Ήταν Κυριακή 7 Απριλίου, βράδυ, και με την Α. ετοιμαζόμασταν για να επιστρέψει στη μαμά της. Μου φάνηκε κάπως…πεσμένη, ή μάλλον χωρίς ενέργεια, και έτσι την ρώτησα αν είναι όλα καλά. «Μια χαρά, μπαμπά» μου απάντησε. Τελικά δεν ήταν όλα μια χαρά, καθώς την επόμενη ημέρα το πρωί το σελφ τεστ την έβγαλε θετική σε γρίπη Β ενώ εκείνο το βράδυ έκανε και τα πρώτα της δέκατα. Εγώ τη Δευτέρα δεν είχα εμφανίσει ακόμη συμπτώματα και έτσι θεώρησα πως ξέφυγα απ’ αυτό που οι περισσότεροι λένε πως «είναι πολύ χειρότερο από covid». Η όποια αισιοδοξία μου τερματίστηκε απότομα την Τρίτη το μεσημέρι όταν το θερμόμετρο που έβαλα έδειξε 38,4. Από εκεί και πέρα οι αναμνήσεις των ημερών που ακολούθησαν, μέχρι και προχθές το βράδυ, είναι ατακτοποίητες και θολές σε μεθυστική ζάλη.
Είχαν δίκιο. Η γρίπη είναι χειρότερη από covid, όχι κλινικά μιλώντας, αλλά ως αίσθηση.
Μπαίνοντας λοιπόν σε μια φάση άτυπης καραντίνας έως ότου να συνέλθω, για πρώτη φορά ένιωσα το σώμα μου γερασμένο, καταπονημένο σαν έχει βιώσει καταστάσεις που δεν έχουν γίνει κτήμα μου. Ρίγη κλίμακας ρίχτερ, αίσθηση ζέστης που θα ζήλευε και η κλιματική αλλαγή, εφιδρώσεις που θα καταπολεμούσαν την ξηρασία στη Μεσόγειο και πυρετός που υποχωρούσε με αντιπυρετικά μόνο για 2-3 ώρες, που σημαίνει μέχρι να συνέλθω έπεφτα ξανά σε RNA ιικό τριπ.
Προφανώς δεν είμαι μόνο εγώ που έχω περάσει γρίπη, πιθανόν αρκετοί από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές να έχετε ζήσει κάτι αντίστοιχο ή και κάτι πολύ χειρότερο εκτός γρίπης -δεν συγκρίνουμε ταλαιπωρίες, κακουχίες και πόνους, δεν είναι αυτός ο σκοπός του κειμένου-, αλλά ήθελα να μοιραστώ μαζί σου το πώς η γρίπη μου υπενθύμισε κάτι πολύ σημαντικό αλλά και τι ήταν αυτό.
Το πνεύμα φθίνει, όταν το σώμα εγκαταλείπει
Οι επαναστατικές εφευρέσεις, τα μεγαλειώδη πράγματα που είναι αποτέλεσμα ευφυΐας, οι ριζοσπαστικές μελέτες, οι πνευματικοί δρόμοι που φώτισαν από τις λέξεις και τα έργα μεγάλων προσωπικοτήτων, ό,τι υπάρχει γύρω μας, όπου στρέψουμε το βλέμμα μας υπάρχει ο καθοριστικός ανθρώπινος παράγοντας, το μυαλό, ο νους, οι στιγμές διαύγειας που δημιούργησαν κάτι σημαντικό και καθόρισαν με τον τρόπο τους το οτιδήποτε.
Από τι είναι ο κόσμος μας φτιαγμένος; Σκέψεις, οράματα, φράσεις, λέξεις, γράμματα. Έτσι δεν είναι; Ή μάλλον, έτσι δε νομίζουμε; Λάθος μας. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα ύπαρξης ενέργειας, άρα δράσης. Πρέπει να υφίσταται σώμα καθαρό για να παράξει έργο το πνεύμα, αλλιώς τι; Τίποτα. Τίποτα το ενδιαφέρον, τουλάχιστον.
