Το σωστό από το λάθος και η «πατάτα» από το σωστό βήμα απέχουν ελάχιστα -η γραμμή που τα χωρίζει είναι εξαιρετικά λεπτή και συχνά μια απλή σύμπτωση ή μια απλή συγκυρία είναι αυτή που ξεχωρίζει μια επιτυχημένη από μια αποτυχημένη καριέρα.
Το επιμύθιο είναι, πάντως, ότι οι επιλογές μας μάς ορίζουν και μας καθορίζουν και ότι «όλα δεν είναι για όλους».
Είναι 10 περιπτώσεις μουσικών που, στην αρχή της καριέρας τους μπήκαν στον πειρασμό να δώσουν οντισιόν ώστε να ενταχθούν σε ένα συγκρότημα ή σε μπάντες που, όπως αποδείχτηκε κατόπιν, ουδεμία (ηχητική) σχέση είχαν με το προσωπικό τους γούστο στη μουσική.
Midge Ure – Sex Pistols
Ο τραγουδιστής των Ultravox αρχικά θέλησε να ακολουθήσει μια πιο πανκ κατεύθυνση στη μουσική του καριέρα, και το 1976 έδωσε μια (σύντομη) οντισιόν ώστε να ενταχθεί στους Pistols. Απορρίφθηκε επειδή ήταν… υπερβολικά καθαρός και καλοβαλμένος και κατόπιν προσχώρησε στους νεορομαντικούς Ultravox όπου και έχτισε το όνομα του.
Nick Lowe – Genesis
Ένας νεοκυματικός άγγλος μουσικός που στα μέσα της δεκαετίας του ’70, όταν οι Genesis έκαναν οντισιόν για να βρουν τον τραγουδιστή που θα αντικαθιστούσε τον Peter Gabriel, σκέφτηκε να περάσει μια βόλτα από τα άσχετα αυτά μουσικά μονοπάτια. Αν του βγήκε ή όχι σε καλό, δεν το έχει δείξει ακόμη η ιστορία.
Stephen Stills – Monkees
Ένα από τα πλέον «κουφά» που είχα διαβάσει κάποτε ήταν ότι ο φολκ-έντερος αμερικανός μουσικός (των Crosby, Stills, Nash and Young) το 1967 έδωσε «εξετάσεις» ώστε να γίνει μέλος της πρώτης προκατασκευασμένης μπάντας όλων των εποχών, των αμερικανών Monkees.
Elton John – Spencer Davis Group
Ο Ελτονας, λίγα χρόνια πριν αποφασίσει πως μια σόλο καριέρα είναι το πλέον κατάλληλο κι ενδεδειγμένο βήμα, πέρασε κι από μια οντισιόν από τη μπάντα του «Gimme Some Lovin’», αλλά δεν ευδοκίμησε.
Bryan Ferry – King Crimson
Απ’ τα Άγραφα. Άντε τώρα να διανοηθείς να ακούσεις τον γλυκόφωνο crooner να σου τραγουδάει prog rock φιοριτούρες. Πάει; Δεν πάει. Κάτι ήξερε ο ηγέτης των Crimson, ο Robert Fripp που τον ξαπόστειλε, δικαίως, από εκεί που’ ρθε.
Phil Collins – Manfred Mann’s Earth Band
Παραδόξως, μια επιλογή του Φιλ πίσω απ’ τα ντραμς των ΜΜΕΒ δεν θα ήταν κακή επιλογή. Οι φήμες λένε όμως πως ο Mann κατάλαβε με τι κουμάσι είχε να κάνει (η πολυ έντονη και σχεδόν δυναστική προσωπικότητα του Phil, βλέπετε…), ώστε φρόντισε να τον «κόψει» απ’ την οντισιόν με συνοπτικές διαδικασίες.
