Στο animation της Pixar, «Luca», που ανοίγει διάπλατα την καρδιά σου για να κλείσει μέσα τα πανέξυπνα μηνύματα του για τη διαφορετικότητα και την ευτυχία, μία βέσπα δίνει κίνητρο στον μικρό Alberto Scorfano να κάνει σχέδια για να ονειρεύεται μία άλλη, καλύτερη ζωή. Μαζί με τον νέο του φίλο, Luca, προσπαθούν να συναρμολογήσουν μία ρέπλικα της για να πετάξουν πάνω από την ιταλική ριβιέρα σαν ένα άλλο δίδυμο, που έχει στιγματίσει τα καρέ, τον Elliott με τον E.T.
Λίγα χιλιόμετρα μακριά από την ούνα-φατσα-ούνα-ράτσα χώρα, αμέτρητα σεντόνια απλώνονται στα ιντερνετικά μπαλκόνια σχετικά με το πόσο λατρεύουμε να μισούμε την Αθήνα, που μας βάζει να παίζουμε όλους τους χαρακτήρες στα πιο σουρεαλιστικά σενάρια όλων των εποχών. Σε πολλές συζητήσεις έχουν πρωταγωνιστήσει τα παρατημένα της κτήρια, τα οποία θυμίζουν την παλιά, αρχοντική αίγλη της και στέκονται δίπλα στα άχαρα κουτιά εταιριών και πολυκατοικιών αλλά και το πόσο έχουν κουράσει οι ρυθμοί της όσους κυνηγάμε καθημερινά τους συρμούς και την κίνηση των δρόμων.
Τη στιγμή που σιχτιρίζεις για τους Μεγάλους Περιπάτους, οι οποίοι δεν έφτασαν τελικά πουθενά, τις γνωστές, ανυπόφορες μυρωδιές της και τα πεζοδρόμια που μοιάζουν με ένα μόνιμο εργοτάξιο in progress, ευτυχώς, σκάνε μικρές δόσεις ομορφιάς. Γι’ αυτές, ευθύνονται εκείνοι οι άνθρωποι που έχουν επιλέξει ως στάση ζωής να μην τους καταπιεί η ματαιότητα της ζωής. Παρατηρούν τον κόσμο και βλέπουν λεπτομέρειες, τις οποίες δεν προσέχει κανείς άλλος. Σε ξαφνιάζουν με κάτι που δεν περιμένεις να ακούσεις και δεν φοβούνται να βάλουν πολλά φαινομενικά αταίριαστα χρώματα στην ίδια σειρά. Δεν συμβιβάζονται με κοινότυπες ρουτίνες και δημιουργούν τη δική τους φούσκα.Ακούνε τις ιστορίες σου σε αγαπημένες μπάρες. Αυτοί για τους οποίους έγραψε ο Jack Kerouac πως “Aς πιούμε στην υγειά των τρελών, των απροσάρμοστων, των επαναστατών. Εκεί που κάποιοι βλέπουν τρελούς, εμείς βλέπουμε μεγαλοφυΐες. Γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν ότι μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν”.
Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκει ο/η ο διοκτήτης/τρια ενός μπλε, ρετρό βεσπίνο με χρωματιστά λουλούδια στο τιμόνι που κυκλοφορεί πάντα σε κάποιο από τα στενά του κέντρου. Το πετυχαίνω πολύ συχνά παρκαρισμένο σε διάφορες γωνίες και κάθε φορά, εκτός του ότι αλλάζει τη φορά της κακής διάθεσης, εμφανίζονται μπροστά μου διάφορα σενάρια για τις διαδρομές που κάνει καθημερινά και τη ζωή του/της οδηγού του. Γκαζώνει σε αγαπημένες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές σκηνές παίρνοντας νοητά τον πρωταγωνιστικό ρόλο,συμμετέχει σε ρομαντικές καντάδες κάτω από παράθυρα κοριτσιών, σώζει κάποιον από την ατέρμονη ανία ενός γκρίζου γραφείου, κάνει βραδινές βόλτες χωρίς κάποιο προορισμό, περιμένει έξω από ωραία καφέ και άγνωστα μπαρ.
