρισμού και μετάνοιας. Όταν επιστρέφεις πίσω στο πρόσωπο που εξακολουθείς να αγαπάς, αλλά δεν μπορείτε πλέον να είστε μαζί για διάφορους λόγους. Όταν ήσασταν ζευγάρι, σκεφτόσασταν πώς θα ζούσατε τη ζωή σας, φανταζόσασταν το σπίτι που θα είχατε, πού θα πηγαίνατε διακοπές μαζί. Οραματιζόσασταν το μέλλον σας και το σχεδιάζατε σαν να ήταν παιχνίδι στον υπολογιστή. Αλλά μετά, ξαφνικά μέσα σε μια στιγμή, όλα αυτά μεταμορφώθηκαν σε ένα εγκαταλελειμμένο ερείπιο. Και αυτό είναι ένα τραγούδι για το πόσο λυπάται κάποιος που χάνει το όνειρό του, πόσο οδυνηρό είναι να πληγώνεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο. Αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

–  Υπάρχει πιστεύετε ακόμα εύφορο έδαφος για την dark synth σκηνή, ότι έχει πράγματα να δώσει, ή ότι είναι ένα είδος που επιβιώνει ως νοσταλγικό άκουσμα μιας μικρής μερίδας κάποιων ρομαντικών τύπων που αναβιώνουν το παρελθόν;
Νομίζω ότι εξαρτάται από τη χώρα και την ατμόσφαιρα που επικρατεί σε αυτήν. Σε πολλές χώρες αυτό το είδος κι αυτά τα τραγούδια αποτελούν μια πραγματικότητα. Σε άλλες έχουν μια ιδιότητα περισσότερο νοσταλγική και ψυχαγωγική. Από την άλλη, υπάρχουν χώρες όπου το darkwave θεωρείται κενός ήχος, δεν δίνουν δεκάρα για τη σκοτεινή σκηνή.

– Θα λέγατε ότι η μουσική είναι το ξόρκι μας, η θεραπεία μας;
Η μουσική είναι φάρμακο, η μουσική είναι σωτηρία, αλλά ταυτόχρονα η μουσική είναι ένα γεμάτο όπλο. Όλα εξαρτώνται από το ποιος προσφέρει αυτή τη μουσική και φυσικά από το ποιος τη δέχεται και γιατί.

– Πιστεύετε ότι ο ήχος μιας γλώσσας επηρεάζει το συνολικό μουσικό αποτέλεσμα;
Απολύτως! Η γλώσσα είναι το πιο σημαντικό μέρος της μουσικής. Σκεφτείτε πόσο μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πολιτισμού αφορά τη γλώσσα. Η ιταλική όπερα, το γαλλικό chanson, τα αμερικανικά delta blues, τα ρωσικά ρομάντζα, η γλώσσα της εργατικής τάξης στην Αγγλία στην οποία τραγουδούσαν οι Sex Pistols ή τώρα οι Sleaford MOds – “cockney” και ούτω καθεξής. Η γλώσσα κάνει την ατμόσφαιρα της μουσικής μοναδική.

– Ποιες είναι οι σκέψεις σας για την εξέλιξη του ρωσικού post punk;
Είναι κάτι πολύ πρόσφατο, μόνο και μόνο επειδή κανείς μέχρι πρόσφατα δεν έπαιρνε στα σοβαρά τα ρωσικά γκρουπ, αλλά ωστόσο πιστεύω ότι πλέον αρχίζει να εδραιώνεται σαν είδος και να βρίσκει τη δική του θέση στον διεθνή πολιτιστικό χάρτη.

– Τι σας δίνει ελπίδα για το μέλλον;
Ας ασχοληθούμε πρώτα με την ελπίδα στο παρόν! (γέλια). Στην πραγματικότητα, τα τελευταία χρόνια και ειδικά ο τελευταίος χρόνος μας έχει διδάξει να μην ποντάρουμε τόσο πολύ στο μέλλον.

– Ποια είναι τα επόμενα μουσικά σας σχέδια;
Ξεκινήσαμε να δουλεύουμε πάνω σε ένα νέο άλμπουμ. Και θέλω να πιστεύω ότι πολύ σύντομα θα καταφέρουμε να γυρίσουμε ένα μουσικό βίντεο.

– Πόσο σημαντικό πιστεύετε πως είναι να υπάρχει ένα φεστιβάλ όπως το Death Disco Open Air Festival, που φέρνει την darkwave κουλτούρα στο προσκήνιο;
Είναι πολύ σημαντικό. Συνήθως εμφανιζόμαστε σε φεστιβάλ με πιο γενικό εναλλακτικό περιεχόμενο και που είναι ως επί το πλείστων πολυσχιδή, παίζουν όλα τα είδη ταυτόχρονα. Λατρεύω τα φεστιβάλ που επικεντρώνονται στον darwave ήχο, υπάρχει κάτι ιδιαίτερο σε αυτά. Τόσοι πολλοί ομοϊδεάτες συγκεντρωμένοι! Χάρη σε τέτοια φεστιβάλ, το είδος παραμένει ζωντανό, κι αυτό είναι υπέροχο.

– Τι να περιμένουμε από εσάς στο Death Disco Openair Festival στις 23 Ιουλίου;
Όσο το δυνατόν λιγότερο κακό (Ploho) και όσο το δυνατόν περισσότερο καλό! Απλά να είστε εκεί μαζί μας! Αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία για εμάς.

–  Κλείστε αυτή τη συνέντευξη με έναν στίχο που σας εκφράζει αυτή τη στιγμή.
I am a passenger
And I ride and I ride
I ride through the city’s backsides
I see the stars come out of the sky
Yeah, they’re bright in a hollow sky
You know it looks so good tonight

Δείτε επίσης:Ο Dirk Polak των Mecano Un-Ltd. θυμάται ένα Σάββατο βράδυ που κατέβηκε τα σκαλιά της Rebound