Μπάσταρδο παιδί των Μοgwai και των Soulwax, οι Μ83 υπήρξαν από μόνοι τους ένα ολόκληρο μουσικό υπο-είδος: το genre που ονομάστηκε (έστω και δειλά και δίχως να το πολυδιαλαλούνε όσοι το πρέσβευαν) synthgaze είχε να επιδείξει ως πιο αντιπροσωπευτικό του συγκρότημα… τους Μ83.
Και μετά το χάος. Να βάλω μέσα και τους Βρετανούς Μaps, χαριστικά; Να τους βάλω. Να βάλω και τους Engineers; Να τους βάλω. Πάπαλα.
«Μα όλοι αυτοί δεν είναι synthgaze. Είναι nu-shoegaze», θα έλεγε κάποιος, ενδεχομένως και ορθά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ετικέτα synthgaze δεν στέκει από μόνη της.
Ολη η δισκογραφία των Μ83 είναι απολύτως φανταστική, αλλά ειδικά τα τρία πρώτα άλμπουμ του γαλλικού ντουέτου του Anthony Gonzalez και του Nicolas Fromageau (και κατόπιν, one man show του Γκονζάλεζ) έρχονται για να μας υπενθυμίσουν πως οι δίσκοι αυτοί δεν υπήρξαν διαχρονικοί, όπως συμβαίνει με άλλα κι άλλα άλμπουμ, αλλά θα εξακολουθούν να θεωρούνται ως αρχετυπικά «άλμπουμ των καιρών τους».
Που είναι δηλαδή ενδεικτικά του κλίματος μιας ολόκληρης εποχής, καθώς αποκρυπτογράφησαν με αδρές γραμμές το μητροπολιτικό τοπίο των μεγαλουπόλεων των αρχών των Zeroes, αμέσως μετά την τρομο-υστερία της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.
Παίρνοντας το όνομα τους απ’ τον γαλαξία Messier 83 (έναν από τους πιο κοντινούς και φωτεινούς σ’ εμάς), ο Gonzalez και ο Fromageau έσπευσαν να γυρίσουν τη μουσική σελίδα, από το σημείο που την είχαν αφήσει οι συμπατριώτες τους, οι AIR.
Οι Μ83 από το 2000 «σήκωσαν το γάντι» που τους πέταξε το παρισινό ντουέτο κι ορθοπόδησαν πάνω στα βήματα κομματιών όπως το “Dead Βodies” απ’ το σάουντρακ της ταινίας Virgin Suicides.
Το οξύμωρο, ωστόσο, είναι πως στη πορεία όρισαν έναν ήχο ακριβώς αντίθετο από την μινιμαλ παρακαταθήκη των ΑΙR: ένα μαξιμαλιστικό και φορτωμένο Philspector-ικό wall of sound με μόνη κοινή τους συνιστώσα το αιθέρια, συνήθως γυναικεία, φωνητικά.
Το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2001 είναι το λιγότερο ενδιαφέρον από τα τρία, σαν μια ποδοσφαιρική ομάδα που είναι ακόμη στην αρχή της σεζόν και δεν έχει βρει τα πατώματα της. Οι μελωδίες είναι μεν ονειρικές, αλλά δεν ολοκληρώνονται ποτέ.
Το shoegaze και το krautrock δεν έχουν ακόμη προκύψει ως πλήρης λιπαρών ιδέες, ο στιχουργικός πυρήνας των (όσων διαθέτουν στίχους) τραγουδιών είναι η ερωτική [και γενικά η νεανική] απογοήτευση, ενώ οι στιχομυθίες ανάμεσα στους ήρωες των τραγουδιών είναι ελαφρώς… emo, λες και μιλάει ο, σύγχρονος του άλμπουμ, κινηματογραφικός Donnie Darko.
