Αν είσαι λάτρης του τρόμου και ζεις στο 2022, κατά πάσα πιθανότητα η watch list σου μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα. Ο κινηματογραφικός τρόμος ζει την Αναγέννησή του, κάτι που εν μέρη οφείλεται και στο γεγονός ότι εκτός από τις ταινίες που βγαίνουν στις κινηματογραφικές αίθουσες, ένας μεγάλος αριθμός τρομακτικών παραγωγών κυκλοφορεί σωρηδόν καθημερινά και στις διαδικτυακές πλατφόρμες όπως το Netflix.
Αν τώρα είσαι από αυτούς που δεν μασάνε και καταπίνουν ταινίες τρόμου σαν χαπάκια – μία κάθε δώδεκα ώρες – και συχνά βρίσκεσαι να ξεμένεις, εμείς είμαστε εδώ. Αντί να κάθεσαι να περιμένεις πότε θα βγει το επόμενο horror film, μπορείς να κάνεις μια αναδρομή στο παρελθόν και, συγκεκριμένα, στα μαγικά ’90s, που σε αντίθεση με όσα τους καταλογίζουν αρκετοί, ήταν χρυσή εποχή για την πολιτιστική παραγωγή. Γίνονταν πραγματάκια.
Eκτός από buggy jeans και ακατάστατη grunge αισθητική, τα ’90s μας άφησαν και αρκετές αξιόλογες ταινίες τρόμου. Όμως, πέρα από την «Σιωπή των Αμνών», υπάρχουν και μερικά διαμαντάκια που θάφτηκαν – αδίκως ή όχι, θα σε αφήσω να το αποφασίσεις εσύ – κάτω από την τεράστια πολιτιστική παραγωγή που λέγαμε. Εμείς βγάλαμε τα φτυαράκια μας, ακονίσαμε τη μνήμη μας και συγκεντρώσαμε εδώ μερικές δικές μας αγαπημένες και παραγνωρισμένες ταινίες τρόμου.
Ταξιδιώτες στην Άλλη Ζωή (1990)
Μια αγωνιώδης ταινία τρόμου υπό τη σκηνοθεσία του Joel Schumacher με σπουδαίο καστ. Το στόρι – αρκετά πρωτότυπο για την εποχή του – περιστρέφεται γύρω από θέματα όπως η μεταθανάτια ζωή, οι αμαρτία και η εξιλέωση. Εν μέρει ιστορία φαντασμάτων, εν μέρει ιατρικό θρίλερ, εν μέρει ερωτικό τρίγωνο, το δυνατό χαρτί της ταινίας είναι η σκηνοθεσία του Schumacher, ο οποίος κατασκευάζει με μαεστρία και χρήση ελάχιστων ειδικών εφέ μια πολύ επιβλητική – γοτθική σχεδόν – ατμόσφαιρα από την πρώτη σεκάνς μέχρι την τελευταία. Η ταινία έγινε remake το 2017, θάβοντας λίγο ακόμα πιο βαθιά στην ανωνυμία την πρώτη και μακράν καλύτερη εκδοχή.
Η Γενιά της Νύχτας (1990)
Βασισμένη στη νουβέλα του Cabal του 1988, μεταφρασμένη από τον ίδιο τον Clive Barker που υπογράφει και τη σκηνοθεσία, η ταινία είναι περισσότερο μια ταινία τεράτων. Αρκετά περίπλοκη από άποψη πλοκής, το βασικό στόρι της ταινίας κρύβεται ανάμεσα στις γραμμές – ακριβώς όπως και στην νουβέλα δηλαδή – και απαιτεί από το κοινό να επιστρατεύσει τη φαντασία του. Τα σκηνικά, τα κοστούμια, τα ειδικά εφέ έχουν έντονα την αισθητική του γκροτέσκου, όμως τίποτα δεν ξεπερνά σε ανατριχίλα την ερμηνεία του Cronenberg στο ρόλο του κατά συρροή δολοφόνου που κυκλοφορεί ελεύθερος, ψάχνοντας να φορτώσει τα εγκλήματά του σε ένα εύκολο θύμα.
