Το λάπτοπ μου αρχές Νοέμβρη αρχίζει να εμφανίζει προβλήματα στον σκελετό του. Η σύνδεση της οθόνης και του πληκτρολογίου πάσχει, κάτι καλώδια(οι γλυκές, λευκές του φλεβίτσες) ξεπετιούνται και εγώ παθαίνω πανικό.
Ζω χωρίς το κινητό μου, το έχω αποδείξει, ζω χωρίς τηλεόραση (χρόνια πολλά τώρα), ζω χωρίς έρωτα (για λίγο, βέβαια, μόνο), αλλά ο Λάπης ο Δεύτερος είναι ο Άντρας της ζωής μου. Λάπης από λάπτοπ, καταλάβατε. Αν κρντζάρατε αρκούντως, αρκεί να διαβάσετε μέχρι εδώ, μην συνεχίσετε παρακάτω, γιατί το πράγμα θα χοντρύνει.
Το πρώτο λάπτοπ της ζωής μου ήταν δώρο από τους γονείς μου εκεί γύρω στα 16, πρώτη Λυκείου. Ο πρώτος έρωτας και το πρώτο λάπτοπ συνέπεσαν, τι ωραία συναστρία. Τα πρώτα γραψίματα, τα πρώτα Youtube σερφαρίσματα. Η γνωριμία μου με το Νικόλα Άσιμο και την Iyeoka, η εμβάθυνσή μου στους Liknin Park και τη Λίνα Νικολακοπούλου. Κάτι πλατφόρμες, τύπου Zino και το αθάνατο msn-εκεί κανονίστηκε αυτό το καρδιοχτυπητό πρώτο ραντεβού, κοίτα να δεις κάτι πράγματα.
Όταν πέθανε το πρώτο αυτό λάπτοπ, δεν ένιωσα πολλά. Έχασα κάποια πράγματα που είχα αποθηκεύσει, φωτογραφιούλες, τραγουδάκια, κειμενάκια. Υποκοριστικά όλα, οπότε δεν το έκανα μεγάλο θέμα. Αφήστε που εκείνα τα σκιώδη χρόνια, το 2008, το 2009 και μέχρι το 2011 επικρατούσε η αναλογικότητα των πραγμάτων. Χαρτί, πολύ χαρτί, στιλό, πολύ στιλό και μολύβι και γόμες, ακόμα, και δεν σας λέω καν για τα μαρκαδοράκια με τα πράσινα και τα βυσσινιά χρώματα που χρησίμευαν σε ειδικές περιπτώσεις σημειώσεων.
Οι γονείς έβαλαν πλάτες και λίγο πριν τα 20 απέκτησα το δεύτερο λάπτοπ της ζωής μου. Εκεί, αρραβωνιάστηκα. Το ονόμασα Λάπη, νόμιζα θα ζούσε για πάντα, τα μέσα μου αποτυπώνονταν στην οθόνη, ταξιδέψαμε μαζί Κωνσταντινούπολη, ένα erasmus 6 μηνών, αυτός ο Λάπης έβγαλε μαζί μου τα πρώτα μας δημοσιογραφικά λεφτά, κουβαλήθηκε σε μπαρ και σε ένα σωρό άκυρα μέρη, με συνόδευσε σε ερωτικές διανυκτερεύσεις, υπομονετικός στο προσκεφάλι μου. Και πολύ Facebook αυτό το λάπτοπ. Αναρτήσεις, επικοινωνία με δεκάδες αγνώστους, ένα πρωτόγνωρο αίσθημα κοινωνικότητας που ολόκληρες αρμαθιές ανθρώπων ανακαλύπταμε ατομικά και συλλογικά σε όλον τον πλανήτη γη.
