Δύο δεκαετίες έχουν περάσει από τότε που ο Shaun πήγε στο γωνιακό μαγαζάκι για ένα παγωτό Cornetto, χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει ότι έχει έρθει ένα zombie apocalypse.
Το Shaun of the Dead κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2004 και αμέσως αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς.
Ήταν μια ταινία που όχι μόνο αναζωογόνησε το κινηματογραφικό υπο-είδος των ζόμπι αλλά κυρίως και πρωτίστως αμφισβήτησε τις όποιες συμβάσεις (και τους περιορισμούς) του με πρωτοφανείς τρόπους.
Με το μοναδικό μείγμα χιούμορ, τρόμου και τρυφερότητας, η ταινία ουσιαστικά αποτέλεσε τον μπούσουλα για ένα νέο είδος σινεμά: τον κελαριστά γελαστό τρόμο (ή την τρομακτική κωμωδία, αν προτιμάτε).
Το Shaun of the Dead έφερε τα πάνω κάτω στο είδος των ζόμπι με τη μοναδική κωμική του σάτιρα. Αντί να επικεντρωθούν αποκλειστικά στην επιβίωση, το gore και το αίμα, οι σεναριογράφοι Simon Pegg και Edgar Wright έβαλαν πραγματική… αμόλυβδη βενζίνη 100 οκτανίων στην καρδιά της ιστορίας.
Ενώ η ταινία είναι αναμφισβήτητα ξεκαρδιστική, δεν αποφεύγει τη γνήσια ένταση και τον τρόμο που χαρακτηρίζουν τις zombie flicks.
Η μαεστρία του Ράιτ (ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης, με ένα ήδη βαρύ φιλμικό βιογραφικό, ανάμεσά τους και μια από τις καλύτερες μουσικές βιογραφίες των τελευταίων ετών) στον ρυθμό και την οπτική αφήγηση κρατάει τους θεατές πάντα σε εγρήγορση και μάλιστα χωρίς ποτέ να ξέρουν ποτέ αν πρέπει να γελάσουν ή να ουρλιάξουν, ιδιαίτερα προς το τέλος της ιστορίας.
Το rom zom com του Shaun Of The Dead
Αναμειγνύοντας άψογα τα είδη, το Shaun of the Dead απευθύνεται σε ένα ευρύ φάσμα κοινού, από τους λάτρεις του τρόμου μέχρι τους λάτρεις της κωμωδίας.
Η ταινία αμφισβητεί ευθέως όλα τα στερεότυπα εντός του είδους, ενώ αναπτύσσει διαρκώς τους κεντρικούς χαρακτήρες.
Για παράδειγμα, ο Shaun εξελίσσεται σταδιακά από έναν τεμπέλη χωρίς απολύτως καμία κατεύθυνση στη ζωή του σε έναν πραγματικό ήρωα που βρίσκει την αγάπη και τον σκοπό του μέσα στο χάος που επικρατεί γύρω του.
Ανοίγοντας το δρόμο για μια νέα εποχή στην αφήγηση ιστοριών, η ταινία απέδειξε ότι το κοινό διψούσε για νέες, καινοτόμες προσεγγίσεις του είδους.
Επιπλέον, ενέπνευσε τους κινηματογραφιστές να σκεφτούν out of the box όταν πρόκειται για τις συνήθεις συμβάσεις.
Οι ταινίες και τηλεοπτικές σειρές που το ακολούθησαν, όπως το Zombieland (2009) και το The Walking Dead (2010-2022), άντλησαν μεγάλη έμπνευση από το Shaun of the Dead.
Ακόμη και τόσα πολλά χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το Shaun of the Dead συνεχίζει να έχει απήχηση στο κοινό σε όλο τον κόσμο.
Οι πνευματώδεις διάλογοί του, η ευρηματική κινηματογράφηση, οι αξέχαστοι χαρακτήρες του και ο καινοτόμος συνδυασμός των διαφορετικών κινηματογραφικών υπο-ειδών του έχουν κερδίσει τόσο την γενιά των 20-25 ετών που την πρωτοείδε στο σινεμά το 2004, όσο και τους Gen Z’s που την ανακαλύπτουν τώρα.
Εν κατακλείδι, το Shaun of the Dead αποτελεί απόδειξη της δύναμης της δημιουργικής αφήγησης και της (πραγματικής και όχι απλά για τα μάτια του κόσμου, που λέμε) «ανατροπής» των όποιων συμβάσεων του είδους.
Σπάζοντας το καλούπι των παραδοσιακών αφηγήσεων των ταινιών ζόμπι, επαναπροσδιόρισε τι θα μπορούσε να είναι μια ταινία ζόμπι, εμπνέοντας ένα νέο κύμα κινηματογραφιστών και γοητεύοντας το κοινό παγκοσμίως.
Tι λένε σήμερα οι πρωταγωνιστές και ο σκηνοθέτης
«Δεν ήξερα αν θα έβλεπε κανείς αυτή την ταινία εκτός από τη μητέρα μου», λέει ο Simon Pegg μιλώντας προ μερικών εβδομάδων στο βρετανικό GQ, ο οποίος κάνει ειδική μνεία στην θρυλική σκηνή όπου προσπαθούν να σκοτώσουν τα ζόμπι που τους επιτίθενται χρησιμοποιώντας τους παλιούς δίσκους βινυλίου τους.