Ο Άρχοντας της Κόλασης (1995)
Η ταινία ισορροπεί μεταξύ τρόμου και μυστηρίου, μεταφέροντας μας σε έναν κόσμο γεμάτο μαγεία, δαίμονες και έντονο θρησκευτικό στοιχείο. Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Clive Barker, χειρίζεται επιδέξια τα δημιουργικά του εργαλεία, οδηγώντας μας σε φανταστικά εδάφη, αλλά πάντα με μια δόση ρεαλισμού. Η ιστορία είναι περίπλοκη, ενώ το σκηνοθετικό στυλ του Barker είναι κι αυτό αξιοσημείωτο. Επιπλέον, όπως συμβαίνει στις περισσότερες ταινίες του Barker, η μουσική ανεβάζει τα πάντα σε άλλο επίπεδο. Έχεις την αίσθηση ότι παρακολουθείς κάτι επικό και απαγορευμένο.
Πείραμα Θανάτου (1991)
Μια ταινία must για τους απανταχού λάτρεις του H.P.Lovecraft. Χαλαρά βασισμένη στο «The Case of Charles Dexter Ward», η ταινία αφηγείται την ιστορία του μηχανικού Charles Dexter Ward, ο οποίος μπλέκεται με το υπερφυσικό όταν κληρονομεί μερικά βιβλία και έγγραφα από τον νεκρό συγγενή του. Η γυναίκα του αρχίζει να παρατηρεί αλλαγές σε αυτόν, οπότε προσλαμβάνει έναν ντετέκτιβ για να ανακαλύψει τι συμβαίνει. Ενώ απέχει πολύ από την τελειότητα, είναι μια εκπληκτικά ανατριχιαστική ταινία τρόμου. Ο Dan O’Bannon προσφέρει άφθονο αίμα και αλλόκοτα ειδικά εφέ. Οι χαρακτήρες είναι απλοί, αλλά πολύ καλογραμμένοι, ενώ τα επίπεδα ανατριχίλας και σασπένς παραμένουν αρκετά υψηλά καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας για να ικανοποιήσουν τους οπαδούς των μακάβριων ιστοριών του Lovecraft.
Το Σκοτεινό Εγώ (1993)
Πρόκειται για μία από τις καλύτερες διασκευες του Stephen King και ένα από τα λιγότερο αναγνωρισμένα έργα του George Romero. Η πλοκή αυτής της ελαφρώς σουρεαλιστικής ταινίας περιστρέφεται γύρω από την ιστορία ενός επιτυχημένου μυθιστοριογράφου που αποφασίζει να θάψει κυριολεκτικά το alter ego του, με το ψευδώνυμο του οποίου υπέγραφε τα υπερβολικά βίαια pulp μυθιστορήματά του, μετά από μια σειρά εκβιασμών που δέχεται. Η σταθερή αφήγηση αυτής της αιχμηρής υπόθεσης χτίζει σταδιακά και με απόλυτο έλεγχο μια αίσθηση τρομερής αγωνίας.
Στο στόμα της Τρέλας (1994)
Ένα ταξίδι στο φόβο και την τρέλα μέσα από το σκοτάδι του διεστραμμένου μυαλού ενός συγγραφέα. Εμπνευσμένη από τον θρυλικό συγγραφέα τρόμου H.P. Lovecraft, η ιστορία του σεναριογράφου De Luca είναι μια περιπλάνηση στη σκοτεινή πλευρά, όπου τα όρια της φαντασίας και της πραγματικότητας εξαφανίζονται. Θέματα όπως η δυαδικότητα της πραγματικότητας και της φαντασίας και οι έννοιες του Θεού και της ελεύθερης βούλησης μεταφέρονται στη μεγάλη οθόνη αριστοτεχνικά από τον μάγο του είδους, John Carpenter. Με μια αβίαστα ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, μερικές εκπληκτικές εικόνες και κάμποσα φρικιαστικά εφέ, η ταινία αποτυπώνει αυτή την ατμόσφαιρα τρόμου και τρέλας που ήταν τόσο χαρακτηριστική στα έργα του Lovecraft και που καμία κινηματογραφική μεταφορά των έργων του δεν μπόρεσε να αποτυπώσει.
