Οι παρακάτω 10 δίσκοι και άλμπουμ αναφοράς από την δεκαετία του ’60 επηρέασαν όσο λίγοι τα μουσικά δρώμενα που ακολούθησαν κατά τις επόμενες δεκαετίες.

The Velvet Underground & Nico – The Velvet Underground & Nico (1967)
Στις 12 Μαρτίου 1967 βγήκε η διάσημη «Μπανάνα». Η επανάληψη, η ρουτίνα και ο ωμός νιχιλισμός της νεοϋορκέζικης καθημερινότητας διαποτίζει τις αυλακιές του δίσκου. Τα πρώτα χρόνια το άλμπουμ θα πουλούσε ελάχιστα αντίτυπα. «Ο δίσκος πούλησε 30.000 αντίτυπα τα πρώτα πέντε χρόνια. Οι πωλήσεις αυξήθηκαν πρόσφατα αλλά θέλω να πω ότι αυτός ο δίσκος ήταν πάρα πολύ σημαντικός. Νομίζω ότι όποιος πήρε ένα αντίτυπο, έφτιαξε μια μπάντα», δήλωνε το 1982 ο Brian Enο.

In The Court Of The Crimson King – King Crimson (1969)
Το 1969 ο Robert Fripp, o Greg Lake, o Michael Giles, ο Ian McDonald και ο στιχουργός Peter Sinfield μπαίνουν στο στούντιο Wessex του Λονδίνου και χωρίς καν να το γνωρίζουν, ηχογραφούν ένα από τα πιο τολμηρά και καινοτόμα άλμπουμ όλων των εποχών, το οποίο άνοιξε το δρόμο για σχεδόν όλη την prog-rock σκηνή της δεκαετίας του ’70.

Τhe Stooges – The Stooges (1969)
Χωρίς αυτό το άλμπουμ, δεν θα υπήρχε punk, δεν θα υπήρχε rock, δεν θα υπήρχε τίποτα. Η μετεφηβική κραυγή απογνωσης του Ron Asheton, του Scott Asheton, του Dave Alexander και του Iggy Pop όπως αυτή αποτυπώθηκε σε τραγούδια όπως τα “1969”, “I Wanna Be Your Dog”, “Real Cool Time” και “No Fun”.

Something Else – The Kinks (1967)
Τραγικά υποτιμημένοι, οι Βρετανοί Kinks αναγνωρίστηκαν ελάχιστα στην εποχή τους, κυρίως με αυτό εδώ το άλμπουμ του 1967. Κάθε ένα τραγούδι αποτελεί και μια συγκλονιστική ηχητική και μουσική βινιέτα του Swinging London και του ηδονιστικού κλίματος της εποχής, παρέα με μερικά τραγούδια-σήματα κατατεθέντα του μουντού, χειμωνιάτικου Λονδίνου. Η μισή brit-pop σκηνή ξεκινάει από εδώ.

Let It Bleed – The Rolling Stones (1969)
Ακόμη ένα άλμπουμ από το 1969 (θα ήταν είτε αυτό, είτε το «Beggars Banquet» του 1968), με το οποίο οι Rolling Stones έφτασαν σε δυσθεώρητα ύψη ποιότητας, τα οποία δεν προσέγγισαν ποτέ άλλοτε. Ένας ροκ δυναμίτης, ο οποίος περιέχει τα «Love In Vain», «You Can’t Always Get What You Want», καθώς και το σπουδαιότερο κομμάτι τους, δηλαδή το «Gimme Shelter».

The Doors – The Doors (1967)
Ψυχεδελικοί και προκλητικοί όσο λίγοι εκείνη την εποχή, παρέδωσαν ένα οπλοστάσιο τραγουδιών, όπως τα “Break On Through,” “Light My Fire,” “Soul Kitchen,” και “The End», που όμοιο του είχαν ελάχιστες σύγχρονες μπάντες. Ποιητής-ψευτο-ποιητής (ό,τι και αν τον θεωρείτε), το θέμα είναι πως ο Jim Morrison έπιασε το zeitgeist των Technicolor ‘60s και τους άλλαξε τα φώτα με τους στίχους του.

Forever Changes – Love (1967)
Οι καλιφορνέζοι Love παρέδωσαν μια συλλογή ανυπέρβλητων flower power ύμνων, όπως τα “A House Is Not A Motel”, “The Red Telephone”, “Seven And Seven Is”, “My Little Red Book” και φυσικά το επικό “Alone Again Or”. Δίσκος αναφοράς για όλα τα ψυχεδελικά συγκροτήματα που τους ακολούθησαν στα βήματά τους.

Tommy – The Who (1969)
Οι Who έχουν καλύτερα άλμπουμ, όπως το «Who’s Next», που ακολούθησε δυο χρόνια μετά, αλλά ο δίσκος αυτός ήταν ο πιο σημαντικός για την καριέρα τους και αυτός που τους άνοιξε ακόμη και τις πιο ερμητικά κλειστές πόρτες της μουσικής βιομηχανίας. Ήταν τόση η επιρροή του συγκεκριμένου άλμπουμ, ώστε 6 χρόνια μετά, το 1975, έγινε μέχρι και κινηματογραφική ταινία με τη συμμετοχή των Elton John, Jack Nickolson και Eric Clapton.

Pet Sounds – The Beach Boys (1966)
Τρελαμένος ή όχι, ο Brian Wilson πήρε τους Beach Boys απ’ το χέρι και τους έβαλε στα μεγάλα σαλόνια, αναγκάζοντας ακόμα και τον Πολ Μακάρτνεϊ να δηλώσει «ανίκανος να κυκλοφορήσει ο ίδιος ένα τόσο τεράστιο αριστούργημα». Περιέχει σπουδαία τραγούδια, όπως τα «Sloop John B.», «Wouldn’t It Be Nice» και «God Only Knows». Και ήταν κι αρκετά μάγκες ώστε να μην συγκαταλέξουν κοτζάμ «Good Vibrations» μέσα στο άλμπουμ.

Revolver – The Beatles (1966)
Είναι το πρώτο σπουδαίο μουσικό διαπιστευτήριο των Beatles και αυτό που σήμανε την αλλαγή ρότας τους από τα απλά ερωτικά τραγουδάκια στη «Μεγάλη Μουσική». “I’m Only Sleeping”, “Tomorrow Never Knows” και φυσικά το “Eleanor Rigby” που άνοιξε το δρόμο για τα υπόλοιπα συγκροτήματα που ακολούθησαν να εντάξουν τα έγχορδα στις ροκ μουσικές δομές.