Βάζοντας προτεραιότητες θέτεις όρια
Αφού το σώμα μου με είχε εγκαταλείψει, καθώς έδινε τη δική του μάχη με τον ιό της γρίπης συμμαχώντας με την αντιβίωση, τις βιταμίνες και το χαμομήλι, το πνεύμα είχε πέσει σε χειμερία νάρκη. Και, ξέρεις, ένιωσα ωραία με αυτό. Με έναν απρόσμενο τρόπο συνειδητοποίησα πως μέσα στο καθημερινό κυνήγι ευτυχίας και επιτυχίας, ξεχνάμε πόσο σημαντικό είναι να επικοινωνούμε με το σώμα μας. Αντί να ακούμε τις ανάγκες των θεμελίων της ύπαρξής μας, επιλέγουμε να ακούμε στωικά, υπομονετικά και συγκαταβατικά -αναλόγως και τον χαρακτήρα του καθενός- τις ανάγκες των άλλων. Γιατί; Μήπως έχει περισσότερη ουσία αυτό που θέλει να εκφράσει ο τάδε; Είναι υψίστης σημασίας αυτό που ζητάει ο δείνα; Ό,τι κι αν είναι αυτό, είτε προσωπικό είτε επαγγελματικό, αν μας απορροφά ενέργεια χωρίς δυνατότητες και ευκαιρίες για ανατροφοδότηση, να πάρουμε πίσω δηλαδή με κάποιον τρόπο αυτό που δώσαμε, τότε μονίμως θα βρισκόμαστε σε κατάσταση κόπωσης.
Μέσα σε αυτό το διάστημα που το ιικό φορτίο στον χώρο μου ήταν μεγαλύτερο από το ενεργειακό που κατανάλωνα, κλήθηκα να διαχειριστώ διάφορες καταστάσεις και να επικοινωνήσω με ανθρώπους που απαιτούσαν λόγω φύσης των συνθηκών την ενέργειά μου, αυτή που πηγάζει δηλαδή από το σώμα μιας που το μυαλό δεν έχει τη δυνατότητα αυτόνομα να δημιουργήσει ύλη αλλά ούτε και να σταθεί μόνο του. Και εκεί, παρουσιάστηκε η δική μου Αποκάλυψη. Υπό άλλες συνθήκες, η υπομονή που με χαρακτηρίζει -σύμφωνα και με τα λεγόμενα των ανθρώπων γύρω μου- θα με οδηγούσε σε γνώριμους φαύλους κύκλους, γιατί αναπόφευκτα αυτό συμβαίνει όταν η δική σου πραότητα και στάση ειρήνης εξυπηρετεί περισσότερο τις ορέξεις των άλλων. Όχι όμως τώρα, όχι άλλο πια.
Ήταν πραγματικά συγκλονιστικό -φαντάζομαι και για σένα αν το δοκιμάσεις χωρίς γρίπη- να θέτω όρια επειδή το σώμα είχε προτεραιότητα. «Ξέρεις, πρέπει να ανακτήσω δυνάμεις. Κουράστηκα με όλα. Δε συνεχίζω αυτή τη συζήτηση και δε με αφορά». Θεϊκό, για μένα.
Σκέψου λίγο το εξής: όταν τα τζάμια στο αυτοκίνητο είναι λερωμένα με σκόνη, βροχή και οτιδήποτε άλλο, και ενώ έχει τελειώσει το νερό στα μπεκ οπότε δεν μπορείς να ψεκάσεις για να τα καθαρίσεις, παρ’ όλα αυτά μπορείς να οδηγάς γιατί μετά από λίγο το μάτι συνηθίζει και προσαρμόζεται. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι οδηγάς με καθαρό βλέμμα. Και κουράζεσαι γιατί κάθε στιγμή πασχίζεις να παρατηρήσεις λεπτομέρειες, και είσαι επιρρεπής σε λάθη γιατί τα μάτια σου έχουν θολώσει από την εστίαση, και συνεχίζεις να οδηγάς για όσο αντέξεις αλλά δεν είναι απολαυστική η διαδρομή. Έχεις χάσει τα όμορφα τοπία, έχεις χάσει ωραίες λεπτομέρειες, μπορεί να έχασες και για λίγο τον δρόμο σου γιατί δεν παρατήρησες εγκαίρως τι έγραφε μια ταμπέλα, δε θυμάσαι αν είδες κάτι ωραίο γιατί όλα έμοιζαν βρώμικα.
Τώρα λοιπόν νιώθω ότι βλέπω πιο καθαρά κάποια πράγματα και μπορώ να παρατηρήσω τη διαδρομή που κάνω. Θα έλεγα πως η γρίπη καθάρισε τα “τζάμια” μου.
