Η τέχνη του κινηματογράφου, η οποία είναι μια οπτική αντανάκλαση του κοινωνικού εαυτού, υπήρξε μια από τις μεθόδους που προτίμησε η Τουρκία για να καταγράψει τα εδάφη της Ανατολίας και τους ανθρώπους της Ανατολίας. Οι τουρκικές art ταινίες που γυρίστηκαν με αυτή την προσέγγιση έχουν επίσης αναπαραστήσει τον πολιτισμό με διαφορετικούς τρόπους και έχουν παρουσιάσει απόψεις από την κοινωνία. Για το λόγο αυτό, η ζωή των απλών και συνηθισμένων ανθρώπων έχει αποτυπωθεί σε σενάρια με βάθος και πλούσια οπτική έκφραση, γενικά μακριά από εμπορικές ανησυχίες.
Αυτές οι ταινίες με θέμα τον κοινωνικό ρεαλισμό παρουσιάζουν την καθημερινότητα και τη σκληρότητα της ίδιας της ζωής αντί για τις πλούσιες και ακραίες ιστορίες που μας αρέσει -ή έχουμε συνηθίσει- να βλέπουμε. Οι τουρκικές art ταινίες ασχολούνται με τις ιστορίες αυτών που βρίσκονται ανάμεσα στη δυτική και την ανατολική κουλτούρα, αυτών που δεν ανήκουν πουθενά, αυτών που είναι αποκλεισμένοι, των φτωχών, των αποστερημένων και αυτών που δεν είναι ικανοποιημένοι από τη ζωή τους. Αυτές οι ταινίες, που έχουν ένα μοναδικό ύφος και αισθητική, κάνουν κοινωνικές, πολιτικές και φιλοσοφικές αναφορές ενθαρρύνοντας την κριτική σκέψη. Αν και οι ταινίες αυτές πραγματεύονται τη ζωή και τα βάσανα των ντόπιων κατοίκων της Ανατολίας, έχουν καταφέρει να αγγίξουν τα κοινά συναισθήματα όλων των ανθρώπων. Ως αποτέλεσμα, έχουν προσελκύσει κοινό από όλο τον κόσμο και έχουν αναγνωριστεί και βραβευτεί σε διεθνή φεστιβάλ, όπως στις Κάννες και στο Βερολίνο. Ως ομάδα του Olafaq, συγκεντρώσαμε τις καλύτερες από αυτές τις ταινίες, οι οποίες είμαστε σίγουροι ότι θα αγγίξουν βαθιά κάθε σημείο της ζωής σας.
Σημείωση: Οι ταινίες παρατίθενται με χρονολογική σειρά.
Διψασμένο καλοκαίρι (1963)
Βρισκόμαστε σε ένα από τα χωριά στις άνυδρες περιοχές του Αιγαίου. Οι κάτοικοι του χωριού, που υποφέρουν από έλλειψη νερού σε αυτή την άνυδρη γη, χρειάζονται νερό για να ζήσουν και για να φτάσουν στο νερό χρειάζονται τα αδέρφια ονόματι Οσμάν και Χασάν, που έχουν υδάτινους πόρους. Ενώ ο Χασάν είναι πάντα ένας άπληστος και φιλόδοξος άνθρωπος, ο Οσμάν είναι ένας συμπονετικός άνθρωπος. Ενώ η μία πλευρά είναι υπέρ της παροχής νερού στους ανθρώπους, η άλλη πλευρά είναι υπέρ της παρακράτησης του νερού. Οι διαφορετικοί χαρακτήρες αυτών των δύο αδελφών παρουσιάζονται στο κοινό ως μια μεταφορά με το έδαφος και το νερό. Το έδαφος είναι αρμονικό, το νερό είναι ανεξάρτητο. Μπορείτε να φυλακίσετε το χώμα αλλά ποτέ το νερό. Επομένως, στην ταινία, ο χαρακτήρας του Οσμάν αντιπροσωπεύει το χώμα, ενώ ο χαρακτήρας του Χασάν αντιπροσωπεύει το νερό. Έτσι, η ταινία αυτή αποτελεί ένα από τα καλύτερα παραδείγματα του πολιτικού τουρκικού κινηματογράφου, καθώς πραγματεύεται την ιστορία του εδάφους και του νερού, τον στόχο των χωρικών να φτάσουν στο νερό και τους αγώνες τους σε αυτή την πορεία. Σε σκηνοθεσία του Metin Erksan, η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου το 1964 και κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο, την πρώτη ταινία στην ιστορία του τουρκικού κινηματογράφου που κέρδισε διεθνές βραβείο.