Ένα παράδειγμα από το τραγουδι “Night”: «δεν βρίσκω καμία αξία στο φως και τα σιντριβάνια που με ενέπνεαν όταν ήμουν παιδί. Πλέον λατρεύω το σκοτάδι και τις σκιές, όπου μπορώ να είμαι μόνος μου με τις σκέψεις μου. Οι αιώνες έρχονται και φεύγουν και είναι φοβερό το να μην μπορείς να γεράσεις. Ο θάνατος δεν είναι τα πάντα. Υπάρχουν και χειρότερα: μπορείς για παράδειγμα να σκεφτείς να ζεις για πάντα και να βιώνεις καθημερινά την ίδια ρουτίνα της ασημαντότητας;»
Είναι ένα άλμπουμ που παίρνει τη μελαγχολία του άλμπουμ «Moon Safari» και τις αυτοκτονικές τάσεις των θυγατέρων της οικογένειας Lisbon (των «Αυτοχείρων Παρθένων») και το εντάσσει σε ένα ακόμη πιο νιχιλιστικό ζόφο, αυτή τη φόρα περασμένο μέσα από την ματιά δυο 20αρηδων που μόλις τους ειδοποίησαν πως πρέπει να σταματήσουν να είναι έφηβοι και να αρχίσουν να συμπεριφέρονται σαν ενήλικοι και υπεύθυνοι άντρες.
Το άλμπουμ «Dead Cities, Red Seas & Lost Ghosts» του 2003 αποτελεί ένα βήμα προς τα εμπρός από κάθε άποψη: και σε μουσική πρόοδο, αλλά και στην απεγνωσμένη τους προσπάθεια να αδράξουν λίγη χαρά από τη ζωή τους. Είναι ένα ξεκάθαρα φωτεινό άλμπουμ.
Ηχητικά, το ντουέτο βρίσκεται κάπου ανάμεσα στις μεγάλες τους επιρροές. Από τη μια λοιπόν, έχει ξεκαθαρίσει πως οι My Bloody Valentine θα είναι για πάντα ο μουσικός φάρος αναφοράς τους, από την άλλη όμως θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει: ο Αnthony και ο Nicolas δεν αρνήθηκαν ποτέ τους πως λατρεύουν τον Vangelis και τον Jean-Michel Jarre. Λόγου χάρη, ακούστε το κομμάτι “Cyborg” και στο καπάκι το αυτί σας να αναζητήσει από μόνο του το σάουντρακ του Blade Runner.
Το δίδυμο κλέβει από παντού, ήχους και κυρίως samples. Ταυτόχρονα ο Gonzalez έχει αρχίσει να μετατρέπεται σε έναν από τους μεγαλύτερους «ψείρες» της σύγχρονης γαλλικής σκηνής: ψειρίζει τα πάντα σε σημείο αγανάκτησης – μάλλον κάπως έτσι ξενέρωσε ο Nicolas και την έκανε με ελαφρά – μέχρι το τελικό αποτέλεσμα να είναι 110% της αρεσκείας του.
Το τρίτο τους άλμπουμ, «Before the Dawn Heals Us», κυκλοφόρησε στις αρχές του 2005 κι είναι ένα απόκοσμο, σχεδόν εξωγήινο αριστούργημα. Σε αντίθεση με το Φως του προκάτοχου του, το συγκεκριμένο άλμπουμ βγάζει σκοτείνια, ίσως όχι τόση όσο του ντεμπούτου τους, αλλά πάντως οι γκρίζες ζώνες του είναι περισσότερες του αναμενομένου.
Ίσως να φταίει κι η αποχώρηση του Nicolas. Και όσες φορές κι αν το ακούσω, πάντα μα πάντα στο μυαλό μου θα παίζει ένα σκηνικό αντίστιξης με μια ταινία με ορειβάτες, αφού η απόλαυση της ακρόασης του είναι σαν μια ανάβαση στην υψηλότερη βουνοκορφή του κόσμου: αρχικά η ορειβατική ομάδα είναι συγκεντρωμένη στην κατασκήνωση βάσης (“Moonchild”), μετά αρχίζει η δύσκολη ανάβαση (“Don’t Save Us From The Flames”), κατοπιν ένας παγετώνας σκάει πάνω στην ομάδα (“Teen Angst”), αλλά όταν φύγει το χιόνι και προβάλλει ξανά ο ουρανός, η κορυφή είναι εκεί μπροστά σου, ευδιάκριτη όσο ποτέ άλλοτε (“Let Men Burn Stars”).
Επίσης, το άλμπουμ αυτό περιλαμβάνει και το απογειωτικά καθηλωτικό “A Guitar and a Heart”, που μάλλον είναι ένα από τα 3-4 καλύτερα πράγματα που έχει συνθέσει ο Gonzalez.
