Και έρχεται αυτή η μέρα που ξυπνάμε και ευχόμαστε να είχαμε τη δυνατότητα να εξαφανιστούμε. Εκείνη την ημέρα ο εαυτός κυριεύεται από το αίσθημα της ψυχολογικής εξάντλησης και μας ζητάει διακαώς να κάνουμε ένα καλό διάλειμμα από τον κόσμο που υπηρετούμε καθημερινά. Πιθανότατα, να έχετε νιώσει και εσείς κάποια στιγμή ότι βρίσκεστε σε μία ατελείωτη ψυχοφθόρα λούπα και είναι πραγματικά επείγον να αποτραβηχτείτε για λίγο.
Εγώ πάντως το έχω νιώσει, το έχω αισθανθεί συνειδητά και υποσυνείδητα. Ζώντας σε μία εποχή που όλα πρέπει να τα κάνεις όσα πιο γρήγορα γίνεται, που πρέπει να ανταποκρίνεσαι συνεχώς στις προσδοκίες των άλλων, που πρέπει να ανέχεσαι την κίνηση και τη διαρκή βοή της πόλης και που πρέπει να λαμβάνεις καθημερινά έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών για να είσαι ενημερωμένος για όλα, ακόμα κι αν η εσωτερική σου φωνή δεν έχει τη δύναμη να σου δώσει εντολή για να απομονωθείς, κάποια στιγμή το σύστημά σου παίρνει την πρωτοβουλία και κατεβάζει ρολά. Εντάξει, όχι μέχρι κάτω. Αφήνει μερικά εκατοστά προκειμένου να πραγματοποιηθούν οι απαραίτητες διεργασίες της ημέρας ή να είναι σε ετοιμότητα για να διευθετήσει κάποιο έκτακτο περιστατικό.
Πάντως, όταν το σύστημά μας αρχίζει να μη λειτουργεί σωστά, σταδιακά μπαίνει σε mode απομάκρυνσης. Θέλει να απομακρυνθεί από την καθημερινότητα και τους ανθρώπους της, γιατί αυτοί το έχουν υπερφορτώσει. Όταν φτάνουμε στο σημείο να νιώθουμε ότι πλέον δεν αντέχουμε κανέναν, χωρίς να μας έχουν κάνει κάτι, είναι καλό απομακρυνθούμε.
Είτε απομονωθείτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα, μη διστάσετε να το κάνετε. Αφήστε τις υποχρεώσεις της δουλειάς για λίγες μέρες. Αν υπάρχουν άλλες υποχρεώσεις πραγματικά σημαντικές, ολοκληρώστε τες και πάρτε άδεια με την πρώτη ευκαιρία.
Όταν χτυπάει ο εσωτερικός μας συναγερμός πρέπει να τον ακούμε και όχι να βάζουμε ωτοασπίδες επειδή έχουμε μάθει να είμαστε οι λεγόμενοι people pleasers (σ.σ. οι άνθρωποι που έχουν την ανάγκη να ευχαριστούν συνέχεια τους άλλους με τις πράξεις τους), ήρθε η στιγμή να ικανοποιήσουμε και τη δική μας ανάγκη. Τη σημαντικότερη. Την ανάγκη να ξαναβρούμε τον εαυτό μας και τις ισορροπίες μας.
Το βάρος του κόσμου κάποια στιγμή γίνεται ασήκωτο και για να μην μας πλακώσει, επιλέγουμε να εξαφανιστούμε. Δραπετεύοντας από τον κόσμο, μπορούμε να αφουγκραστούμε ουσιαστικά τον εαυτό μας. Χωρίς περισπασμούς. Χωρίς να μας βασανίζουν τα επιβεβλημένα «πρέπει» που αναγκαζόμαστε να εκτελούμε διαρκώς.
Εξαφανιζόμαστε για το καλό μας
Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε ότι η εξαφάνιση, έχει θετική χροιά στη συγκεκριμένη περίπτωση. Το πιο πιθανό είναι να την έχουμε συνδέσει με αρνητικά γεγονότα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να έχουμε τύψεις επειδή απλά θέλουμε να απομονωθούμε και να σταματήσουμε να νιώθουμε για λίγο την πίεση της κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Δυστυχώς, οι παλαιότερες γενιές δεν μας έμαθαν πόσο σημαντική είναι η φροντίδα του εαυτού, πόσο σημαντικό είναι να μην τον παραμερίζουμε και να ακούμε τα συναισθήματά μας.
Ανεξάρτητα από το αν μεγαλώσατε με αντίστοιχες πεποιθήσεις ή όχι, όταν νιώσετε ότι είστε ψυχικά εξαντλημένοι και θέλετε να νιώσετε ξανά ζωντανοί, φροντίστε να εξαφανιστείτε το συντομότερο δυνατό και να περάσετε χρόνο μόνοι σας.
Μπορεί απλά να θέλετε να κοιτάξετε το ταβάνι και στοχαστείτε. Μπορεί να θέλετε να πάρετε τα βουνά ή να περπατήσετε δίπλα από τη θάλασσα. Μπορεί να θέλετε να δοκιμάσετε νέα χόμπι ή μπορεί να θέλετε να επαναπροσδιορίσετε τη ζωή σας. Το τι θα κάνετε θα το ορίσετε εσείς. Σημασία έχει να ακούσετε τι θέλει ο εαυτός σας και να ικανοποιήσετε τις δικές ανάγκες. Και εννοείται να ξεχάσετε έστω και για λίγο τι θέλουν οι άλλοι από εσάς.
Δημιουργώντας μία απόσταση από τη τρέχουσα ζωή μας, μπορούμε να επαναφορτιστούμε και να σκεφτούμε ποια όρια πρέπει να βάλουμε όταν γυρίσουμε πίσω στην καθημερινότητά μας προκειμένου να συνεχίσουμε να είμαστε ψυχικά υγιείς.
Χρειάζεται να εξαφανιζόμαστε που και που. Όποτε το έχουμε ανάγκη. Να αποσυνδεόμαστε από τον κόσμο (και από τα social media) και να εστιάζουμε σε εμάς. Προσωπικά, θεωρώ ότι είναι απαραίτητο για να μπορέσουμε να είμαστε πραγματικά λειτουργικοί σε μία εποχή που τρέχει πιο γρήγορα από εμάς και έχει την τάση να μας αποπροσανατολίζει.
Αν περιμένετε «να χαλαρώσουν λίγο τα πράγματα» -όπως συνηθίζουμε να λέμε- για να καταφέρετε να κάνετε αυτό που έχετε ανάγκη, τότε θα περιμένετε για πολύ. Η χαλαρότητα δεν χωράει στη σύγχρονη πραγματικότητα. Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να πατήσουμε το “pause” για να μπορέσουμε να αποσυρθούμε με τον εαυτό μας κάπου μακριά απ’ όλους. Έτσι μόνο έρθουμε ξανά κοντά με όσα έχουμε χάσει καθώς προσπαθούσαμε να προλάβουμε να εκπληρώσουμε όλες τις υποχρεώσεις μας.
Στο κάτω κάτω η εξαφάνιση είναι ένας τρόπος να δηλώσουμε ότι θέλουμε να υπάρξουμε και για εμάς.