Ο δρόμος (1982)
12 Σεπτεμβρίου 1980. “Ο Δρόμος” είναι μια ταινία που παρουσιάζει τις επιπτώσεις του στρατιωτικού πραξικοπήματος στην κοινωνία με όλη τη γύμνια της. Στην πραγματικότητα, το παρουσιάζει τόσο ξεκάθαρα και γενναία που η ταινία απαγορεύτηκε για χρόνια και κυκλοφόρησε στη χώρα μόλις 17 χρόνια αργότερα. Η πλοκή της ταινίας περιστρέφεται γύρω από πέντε κρατούμενους στις φυλακές İmralı κατά τη διάρκεια του στρατιωτικού νόμου του πραξικοπήματος, οι οποίοι ταξιδεύουν στο χωριό τους για μια εβδομάδα χάρη σε μια άδεια που τους χορηγήθηκε. Ωστόσο, ο δρόμος προς το χωριό τους είναι μακρύς και επικίνδυνος. Συνειδητοποιούν ότι ο κόσμος έξω, που νόμιζαν ότι ήταν ελεύθερος, δεν διαφέρει καθόλου από τη ζωή τους μέσα. Διότι αυτοί οι άνθρωποι κατατάσσονται ως «άλλοι άνθρωποι» σε αυτή τη χώρα. Ωστόσο, το να είσαι ο άλλος άνθρωπος δεν είναι ποτέ εύκολο. “Ο Δρόμος”, που αναδύθηκε από τα βαθύτερα εδάφη της Ανατολίας, δεν είχε παρουσιαστεί ακόμη στο κοινό της χώρας του, αλλά άνοιξε στον κόσμο κερδίζοντας τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών. Σε σκηνοθεσία του Yılmaz Güney, η ταινία αυτή είναι αναμφίβολα η πιο θαρραλέα από τις κοινωνικά ρεαλιστικές ταινίες του τουρκικού κινηματογράφου.
Μακριά (2002)
Παρακολουθούμε τον χαρακτήρα του Μαχμούτ, ο οποίος αποξενώνεται από τη γενέτειρά του, χάνει τις πολιτιστικές του αξίες με την αστικοποίηση, εγκλωβίζεται ανάμεσα σε δύο κουλτούρες, δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τα όνειρά του, και τον χαρακτήρα του Γιουσούφ, ο οποίος αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη γενέτειρά του λόγω ανεργίας, βρίσκει καταφύγιο στον συγγενή του Μαχμούτ και επιστρέφει στη γη από την οποία προήλθε όταν εξαντλούνται οι ελπίδες του. Ο Μαχμούτ και ο Γιουσούφ είναι δύο φαινομενικά απομακρυσμένοι χαρακτήρες, στην πραγματικότητα όμως είναι και οι δύο από το ίδιο χωριό. Σύμφωνα με τον Μαχμούτ, ο Γιουσούφ είναι ένας αδαής άνθρωπος, ενώ ο Μαχμούτ είναι πλέον ένας αστός διανοούμενος. Ο ένας ονειρεύεται να δουλέψει σε ένα πλοίο, ο άλλος ονειρεύεται να γυρίσει μια ταινία τέχνης. Και οι δύο μακριά και κοντά, η καθημερινή απόσταση δύο ανθρώπων από τα όνειρά τους και η αδυναμία τους να ανήκουν εκεί που πραγματικά θέλουν να ανήκουν. Η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του Nuri Bilge Ceylan, κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, το δεύτερο μεγαλύτερο βραβείο μετά τον Χρυσό Φοίνικα, και το βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στο Φεστιβάλ Καννών.