Το Before The Dawn Heals Us είναι ένα κολάζ ήχων αποτελούμενο από τραγούδια που δεν γίνεται να ακουστούν αποσπασματικά, καθώς το σύνολο υπερτερεί των επιμέρους κομματιών του. Όπως δηλαδή θα το ήθελε και ο ίδιος ο Phil Spector…
Follow M83
*Πληροφορίες: Στο πλαίσιο του Release Athens X SNF Nostos, την Τετάρτη 21 Ιουνίου, στην Πλατεία Νερού, headliner θα είναι το ντουέτο των Röyksopp.
Μαζί τους οι M83, το σχήμα του ιδιοφυή Anthony Gonzalez. Την ίδια ημέρα, Headliners στο ΞΕΦΩΤΟ του ΚΠΙΣΝ θα είναι το μουσικό φαινόμενο Tash Sultana, μαζί με τους Dub Inc & τους Groundation Η προπώληση έχει ήδη ξεκινήσει και συνεχίζεται προς 35 EUR.
Επίσης, διατίθενται περιορισμένα VIP εισιτήρια, με αρχική τιμή 100€. Στη συγκεκριμένη κατηγορία περιλαμβάνονται οι εξής προνομιακές παροχές: Ξεχωριστή υπερυψωμένη περιοχή διαμορφωμένη με stands & stools για όλους, οpen-bar, προτεραιότητα πρόσβασης στο χώρο, ιδιωτικό parking, ξεχωριστές τουαλέτες, αναμνηστικό δώρο.
Επισημαίνουμε πως ο ειδικά διαμορφωμένος χώρος που προσφέρει τις παραπάνω παροχές λειτουργεί μόνο στην Πλατεία Νερού αλλά οι κάτοχοι των VIP εισιτηρίων έχουν πρόσβαση και στις δύο σκηνές.
Διάθεση εισιτηρίων: Τηλεφωνικά στο 11876
Online στα releaseathens.gr / viva.gr
Φυσικά σημεία: Καταστήματα Wind, Public, Media Markt, Ευριπίδης, Yoleni’s και Viva Spot Τεχνόπολης.
Μπάσταρδο παιδί των Μοgwai και των Soulwax, οι Μ83 υπήρξαν από μόνοι τους ένα ολόκληρο μουσικό υπο-είδος: το genre που ονομάστηκε (έστω και δειλά και δίχως να το πολυδιαλαλούνε όσοι το πρέσβευαν) synthgaze είχε να επιδείξει ως πιο αντιπροσωπευτικό του συγκρότημα… τους Μ83.
Και μετά το χάος. Να βάλω μέσα και τους Βρετανούς Μaps, χαριστικά; Να τους βάλω. Να βάλω και τους Engineers; Να τους βάλω. Πάπαλα.
«Μα όλοι αυτοί δεν είναι synthgaze. Είναι nu-shoegaze», θα έλεγε κάποιος, ενδεχομένως και ορθά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ετικέτα synthgaze δεν στέκει από μόνη της.
Ολη η δισκογραφία των Μ83 είναι απολύτως φανταστική, αλλά ειδικά τα τρία πρώτα άλμπουμ του γαλλικού ντουέτου του Anthony Gonzalez και του Nicolas Fromageau (και κατόπιν, one man show του Γκονζάλεζ) έρχονται για να μας υπενθυμίσουν πως οι δίσκοι αυτοί δεν υπήρξαν διαχρονικοί, όπως συμβαίνει με άλλα κι άλλα άλμπουμ, αλλά θα εξακολουθούν να θεωρούνται ως αρχετυπικά «άλμπουμ των καιρών τους».
Που είναι δηλαδή ενδεικτικά του κλίματος μιας ολόκληρης εποχής, καθώς αποκρυπτογράφησαν με αδρές γραμμές το μητροπολιτικό τοπίο των μεγαλουπόλεων των αρχών των Zeroes, αμέσως μετά την τρομο-υστερία της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.
Παίρνοντας το όνομα τους απ’ τον γαλαξία Messier 83 (έναν από τους πιο κοντινούς και φωτεινούς σ’ εμάς), ο Gonzalez και ο Fromageau έσπευσαν να γυρίσουν τη μουσική σελίδα, από το σημείο που την είχαν αφήσει οι συμπατριώτες τους, οι AIR.