Noel Gallagher – Inspiral Carpets
Αρχικά roadie, κατόπιν «μεταφορατζής» που την είδε ταλέντο στην κιθάρα και τέλος stage manager της μπάντας, είχε κι απαιτήσεις, κάπου εκεί γύρω στο 1991, να το παίξει και κιθαρίστας της. Έπεσε πάνω σε έναν τοίχο από «όχι» που του είπαν όλοι, προεξάρχοντος του κιμπορντίστα Clint Boon και στο τέλος είδε κι απόειδε κι έφτιαξε τους Oasis.
Peter Frampton – Rolling Stones
Ναι, κάτι τέτοιο όντως συνέβη: την περίοδο, κάπου εκεί γύρω στο 1974, που έκαναν οντισιόν για τον νέο, δεύτερο κιθαρίστα, τη θέση δηλαδή που τελικά πήρε μετά Βαΐων και κλάδων ο Ronnie Wood. Ο Peter, κατά ομολογία όλων των μελών του γκρουπ, τους φάνηκε «άοσμος, άχρωμος κι άγευστος».
Robert Plant – Who
Το όνομα του δεν «έπαιξε» γέρα, είναι η αλήθεια, παρά μόνο όταν, για ένα βραχύ χρονικό διάστημα, οι τρεις σκέφτηκαν να διώξουν τον Daltrey, ο οποίος βρισκόταν «στα μαχαίρια» με τον Townsend. Τελικά, πρυτάνευσε η λογική επιλογή, δηλαδή αυτή που λέει πως το λαρύγγι του Plant δεν ταιριάζει, ηχητικά, σε μια μπάντα όπως οι Who.
Ritchie Sambora – Kiss
Ο Χριστός και Απόστολος δηλαδή, που αν το έβλεπα και τον Ritchie μασκαρεμένο με νερομπογιές, ίσα που θα έκαιγα και το βινίλιο του «New Jersey». Κι όμως, η σκέψη αυτή, πέρασε απ’ το νου των KISS, ευτυχώς χωρίς τελικώς να ευοδωθεί. Ήταν πάντως μια οντισιόν που πρέπει να έμεινε στην ιστορία.
Το σωστό από το λάθος και η «πατάτα» από το σωστό βήμα απέχουν ελάχιστα -η γραμμή που τα χωρίζει είναι εξαιρετικά λεπτή και συχνά μια απλή σύμπτωση ή μια απλή συγκυρία είναι αυτή που ξεχωρίζει μια επιτυχημένη από μια αποτυχημένη καριέρα.
Το επιμύθιο είναι, πάντως, ότι οι επιλογές μας μάς ορίζουν και μας καθορίζουν και ότι «όλα δεν είναι για όλους».
Είναι 10 περιπτώσεις μουσικών που, στην αρχή της καριέρας τους μπήκαν στον πειρασμό να δώσουν οντισιόν ώστε να ενταχθούν σε ένα συγκρότημα ή σε μπάντες που, όπως αποδείχτηκε κατόπιν, ουδεμία (ηχητική) σχέση είχαν με το προσωπικό τους γούστο στη μουσική.
Midge Ure – Sex Pistols
Ο τραγουδιστής των Ultravox αρχικά θέλησε να ακολουθήσει μια πιο πανκ κατεύθυνση στη μουσική του καριέρα, και το 1976 έδωσε μια (σύντομη) οντισιόν ώστε να ενταχθεί στους Pistols. Απορρίφθηκε επειδή ήταν… υπερβολικά καθαρός και καλοβαλμένος και κατόπιν προσχώρησε στους νεορομαντικούς Ultravox όπου και έχτισε το όνομα του.
Nick Lowe – Genesis
Ένας νεοκυματικός άγγλος μουσικός που στα μέσα της δεκαετίας του ’70, όταν οι Genesis έκαναν οντισιόν για να βρουν τον τραγουδιστή που θα αντικαθιστούσε τον Peter Gabriel, σκέφτηκε να περάσει μια βόλτα από τα άσχετα αυτά μουσικά μονοπάτια. Αν του βγήκε ή όχι σε καλό, δεν το έχει δείξει ακόμη η ιστορία.