Ενάντια στον τοίχο (2004)
Η ιστορία δύο διαφορετικών ανθρώπων που θέλουν να βάλουν τέλος στη ζωή τους. Ο Cahit, 40 ετών, ο οποίος περνάει δύσκολες ψυχολογικές στιγμές και επιχειρεί να αυτοκτονήσει, και η Sibel, η οποία έχει βαρεθεί τις πιέσεις της οικογένειάς της και επιχειρεί να αυτοκτονήσει. Αυτοί οι δύο άνθρωποι θα ερωτευτούν για άλλη μια φορά προκειμένου να δώσουν στη ζωή τους μια ευκαιρία. Σε αυτόν τον έρωτα θα δείτε ότι θίγονται πολλά προβλήματα σχετικά με τις πολιτισμικές αντιθέσεις των Τούρκων μεταναστών στη Γερμανία, την υποβάθμιση της Κωνσταντινούπολης, τις διμερείς σχέσεις και την αυτοκτονία. Σε σκηνοθεσία του Fatih Akın, η ταινία αυτή κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου και κέρδισε επίσης τα βραβεία καλύτερου ηθοποιού και πρωταγωνιστή σε διάφορα φεστιβάλ.
Μια φορά και έναν καιρό στην Ανατολία (2011)
Άλλη μια ταινία του Nuri Bilge Ceylan, το “Μια φορά και έναν καιρό στην Ανατολία” παρουσιάζει μια απλή και βαθιά εικόνα του εγκλήματος και της συνείδησης μέσα από μια έρευνα για φόνο. Η εικόνα αυτή μεταφέρεται με το να ταξιδεύει το κοινό σε τοπία της Ανατολίας. Αν και η ταινία φαίνεται να είναι μια αστυνομική ταινία, ξεπερνά τις συνήθεις φόρμουλες του είδους της και μεταφέρει μια ιστορία εγκλήματος σε μια ευρύτερη τροχιά. Ξεφεύγοντας από τις ιστορίες ανθρώπων που αναλώνονται σε αστικές ανησυχίες και ασχολούμενοι με έναν φόνο που διαπράττεται σε ένα επαρχιακό περιβάλλον, η ταινία αυτή μας κάνει να αναρωτηθούμε για τη ροή της ζωής που συνοδεύεται από τα τοπία της Ανατολίας. Βραβευμένη με το Μεγάλο Βραβείο του Φεστιβάλ Καννών 2011, η ταινία αυτή κατέλαβε επίσης την 54η θέση στον κατάλογο των “100 καλύτερων ταινιών του 21ου αιώνα”, όπως ψηφίστηκε από το BBC Culture.
Yπόγεια (2012)
Βασισμένη σε ένα από τα αριστουργήματα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, τις Σημειώσεις από το Υπόγειο, η ταινία εξερευνά τα υπαρξιακά προβλήματα ενός ανθρώπου. Στην ταινία, ο χαρακτήρας Muharrem, ο οποίος αναγκάζεται να παρευρεθεί σε ένα δείπνο που διοργανώνουν οι παλιοί του φίλοι, τους οποίους μισεί, έρχεται αντιμέτωπος με διάφορα σόου εγωισμού και βιώνει μια σειρά από προσωπικές αναμετρήσεις. Στην ταινία, ο πρωταγωνιστής, που θέλει να είναι ο εαυτός του, που θέλει να αποκαλύψει τα πάντα ανοιχτά και να ξεπεράσει τα όρια και που κρύβεται και κρύβει τον εαυτό του, έχει καταφέρει να είναι μια ταινία που παρουσιάζει την ψυχολογία του χαρακτήρα και τις πιο σκοτεινές πλευρές του μέσα σε μια σκοτεινή ατμόσφαιρα. Το “Yeraltı”, μια ταινία του σκηνοθέτη Zeki Demirkubuz, ο οποίος αρέσκεται να δημιουργεί σκοτεινές ταινίες τόσο κινηματογραφικά όσο και ατμοσφαιρικά, προβλήθηκε σε διάφορα εγχώρια και ξένα κινηματογραφικά φεστιβάλ και κέρδισε την εκτίμηση του κοινού.