The Addiction (1995)
Η μελαγχολική αυτή αλληγορική ιστορία βρικολάκων του Abel Ferrara κάνει αιχμηρές δηλώσεις σχετικά με την αμαρτία και τη λύτρωση, την πνευματικότητα και τη φύση του καλού και του κακού. Ξεκινώντας με ένα αφηγηματικό υλικό που είναι σαφώς pulp, αλλά ταυτόχρονα περιλαμβάνει και πολυάριθμα φιλοσοφικά αποφθέγματα, σκηνοθέτης και σεναριογράφος πλάθουν μια αγωνιώδη και βασανιστική ιστορία που υποστηρίζεται από εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία, εμπνευσμένη από την ατμόσφαιρα του εξπρεσιονισμού και των αμερικάνικων νουάρ της δεκαετίας του ’40. Ο μύθος των βρικολάκων, πλούσιος σε συμβολισμούς και μεταφορές, δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ πριν με τέτοιο διανοητικό βάθος και ειρωνικό χιούμορ.
Το σκάφος του τρόμου (1997)
Το διαστημόπλοιο Event Horizon, λίγο μετά την αποστολή του, εξαφανίζεται. Επτά χρόνια αργότερα επανεμφανίζεται. Η ταινία ισορροπεί ανάμεσα στην επιστημονική φαντασία και τον απόλυτο τρόμο. Η ατμόσφαιρα καθ’όλη τη διάρκεια της ταινίας είναι απίστευτα σκοτεινή και μεταφέρει το κοινό στην καρδιά της ανθρώπινης ύπαρξης όταν αυτή αναγκάζεται να υπομείνει την κενή φρίκη του διαστήματος. Οι φόβοι των χαρακτήρων γίνονται η ίδια τους η καταστροφή. Το απόκοσμο ύφος και οι εικόνες συνδυάζονται για να δημιουργήσουν μια πραγματικά τρομακτική ταινία.
Ξύπνημα στον Εφιάλτη (1990)
Βασισμένη σε ένα εξαιρετικό σενάριο που περιλαμβάνει αρκετές αλλόκοτες λεπτομέριες, η ταινία ρίχνει τον θεατή σε έναν πραγματικό λαβύρινθο κάπου ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Στην ουσία της, η ταινία είναι βαθιά ανατριχιαστική. Ο σκηνοθέτης Adrian Lyne κάνει βουτιά στο μυαλό του πρωταγωνιστή του και τον ψυχολογικό τρόμο. Η μουσική του Maurice Jarre και η κινηματογράφιση του Jeffrey Kimball δημιουργούν την απόλυτη ατμόσφαιρα για αυτήν την προσεγμένη κινηματογραφική εμπειρία. Ο Τιμ Ρόμπινς δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία, αντάξια εκείνης του «Shawshank Redemption» λίγα χρόνια αργότερα.
Cemetery Man (1994)
Ένα μάλλον παράξενο κράμα τρόμου, ρομάντζου, διεστραμμένου παραμυθιού και κωμωδίας που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο στον κινηματογράφο, είτε πρόκειται για ταινίες τρόμου είτε όχι. Την ταινία σκηνοθετεί ο ταλαντούχος βοηθός του Dario Argento, Michele Soavi και βρίσκει έναν απίθανο πρωταγωνιστή στο πρόσωπο του Rupert Everett, ο οποίος υποδύεται τον επιστάτη ενός νεκροταφείου που, μαζί με τον μουγγό βοηθό του, περνά τα βράδια του εξολοθρεύοντας ζόμπι. Η ταινία έχει ένα αλλόκοτο φιλοσοφικό βάθος, καθώς και άφθονη συναρπαστική δράση με μπόλικο σπλάτερ, σεξ και μαύρο χιούμορ.