Για την ιστορία, η Vespa έτρεξε για πρώτη φορά στoν κινηματογράφο το 1950 στο φιλμ Sunday in August, έκανε τεράστιο σουξέ μετά το φιλμ Roman Holiday (1953) όπου ο Gregory Peck και η Audrey Hepburn να γυρνούν την ασπρόμαυρη Ρώμη πάνω στις δύο ρόδες της και συνεχίζει να τρέχει έως και σήμερα δρόμους του σινεμά ανάμεσα σε κάμερες και ανυποψίαστους περαστικούς. Τώρα, το 2022, μία χρονική περίοδο που μόνο οι εξωγήινοι δεν έχουν κατέβει να μας απαγάγουν, οι δικαστικές έδρες έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και όλοι μας αποδεικνύουμε πως δεν είμαστε ελέφαντες, έχει ανάγκη να αποσυνδέεσαι. Να πιάνεσαι από όσα προσπερνάς καθημερινά γιατί δεν υπάρχει χρόνος να τα κοιτάξεις για να μένεις έστω για λίγα λεπτά με αυτά τα χαζά χαμόγελα. Και ας σπάσεις το κοντέρ της γραφικότητας λαμβάνοντας σχόλια ότι μένεις στο μικρό σπίτι στο λιβάδι. Ο κόσμος θα σε κρίνει και χωρίς να δώσεις δικαίωμα έτσι κι αλλιώς και η ζωή είναι πολύ μικρή γ̶ι̶α̶ ̶ν̶α̶ ̶ε̶ί̶ν̶α̶ι̶ ̶θ̶λ̶ι̶β̶ε̶ρ̶ή̶ για να ανακυκλώνεις μικρότητες.
Σε όποιους κι αν ανήκει το αθηναϊκό βεσπίνο, έχει πάρει μια θέση στους χαρακτηριστικούς θαμώνες αυτής της πόλης που δεν περνούν απαρατήρητοι. Χωρίς να το ξέρει, είναι μια αγχολυτική φιγούρα μέσα στη φασαρία και την αγριάδα μιας πόλης που συνεχώς αυτοκαταστρέφεται για να φτιάξει την επόμενη προσωρινή εικόνα προφίλ. Και μπορεί να μην σου λύσει όλα τα προβλήματα αλλά θα πετάγεται σαν κονφετί όταν πέφτεις πάλι σε τοίχο.
«We can go anywhere, do anything, we just gotta stick together!» φωνάζει ο Alberto στον Lucas ενώ πετάνε πάνω στη diy βέσπα τους.
Ανέβα και πάμε.
Στο animation της Pixar, «Luca», που ανοίγει διάπλατα την καρδιά σου για να κλείσει μέσα τα πανέξυπνα μηνύματα του για τη διαφορετικότητα και την ευτυχία, μία βέσπα δίνει κίνητρο στον μικρό Alberto Scorfano να κάνει σχέδια για να ονειρεύεται μία άλλη, καλύτερη ζωή. Μαζί με τον νέο του φίλο, Luca, προσπαθούν να συναρμολογήσουν μία ρέπλικα της για να πετάξουν πάνω από την ιταλική ριβιέρα σαν ένα άλλο δίδυμο, που έχει στιγματίσει τα καρέ, τον Elliott με τον E.T.
Λίγα χιλιόμετρα μακριά από την ούνα-φατσα-ούνα-ράτσα χώρα, αμέτρητα σεντόνια απλώνονται στα ιντερνετικά μπαλκόνια σχετικά με το πόσο λατρεύουμε να μισούμε την Αθήνα, που μας βάζει να παίζουμε όλους τους χαρακτήρες στα πιο σουρεαλιστικά σενάρια όλων των εποχών. Σε πολλές συζητήσεις έχουν πρωταγωνιστήσει τα παρατημένα της κτήρια, τα οποία θυμίζουν την παλιά, αρχοντική αίγλη της και στέκονται δίπλα στα άχαρα κουτιά εταιριών και πολυκατοικιών αλλά και το πόσο έχουν κουράσει οι ρυθμοί της όσους κυνηγάμε καθημερινά τους συρμούς και την κίνηση των δρόμων.
