Η καραμέλα της αριστείας μας έχει σερβιριστεί από πολύ νωρίς από την τωρινή κυβέρνηση πριν ακόμη ανέβει στην εξουσία. Και όταν πλέον πήρε “τα σκήπτρα” ο όρος χρησιμοποιήθηκε σαν το “Αμήν” στην εκκλησία. Συγκρίσεις, δηλώσεις μεγαλεπίβολες και περηφάνια για τα αμερικανικά πανεπιστήμια και τις περγαμηνές.
Το πρόβλημα είναι ότι ποτέ δε μας ορίστηκε ξεκάθαρα ποιος είναι ο άριστος. Τι εστί αριστεία; Είναι ο επιτυχημένος στη δουλειά του; Είναι ο έχων πολλές περγαμηνές; Είναι ο εκλεκτός; Και υπάρχουν άραγε συνιστώσες που αποκλείουν την αριστεία ακόμα και αν έχεις επιτυχίες στη δουλειά και στον ακαδημαϊκό τομέα; Αν δηλαδή κάποιος έχει υψηλόβαθμη θέση σε μία εταιρεία, με MBA και διδακτορικό, αλλά υποθάλπει έναν απάνθρωπο ρατσισμό; Είναι πάλι άριστος;
Έχουμε λίγο χάσει την μπάλα στην κοινωνία του φαίνεσθαι, της δηθενιάς και της υποκουλτούρας. Το ατομοκεντρικό σύστημα που μας πασάρουν, άκρως αμερικανοφερμένο, έχει σαν στόχο την ατομική ευθύνη και προσπάθεια χωρίς να υπολογίζει τις υποχρεώσεις της πολιτείας.
Υποστηρίζει ότι το κάθε άτομο είναι υπεύθυνο για την εξέλιξή του. Η κυρίαρχη ιδεολογία αυτής της θεώρησης, ενισχύει την άποψη ότι μόνο οι ικανοί προοδεύουν και ότι τελικά, η εξέλιξη του ατόμου στην κοινωνική διαστρωμάτωση είναι ατομική ευθύνη, εξαρτάται από την προσωπική του δυνατότητα χωρίς να υπολογίζει όμως τις υποχρεώσεις του κράτους απέναντι στον πολίτη.
Μία κυβερνητική ρητορική που πίνει νερό στο όνομα των αρίστων, προωθεί την προσωπική προσπάθεια και επιτυχία βγάζοντας από την εξίσωση το κράτος και τις ελλείψεις του. Δεν υπολογίζει το αν όλοι έχουν τις ίδιες ευκαιρίες, όπως θα έπρπε να συμβαίνει σε ένα κράτος πρόνοιας και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Όλοι πρέπει να είναι άριστοι μαθητές, σε ένα σύστημα όμως που έχει ξεχάσει την κοινωνική μέριμνα, την συμπεριληπτικότητα, που αδιαφορεί για τις κοινωνικές προεκτάσεις της ακρίβειας και τις χρόνιες παθογένειες των συστημάτων υγείας και εκπαίδευσης, παραγκωνίζει οτιδήποτε διαφορετικό και πλουραλιστικό και λειτουργεί σαν αλωνιστική μηχανή ανθρώπινων ψυχών.
Το κράτος ολιγωρεί σε κάθε κρίση. Από την υγεία μέχρι τις πλημμύρες, πετάει την ευθύνη σαν μπαλάκι από την τοπική αυτοδιοίκηση στην περιφέρεια και από την περιφέρεια στην κεντρική διοίκηση. Σε έναν μόνιμο φαύλο κύκλο που κατατρώει την παχυλή φορολογία που απομυζεί από τους πολίτες για να τους παρέχει τα αυτονόητα.
Το καλοκαίρι αυτό, ήταν η επιτομή της καταστροφικής κρατικής ανεπάρκειας. Κενά σε σε μέτρα πρόληψης, σε κρατικές υποδομές, εκατομμύρια στρέμματα καμένα, αγνωστο πόσα πλημμυρισμένα. Άνθρωποι χωρίς σπίτι, χωρίς δουλειά, και τα χειρότερα έπονται.
Και τα κενά αυτά, απέναντι στην κάθε περιφέρεια και τοπική αυτοδιοίκηση έρχονται να καλύψουν άνθρωποι τη καθημερινότητάς μας.