Αν είσαι λάτρης του τρόμου και ζεις στο 2022, κατά πάσα πιθανότητα η watch list σου μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα. Ο κινηματογραφικός τρόμος ζει την Αναγέννησή του, κάτι που εν μέρη οφείλεται και στο γεγονός ότι εκτός από τις ταινίες που βγαίνουν στις κινηματογραφικές αίθουσες, ένας μεγάλος αριθμός τρομακτικών παραγωγών κυκλοφορεί σωρηδόν καθημερινά και στις διαδικτυακές πλατφόρμες όπως το Netflix.
Αν τώρα είσαι από αυτούς που δεν μασάνε και καταπίνουν ταινίες τρόμου σαν χαπάκια – μία κάθε δώδεκα ώρες – και συχνά βρίσκεσαι να ξεμένεις, εμείς είμαστε εδώ. Αντί να κάθεσαι να περιμένεις πότε θα βγει το επόμενο horror film, μπορείς να κάνεις μια αναδρομή στο παρελθόν και, συγκεκριμένα, στα μαγικά ’90s, που σε αντίθεση με όσα τους καταλογίζουν αρκετοί, ήταν χρυσή εποχή για την πολιτιστική παραγωγή. Γίνονταν πραγματάκια.
Eκτός από buggy jeans και ακατάστατη grunge αισθητική, τα ’90s μας άφησαν και αρκετές αξιόλογες ταινίες τρόμου. Όμως, πέρα από την «Σιωπή των Αμνών», υπάρχουν και μερικά διαμαντάκια που θάφτηκαν – αδίκως ή όχι, θα σε αφήσω να το αποφασίσεις εσύ – κάτω από την τεράστια πολιτιστική παραγωγή που λέγαμε. Εμείς βγάλαμε τα φτυαράκια μας, ακονίσαμε τη μνήμη μας και συγκεντρώσαμε εδώ μερικές δικές μας αγαπημένες και παραγνωρισμένες ταινίες τρόμου.
Ταξιδιώτες στην Άλλη Ζωή (1990)
Μια αγωνιώδης ταινία τρόμου υπό τη σκηνοθεσία του Joel Schumacher με σπουδαίο καστ. Το στόρι – αρκετά πρωτότυπο για την εποχή του – περιστρέφεται γύρω από θέματα όπως η μεταθανάτια ζωή, οι αμαρτία και η εξιλέωση. Εν μέρει ιστορία φαντασμάτων, εν μέρει ιατρικό θρίλερ, εν μέρει ερωτικό τρίγωνο, το δυνατό χαρτί της ταινίας είναι η σκηνοθεσία του Schumacher, ο οποίος κατασκευάζει με μαεστρία και χρήση ελάχιστων ειδικών εφέ μια πολύ επιβλητική – γοτθική σχεδόν – ατμόσφαιρα από την πρώτη σεκάνς μέχρι την τελευταία. Η ταινία έγινε remake το 2017, θάβοντας λίγο ακόμα πιο βαθιά στην ανωνυμία την πρώτη και μακράν καλύτερη εκδοχή.
Η Γενιά της Νύχτας (1990)
Βασισμένη στη νουβέλα του Cabal του 1988, μεταφρασμένη από τον ίδιο τον Clive Barker που υπογράφει και τη σκηνοθεσία, η ταινία είναι περισσότερο μια ταινία τεράτων. Αρκετά περίπλοκη από άποψη πλοκής, το βασικό στόρι της ταινίας κρύβεται ανάμεσα στις γραμμές – ακριβώς όπως και στην νουβέλα δηλαδή – και απαιτεί από το κοινό να επιστρατεύσει τη φαντασία του. Τα σκηνικά, τα κοστούμια, τα ειδικά εφέ έχουν έντονα την αισθητική του γκροτέσκου, όμως τίποτα δεν ξεπερνά σε ανατριχίλα την ερμηνεία του Cronenberg στο ρόλο του κατά συρροή δολοφόνου που κυκλοφορεί ελεύθερος, ψάχνοντας να φορτώσει τα εγκλήματά του σε ένα εύκολο θύμα.
