Σίγουρα δε μοιραζόμαστε όλοι κοινά στοιχεία από την καθημερινότητά μας, όμως έχουμε ζήσει παρόμοιες καταστάσεις και με αυτές μπορούμε να συνδεθούμε δείχνοντας αλληλοκατανόηση ο ένας στον άλλον.

Αν, για παράδειγμα, μαζευόμασταν στην πλατεία Συντάγματος για ένα group therapy, όσα θα ακούγονταν θα είχαν μία κοινή αφετηρία: το πολύβουο χάος της αστικής ζωής. Ποιος δεν παίρνει βαθιές ανάσες για να αντεπεξέλθει σε όσα καλείται καθημερινά να διαχειριστεί; Πόσες φορές χρειάστηκε να βάλεις μία παύση σε ό,τι κάνεις προκειμένου να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλοι μαζί συνθέτουμε τα μέλη ενός ριάλιτι σόου, με νικητή εκείνον που έδειξε πελώρια υπομονή σε ό,τι δοκιμασία του επιβλήθηκε. Όχι;

Η καθημερινότητά μας δεν θα μπορούσε να μην έχει στοιχεία παραλογισμού. Είμαστε τόσο εκτεθειμένοι ψυχικά και οργανικά στο οτιδήποτε, που αν εμφανιστεί μια μικρή στιγμή απροσδόκητης ισορροπίας μας οδηγεί στην αγαλματοποίηση. «Μου συμβαίνει όντως;», «Λες στ’ αλήθεια να μ’ αγαπάει;», «Δηλαδή, θα πάρω αύξηση;». Είναι φοβερό ότι πολλοί άνθρωποι, εγώ, φίλοι μου, εσύ, γνωστοί σου, συνάδελφοι και άγνωστοι-γνωστοί στα social media, φαίνονται να μην μπορούν να διαχειριστούν το “καλό”, το ομαλό που έχει λογική ροή, το πηγαία αληθινό και ατόφια ειλικρινές. Όσο θα συνεχίζουμε να περιηγούμαστε σε συνθήκες πολύβουης παράνοιας, αυτές οι συνθήκες και τα συμπεριφορικά χαρακτηριστικά δε θα πάψουν να υπάρχουν. Ωστόσο, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να αντιμετωπίζουμε τους καθημερινούς παραλογισμούς -όσο γίνεται- με χιούμορ και ελπίδα, γιατί σίγουρα «αξίζουμε κάτι καλύτερο απ’ αυτό».

5+1 στιγμές από την καθημερινότητά μας που μας κάνουν να λέμε «αξίζουμε κάτι καλύτερο απ’ αυτό»

Περιμένοντας στην ουρά του σούπερ μάρκετ με 3 πράγματα

Έχεις πάει γιατί θέλεις ένα πατατάκι για το βράδυ, ξέμεινες από χαρτοπετσέτες και λες «μιας που ήρθα, δεν παίρνω και αφρόλουτρο που το έχει προσφορά;» Τσακ μπαμ, μία που μπήκες μία που θα βγεις, σκέφτεσαι. Χα! Κοιτάς τα ταμεία, ουρές. Ένα, συνήθως κάποιο στις άκρες, έχει λιγότερο κόσμο. Μια κυρία τελειώνει και είναι σχεδόν έτοιμη να πληρώσει, αμέσως μετά περιμένει ένα ζευγάρι με λίγα πράγματα και πίσω τους, μπροστά από σένα, ένας τύπος με γεμάτο καρότσι που έχει ό,τι μπορείς να φανταστείς: 2 πακέτα χαρτιά υγείας των 12 τμχ, 3 εξάδες νερά, 7 πακέτα μακαρόνια, 11 σοκολάτες, σάλτσες, κονσέρβες, 4 κατεψυγμένες τυρόπιτες κ.λπ. Γύρισε, σε κοίταξε, αλλά δεν σου έδωσε καμία σημασία. Στέκεσαι υπομονετικά πίσω του και έρχεται στο μυαλό σου ο John Cusack στο “High Fidelity” που φαντασιωνόταν να την πέφτει στον Tim Robbins. Είσαι σε δίλημμα: να του πω ότι έχω τρία πράγματα μπας και μου παραχωρήσει τη σειρά του ή να περιμένω να το προτείνει μόνος του; Μάντεψε. Δεν στο πρότεινε ποτέ, ο/η ταμίας ούτε που ασχολήθηκε με την ουρά του ταμείου για να διευκολύνει τον κόσμο και εσύ λες από μέσα σου «αξίζω κάτι καλύτερο απ’ αυτό».

Δίνοντας μάχη στο γραφείο για τη ρύθμιση του κλιματιστικού

Όλοι λένε, επιστήμονες, ειδικοί, κράτη, οργανώσεις, οι ειδήσεις και τα ραδιόφωνα, ότι το φετινό καλοκαίρι θα καούμε αλλά υπάρχει ένας (ΕΝΑΣ) άνθρωπος στο γραφείο που έχει τσακωθεί με το κλιματιστικό και θα δημιουργήσει ξανά προβλήματα, όπως άλλωστε κάθε χρονιά, χειμώνα καλοκαίρι. «Ρε συ, αφού το έχω πει, έχω πρόβλημα με τον αυχένα μου», «Παιδιά, να το κλείσουμε γιατί πάγωσα/ζεστάθηκα;», «Επειδή στέγνωσε ο λαιμός και τα μάτια μου, μήπως να το κλείναμε;», «Εγώ κοιμάμαι χωρίς κλιματιστικό. Με ανεμιστήρα, μια χαρά!», «Θα αρρωστήσουμε». Ο διάλογος μαζί του οδηγεί σε αδιέξοδο. Δεν πρόκειται να καταλήξετε κάπου, στο σημείο δηλαδή που επικρατεί η λογική «έξω έχει 45 βαθμούς, χρειαζόμαστε το κλιματιστικό για να μην λιώσουμε», αλλά, τι να κάνεις, παρασύρθηκες και μπήκες σε διαδικασία να επιχειρηματολογήσεις και, φυσικά, κατέληξες να λες από μέσα σου «αξίζω κάτι καλύτερο απ’ αυτό».