Σίβας (2014)
Βρισκόμαστε σε μια κρύα πόλη στην Κεντρική Ανατολία, το μέρος είναι η Σίβας. Η μόνη δραστηριότητα του 11χρονου Ασλάν στο μικρό χωριό όπου ζει είναι να πηγαίνει στο σχολείο και να περνάει χρόνο με τους φίλους του. Μια μέρα ο Ασλάν πέφτει πάνω σε μια από τις δημοφιλείς σκυλομαχίες σε αυτό το χωριό. Ο σκύλος που έχασε τον αγώνα είναι τραυματισμένος και αναίσθητος. Λυπάται για τον σκύλο, αλλά το να λυπάται κανείς δεν είναι πράξη για τους άνδρες σε αυτή τη γεωγραφία. Για το λόγο αυτό, ο Ασλάν θα βιώσει τώρα μια μεταμόρφωση μέσα του και τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο με πριν. Ο Ασλάν, ο οποίος διχάζεται ανάμεσα στη συνείδησή του και την προσκόλληση στη ζωή, θα αρχίσει να παλεύει με σκύλους και θα κάνει ένα βήμα προς το να γίνει πραγματικός άντρας. Σε σκηνοθεσία του Kaan Müjdeci, η ταινία “Sivas”, η οποία απέσπασε το ειδικό βραβείο της κριτικής επιτροπής και το βραβείο καλύτερου ηθοποιού στο 71ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, είναι μια ταινία που αποκαλύπτει με επιτυχία πώς η πατριαρχική δομή μεταμορφώνει ένα αγόρι και αρχίζει να το προσαρμόζει στις νόρμες της.
Χειμερινός ύπνος (2014)
Σε σκηνοθεσία του Nuri Bilge Ceylan, η ταινία, που διαδραματίζεται στα τοπία της Καππαδοκίας, αποκαλύπτει πώς ένας συνταξιούχος ηθοποιός του θεάτρου, ο Aydın, προσπαθεί να διατηρήσει τη σχέση του με τους ανθρώπους που αγαπά. Στην ταινία, ο χαρακτήρας Aydın διευθύνει ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο που κληρονόμησε από τον πατέρα του και ταυτόχρονα προσπαθεί να γράψει ένα βιβλίο για την ιστορία του θεάτρου, που ήταν πάντα το όνειρό του. Σε όλη αυτή τη διαδικασία, υπάρχουν δύο γυναίκες στη ζωή του. Η μία είναι η νεαρή σύζυγός του Νιχάλ, η οποία είναι απόμακρη και ψυχρή απέναντί του από κάθε άποψη, και η άλλη είναι η αδελφή του Νεκλά, η οποία μετακομίζει μαζί του μετά το διαζύγιό τους. Στα χιονισμένα τοπία στη μέση της κρύας στέπας παρουσιάζονται όλα τα είδη των ανθρώπινων σχέσεων, συμπεριλαμβανομένης της σχέσης ενός παντρεμένου ζευγαριού και των δεσμών αδελφοσύνης, η απελπισία και οι απογοητεύσεις τους. Αυτή η ταινία του 2014 ήταν η δεύτερη τουρκική ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών μετά το “Yol” του Yılmaz Güney.