Εθελοντές, οργανώσεις και άνθρωποι της διπλανής πόρτας, αλληλέγγυοι, που θα νοιαστούν και θα συντρέξουν. Που έχουν αναπτύξει τέτοια αντανακλαστικά ικανά να έρθουν σαν σανίδα σωτηρίας για τον άνθρωπο που καταστρέφεται από την κρατική αδιαφορία.
Η Ελλάδα επιβιώνει κατά πολύ από αυτούς τους ανθρώπους.
Από τους 2 υπαλλήλους που με φιλότιμο θα κάνουν τη δουλειά που οι υπόλοιποι σε πολλές δημόσιες υπηρεσίες δεν κάνουν.
Από τους εθελοντές πυροσβέστες που πέφτουν στη μάχη με τις φλόγες για να περισώσουν ό,τι μπορούν καθώς η πολιτεία δεν έκανε αντιπυρικές ζώνες και δεν στελέχωσε επαρκώς την πυροσβεστική.
Από τους γιατρούς και νοσηλευτές που με αυτοθυσία έκαναν διπλο- τριπλοβάρδιες γιατί δεν υπήρχε αρκετό προσωπικό να τους αντικαταστήσει την περίοδο της πανδημίας.
Από τους φιλόζωους εθελοντές που σαρώνουν περιοχές καμένες για ζώα που έχουν επιβιώσει και είναι με εγκαύματα, που τρέχουν να αδειάσουν σπίτια και αυλές, κοτέτσια και ιππικούς ομίλους, αδέσποτα που ο δήμος δεν έχει φροντίσει, να φιλοξενήσουν ζώα, να τα στειρώσουν με το υστέρημα τους, γιατί πολλοί δήμοι πήραν τα παχυλά κονδύλια (όπως στη Σπάρτη) στίβαξαν τα αδέσποτα σε ένα χωράφι παρατημένα να πεθάνουν από την ασιτία και έφαγαν τα λεφτά.
Από ιδιωτικές πρωτοβουλίες που θα πάρουν βάρκα, και θα προσπαθήσουν να σώσουν ανθρώπους από τις περιοχές που έχουν γίνει λίμνες γιατί τα αντιπλημμυρικά έργα δεν έγιναν ποτέ.
Που μαζεύουν στη γειτονιά τους αγαθά για να τα μοιράσουν σε οικογένειες που το σπίτι τους έχει γίνει λάσπη. (Και η ΝΔ, το κόμμα που κυβερνά διατυμπανίζει ότι θα μοιράσει αγαθά, που έχει μαζέψει από τους πολίτες! Δεν μάζεψαν οι βουλευτές μεταξύ τους, όχι, έκαναν έκκληση στους πολίτες να πάνε πράγματα και τρόφιμα στα γραφεία της!)
Προφανώς και υπάρχουν εξαιρέσεις και περιπτώσεις που οι δήμοι και οι κρατικοί φορείς καταβάλλουν προσπάθειες αξιόλογες. Αλλά δυστυχώς στην πλειοψηφία ζούμε σε ένα κράτος που ολιγωρεί και τα κενά του καλύπτουν εθελοντές και ιδιώτες που αφιερώνουν τη ζωή τους στην προσφορά και την αλληλεγγύη και θα τρέξουν να βοηθήσουν εκεί που το κράτος απλά απουσιάζει.
Και πλέον μου είναι ξεκάθαρο, ότι άριστοι είναι αυτοί.
Οι άριστοι στο μυαλό μου έχουν ενσυναίσθηση, νοιάζονται για τον δίπλα, νιώθουν τον πόνο σου, βοηθάνε στα δύσκολα. Η αριστεία δεν μετριέται σε βαθμούς και παπύρους.
Άριστη είναι η γιαγιά στη Μυτιλήνη που μπορεί να μην ήξερε να γράφει το όνομά της, αλλά πήρε στα χέρια της το μωρό του πρόσφυγα που θαλασσοπνιγόταν, να το ταϊσει και να το ζεστάνει. Άριστος είναι ο άνθρωπος που θα πηδήξει τη μάντρα να βγάλει το σκυλάκι από σπίτι που φλέγεται. Που θα δώσει ένα πιάτο φαί στον δίπλα, που θα νοιαστεί τις μέλισσες, που θα δώσει το χέρι σε αυτόν που έχει ανάγκη, όποιος και αν είναι αυτός.
Άριστη είναι η καλοψυχία, η προσφορά. Είναι όλοι οι εθελοντές που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο να αντικαταστήσουν το ανεπαρκές κράτος.
Να τα βράσω τα πτυχία σας αν είναι κενά. Μας κούρασαν.