Ο Άρχοντας της Κόλασης (1995)
Η ταινία ισορροπεί μεταξύ τρόμου και μυστηρίου, μεταφέροντας μας σε έναν κόσμο γεμάτο μαγεία, δαίμονες και έντονο θρησκευτικό στοιχείο. Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Clive Barker, χειρίζεται επιδέξια τα δημιουργικά του εργαλεία, οδηγώντας μας σε φανταστικά εδάφη, αλλά πάντα με μια δόση ρεαλισμού. Η ιστορία είναι περίπλοκη, ενώ το σκηνοθετικό στυλ του Barker είναι κι αυτό αξιοσημείωτο. Επιπλέον, όπως συμβαίνει στις περισσότερες ταινίες του Barker, η μουσική ανεβάζει τα πάντα σε άλλο επίπεδο. Έχεις την αίσθηση ότι παρακολουθείς κάτι επικό και απαγορευμένο.
Πείραμα Θανάτου (1991)
Μια ταινία must για τους απανταχού λάτρεις του H.P.Lovecraft. Χαλαρά βασισμένη στο «The Case of Charles Dexter Ward», η ταινία αφηγείται την ιστορία του μηχανικού Charles Dexter Ward, ο οποίος μπλέκεται με το υπερφυσικό όταν κληρονομεί μερικά βιβλία και έγγραφα από τον νεκρό συγγενή του. Η γυναίκα του αρχίζει να παρατηρεί αλλαγές σε αυτόν, οπότε προσλαμβάνει έναν ντετέκτιβ για να ανακαλύψει τι συμβαίνει. Ενώ απέχει πολύ από την τελειότητα, είναι μια εκπληκτικά ανατριχιαστική ταινία τρόμου. Ο Dan O’Bannon προσφέρει άφθονο αίμα και αλλόκοτα ειδικά εφέ. Οι χαρακτήρες είναι απλοί, αλλά πολύ καλογραμμένοι, ενώ τα επίπεδα ανατριχίλας και σασπένς παραμένουν αρκετά υψηλά καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας για να ικανοποιήσουν τους οπαδούς των μακάβριων ιστοριών του Lovecraft.
Το Σκοτεινό Εγώ (1993)
Πρόκειται για μία από τις καλύτερες διασκευες του Stephen King και ένα από τα λιγότερο αναγνωρισμένα έργα του George Romero. Η πλοκή αυτής της ελαφρώς σουρεαλιστικής ταινίας περιστρέφεται γύρω από την ιστορία ενός επιτυχημένου μυθιστοριογράφου που αποφασίζει να θάψει κυριολεκτικά το alter ego του, με το ψευδώνυμο του οποίου υπέγραφε τα υπερβολικά βίαια pulp μυθιστορήματά του, μετά από μια σειρά εκβιασμών που δέχεται. Η σταθερή αφήγηση αυτής της αιχμηρής υπόθεσης χτίζει σταδιακά και με απόλυτο έλεγχο μια αίσθηση τρομερής αγωνίας.
Στο στόμα της Τρέλας (1994)
Ένα ταξίδι στο φόβο και την τρέλα μέσα από το σκοτάδι του διεστραμμένου μυαλού ενός συγγραφέα. Εμπνευσμένη από τον θρυλικό συγγραφέα τρόμου H.P. Lovecraft, η ιστορία του σεναριογράφου De Luca είναι μια περιπλάνηση στη σκοτεινή πλευρά, όπου τα όρια της φαντασίας και της πραγματικότητας εξαφανίζονται. Θέματα όπως η δυαδικότητα της πραγματικότητας και της φαντασίας και οι έννοιες του Θεού και της ελεύθερης βούλησης μεταφέρονται στη μεγάλη οθόνη αριστοτεχνικά από τον μάγο του είδους, John Carpenter. Με μια αβίαστα ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, μερικές εκπληκτικές εικόνες και κάμποσα φρικιαστικά εφέ, η ταινία αποτυπώνει αυτή την ατμόσφαιρα τρόμου και τρέλας που ήταν τόσο χαρακτηριστική στα έργα του Lovecraft και που καμία κινηματογραφική μεταφορά των έργων του δεν μπόρεσε να αποτυπώσει.