Τη στιγμή που σιχτιρίζεις για τους Μεγάλους Περιπάτους, οι οποίοι δεν έφτασαν τελικά πουθενά, τις γνωστές, ανυπόφορες μυρωδιές της και τα πεζοδρόμια που μοιάζουν με ένα μόνιμο εργοτάξιο in progress, ευτυχώς, σκάνε μικρές δόσεις ομορφιάς. Γι’ αυτές, ευθύνονται εκείνοι οι άνθρωποι που έχουν επιλέξει ως στάση ζωής να μην τους καταπιεί η ματαιότητα της ζωής. Παρατηρούν τον κόσμο και βλέπουν λεπτομέρειες, τις οποίες δεν προσέχει κανείς άλλος. Σε ξαφνιάζουν με κάτι που δεν περιμένεις να ακούσεις και δεν φοβούνται να βάλουν πολλά φαινομενικά αταίριαστα χρώματα στην ίδια σειρά. Δεν συμβιβάζονται με κοινότυπες ρουτίνες και δημιουργούν τη δική τους φούσκα.Ακούνε τις ιστορίες σου σε αγαπημένες μπάρες. Αυτοί για τους οποίους έγραψε ο Jack Kerouac πως “Aς πιούμε στην υγειά των τρελών, των απροσάρμοστων, των επαναστατών. Εκεί που κάποιοι βλέπουν τρελούς, εμείς βλέπουμε μεγαλοφυΐες. Γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν ότι μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν”.
Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκει ο/η ο διοκτήτης/τρια ενός μπλε, ρετρό βεσπίνο με χρωματιστά λουλούδια στο τιμόνι που κυκλοφορεί πάντα σε κάποιο από τα στενά του κέντρου. Το πετυχαίνω πολύ συχνά παρκαρισμένο σε διάφορες γωνίες και κάθε φορά, εκτός του ότι αλλάζει τη φορά της κακής διάθεσης, εμφανίζονται μπροστά μου διάφορα σενάρια για τις διαδρομές που κάνει καθημερινά και τη ζωή του/της οδηγού του. Γκαζώνει σε αγαπημένες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές σκηνές παίρνοντας νοητά τον πρωταγωνιστικό ρόλο,συμμετέχει σε ρομαντικές καντάδες κάτω από παράθυρα κοριτσιών, σώζει κάποιον από την ατέρμονη ανία ενός γκρίζου γραφείου, κάνει βραδινές βόλτες χωρίς κάποιο προορισμό, περιμένει έξω από ωραία καφέ και άγνωστα μπαρ.
Για την ιστορία, η Vespa έτρεξε για πρώτη φορά στoν κινηματογράφο το 1950 στο φιλμ Sunday in August, έκανε τεράστιο σουξέ μετά το φιλμ Roman Holiday (1953) όπου ο Gregory Peck και η Audrey Hepburn να γυρνούν την ασπρόμαυρη Ρώμη πάνω στις δύο ρόδες της και συνεχίζει να τρέχει έως και σήμερα δρόμους του σινεμά ανάμεσα σε κάμερες και ανυποψίαστους περαστικούς. Τώρα, το 2022, μία χρονική περίοδο που μόνο οι εξωγήινοι δεν έχουν κατέβει να μας απαγάγουν, οι δικαστικές έδρες έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και όλοι μας αποδεικνύουμε πως δεν είμαστε ελέφαντες, έχει ανάγκη να αποσυνδέεσαι. Να πιάνεσαι από όσα προσπερνάς καθημερινά γιατί δεν υπάρχει χρόνος να τα κοιτάξεις για να μένεις έστω για λίγα λεπτά με αυτά τα χαζά χαμόγελα. Και ας σπάσεις το κοντέρ της γραφικότητας λαμβάνοντας σχόλια ότι μένεις στο μικρό σπίτι στο λιβάδι. Ο κόσμος θα σε κρίνει και χωρίς να δώσεις δικαίωμα έτσι κι αλλιώς και η ζωή είναι πολύ μικρή γ̶ι̶α̶ ̶ν̶α̶ ̶ε̶ί̶ν̶α̶ι̶ ̶θ̶λ̶ι̶β̶ε̶ρ̶ή̶ για να ανακυκλώνεις μικρότητες.
Σε όποιους κι αν ανήκει το αθηναϊκό βεσπίνο, έχει πάρει μια θέση στους χαρακτηριστικούς θαμώνες αυτής της πόλης που δεν περνούν απαρατήρητοι. Χωρίς να το ξέρει, είναι μια αγχολυτική φιγούρα μέσα στη φασαρία και την αγριάδα μιας πόλης που συνεχώς αυτοκαταστρέφεται για να φτιάξει την επόμενη προσωρινή εικόνα προφίλ. Και μπορεί να μην σου λύσει όλα τα προβλήματα αλλά θα πετάγεται σαν κονφετί όταν πέφτεις πάλι σε τοίχο.
«We can go anywhere, do anything, we just gotta stick together!» φωνάζει ο Alberto στον Lucas ενώ πετάνε πάνω στη diy βέσπα τους.
Ανέβα και πάμε.
