Επειδή καλοκαίρι είναι η θάλασσα κι επειδή καλοκαίρι είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια εποχή κι επειδή αν ο έρωτας είχε θερμοκρασία θα είχε την δική του, δηλαδή, του καλοκαιριού, τα καλοκαιρινά τραγούδια, αυτά που μιλάνε για θάλασσες και για νησιά, πρέπει να είναι πολύ προσεκτικά, να μην σε κόψουν εξήντα χιλιάδες κομμάτια γιατί μετά άντε να ξαναγίνεις ενιαίος άνθρωπος από κομματιασμένος.
Το καλοκαίρι είναι μια ακονισμένη λάμα μαχαιριού που λάμπει όπως οι άκρες των κυμάτων κάτω από τον ήλιο και αν σε κόψει μια φορά το ζεις για πάντα ματωμένη.
Αν τύχει και ερωτευτείς Μάιο, τότε θα αγαπήσεις καλοκαίρι. Κι αν τύχει και χωρίσεις Μάρτιο, τότε θα κλάψεις και θα πονέσεις άνοιξη και καλοκαίρι. Ίσως θα πονάς για πάντα, αν ερωτεύτηκες, αν αγάπησες αληθινά.
Και αν είσαι ανόητη, όπως εγώ, και δεν ξέρεις ένα από τα πιο σπαραξικάρδια τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου, τότε θα έρθει η ώρα η κακιά και θα διαβείς έναν δρόμο για να πάρεις ένα ταξί για να γυρίσεις σε ένα σπίτι, το σπίτι σου και μες στο ταξί θα ακούσεις ένα τραγούδι, αυτό το τραγούδι, το «Μια Θάλασσα Μικρή».
Έπειτα, θα του το στείλεις, δεν θα απαντήσει τίποτα, γιατί δεν σου μιλά, εκείνος που μερικές εβδομάδες, μήνες πριν έβαζε το χέρι μες στο στήθος και ξερίζωνε την καρδιά του να σου την δώσει να την φας, τώρα δεν σου μιλά και το τραγούδι παίζει λούπα.
Το άκουσα-μες στο ταξί- από την πιο πρόσφατή του εκτέλεση, αυτήν της Ελένης Βιτάλη με τον Παναγιώτη Μάργαρη. Και στην συνέχεια, άκουσα όλες τις εκτελέσεις: Νταλάρας, Τσανακλίδου, Νεφέλη Φασούλη.
Nομίζω αξεπέραστη παραμένει αυτή του δημιουργού του τραγουδιού:
Αυτό το τραγούδι το αγαπώ για τους στίχους του και για την μουσική του εξίσου. Το σημείο που λέει «και στην γωνιά η στάμνα μου/για ένα καλοκαίρι/ήσουν εσύ».
Το σπάραγμα στην εκφορά της κάθε λέξης για να το αποδώσεις. Ακούστε πώς λέει ο Σαββόπουλος την λέξη «φέγγει» και την λέξη «φιλί». Πώς κάποιες λέξεις τις τραβά και κάποιες άλλες τις καρφώνει «να μην τις παίρνει ο άνεμος», που λέει και ο Μανόλης Αναγνωστάκης.
Είναι ένα τραγούδι για έναν καλοκαιρινό έρωτα που, όπως μάλλον όλοι οι καλοκαιρινοί έρωτες, ξεψύχησε τον χειμώνα. Η χρήση παρατατικού χρόνου στα ρήματα «σε τραγουδούσα» και «σ’ ακολουθούσα» με ραγίζει, γιατί είναι απλώς κατ’ ιδέαν παρελθοντικός. Είναι σα να λέει «σε τραγουδώ ακόμα», «σε ακολουθώ». Αλλιώς, γιατί αφού η μικρή θάλασσα πικρά σε αποχαιρέτησε, σε περιμένει ακόμα, όπως αναφέρεται στο τέλος;
Τραγούδι για να το ακούς χίλιες φορές να το εμπεδώσουν για τα καλά τα μέσα κλάματα να βγουν έξω να στήσουν την δική τους μικρή θάλασσα.
Σαν υποσημείωση, το άκρως ταιριαστό ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου:
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.