Οι Μ83 από το 2000 «σήκωσαν το γάντι» που τους πέταξε το παρισινό ντουέτο κι ορθοπόδησαν πάνω στα βήματα κομματιών όπως το “Dead Βodies” απ’ το σάουντρακ της ταινίας Virgin Suicides.
Το οξύμωρο, ωστόσο, είναι πως στη πορεία όρισαν έναν ήχο ακριβώς αντίθετο από την μινιμαλ παρακαταθήκη των ΑΙR: ένα μαξιμαλιστικό και φορτωμένο Philspector-ικό wall of sound με μόνη κοινή τους συνιστώσα το αιθέρια, συνήθως γυναικεία, φωνητικά.
Το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2001 είναι το λιγότερο ενδιαφέρον από τα τρία, σαν μια ποδοσφαιρική ομάδα που είναι ακόμη στην αρχή της σεζόν και δεν έχει βρει τα πατώματα της. Οι μελωδίες είναι μεν ονειρικές, αλλά δεν ολοκληρώνονται ποτέ.
Το shoegaze και το krautrock δεν έχουν ακόμη προκύψει ως πλήρης λιπαρών ιδέες, ο στιχουργικός πυρήνας των (όσων διαθέτουν στίχους) τραγουδιών είναι η ερωτική [και γενικά η νεανική] απογοήτευση, ενώ οι στιχομυθίες ανάμεσα στους ήρωες των τραγουδιών είναι ελαφρώς… emo, λες και μιλάει ο, σύγχρονος του άλμπουμ, κινηματογραφικός Donnie Darko.
Ένα παράδειγμα από το τραγουδι “Night”: «δεν βρίσκω καμία αξία στο φως και τα σιντριβάνια που με ενέπνεαν όταν ήμουν παιδί. Πλέον λατρεύω το σκοτάδι και τις σκιές, όπου μπορώ να είμαι μόνος μου με τις σκέψεις μου. Οι αιώνες έρχονται και φεύγουν και είναι φοβερό το να μην μπορείς να γεράσεις. Ο θάνατος δεν είναι τα πάντα. Υπάρχουν και χειρότερα: μπορείς για παράδειγμα να σκεφτείς να ζεις για πάντα και να βιώνεις καθημερινά την ίδια ρουτίνα της ασημαντότητας;»
Είναι ένα άλμπουμ που παίρνει τη μελαγχολία του άλμπουμ «Moon Safari» και τις αυτοκτονικές τάσεις των θυγατέρων της οικογένειας Lisbon (των «Αυτοχείρων Παρθένων») και το εντάσσει σε ένα ακόμη πιο νιχιλιστικό ζόφο, αυτή τη φόρα περασμένο μέσα από την ματιά δυο 20αρηδων που μόλις τους ειδοποίησαν πως πρέπει να σταματήσουν να είναι έφηβοι και να αρχίσουν να συμπεριφέρονται σαν ενήλικοι και υπεύθυνοι άντρες.
Το άλμπουμ «Dead Cities, Red Seas & Lost Ghosts» του 2003 αποτελεί ένα βήμα προς τα εμπρός από κάθε άποψη: και σε μουσική πρόοδο, αλλά και στην απεγνωσμένη τους προσπάθεια να αδράξουν λίγη χαρά από τη ζωή τους. Είναι ένα ξεκάθαρα φωτεινό άλμπουμ.
Ηχητικά, το ντουέτο βρίσκεται κάπου ανάμεσα στις μεγάλες τους επιρροές. Από τη μια λοιπόν, έχει ξεκαθαρίσει πως οι My Bloody Valentine θα είναι για πάντα ο μουσικός φάρος αναφοράς τους, από την άλλη όμως θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει: ο Αnthony και ο Nicolas δεν αρνήθηκαν ποτέ τους πως λατρεύουν τον Vangelis και τον Jean-Michel Jarre. Λόγου χάρη, ακούστε το κομμάτι “Cyborg” και στο καπάκι το αυτί σας να αναζητήσει από μόνο του το σάουντρακ του Blade Runner.