Η τέχνη του κινηματογράφου, η οποία είναι μια οπτική αντανάκλαση του κοινωνικού εαυτού, υπήρξε μια από τις μεθόδους που προτίμησε η Τουρκία για να καταγράψει τα εδάφη της Ανατολίας και τους ανθρώπους της Ανατολίας. Οι τουρκικές art ταινίες που γυρίστηκαν με αυτή την προσέγγιση έχουν επίσης αναπαραστήσει τον πολιτισμό με διαφορετικούς τρόπους και έχουν παρουσιάσει απόψεις από την κοινωνία. Για το λόγο αυτό, η ζωή των απλών και συνηθισμένων ανθρώπων έχει αποτυπωθεί σε σενάρια με βάθος και πλούσια οπτική έκφραση, γενικά μακριά από εμπορικές ανησυχίες.
Αυτές οι ταινίες με θέμα τον κοινωνικό ρεαλισμό παρουσιάζουν την καθημερινότητα και τη σκληρότητα της ίδιας της ζωής αντί για τις πλούσιες και ακραίες ιστορίες που μας αρέσει -ή έχουμε συνηθίσει- να βλέπουμε. Οι τουρκικές art ταινίες ασχολούνται με τις ιστορίες αυτών που βρίσκονται ανάμεσα στη δυτική και την ανατολική κουλτούρα, αυτών που δεν ανήκουν πουθενά, αυτών που είναι αποκλεισμένοι, των φτωχών, των αποστερημένων και αυτών που δεν είναι ικανοποιημένοι από τη ζωή τους. Αυτές οι ταινίες, που έχουν ένα μοναδικό ύφος και αισθητική, κάνουν κοινωνικές, πολιτικές και φιλοσοφικές αναφορές ενθαρρύνοντας την κριτική σκέψη. Αν και οι ταινίες αυτές πραγματεύονται τη ζωή και τα βάσανα των ντόπιων κατοίκων της Ανατολίας, έχουν καταφέρει να αγγίξουν τα κοινά συναισθήματα όλων των ανθρώπων. Ως αποτέλεσμα, έχουν προσελκύσει κοινό από όλο τον κόσμο και έχουν αναγνωριστεί και βραβευτεί σε διεθνή φεστιβάλ, όπως στις Κάννες και στο Βερολίνο. Ως ομάδα του Olafaq, συγκεντρώσαμε τις καλύτερες από αυτές τις ταινίες, οι οποίες είμαστε σίγουροι ότι θα αγγίξουν βαθιά κάθε σημείο της ζωής σας.
Σημείωση: Οι ταινίες παρατίθενται με χρονολογική σειρά.
Διψασμένο καλοκαίρι (1963)
Βρισκόμαστε σε ένα από τα χωριά στις άνυδρες περιοχές του Αιγαίου. Οι κάτοικοι του χωριού, που υποφέρουν από έλλειψη νερού σε αυτή την άνυδρη γη, χρειάζονται νερό για να ζήσουν και για να φτάσουν στο νερό χρειάζονται τα αδέρφια ονόματι Οσμάν και Χασάν, που έχουν υδάτινους πόρους. Ενώ ο Χασάν είναι πάντα ένας άπληστος και φιλόδοξος άνθρωπος, ο Οσμάν είναι ένας συμπονετικός άνθρωπος. Ενώ η μία πλευρά είναι υπέρ της παροχής νερού στους ανθρώπους, η άλλη πλευρά είναι υπέρ της παρακράτησης του νερού. Οι διαφορετικοί χαρακτήρες αυτών των δύο αδελφών παρουσιάζονται στο κοινό ως μια μεταφορά με το έδαφος και το νερό. Το έδαφος είναι αρμονικό, το νερό είναι ανεξάρτητο. Μπορείτε να φυλακίσετε το χώμα αλλά ποτέ το νερό. Επομένως, στην ταινία, ο χαρακτήρας του Οσμάν αντιπροσωπεύει το χώμα, ενώ ο χαρακτήρας του Χασάν αντιπροσωπεύει το νερό. Έτσι, η ταινία αυτή αποτελεί ένα από τα καλύτερα παραδείγματα του πολιτικού τουρκικού κινηματογράφου, καθώς πραγματεύεται την ιστορία του εδάφους και του νερού, τον στόχο των χωρικών να φτάσουν στο νερό και τους αγώνες τους σε αυτή την πορεία. Σε σκηνοθεσία του Metin Erksan, η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου το 1964 και κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο, την πρώτη ταινία στην ιστορία του τουρκικού κινηματογράφου που κέρδισε διεθνές βραβείο.