Ο Λάπης νόμιζα πως θα ζούσε για πάντα, αλλά ποιος έρωτας κρατά για πάντα;
Κι ύστερα, ο τότε καλός μου (ο για πάντα καλός μου, βασικά) μου έκανε δώρο τον Λάπη τον Δεύτερο τον Μεγαλοπρεπή. Βασικά, ήταν ο πιο μικρόσωμος, ο πιο smart από όλους τους Λάπηδές μου. Φίνος, ελαφρύς, κομψός, αγορασμένος σε εκπτώσεις, σε καλή τιμή. Όχι Apple, το τονίζω-δεν θέλω, απλώς δεν θέλω. Είμαι Microsoft παιδί. Με αυτόν τον Λάπη έζησα μια βαριά μετακόμιση, πήγα Δουβλίνο διακοπές, άπλωσα κι άλλο τα φτεράκια, έβγαλα δύο θεατρικά έργα, ένα σωρό set lists από live, σημαντικές συνεργασίες και πολύ, πολύ, πολύ γράψιμο. Το πιο πολύ από ποτέ. Μέσα από την οθόνη του Λάπη αυτού συνάντησα δημοσιογραφικά, για συνέντευξη εννοώ, τον Ιταλό Mahmood και την λατρμένη Imany, πολύ πρόσφατα. Για να μην αναφερθώ στους Water Boys και σε τόσα άλλα σημαίνοντα και σημαντικά για μένα πρόσωπα.
Όμως, τα λάπτοπ μου τα ξεζουμίζω, τα εξοντώνω. Διπλοβάρδιες κάνουν για χάρη μου. Ειδικά ο Λάπης ο Δεύτερος, χτυπά υπερωρίες χρόνια τώρα. Η ρουτίνα μας συνήθως εξελίσσεται ως εξής: πρωί αδυσώπητα γραψίματα, εκατό καρτέλες ανοιχτές για δημοσιογραφικά διαβάσματα κι ενημέρωση/απόγευμα break/βράδυ Netflix, podcast, κι άλλο γράψιμο, λιγότερο αδυσώπητο. Μες στο ταγάρι μου, μες στην μπορντώ θηκούλα του, χύμα στα χέρια, το έχω κουβαλήσει σε γραφεία, σε σπίτια, σε τρένα, σε μετρό, σε αεροπλάνα. Μέρες και νύχτες. Μαζί. Δεν μιλά, μόνο πράττει. Δεν με υπακούει πάντα, έχει προσωπικότητα. Το αγαπάνε τα γατιά, τρίβονται στοργικά πάνω του.
Και τώρα, τι; Τώρα, μου αρρώστησε κι αυτό. Σε δύσκολους, σκοτεινούς καιρούς μοναξιάς και δακρύων, ατελείωτες βάρδιες ερωτικού πένθους στο σπίτι, ο Λάπης ήταν εκεί. Μου έπαιζε μια ολόκληρη άνοιξη καψούρικα άσματα και λιώσαμε μαζί αυτό και αυτό και αυτό, με συγχωρούσε για εκείνες τις νύχτες που με έπαιρνε ο ύπνος χωρίς να τον κλείσω για να ξεκουραστεί. Το πρωί ήταν ακόμα εκεί, με την καθησυχαστική λαμπερή του οθόνη κι όλες τις δυνατότητές της.
Τρεις μέρες τώρα, τον αφήνω στο γραφείο του Olafaq, του στερώ το ταξίδι της επιστροφής προς το σπίτι μας, γιατί φοβάμαι να τον κλείσω, μήπως τον πονέσω περισσότερο και μου μείνει στα χέρια. Αύριο, γιατί αύριο μπορώ, θα πάω να τον δουν, να τον εξετάσουν, να μου πουν αν σώζεται. Νιώθω ότι πλησιάζει η περίοδος να πάρω άλλον Λάπη. Τον Λάπη τον Τρίτο. Και τίποτε περισσότερο από τις αλλαγές των λάπτοπ μου δεν αποτελεί ορόσημο αλλαγών, ένδειξη μετάβασης σε νέα περίοδο.
Σαν πολλά τα σημάδια τελευταία. Αλλά, όχι, θέλω ο Λάπης ο Δεύτερος να ζήσει. Έστω λίγο ακόμα. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να καταφέρω να πάρω άλλο, καλύτερο μηχάνημα πριν με προδώσει το προηγούμενο. Να μην φτάνω τα πράγματα και τις καταστάσεις, πλέον, στο χείλος του γκρεμού. Αλλά, προτού αλλάξει ο άνθρωπος, καθώς φαίνεται, μάλλον αλλάζουν οι συσκευές της ζωής του.
Ευχηθείτε μου καλή τύχη, αναγνώστριες και αναγνώστες, παρακαλώ!