Επειδή καλοκαίρι είναι η θάλασσα κι επειδή καλοκαίρι είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια εποχή κι επειδή αν ο έρωτας είχε θερμοκρασία θα είχε την δική του, δηλαδή, του καλοκαιριού, τα καλοκαιρινά τραγούδια, αυτά που μιλάνε για θάλασσες και για νησιά, πρέπει να είναι πολύ προσεκτικά, να μην σε κόψουν εξήντα χιλιάδες κομμάτια γιατί μετά άντε να ξαναγίνεις ενιαίος άνθρωπος από κομματιασμένος.
Το καλοκαίρι είναι μια ακονισμένη λάμα μαχαιριού που λάμπει όπως οι άκρες των κυμάτων κάτω από τον ήλιο και αν σε κόψει μια φορά το ζεις για πάντα ματωμένη.
Αν τύχει και ερωτευτείς Μάιο, τότε θα αγαπήσεις καλοκαίρι. Κι αν τύχει και χωρίσεις Μάρτιο, τότε θα κλάψεις και θα πονέσεις άνοιξη και καλοκαίρι. Ίσως θα πονάς για πάντα, αν ερωτεύτηκες, αν αγάπησες αληθινά.
Και αν είσαι ανόητη, όπως εγώ, και δεν ξέρεις ένα από τα πιο σπαραξικάρδια τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου, τότε θα έρθει η ώρα η κακιά και θα διαβείς έναν δρόμο για να πάρεις ένα ταξί για να γυρίσεις σε ένα σπίτι, το σπίτι σου και μες στο ταξί θα ακούσεις ένα τραγούδι, αυτό το τραγούδι, το «Μια Θάλασσα Μικρή».
Έπειτα, θα του το στείλεις, δεν θα απαντήσει τίποτα, γιατί δεν σου μιλά, εκείνος που μερικές εβδομάδες, μήνες πριν έβαζε το χέρι μες στο στήθος και ξερίζωνε την καρδιά του να σου την δώσει να την φας, τώρα δεν σου μιλά και το τραγούδι παίζει λούπα.
Το άκουσα-μες στο ταξί- από την πιο πρόσφατή του εκτέλεση, αυτήν της Ελένης Βιτάλη με τον Παναγιώτη Μάργαρη. Και στην συνέχεια, άκουσα όλες τις εκτελέσεις: Νταλάρας, Τσανακλίδου, Νεφέλη Φασούλη.
Nομίζω αξεπέραστη παραμένει αυτή του δημιουργού του τραγουδιού:
Αυτό το τραγούδι το αγαπώ για τους στίχους του και για την μουσική του εξίσου. Το σημείο που λέει «και στην γωνιά η στάμνα μου/για ένα καλοκαίρι/ήσουν εσύ».
Το σπάραγμα στην εκφορά της κάθε λέξης για να το αποδώσεις. Ακούστε πώς λέει ο Σαββόπουλος την λέξη «φέγγει» και την λέξη «φιλί». Πώς κάποιες λέξεις τις τραβά και κάποιες άλλες τις καρφώνει «να μην τις παίρνει ο άνεμος», που λέει και ο Μανόλης Αναγνωστάκης.
Είναι ένα τραγούδι για έναν καλοκαιρινό έρωτα που, όπως μάλλον όλοι οι καλοκαιρινοί έρωτες, ξεψύχησε τον χειμώνα. Η χρήση παρατατικού χρόνου στα ρήματα «σε τραγουδούσα» και «σ’ ακολουθούσα» με ραγίζει, γιατί είναι απλώς κατ’ ιδέαν παρελθοντικός. Είναι σα να λέει «σε τραγουδώ ακόμα», «σε ακολουθώ». Αλλιώς, γιατί αφού η μικρή θάλασσα πικρά σε αποχαιρέτησε, σε περιμένει ακόμα, όπως αναφέρεται στο τέλος;
Τραγούδι για να το ακούς χίλιες φορές να το εμπεδώσουν για τα καλά τα μέσα κλάματα να βγουν έξω να στήσουν την δική τους μικρή θάλασσα.
Σαν υποσημείωση, το άκρως ταιριαστό ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου:
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.
