Εκστασιασμένοι από το περσινό “Τοp Gun: Maverick” οι θεατές περίμεναν με μεγάλη ανυπομονησία την επιστροφή του Τομ Κρουζ που με το “Μission Impossible”. Με χαρακτηριστική άνεση περνάει τον πήχη που σήκωσε ήδη από πέρυσι πολύ ψηλά και απογειώνει τη δράση. Ο αειθαλής πρωταγωνιστής που σηματοδοτεί το τέλος μίας εποχής για περσόνες τέτοιου τύπου στο Χόλιγουντ δεν κρύβει πως θέλει να συνεχίσει τη διαδρομή στα χνάρια του Χάρισον Φορντ. Θεωρεί πως έχει μπροστά του μία γεμάτη εικοσαετία και περιμένει τις νέες προκλήσεις που θα παρουσιαστούν μπροστά του. Στο πρώτο μέρος αυτής της αποστολής δεν έχει την πολυτέλεια συμβιβασμών.

Ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος. Για την ακρίβεια είναι ίσως μεγαλύτερος εχθρός από τα φυσικά πρόσωπα που θα βρεθούν στο διάβα του. Η ακμάζουσα τεχνολογία και η επέλαση της τεχνητής νοημοσύνης που χρησιμοποιείται για τον έλεγχο του κυβερνοχώρου και στρατιωτικών-οπλικών συστημάτων φέρνει την ανθρωπότητα προ τετελεσμένων γεγονότων. Αρκετές από τις συνθήκες που βλέπαμε σε ταινίες που χαρακτηρίζαμε ως «επιστημονικής φαντασίας» πριν μερικά χρόνια βλέπουμε πως παίρνουν σάρκα και οστά κι αποτελούν κεφάλαια του 2023 για τον ιστορικό του μέλλοντος. Μοναδική επιλογή αποτελεί μία αγωνιώδης καταδίωξη προς ανατροπή των συσχετισμών. Ο Ίθαν Χαντ παίρνει και πάλι τη σκυτάλη και τον δύσκολο ρόλο του ανθρώπου που πρέπει να αποκαταστήσει την ισορροπία προς όφελος των πολλών, που μάλλον αγνοούν τα όσα κοσμοϊστορικά λαμβάνουν χώρα δίπλα τους.

Το ξετύλιγμα της πλοκής με εξαίρεση μία μικρή “κοιλιά” που θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί αποτελεί τον ορισμό της ταινίας δράσης. Η ψυχαγωγία έρχεται ως φυσικό επακόλουθο των εικόνων που εναλλάσσονται με ταχύτητα φωτός. Ο θεατής γίνεται κομμάτι του έργου. Προσπαθεί να τρέξει κι αυτός για να προλάβει, για να σώσει ό,τι μπορεί, για να απολαύσει. Οι ιλιγγιώδεις ρυθμοί όμως που έχει επιλέξει ο Κρουζ δεν αφήνουν περιθώρια να τον φτάσουμε. Είναι ένας αστέρας που λάμπει και εξυψώνεται προς το εξιδανικευμένο με μία ακόμα παρουσία του. Ξεχωρίζει με το ερμηνευτικό ανάστημα που πηγάζει από τη βαθιά του θέληση να φτάσει στον ουρανό, κατακτώντας στη γη κάθε κορυφή μέχρι να πετύχει τον στόχο του.

Κλειδί επίσης για την επιτυχία η χημεία του σκηνοθέτη Κρίστοφερ ΜακΚουάρι με τον πρωταγωνιστή του. Έχει την ικανότητα να βγάλει τον καλύτερό του εαυτό στην μεγάλη οθόνη. Γνωρίζει πολύ καλά πως θα πάρει το μέγιστο δυνατό των ικανοτήτων του και πως πρέπει να καλύψει κάθε αδυναμία του. Κι αν κανείς φαντάζεται πως είναι φυσικό να βγει κόπωση, καθώς η ηλικία είναι αμείλικτη, το θέαμα θα τον εκπλήξει ευχάριστα. Θα δει κλιμάκωση αντί για πτώση των ρυθμών σε ένα άρτια κατασκευασμένο σκηνικό.

H δύναμη του καλού απλώνεται σαν μία τεράστια ασπίδα πάνω από έναν κόσμο που συνεχώς διολισθαίνει σε ατοπήματα και μοιραία τον περιμένει η άνωθεν τιμωρία. Από τη μία η αδυναμία διαχείρισης των κοσμοϊστορικών εξελίξεων κι από την άλλη η παραίτηση που έρχεται ως μία πράξη έσχατης άμυνας. Ο άνθρωπος ως μονάδα αδυνατεί να αντιληφθεί όσα συντελούνται, καθώς δεν έχει τον χρόνο να τα πληροφορηθεί σωστά και να τα επεξεργαστεί. Τρέχει τον δικό του μαραθώνιο και ταυτόχρονα προσπαθεί να εντάξει τα στοιχεία που μας πείθουν καθημερινά πως είναι αναγκαία ως εφόδια για να καταφέρουμε να επιβιώσουμε με αξιοπρέπεια στο παρόν και το μέλλον.

Σε αυτό το σημείο η “Επικίνδυνη Αποστολή” και ο Τομ Κρουζ με το πρώτο μέρος της “Θανάσιμης Εκδίκησης” έρχονται να απαντήσουν με υπαρξιακό τόνο. Η προσαρμογή αποτελεί το κλειδί για τη θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου και στην εποχή του κοινωνικού δαρβινισμού και της ατομικής ευθύνης η μοναδική επιλογή είναι η ενσωμάτωση κι η ευελιξία, ώστε οι μεγάλες τεκτονικές αλλαγές να προκύψουν ως κάτι αναπόφευκτο μέσα από το ίδιο το σύστημα. Σε διαφορετική περίπτωση, στερούμενοι δύναμης, είμαστε απλά –καταδικασμένα– γρανάζια της μηχανής.