The Addiction (1995)
Η μελαγχολική αυτή αλληγορική ιστορία βρικολάκων του Abel Ferrara κάνει αιχμηρές δηλώσεις σχετικά με την αμαρτία και τη λύτρωση, την πνευματικότητα και τη φύση του καλού και του κακού. Ξεκινώντας με ένα αφηγηματικό υλικό που είναι σαφώς pulp, αλλά ταυτόχρονα περιλαμβάνει και πολυάριθμα φιλοσοφικά αποφθέγματα, σκηνοθέτης και σεναριογράφος πλάθουν μια αγωνιώδη και βασανιστική ιστορία που υποστηρίζεται από εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία, εμπνευσμένη από την ατμόσφαιρα του εξπρεσιονισμού και των αμερικάνικων νουάρ της δεκαετίας του ’40. Ο μύθος των βρικολάκων, πλούσιος σε συμβολισμούς και μεταφορές, δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ πριν με τέτοιο διανοητικό βάθος και ειρωνικό χιούμορ.
Το σκάφος του τρόμου (1997)
Το διαστημόπλοιο Event Horizon, λίγο μετά την αποστολή του, εξαφανίζεται. Επτά χρόνια αργότερα επανεμφανίζεται. Η ταινία ισορροπεί ανάμεσα στην επιστημονική φαντασία και τον απόλυτο τρόμο. Η ατμόσφαιρα καθ’όλη τη διάρκεια της ταινίας είναι απίστευτα σκοτεινή και μεταφέρει το κοινό στην καρδιά της ανθρώπινης ύπαρξης όταν αυτή αναγκάζεται να υπομείνει την κενή φρίκη του διαστήματος. Οι φόβοι των χαρακτήρων γίνονται η ίδια τους η καταστροφή. Το απόκοσμο ύφος και οι εικόνες συνδυάζονται για να δημιουργήσουν μια πραγματικά τρομακτική ταινία.
Ξύπνημα στον Εφιάλτη (1990)
Βασισμένη σε ένα εξαιρετικό σενάριο που περιλαμβάνει αρκετές αλλόκοτες λεπτομέριες, η ταινία ρίχνει τον θεατή σε έναν πραγματικό λαβύρινθο κάπου ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Στην ουσία της, η ταινία είναι βαθιά ανατριχιαστική. Ο σκηνοθέτης Adrian Lyne κάνει βουτιά στο μυαλό του πρωταγωνιστή του και τον ψυχολογικό τρόμο. Η μουσική του Maurice Jarre και η κινηματογράφιση του Jeffrey Kimball δημιουργούν την απόλυτη ατμόσφαιρα για αυτήν την προσεγμένη κινηματογραφική εμπειρία. Ο Τιμ Ρόμπινς δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία, αντάξια εκείνης του «Shawshank Redemption» λίγα χρόνια αργότερα.
Cemetery Man (1994)
Ένα μάλλον παράξενο κράμα τρόμου, ρομάντζου, διεστραμμένου παραμυθιού και κωμωδίας που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο στον κινηματογράφο, είτε πρόκειται για ταινίες τρόμου είτε όχι. Την ταινία σκηνοθετεί ο ταλαντούχος βοηθός του Dario Argento, Michele Soavi και βρίσκει έναν απίθανο πρωταγωνιστή στο πρόσωπο του Rupert Everett, ο οποίος υποδύεται τον επιστάτη ενός νεκροταφείου που, μαζί με τον μουγγό βοηθό του, περνά τα βράδια του εξολοθρεύοντας ζόμπι. Η ταινία έχει ένα αλλόκοτο φιλοσοφικό βάθος, καθώς και άφθονη συναρπαστική δράση με μπόλικο σπλάτερ, σεξ και μαύρο χιούμορ.