Stephen Stills – Monkees
Ένα από τα πλέον «κουφά» που είχα διαβάσει κάποτε ήταν ότι ο φολκ-έντερος αμερικανός μουσικός (των Crosby, Stills, Nash and Young) το 1967 έδωσε «εξετάσεις» ώστε να γίνει μέλος της πρώτης προκατασκευασμένης μπάντας όλων των εποχών, των αμερικανών Monkees.
Elton John – Spencer Davis Group
Ο Ελτονας, λίγα χρόνια πριν αποφασίσει πως μια σόλο καριέρα είναι το πλέον κατάλληλο κι ενδεδειγμένο βήμα, πέρασε κι από μια οντισιόν από τη μπάντα του «Gimme Some Lovin’», αλλά δεν ευδοκίμησε.
Bryan Ferry – King Crimson
Απ’ τα Άγραφα. Άντε τώρα να διανοηθείς να ακούσεις τον γλυκόφωνο crooner να σου τραγουδάει prog rock φιοριτούρες. Πάει; Δεν πάει. Κάτι ήξερε ο ηγέτης των Crimson, ο Robert Fripp που τον ξαπόστειλε, δικαίως, από εκεί που’ ρθε.
Phil Collins – Manfred Mann’s Earth Band
Παραδόξως, μια επιλογή του Φιλ πίσω απ’ τα ντραμς των ΜΜΕΒ δεν θα ήταν κακή επιλογή. Οι φήμες λένε όμως πως ο Mann κατάλαβε με τι κουμάσι είχε να κάνει (η πολυ έντονη και σχεδόν δυναστική προσωπικότητα του Phil, βλέπετε…), ώστε φρόντισε να τον «κόψει» απ’ την οντισιόν με συνοπτικές διαδικασίες.
Noel Gallagher – Inspiral Carpets
Αρχικά roadie, κατόπιν «μεταφορατζής» που την είδε ταλέντο στην κιθάρα και τέλος stage manager της μπάντας, είχε κι απαιτήσεις, κάπου εκεί γύρω στο 1991, να το παίξει και κιθαρίστας της. Έπεσε πάνω σε έναν τοίχο από «όχι» που του είπαν όλοι, προεξάρχοντος του κιμπορντίστα Clint Boon και στο τέλος είδε κι απόειδε κι έφτιαξε τους Oasis.
Peter Frampton – Rolling Stones
Ναι, κάτι τέτοιο όντως συνέβη: την περίοδο, κάπου εκεί γύρω στο 1974, που έκαναν οντισιόν για τον νέο, δεύτερο κιθαρίστα, τη θέση δηλαδή που τελικά πήρε μετά Βαΐων και κλάδων ο Ronnie Wood. Ο Peter, κατά ομολογία όλων των μελών του γκρουπ, τους φάνηκε «άοσμος, άχρωμος κι άγευστος».
Robert Plant – Who
Το όνομα του δεν «έπαιξε» γέρα, είναι η αλήθεια, παρά μόνο όταν, για ένα βραχύ χρονικό διάστημα, οι τρεις σκέφτηκαν να διώξουν τον Daltrey, ο οποίος βρισκόταν «στα μαχαίρια» με τον Townsend. Τελικά, πρυτάνευσε η λογική επιλογή, δηλαδή αυτή που λέει πως το λαρύγγι του Plant δεν ταιριάζει, ηχητικά, σε μια μπάντα όπως οι Who.
Ritchie Sambora – Kiss
Ο Χριστός και Απόστολος δηλαδή, που αν το έβλεπα και τον Ritchie μασκαρεμένο με νερομπογιές, ίσα που θα έκαιγα και το βινίλιο του «New Jersey». Κι όμως, η σκέψη αυτή, πέρασε απ’ το νου των KISS, ευτυχώς χωρίς τελικώς να ευοδωθεί. Ήταν πάντως μια οντισιόν που πρέπει να έμεινε στην ιστορία.