«Υπήρχαν άλλα άλμπουμ που θέλατε να καταστρέψετε στο σκηνικό της δισκογραφίας και δεν μπορέσατε να συμπεριλάβετε, για τον ένα ή τον άλλο λόγο;», ήταν η ερώτηση του δημοσιογράγου, για να πάρει την απάντηση του Ράιτ:
«Κάποια στιγμή αρχίσαμε να πετάμε τα άλμπουμ του David Bowie. Νομίζω ότι ήταν κάπως έτσι: “Hunky Dory, όχι. Ziggy Stardust, όχι. Το soundtrack του Labyrinth; Πέτα το.” Μετά θυμάμαι ότι ότι απευθυνθήκαμε στον υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων του David Bowie και άκουσα ότι ήταν ευαίσθητος σχετικά με το Labyrinth, το οποίο και υπεραγαπούσε, οπότε και αυτό έγινε “όχι”», λέει ο Ράιτ.
Το “Shaun of the Dead” παραμένει μέχρι και σήμερα μια από τις πιο επιτυχημένες βρετανικές ανεξάρτητες ταινίες όλων των εποχών.
Η ταινία του Edgar Wright που κυκλοφόρησε με προϋπολογισμό 6,1 εκατομμύρια δολάρια, το 2004 απέφερε πάνω από 39 εκατομμύρια δολάρια στο box office (δηλαδή απέφερε σχεδόν επταπλάσια κέρδη στους παραγωγούς του) και έκανε άμεσα και αναγνωρίσιμα γνωστούς τους Simon Pegg και Nick Frost.
Η ταινία απέκτησε γρήγορα και πολλούς διάσημους θαυμαστές, από τον Κουέντιν Ταραντίνο μέχρι τον Ιλάι Ροθ, από τον Στίβεν Κινγκ μέχρι τον νονό των ζόμπι, τον Τζορτζ Ρομέρο, του οποίου η ταινία “Dawn of the Dead” ενέπνευσε τον Ράιτ και τον Πεγκ.
Η ταινία αγαπήθηκε και έγινε αμέσως cult classic και δημιούργησε την τριλογία Cornetto Trilogy του Ράιτ με τα “Hot Fuzz” και “The World’s End” να αποτελούν ακόμη δυο έξοχες ταινίες-συνέχειες (ή και όχι) του Shaun Of The Dead.
Δύο δεκαετίες έχουν περάσει από τότε που ο Shaun πήγε στο γωνιακό μαγαζάκι για ένα παγωτό Cornetto, χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει ότι έχει έρθει ένα zombie apocalypse.
Το Shaun of the Dead κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2004 και αμέσως αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς.
Ήταν μια ταινία που όχι μόνο αναζωογόνησε το κινηματογραφικό υπο-είδος των ζόμπι αλλά κυρίως και πρωτίστως αμφισβήτησε τις όποιες συμβάσεις (και τους περιορισμούς) του με πρωτοφανείς τρόπους.
Με το μοναδικό μείγμα χιούμορ, τρόμου και τρυφερότητας, η ταινία ουσιαστικά αποτέλεσε τον μπούσουλα για ένα νέο είδος σινεμά: τον κελαριστά γελαστό τρόμο (ή την τρομακτική κωμωδία, αν προτιμάτε).
Το Shaun of the Dead έφερε τα πάνω κάτω στο είδος των ζόμπι με τη μοναδική κωμική του σάτιρα. Αντί να επικεντρωθούν αποκλειστικά στην επιβίωση, το gore και το αίμα, οι σεναριογράφοι Simon Pegg και Edgar Wright έβαλαν πραγματική… αμόλυβδη βενζίνη 100 οκτανίων στην καρδιά της ιστορίας.
Ενώ η ταινία είναι αναμφισβήτητα ξεκαρδιστική, δεν αποφεύγει τη γνήσια ένταση και τον τρόμο που χαρακτηρίζουν τις zombie flicks.
Η μαεστρία του Ράιτ (ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης, με ένα ήδη βαρύ φιλμικό βιογραφικό, ανάμεσά τους και μια από τις καλύτερες μουσικές βιογραφίες των τελευταίων ετών) στον ρυθμό και την οπτική αφήγηση κρατάει τους θεατές πάντα σε εγρήγορση και μάλιστα χωρίς ποτέ να ξέρουν ποτέ αν πρέπει να γελάσουν ή να ουρλιάξουν, ιδιαίτερα προς το τέλος της ιστορίας.
Το rom zom com του Shaun Of The Dead
Αναμειγνύοντας άψογα τα είδη, το Shaun of the Dead απευθύνεται σε ένα ευρύ φάσμα κοινού, από τους λάτρεις του τρόμου μέχρι τους λάτρεις της κωμωδίας.
Η ταινία αμφισβητεί ευθέως όλα τα στερεότυπα εντός του είδους, ενώ αναπτύσσει διαρκώς τους κεντρικούς χαρακτήρες.
