Η ευαισθησία, η τόλμη κι ο ύμνος στην ελευθερία του “Να με γνωρίζεις με το όνομά μου” καθιέρωσε τον ιταλό σκηνοθέτη στο παγκόσμιο στερέωμα. Αυτή τη φορά ξεπερνάει όμως τον εαυτό του και δημιουργεί ένα έργο ωριμότητας στα 52 του χρόνια. Με όπλο το στιβαρό σενάριο του Τζάστιν Κούριτζκις (συζύγου της Σελίν Σονγκ των “Περασμένων Ζωών”), ο δημιουργός παίρνει τη σκυτάλη και δημιουργεί μία ταινία για τις βαθιές επιθυμίες που εξελίσσονται σε απωθημένα και τις συνεχείς προκλήσεις που διαμορφώνουν ένα σκηνικό καθημερινών μικρών νικών, αλλά κυρίως ηττών.

Αρτ και Πάτρικ ετοιμάζονται για έναν αγώνα τένις. Αυτό το γεγονός αποτελεί μονάχα την αφετηρία και την αφορμή για την εξιστόρηση των πεπραγμένων. Αντικείμενο του πόθου διαχρονικά η Τάσι. Μία -κάποτε- νεαρή ταλαντούχα τενίστρια που σήμερα έχει γίνει “βετεράνα” προπονήτρια. Η ιστορία όμως αυτού του “τριγώνου” έχει αρκετές προεκτάσεις που αναπτύσσονται σαν σύγχρονα κεφάλια λερναίας ύδρας. Όπως ακριβώς η μπάλα αλλάζει τερέν σε κάθε επαφή στην αντισφαίριση, έτσι και τα πλάνα μεταφέρονται πίσω στον χρόνο για να καλύψουν τα κενά των θεατών. Η αρχέγονη πάλη των αρσενικών μεταφέρεται σε ένα σύγχρονο φόντο. Ζητήματα προσωπικότητας, εγωισμού, ενστίκτων αναπτύσσονται με έμφαση στη λεπτομέρεια με τη βοήθεια της φωτογραφίας του Ταϋλανδού, Μουκντεμπόμ.

«Όλα είναι τένις», ακούγεται κυριολεκτικά και μεταφορικά. Οι άνθρωποι που μεγάλωσαν σε συνθήκες πρωταθλητισμού έχουν μάθει να νικούν κι αυτό μεταφέρεται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους. Δεν είναι επιλογή, αλλά τρόπος ζωής. Κομμάτι του εαυτού τους που αδυνατούν να αποχωριστούν. Το δύσκολο στη δεδομένη συγκυρία είναι η διαχείριση της ήττας. Συχνά ένας “γεννημένος νικητής” αρνείται να δει την απώλεια. Τότε οδηγείται σε τέλμα και σωρεία λαθών που επιτείνουν το αδιέξοδό του. Κλειδί στον δρόμο για τη λύτρωση αποτελεί η αποδοχή που θα φέρει και την ενδεδειγμένη διαχείριση μέχρι την επόμενη ευκαιρία.

Η σκηνοθεσία ξεχειλίζει συναίσθημα κι η ερωτική χροιά μαγνητίζει σε συνδυασμό με την παρουσία της σαγηνευτική Ζεντάγια. Από το “Dune 2” που θα μας απασχολήσει έντονα στα επόμενα Όσκαρ σε αυτήν την ερμηνεία έχοντας στο πλευρό της τους Μάικ Φάιστ (“West Side Story”) και Τζος Ο΄Κόνορ (“Χίμαιρα”). Ανάμεσα τους έρχονται οι μουσικές των Τρεντ Ρέζνορ – Ατιμους Ροζ που απογειώνουν την αδρεναλίνη. Ιστορίες πάθους, πόνου, διαπροσωπικών σχέσεων που διατρέχουν τις εποχές και πληγώνουν τους ανθρώπους που αδυνατούν να επουλώσουν τις πληγές τους. Όσο κι αν το θέλουν κάτι έρχεται και ξυπνά επώδυνες αναμνήσεις.

Τα σπορ αποτελούν διέξοδο εκτόνωσης ιστορικά. Αυτό ακριβώς προσπαθεί να εκμεταλλευτεί αρκετές φορές κι η εκάστοτε Εξουσία. Αυτή τη φορά ο Γκουαντανίνο αποφασίζει να μείνει στην επαφή των σωμάτων. Η έλξη όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Οι προεκτάσεις που δίνονται μετατρέπονται σε τροφή για σκέψη για τον θεατή. Η διαμορφωθείσα κατάσταση απαιτεί λεπτούς χειρισμούς. Η διαρκής ακροβασία φέρνει άπαντες προ των ευθυνών τους. Νιώθουν όμως πως δεν έχουν κάτι να χάσουν. Μία άγνοια κινδύνου που δηλώνει επιπολαιότητα.

Δύο φίλοι γίνονται “αντίπαλοι”. Η ζωή κρύβει παγίδες κι όταν κάνει κανείς σχέδια ο Θεός γελάει. Το σινεμά είναι η Τέχνη της εικόνας και θα συμπλήρωνα της συμπύκνωσης του χρόνου με σκοπό να περάσει το μήνυμα στην απέναντι πλευρά. Η αφήγηση αγγίζει ακόμα και το “γήρας”. Οι μεγάλες εποχές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και οι κλυδωνισμοί θολώνουν την ορατότητα. Είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστείς πως αυτό(ς) που ήσουν ανήκει σε μία άλλη εποχή που έφυγε. Τώρα είναι η στιγμή να συμβιβαστείς με τη νέα σου εικόνα και να συνεχίσεις τον μαραθώνιο. Αν αποδειχθείς δρομέας ημιαντοχής έχεις χάσει πρώτα απ΄όλα εσύ ο ίδιος και στη συνέχεια όσοι έχουν πιστέψει σε εσένα.