Το λάπτοπ μου αρχές Νοέμβρη αρχίζει να εμφανίζει προβλήματα στον σκελετό του. Η σύνδεση της οθόνης και του πληκτρολογίου πάσχει, κάτι καλώδια(οι γλυκές, λευκές του φλεβίτσες) ξεπετιούνται και εγώ παθαίνω πανικό.
Ζω χωρίς το κινητό μου, το έχω αποδείξει, ζω χωρίς τηλεόραση (χρόνια πολλά τώρα), ζω χωρίς έρωτα (για λίγο, βέβαια, μόνο), αλλά ο Λάπης ο Δεύτερος είναι ο Άντρας της ζωής μου. Λάπης από λάπτοπ, καταλάβατε. Αν κρντζάρατε αρκούντως, αρκεί να διαβάσετε μέχρι εδώ, μην συνεχίσετε παρακάτω, γιατί το πράγμα θα χοντρύνει.
Το πρώτο λάπτοπ της ζωής μου ήταν δώρο από τους γονείς μου εκεί γύρω στα 16, πρώτη Λυκείου. Ο πρώτος έρωτας και το πρώτο λάπτοπ συνέπεσαν, τι ωραία συναστρία. Τα πρώτα γραψίματα, τα πρώτα Youtube σερφαρίσματα. Η γνωριμία μου με το Νικόλα Άσιμο και την Iyeoka, η εμβάθυνσή μου στους Liknin Park και τη Λίνα Νικολακοπούλου. Κάτι πλατφόρμες, τύπου Zino και το αθάνατο msn-εκεί κανονίστηκε αυτό το καρδιοχτυπητό πρώτο ραντεβού, κοίτα να δεις κάτι πράγματα.
Όταν πέθανε το πρώτο αυτό λάπτοπ, δεν ένιωσα πολλά. Έχασα κάποια πράγματα που είχα αποθηκεύσει, φωτογραφιούλες, τραγουδάκια, κειμενάκια. Υποκοριστικά όλα, οπότε δεν το έκανα μεγάλο θέμα. Αφήστε που εκείνα τα σκιώδη χρόνια, το 2008, το 2009 και μέχρι το 2011 επικρατούσε η αναλογικότητα των πραγμάτων. Χαρτί, πολύ χαρτί, στιλό, πολύ στιλό και μολύβι και γόμες, ακόμα, και δεν σας λέω καν για τα μαρκαδοράκια με τα πράσινα και τα βυσσινιά χρώματα που χρησίμευαν σε ειδικές περιπτώσεις σημειώσεων.
Οι γονείς έβαλαν πλάτες και λίγο πριν τα 20 απέκτησα το δεύτερο λάπτοπ της ζωής μου. Εκεί, αρραβωνιάστηκα. Το ονόμασα Λάπη, νόμιζα θα ζούσε για πάντα, τα μέσα μου αποτυπώνονταν στην οθόνη, ταξιδέψαμε μαζί Κωνσταντινούπολη, ένα erasmus 6 μηνών, αυτός ο Λάπης έβγαλε μαζί μου τα πρώτα μας δημοσιογραφικά λεφτά, κουβαλήθηκε σε μπαρ και σε ένα σωρό άκυρα μέρη, με συνόδευσε σε ερωτικές διανυκτερεύσεις, υπομονετικός στο προσκεφάλι μου. Και πολύ Facebook αυτό το λάπτοπ. Αναρτήσεις, επικοινωνία με δεκάδες αγνώστους, ένα πρωτόγνωρο αίσθημα κοινωνικότητας που ολόκληρες αρμαθιές ανθρώπων ανακαλύπταμε ατομικά και συλλογικά σε όλον τον πλανήτη γη.