1 καφές και 1 κουλούρι γεμιστό, 5 ευρώ

Εντάξει, έχουν ακριβύνει όλα -γνωστό-, καταλαβαίνεις ότι και ο μαγαζάτορας κάπως πρέπει να επιβιώσει, έχει να πληρώσει ρεύμα, μισθούς, ενοίκιο κ.τ.λ. αλλά κι εσύ δεν κάνεις καμιά ζωάρα. Παραγγέλνεις τις προσφορές των εφαρμογών delivery, έχεις ληξιπρόθεσμους λογαριασμούς, δεν έχεις ανανεώσει τις βερμούδες/τα φορεματάκια σου εδώ και δύο χρόνια. Ξέρεις ότι 4 παγάκια, μία διπλή δόση espresso, μισή κουταλιά μαύρη ζάχαρη, ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης, μία φέτα τυρί κομμένη κάθετα στα 4, ομοίως και η γαλοπούλα, δεν έχουν κόστος 5 ευρώ αλλά να που πέφτεις στην ανάγκη -και παγίδα- να τα δώσεις. Λες από μέσα σου «αξίζω κάτι καλύτερο απ’ αυτό», και δεν αναφέρεσαι στην απουσία ντομάτας στο κουλούρι.

Κάνοντας ζάπινγκ στην τηλέοραση

Δεν είναι ότι είσαι περίεργος άνθρωπος, είναι ότι το προϊόν είναι ευτελές. Αν εξαιρέσεις κάποιες ελάχιστες σειρές και εκπομπές, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, που κάνουν όντως τη διαφορά, τι άλλο έχει η τηλεόραση; «Τίποτα». Αυτή είναι η απάντηση που έχει καρφιτσωθεί στα χείλη των περισσότερων. Βέβαια, οι διαφημιστικές εταιρείες και οι υπεύθυνοι προγραμμάτων των καναλιών πανελλαδικής εμβέλειας θα έχουν διαφορετική άποψη απ’ τη δική μου και τη δική σου, αφού όσο το χρήμα κινείται σημαίνει ότι όλα λειτουργούν όπως πρέπει. Παρ’ όλα αυτά (τα λεφτά), εσύ κάθε φορά που αποφασίζεις να κάνεις ένα γρήγορα πέρασμα από το πλήκτρο 1 στο 9, λες «αξίζω κάτι καλύτερο απ’ αυτό».

Οδηγώντας στους δρόμους της Αθήνας

Πέρυσι, όταν έκανα Πάσχα στο χωριό, έπιασα στα γρήγορα μια συζήτηση με έναν μόνιμο κάτοικο ο οποίος μου είπε: «Ε, δεν είμαστε και δίπλα στα Γιάννενα. Μη νομίζεις, κάθε μέρα το πήγαινε-έλα είναι δύσκολο. Θέλεις ένα εικοσάλεπτο». Εν τω μεταξύ, αν ξεκίνησω από το σπίτι μου -οποιαδήποτε ώρα που η πόλη δεν κοιμάται- για να πάω κάπου με το αμάξι σε 20 λεπτά, το πιο πιθανό είναι να διαγράψω μια διαδρομή δύο χιλιομέτρων και αν. Τα άλλοτε στενά που λειτουργούσαν ως διαδρομές-καβάτζες έχουν και αυτά κίνηση, ελέω Google Maps. Οι κεντρικές οδικές αρτηρίες χρειάζονται μπαλονάκι και εμείς ασφυκτιούμε μποτιλιαρισμένοι στα αυτοκίνητά μας. Σίγουρα «αξίζουμε κάτι καλύτερο απ’ αυτό».

Λαμβάνοντας ηχητικό ως απάντηση σε γραπτό μήνυμα

Σε αντίθεση με τα γραπτά μηνύματα, τα ηχητικά απαιτούν από τον παραλήπτη να αφιερώσει χρόνο, να σταματήσει ό,τι κάνει και να επικεντρωθεί στο μήνυμα – λες και δεν είχαμε άλλες δουλειές να κάνουμε, λες και δεν έχουμε ζωή. Σε αντίθεση με τα γραπτά μηνύματα, όπου πατάς το Send και το αφήνεις να υπάρχει στην συνομιλία για να το δει η άλλη πλευρά όταν και όποτε μπορέσει, το ηχητικό είναι σαν καμπανάκι που εφιστά την προσοχή σου. Σαν να σου φωνάζει ο άλλος -που μπορεί και να το κάνει- «ΑΚΟΥΣΕ ΜΕ». Πρακτικά, το caps lock του πληκτρολογίου, η λειτουργία δηλαδή που σου επιτρέπει να γράφεις κεφαλαία, μετατράπηκε σε αρχείο ήχου. Εσύ λοιπόν έγραψες ένα μήνυμα-σεντόνι και έλαβες ένα ηχητικό 8 δευτερολέπτων, έθεσες ένα ερώτημα που θα μπορούσε να έχει σύντομη απάντηση για να πάρεις ένα ηχητικό 56’’. Βλέπεις την κυματομορφή και λες «αξίζω κάτι καλύτερο απ’ αυτό».