Για παράδειγμα, ο Shaun εξελίσσεται σταδιακά από έναν τεμπέλη χωρίς απολύτως καμία κατεύθυνση στη ζωή του σε έναν πραγματικό ήρωα που βρίσκει την αγάπη και τον σκοπό του μέσα στο χάος που επικρατεί γύρω του.
Ανοίγοντας το δρόμο για μια νέα εποχή στην αφήγηση ιστοριών, η ταινία απέδειξε ότι το κοινό διψούσε για νέες, καινοτόμες προσεγγίσεις του είδους.
Επιπλέον, ενέπνευσε τους κινηματογραφιστές να σκεφτούν out of the box όταν πρόκειται για τις συνήθεις συμβάσεις.
Οι ταινίες και τηλεοπτικές σειρές που το ακολούθησαν, όπως το Zombieland (2009) και το The Walking Dead (2010-2022), άντλησαν μεγάλη έμπνευση από το Shaun of the Dead.
Ακόμη και τόσα πολλά χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το Shaun of the Dead συνεχίζει να έχει απήχηση στο κοινό σε όλο τον κόσμο.
Οι πνευματώδεις διάλογοί του, η ευρηματική κινηματογράφηση, οι αξέχαστοι χαρακτήρες του και ο καινοτόμος συνδυασμός των διαφορετικών κινηματογραφικών υπο-ειδών του έχουν κερδίσει τόσο την γενιά των 20-25 ετών που την πρωτοείδε στο σινεμά το 2004, όσο και τους Gen Z’s που την ανακαλύπτουν τώρα.
Εν κατακλείδι, το Shaun of the Dead αποτελεί απόδειξη της δύναμης της δημιουργικής αφήγησης και της (πραγματικής και όχι απλά για τα μάτια του κόσμου, που λέμε) «ανατροπής» των όποιων συμβάσεων του είδους.
Σπάζοντας το καλούπι των παραδοσιακών αφηγήσεων των ταινιών ζόμπι, επαναπροσδιόρισε τι θα μπορούσε να είναι μια ταινία ζόμπι, εμπνέοντας ένα νέο κύμα κινηματογραφιστών και γοητεύοντας το κοινό παγκοσμίως.
Tι λένε σήμερα οι πρωταγωνιστές και ο σκηνοθέτης
«Δεν ήξερα αν θα έβλεπε κανείς αυτή την ταινία εκτός από τη μητέρα μου», λέει ο Simon Pegg μιλώντας προ μερικών εβδομάδων στο βρετανικό GQ, ο οποίος κάνει ειδική μνεία στην θρυλική σκηνή όπου προσπαθούν να σκοτώσουν τα ζόμπι που τους επιτίθενται χρησιμοποιώντας τους παλιούς δίσκους βινυλίου τους.
«Υπήρχαν άλλα άλμπουμ που θέλατε να καταστρέψετε στο σκηνικό της δισκογραφίας και δεν μπορέσατε να συμπεριλάβετε, για τον ένα ή τον άλλο λόγο;», ήταν η ερώτηση του δημοσιογράγου, για να πάρει την απάντηση του Ράιτ:
«Κάποια στιγμή αρχίσαμε να πετάμε τα άλμπουμ του David Bowie. Νομίζω ότι ήταν κάπως έτσι: “Hunky Dory, όχι. Ziggy Stardust, όχι. Το soundtrack του Labyrinth; Πέτα το.” Μετά θυμάμαι ότι ότι απευθυνθήκαμε στον υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων του David Bowie και άκουσα ότι ήταν ευαίσθητος σχετικά με το Labyrinth, το οποίο και υπεραγαπούσε, οπότε και αυτό έγινε “όχι”», λέει ο Ράιτ.
Το “Shaun of the Dead” παραμένει μέχρι και σήμερα μια από τις πιο επιτυχημένες βρετανικές ανεξάρτητες ταινίες όλων των εποχών.
Η ταινία του Edgar Wright που κυκλοφόρησε με προϋπολογισμό 6,1 εκατομμύρια δολάρια, το 2004 απέφερε πάνω από 39 εκατομμύρια δολάρια στο box office (δηλαδή απέφερε σχεδόν επταπλάσια κέρδη στους παραγωγούς του) και έκανε άμεσα και αναγνωρίσιμα γνωστούς τους Simon Pegg και Nick Frost.
Η ταινία απέκτησε γρήγορα και πολλούς διάσημους θαυμαστές, από τον Κουέντιν Ταραντίνο μέχρι τον Ιλάι Ροθ, από τον Στίβεν Κινγκ μέχρι τον νονό των ζόμπι, τον Τζορτζ Ρομέρο, του οποίου η ταινία “Dawn of the Dead” ενέπνευσε τον Ράιτ και τον Πεγκ.
Η ταινία αγαπήθηκε και έγινε αμέσως cult classic και δημιούργησε την τριλογία Cornetto Trilogy του Ράιτ με τα “Hot Fuzz” και “The World’s End” να αποτελούν ακόμη δυο έξοχες ταινίες-συνέχειες (ή και όχι) του Shaun Of The Dead.