Το δίδυμο κλέβει από παντού, ήχους και κυρίως samples. Ταυτόχρονα ο Gonzalez έχει αρχίσει να μετατρέπεται σε έναν από τους μεγαλύτερους «ψείρες» της σύγχρονης γαλλικής σκηνής: ψειρίζει τα πάντα σε σημείο αγανάκτησης – μάλλον κάπως έτσι ξενέρωσε ο Nicolas και την έκανε με ελαφρά – μέχρι το τελικό αποτέλεσμα να είναι 110% της αρεσκείας του.
Το τρίτο τους άλμπουμ, «Before the Dawn Heals Us», κυκλοφόρησε στις αρχές του 2005 κι είναι ένα απόκοσμο, σχεδόν εξωγήινο αριστούργημα. Σε αντίθεση με το Φως του προκάτοχου του, το συγκεκριμένο άλμπουμ βγάζει σκοτείνια, ίσως όχι τόση όσο του ντεμπούτου τους, αλλά πάντως οι γκρίζες ζώνες του είναι περισσότερες του αναμενομένου.
Ίσως να φταίει κι η αποχώρηση του Nicolas. Και όσες φορές κι αν το ακούσω, πάντα μα πάντα στο μυαλό μου θα παίζει ένα σκηνικό αντίστιξης με μια ταινία με ορειβάτες, αφού η απόλαυση της ακρόασης του είναι σαν μια ανάβαση στην υψηλότερη βουνοκορφή του κόσμου: αρχικά η ορειβατική ομάδα είναι συγκεντρωμένη στην κατασκήνωση βάσης (“Moonchild”), μετά αρχίζει η δύσκολη ανάβαση (“Don’t Save Us From The Flames”), κατοπιν ένας παγετώνας σκάει πάνω στην ομάδα (“Teen Angst”), αλλά όταν φύγει το χιόνι και προβάλλει ξανά ο ουρανός, η κορυφή είναι εκεί μπροστά σου, ευδιάκριτη όσο ποτέ άλλοτε (“Let Men Burn Stars”).
Επίσης, το άλμπουμ αυτό περιλαμβάνει και το απογειωτικά καθηλωτικό “A Guitar and a Heart”, που μάλλον είναι ένα από τα 3-4 καλύτερα πράγματα που έχει συνθέσει ο Gonzalez.
Το Before The Dawn Heals Us είναι ένα κολάζ ήχων αποτελούμενο από τραγούδια που δεν γίνεται να ακουστούν αποσπασματικά, καθώς το σύνολο υπερτερεί των επιμέρους κομματιών του. Όπως δηλαδή θα το ήθελε και ο ίδιος ο Phil Spector…
Follow M83
*Πληροφορίες: Στο πλαίσιο του Release Athens X SNF Nostos, την Τετάρτη 21 Ιουνίου, στην Πλατεία Νερού, headliner θα είναι το ντουέτο των Röyksopp.
Μαζί τους οι M83, το σχήμα του ιδιοφυή Anthony Gonzalez. Την ίδια ημέρα, Headliners στο ΞΕΦΩΤΟ του ΚΠΙΣΝ θα είναι το μουσικό φαινόμενο Tash Sultana, μαζί με τους Dub Inc & τους Groundation Η προπώληση έχει ήδη ξεκινήσει και συνεχίζεται προς 35 EUR.
Επίσης, διατίθενται περιορισμένα VIP εισιτήρια, με αρχική τιμή 100€. Στη συγκεκριμένη κατηγορία περιλαμβάνονται οι εξής προνομιακές παροχές: Ξεχωριστή υπερυψωμένη περιοχή διαμορφωμένη με stands & stools για όλους, οpen-bar, προτεραιότητα πρόσβασης στο χώρο, ιδιωτικό parking, ξεχωριστές τουαλέτες, αναμνηστικό δώρο.
Επισημαίνουμε πως ο ειδικά διαμορφωμένος χώρος που προσφέρει τις παραπάνω παροχές λειτουργεί μόνο στην Πλατεία Νερού αλλά οι κάτοχοι των VIP εισιτηρίων έχουν πρόσβαση και στις δύο σκηνές.
Διάθεση εισιτηρίων: Τηλεφωνικά στο 11876
Online στα releaseathens.gr / viva.gr
Φυσικά σημεία: Καταστήματα Wind, Public, Media Markt, Ευριπίδης, Yoleni’s και Viva Spot Τεχνόπολης.