Ο Λάπης νόμιζα πως θα ζούσε για πάντα, αλλά ποιος έρωτας κρατά για πάντα;
Κι ύστερα, ο τότε καλός μου (ο για πάντα καλός μου, βασικά) μου έκανε δώρο τον Λάπη τον Δεύτερο τον Μεγαλοπρεπή. Βασικά, ήταν ο πιο μικρόσωμος, ο πιο smart από όλους τους Λάπηδές μου. Φίνος, ελαφρύς, κομψός, αγορασμένος σε εκπτώσεις, σε καλή τιμή. Όχι Apple, το τονίζω-δεν θέλω, απλώς δεν θέλω. Είμαι Microsoft παιδί. Με αυτόν τον Λάπη έζησα μια βαριά μετακόμιση, πήγα Δουβλίνο διακοπές, άπλωσα κι άλλο τα φτεράκια, έβγαλα δύο θεατρικά έργα, ένα σωρό set lists από live, σημαντικές συνεργασίες και πολύ, πολύ, πολύ γράψιμο. Το πιο πολύ από ποτέ. Μέσα από την οθόνη του Λάπη αυτού συνάντησα δημοσιογραφικά, για συνέντευξη εννοώ, τον Ιταλό Mahmood και την λατρμένη Imany, πολύ πρόσφατα. Για να μην αναφερθώ στους Water Boys και σε τόσα άλλα σημαίνοντα και σημαντικά για μένα πρόσωπα.
Όμως, τα λάπτοπ μου τα ξεζουμίζω, τα εξοντώνω. Διπλοβάρδιες κάνουν για χάρη μου. Ειδικά ο Λάπης ο Δεύτερος, χτυπά υπερωρίες χρόνια τώρα. Η ρουτίνα μας συνήθως εξελίσσεται ως εξής: πρωί αδυσώπητα γραψίματα, εκατό καρτέλες ανοιχτές για δημοσιογραφικά διαβάσματα κι ενημέρωση/απόγευμα break/βράδυ Netflix, podcast, κι άλλο γράψιμο, λιγότερο αδυσώπητο. Μες στο ταγάρι μου, μες στην μπορντώ θηκούλα του, χύμα στα χέρια, το έχω κουβαλήσει σε γραφεία, σε σπίτια, σε τρένα, σε μετρό, σε αεροπλάνα. Μέρες και νύχτες. Μαζί. Δεν μιλά, μόνο πράττει. Δεν με υπακούει πάντα, έχει προσωπικότητα. Το αγαπάνε τα γατιά, τρίβονται στοργικά πάνω του.
Και τώρα, τι; Τώρα, μου αρρώστησε κι αυτό. Σε δύσκολους, σκοτεινούς καιρούς μοναξιάς και δακρύων, ατελείωτες βάρδιες ερωτικού πένθους στο σπίτι, ο Λάπης ήταν εκεί. Μου έπαιζε μια ολόκληρη άνοιξη καψούρικα άσματα και λιώσαμε μαζί αυτό και αυτό και αυτό, με συγχωρούσε για εκείνες τις νύχτες που με έπαιρνε ο ύπνος χωρίς να τον κλείσω για να ξεκουραστεί. Το πρωί ήταν ακόμα εκεί, με την καθησυχαστική λαμπερή του οθόνη κι όλες τις δυνατότητές της.
Τρεις μέρες τώρα, τον αφήνω στο γραφείο του Olafaq, του στερώ το ταξίδι της επιστροφής προς το σπίτι μας, γιατί φοβάμαι να τον κλείσω, μήπως τον πονέσω περισσότερο και μου μείνει στα χέρια. Αύριο, γιατί αύριο μπορώ, θα πάω να τον δουν, να τον εξετάσουν, να μου πουν αν σώζεται. Νιώθω ότι πλησιάζει η περίοδος να πάρω άλλον Λάπη. Τον Λάπη τον Τρίτο. Και τίποτε περισσότερο από τις αλλαγές των λάπτοπ μου δεν αποτελεί ορόσημο αλλαγών, ένδειξη μετάβασης σε νέα περίοδο.
Σαν πολλά τα σημάδια τελευταία. Αλλά, όχι, θέλω ο Λάπης ο Δεύτερος να ζήσει. Έστω λίγο ακόμα. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να καταφέρω να πάρω άλλο, καλύτερο μηχάνημα πριν με προδώσει το προηγούμενο. Να μην φτάνω τα πράγματα και τις καταστάσεις, πλέον, στο χείλος του γκρεμού. Αλλά, προτού αλλάξει ο άνθρωπος, καθώς φαίνεται, μάλλον αλλάζουν οι συσκευές της ζωής του.
Ευχηθείτε μου καλή τύχη, αναγνώστριες και αναγνώστες, παρακαλώ!