Ήταν Κυριακή 7 Απριλίου, βράδυ, και με την Α. ετοιμαζόμασταν για να επιστρέψει στη μαμά της. Μου φάνηκε κάπως…πεσμένη, ή μάλλον χωρίς ενέργεια, και έτσι την ρώτησα αν είναι όλα καλά. «Μια χαρά, μπαμπά» μου απάντησε. Τελικά δεν ήταν όλα μια χαρά, καθώς την επόμενη ημέρα το πρωί το σελφ τεστ την έβγαλε θετική σε γρίπη Β ενώ εκείνο το βράδυ έκανε και τα πρώτα της δέκατα. Εγώ τη Δευτέρα δεν είχα εμφανίσει ακόμη συμπτώματα και έτσι θεώρησα πως ξέφυγα απ’ αυτό που οι περισσότεροι λένε πως «είναι πολύ χειρότερο από covid». Η όποια αισιοδοξία μου τερματίστηκε απότομα την Τρίτη το μεσημέρι όταν το θερμόμετρο που έβαλα έδειξε 38,4. Από εκεί και πέρα οι αναμνήσεις των ημερών που ακολούθησαν, μέχρι και προχθές το βράδυ, είναι ατακτοποίητες και θολές σε μεθυστική ζάλη.
Είχαν δίκιο. Η γρίπη είναι χειρότερη από covid, όχι κλινικά μιλώντας, αλλά ως αίσθηση.
Μπαίνοντας λοιπόν σε μια φάση άτυπης καραντίνας έως ότου να συνέλθω, για πρώτη φορά ένιωσα το σώμα μου γερασμένο, καταπονημένο σαν έχει βιώσει καταστάσεις που δεν έχουν γίνει κτήμα μου. Ρίγη κλίμακας ρίχτερ, αίσθηση ζέστης που θα ζήλευε και η κλιματική αλλαγή, εφιδρώσεις που θα καταπολεμούσαν την ξηρασία στη Μεσόγειο και πυρετός που υποχωρούσε με αντιπυρετικά μόνο για 2-3 ώρες, που σημαίνει μέχρι να συνέλθω έπεφτα ξανά σε RNA ιικό τριπ.
Προφανώς δεν είμαι μόνο εγώ που έχω περάσει γρίπη, πιθανόν αρκετοί από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές να έχετε ζήσει κάτι αντίστοιχο ή και κάτι πολύ χειρότερο εκτός γρίπης -δεν συγκρίνουμε ταλαιπωρίες, κακουχίες και πόνους, δεν είναι αυτός ο σκοπός του κειμένου-, αλλά ήθελα να μοιραστώ μαζί σου το πώς η γρίπη μου υπενθύμισε κάτι πολύ σημαντικό αλλά και τι ήταν αυτό.
Το πνεύμα φθίνει, όταν το σώμα εγκαταλείπει
Οι επαναστατικές εφευρέσεις, τα μεγαλειώδη πράγματα που είναι αποτέλεσμα ευφυΐας, οι ριζοσπαστικές μελέτες, οι πνευματικοί δρόμοι που φώτισαν από τις λέξεις και τα έργα μεγάλων προσωπικοτήτων, ό,τι υπάρχει γύρω μας, όπου στρέψουμε το βλέμμα μας υπάρχει ο καθοριστικός ανθρώπινος παράγοντας, το μυαλό, ο νους, οι στιγμές διαύγειας που δημιούργησαν κάτι σημαντικό και καθόρισαν με τον τρόπο τους το οτιδήποτε.
Από τι είναι ο κόσμος μας φτιαγμένος; Σκέψεις, οράματα, φράσεις, λέξεις, γράμματα. Έτσι δεν είναι; Ή μάλλον, έτσι δε νομίζουμε; Λάθος μας. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα ύπαρξης ενέργειας, άρα δράσης. Πρέπει να υφίσταται σώμα καθαρό για να παράξει έργο το πνεύμα, αλλιώς τι; Τίποτα. Τίποτα το ενδιαφέρον, τουλάχιστον.