Ο δρόμος (1982)
12 Σεπτεμβρίου 1980. “Ο Δρόμος” είναι μια ταινία που παρουσιάζει τις επιπτώσεις του στρατιωτικού πραξικοπήματος στην κοινωνία με όλη τη γύμνια της. Στην πραγματικότητα, το παρουσιάζει τόσο ξεκάθαρα και γενναία που η ταινία απαγορεύτηκε για χρόνια και κυκλοφόρησε στη χώρα μόλις 17 χρόνια αργότερα. Η πλοκή της ταινίας περιστρέφεται γύρω από πέντε κρατούμενους στις φυλακές İmralı κατά τη διάρκεια του στρατιωτικού νόμου του πραξικοπήματος, οι οποίοι ταξιδεύουν στο χωριό τους για μια εβδομάδα χάρη σε μια άδεια που τους χορηγήθηκε. Ωστόσο, ο δρόμος προς το χωριό τους είναι μακρύς και επικίνδυνος. Συνειδητοποιούν ότι ο κόσμος έξω, που νόμιζαν ότι ήταν ελεύθερος, δεν διαφέρει καθόλου από τη ζωή τους μέσα. Διότι αυτοί οι άνθρωποι κατατάσσονται ως «άλλοι άνθρωποι» σε αυτή τη χώρα. Ωστόσο, το να είσαι ο άλλος άνθρωπος δεν είναι ποτέ εύκολο. “Ο Δρόμος”, που αναδύθηκε από τα βαθύτερα εδάφη της Ανατολίας, δεν είχε παρουσιαστεί ακόμη στο κοινό της χώρας του, αλλά άνοιξε στον κόσμο κερδίζοντας τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών. Σε σκηνοθεσία του Yılmaz Güney, η ταινία αυτή είναι αναμφίβολα η πιο θαρραλέα από τις κοινωνικά ρεαλιστικές ταινίες του τουρκικού κινηματογράφου.
Μακριά (2002)
Παρακολουθούμε τον χαρακτήρα του Μαχμούτ, ο οποίος αποξενώνεται από τη γενέτειρά του, χάνει τις πολιτιστικές του αξίες με την αστικοποίηση, εγκλωβίζεται ανάμεσα σε δύο κουλτούρες, δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τα όνειρά του, και τον χαρακτήρα του Γιουσούφ, ο οποίος αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη γενέτειρά του λόγω ανεργίας, βρίσκει καταφύγιο στον συγγενή του Μαχμούτ και επιστρέφει στη γη από την οποία προήλθε όταν εξαντλούνται οι ελπίδες του. Ο Μαχμούτ και ο Γιουσούφ είναι δύο φαινομενικά απομακρυσμένοι χαρακτήρες, στην πραγματικότητα όμως είναι και οι δύο από το ίδιο χωριό. Σύμφωνα με τον Μαχμούτ, ο Γιουσούφ είναι ένας αδαής άνθρωπος, ενώ ο Μαχμούτ είναι πλέον ένας αστός διανοούμενος. Ο ένας ονειρεύεται να δουλέψει σε ένα πλοίο, ο άλλος ονειρεύεται να γυρίσει μια ταινία τέχνης. Και οι δύο μακριά και κοντά, η καθημερινή απόσταση δύο ανθρώπων από τα όνειρά τους και η αδυναμία τους να ανήκουν εκεί που πραγματικά θέλουν να ανήκουν. Η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του Nuri Bilge Ceylan, κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, το δεύτερο μεγαλύτερο βραβείο μετά τον Χρυσό Φοίνικα, και το βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στο Φεστιβάλ Καννών.
Ενάντια στον τοίχο (2004)
Η ιστορία δύο διαφορετικών ανθρώπων που θέλουν να βάλουν τέλος στη ζωή τους. Ο Cahit, 40 ετών, ο οποίος περνάει δύσκολες ψυχολογικές στιγμές και επιχειρεί να αυτοκτονήσει, και η Sibel, η οποία έχει βαρεθεί τις πιέσεις της οικογένειάς της και επιχειρεί να αυτοκτονήσει. Αυτοί οι δύο άνθρωποι θα ερωτευτούν για άλλη μια φορά προκειμένου να δώσουν στη ζωή τους μια ευκαιρία. Σε αυτόν τον έρωτα θα δείτε ότι θίγονται πολλά προβλήματα σχετικά με τις πολιτισμικές αντιθέσεις των Τούρκων μεταναστών στη Γερμανία, την υποβάθμιση της Κωνσταντινούπολης, τις διμερείς σχέσεις και την αυτοκτονία. Σε σκηνοθεσία του Fatih Akın, η ταινία αυτή κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου και κέρδισε επίσης τα βραβεία καλύτερου ηθοποιού και πρωταγωνιστή σε διάφορα φεστιβάλ.
Μια φορά και έναν καιρό στην Ανατολία (2011)
Άλλη μια ταινία του Nuri Bilge Ceylan, το “Μια φορά και έναν καιρό στην Ανατολία” παρουσιάζει μια απλή και βαθιά εικόνα του εγκλήματος και της συνείδησης μέσα από μια έρευνα για φόνο. Η εικόνα αυτή μεταφέρεται με το να ταξιδεύει το κοινό σε τοπία της Ανατολίας. Αν και η ταινία φαίνεται να είναι μια αστυνομική ταινία, ξεπερνά τις συνήθεις φόρμουλες του είδους της και μεταφέρει μια ιστορία εγκλήματος σε μια ευρύτερη τροχιά. Ξεφεύγοντας από τις ιστορίες ανθρώπων που αναλώνονται σε αστικές ανησυχίες και ασχολούμενοι με έναν φόνο που διαπράττεται σε ένα επαρχιακό περιβάλλον, η ταινία αυτή μας κάνει να αναρωτηθούμε για τη ροή της ζωής που συνοδεύεται από τα τοπία της Ανατολίας. Βραβευμένη με το Μεγάλο Βραβείο του Φεστιβάλ Καννών 2011, η ταινία αυτή κατέλαβε επίσης την 54η θέση στον κατάλογο των “100 καλύτερων ταινιών του 21ου αιώνα”, όπως ψηφίστηκε από το BBC Culture.
Yπόγεια (2012)
Βασισμένη σε ένα από τα αριστουργήματα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, τις Σημειώσεις από το Υπόγειο, η ταινία εξερευνά τα υπαρξιακά προβλήματα ενός ανθρώπου. Στην ταινία, ο χαρακτήρας Muharrem, ο οποίος αναγκάζεται να παρευρεθεί σε ένα δείπνο που διοργανώνουν οι παλιοί του φίλοι, τους οποίους μισεί, έρχεται αντιμέτωπος με διάφορα σόου εγωισμού και βιώνει μια σειρά από προσωπικές αναμετρήσεις. Στην ταινία, ο πρωταγωνιστής, που θέλει να είναι ο εαυτός του, που θέλει να αποκαλύψει τα πάντα ανοιχτά και να ξεπεράσει τα όρια και που κρύβεται και κρύβει τον εαυτό του, έχει καταφέρει να είναι μια ταινία που παρουσιάζει την ψυχολογία του χαρακτήρα και τις πιο σκοτεινές πλευρές του μέσα σε μια σκοτεινή ατμόσφαιρα. Το “Yeraltı”, μια ταινία του σκηνοθέτη Zeki Demirkubuz, ο οποίος αρέσκεται να δημιουργεί σκοτεινές ταινίες τόσο κινηματογραφικά όσο και ατμοσφαιρικά, προβλήθηκε σε διάφορα εγχώρια και ξένα κινηματογραφικά φεστιβάλ και κέρδισε την εκτίμηση του κοινού.