Βάζοντας προτεραιότητες θέτεις όρια
Αφού το σώμα μου με είχε εγκαταλείψει, καθώς έδινε τη δική του μάχη με τον ιό της γρίπης συμμαχώντας με την αντιβίωση, τις βιταμίνες και το χαμομήλι, το πνεύμα είχε πέσει σε χειμερία νάρκη. Και, ξέρεις, ένιωσα ωραία με αυτό. Με έναν απρόσμενο τρόπο συνειδητοποίησα πως μέσα στο καθημερινό κυνήγι ευτυχίας και επιτυχίας, ξεχνάμε πόσο σημαντικό είναι να επικοινωνούμε με το σώμα μας. Αντί να ακούμε τις ανάγκες των θεμελίων της ύπαρξής μας, επιλέγουμε να ακούμε στωικά, υπομονετικά και συγκαταβατικά -αναλόγως και τον χαρακτήρα του καθενός- τις ανάγκες των άλλων. Γιατί; Μήπως έχει περισσότερη ουσία αυτό που θέλει να εκφράσει ο τάδε; Είναι υψίστης σημασίας αυτό που ζητάει ο δείνα; Ό,τι κι αν είναι αυτό, είτε προσωπικό είτε επαγγελματικό, αν μας απορροφά ενέργεια χωρίς δυνατότητες και ευκαιρίες για ανατροφοδότηση, να πάρουμε πίσω δηλαδή με κάποιον τρόπο αυτό που δώσαμε, τότε μονίμως θα βρισκόμαστε σε κατάσταση κόπωσης.
Μέσα σε αυτό το διάστημα που το ιικό φορτίο στον χώρο μου ήταν μεγαλύτερο από το ενεργειακό που κατανάλωνα, κλήθηκα να διαχειριστώ διάφορες καταστάσεις και να επικοινωνήσω με ανθρώπους που απαιτούσαν λόγω φύσης των συνθηκών την ενέργειά μου, αυτή που πηγάζει δηλαδή από το σώμα μιας που το μυαλό δεν έχει τη δυνατότητα αυτόνομα να δημιουργήσει ύλη αλλά ούτε και να σταθεί μόνο του. Και εκεί, παρουσιάστηκε η δική μου Αποκάλυψη. Υπό άλλες συνθήκες, η υπομονή που με χαρακτηρίζει -σύμφωνα και με τα λεγόμενα των ανθρώπων γύρω μου- θα με οδηγούσε σε γνώριμους φαύλους κύκλους, γιατί αναπόφευκτα αυτό συμβαίνει όταν η δική σου πραότητα και στάση ειρήνης εξυπηρετεί περισσότερο τις ορέξεις των άλλων. Όχι όμως τώρα, όχι άλλο πια.
Ήταν πραγματικά συγκλονιστικό -φαντάζομαι και για σένα αν το δοκιμάσεις χωρίς γρίπη- να θέτω όρια επειδή το σώμα είχε προτεραιότητα. «Ξέρεις, πρέπει να ανακτήσω δυνάμεις. Κουράστηκα με όλα. Δε συνεχίζω αυτή τη συζήτηση και δε με αφορά». Θεϊκό, για μένα.
Σκέψου λίγο το εξής: όταν τα τζάμια στο αυτοκίνητο είναι λερωμένα με σκόνη, βροχή και οτιδήποτε άλλο, και ενώ έχει τελειώσει το νερό στα μπεκ οπότε δεν μπορείς να ψεκάσεις για να τα καθαρίσεις, παρ’ όλα αυτά μπορείς να οδηγάς γιατί μετά από λίγο το μάτι συνηθίζει και προσαρμόζεται. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι οδηγάς με καθαρό βλέμμα. Και κουράζεσαι γιατί κάθε στιγμή πασχίζεις να παρατηρήσεις λεπτομέρειες, και είσαι επιρρεπής σε λάθη γιατί τα μάτια σου έχουν θολώσει από την εστίαση, και συνεχίζεις να οδηγάς για όσο αντέξεις αλλά δεν είναι απολαυστική η διαδρομή. Έχεις χάσει τα όμορφα τοπία, έχεις χάσει ωραίες λεπτομέρειες, μπορεί να έχασες και για λίγο τον δρόμο σου γιατί δεν παρατήρησες εγκαίρως τι έγραφε μια ταμπέλα, δε θυμάσαι αν είδες κάτι ωραίο γιατί όλα έμοιζαν βρώμικα.
Τώρα λοιπόν νιώθω ότι βλέπω πιο καθαρά κάποια πράγματα και μπορώ να παρατηρήσω τη διαδρομή που κάνω. Θα έλεγα πως η γρίπη καθάρισε τα “τζάμια” μου.