Σίβας (2014)
Βρισκόμαστε σε μια κρύα πόλη στην Κεντρική Ανατολία, το μέρος είναι η Σίβας. Η μόνη δραστηριότητα του 11χρονου Ασλάν στο μικρό χωριό όπου ζει είναι να πηγαίνει στο σχολείο και να περνάει χρόνο με τους φίλους του. Μια μέρα ο Ασλάν πέφτει πάνω σε μια από τις δημοφιλείς σκυλομαχίες σε αυτό το χωριό. Ο σκύλος που έχασε τον αγώνα είναι τραυματισμένος και αναίσθητος. Λυπάται για τον σκύλο, αλλά το να λυπάται κανείς δεν είναι πράξη για τους άνδρες σε αυτή τη γεωγραφία. Για το λόγο αυτό, ο Ασλάν θα βιώσει τώρα μια μεταμόρφωση μέσα του και τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο με πριν. Ο Ασλάν, ο οποίος διχάζεται ανάμεσα στη συνείδησή του και την προσκόλληση στη ζωή, θα αρχίσει να παλεύει με σκύλους και θα κάνει ένα βήμα προς το να γίνει πραγματικός άντρας. Σε σκηνοθεσία του Kaan Müjdeci, η ταινία “Sivas”, η οποία απέσπασε το ειδικό βραβείο της κριτικής επιτροπής και το βραβείο καλύτερου ηθοποιού στο 71ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, είναι μια ταινία που αποκαλύπτει με επιτυχία πώς η πατριαρχική δομή μεταμορφώνει ένα αγόρι και αρχίζει να το προσαρμόζει στις νόρμες της.
Χειμερινός ύπνος (2014)
Σε σκηνοθεσία του Nuri Bilge Ceylan, η ταινία, που διαδραματίζεται στα τοπία της Καππαδοκίας, αποκαλύπτει πώς ένας συνταξιούχος ηθοποιός του θεάτρου, ο Aydın, προσπαθεί να διατηρήσει τη σχέση του με τους ανθρώπους που αγαπά. Στην ταινία, ο χαρακτήρας Aydın διευθύνει ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο που κληρονόμησε από τον πατέρα του και ταυτόχρονα προσπαθεί να γράψει ένα βιβλίο για την ιστορία του θεάτρου, που ήταν πάντα το όνειρό του. Σε όλη αυτή τη διαδικασία, υπάρχουν δύο γυναίκες στη ζωή του. Η μία είναι η νεαρή σύζυγός του Νιχάλ, η οποία είναι απόμακρη και ψυχρή απέναντί του από κάθε άποψη, και η άλλη είναι η αδελφή του Νεκλά, η οποία μετακομίζει μαζί του μετά το διαζύγιό τους. Στα χιονισμένα τοπία στη μέση της κρύας στέπας παρουσιάζονται όλα τα είδη των ανθρώπινων σχέσεων, συμπεριλαμβανομένης της σχέσης ενός παντρεμένου ζευγαριού και των δεσμών αδελφοσύνης, η απελπισία και οι απογοητεύσεις τους. Αυτή η ταινία του 2014 ήταν η δεύτερη τουρκική ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών μετά το “Yol” του Yılmaz Güney.
