Νομίζω ότι το χειρότερο μέσο μαζικής μεταφοράς, είναι το λεωφορείο. Ορίστε, το είπα και ξαλάφρωσα. Τα χιλιόμετρά τους φτάνουν τα εκατομμύρια και αναρωτιέσαι αν θα πάρει φωτιά εν κινήσει, τα καθίσματα είναι τόσο βρώμικα, που αν καθίσεις χωρίς να καλύπτει κάποιο ρούχο όλο σου το σώμα, οι δερματικές παθήσεις σίγουρα θα κάνουν πάρτι, ενώ ένα από τα κυριότερα προβλήματα είναι η έλλειψη κλιματισμού στο μεγαλύτερο ποσοστό τους.
Οι εξορμήσεις στη θάλασσα έχουν αρχίσει να πολλαπλασιάζονται, όσο ο υδράργυρος συνεχίζει με αμείωτο ρυθμό να ανεβαίνει. Όσοι μένουν στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και στα πέριξ, και δεν διαθέτουν δικό τους μεταφορικό μέσο, θα αναγκαστούν να πάρουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς προκειμένου να δροσίσουν το ταλαίπωρο από τη ζέστη κορμί τους. Το πιο hot – στην κυριολεξία – μέσο για την επίτευξη του σκοπού είναι το θρυλικό 122.
Το λεωφορείο της γραμμής 122 είναι ένας από τους λίγους τρόπους για να φτάσει κάποιος σε κάποιο σημείο της παραλιακής μετά την πλαζ της Βούλας. Οποιαδήποτε παραλία πριν την πλαζ της Βούλας, μπορείτε να την προσεγγίσετε με το πάντα – πιο αργό και από τον θάνατο – τραμ. Αν και αργό, θα είναι πάντα εκεί για εσένα, με σίγουρα πιο συχνά δρομολόγια και τον κλιματισμό να σου χαϊδεύει απαλά το δέρμα.
Το λεωφορείο της γραμμής 122, ανταγωνίζεται το, επίσης, θρυλικό 140. Αν προσθεθούν στο πρώτο 21 στάσεις, στις υπάρχουσες 68, θα μπορέσουν να κονταροχτυπηθούν επί ίσοις όροις. Αν θες να επιβιβαστείς σε αυτό το μαγικό καλοκαιρινό ταξίδι, πρώτα πρέπει με το μετρό να αποβιβαστείς στον σταθμό του Ελληνικού. Με τη βοήθεια των κυλιόμενων σκαλών θα ανέβεις προς στην έξοδο, όπου θα συναντήσεις την στάση του λεωφορείου.
Βγαίνοντας θα νιώσεις ένα χαστούκι από τον καύσωνα που θα εμπεριέχει μία γλυκιά εσάνς από καυσαέριο, το οποίο θα κατακλείσει κάθε πόρο του δέρματός σου. Αν έχεις αμφιβολίες για το αν στέκεσαι στην σωστή στάση, οι δεκάδες συμπολίτες σου με τις τσάντες μπάνιου άνα χείρας, είναι εκεί για διώξουν κάθε σύννεφο ανησυχίας, που μπορεί λανθασμένα να έχει δημιουργηθεί.
Από μακριά αρχίζει να αχνοφαίνεται και προετοιμάζεσαι σωματικά για τη σαρδελοποίηση που θα ακολουθήσει σε λιγότερο από ένα λεπτό. Ψυχολογικά, έχεις προετοιμαστεί τουλάχιστον τρεις μέρες αποφασίσεις την επιβίβασή σου σε αυτό. Το 122 θέλει τόλμη και λίγο θράσος για να επιβιώσεις μέσα σε αυτό, αν καταφέρεις να μπεις.
Το σταμάτημά του μπροστά στη στάση, σηματοδοτεί την επέλαση των ούνων. Όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε μετατραπεί σε έναν από αυτούς, συμπεριλαμβανομένου εμού. Πρόκειται για μία αναγκαστική μεταμόρφωση που πραγματοποιεί ο εγκέφαλος, προκειμένου να μην παραγκωνιστούμε σε κάποιο άβολο σημείο του λεωφορείου ή μείνουμε εκτός αυτού. Αν είσαι άτυχος και αναγκαστείς να βιώσεις τη δεύτερη περίπτωση, τότε ο χρόνος αναμονής μέχρι το επόμενο λεωφορείο είναι συνήθως 20 – 25 λεπτά κατά μέσο, τα σαββατοκύριακα.
Αν έχεις την “τύχη” και καταφέρεις να εισέλθεις σε αυτό με την πρώτη προσπάθεια, τότε θα ξεκινήσει μία μαγευτική διαδρομή προς την παραλία, από την οποία σίγουρα θα συλλέξεις αρκετές εμπειρίες τις οποίες θα εξιστορήσεις αργότερα, με το νεύρο και το πάθος που θα τους ταιριάζει.
Με το άνοιγμα των πορτών, αν έχεις την ευχέρεια, στάσου δίπλα από κάποιο ανοιχτό παράθυρο, γιατί ο κλιματισμός θα είναι κατά πάσα πιθανότητα ανύπαρκτος, όπως υπογραμμίσαμε προηγουμένως. Η μυρωδιά του καυσαερίου και τα απανωτά χαστούκια από τη ζέστη είναι πάντα προτιμότερα από τον ιδρώτα που εντός λίγων δευτερολέπτων θα διαχυθεί σε όλη τον λεωφορειακό αέρα.
Αυτό που δεν συνιστούμε και πρέπει να αποφύγετε είναι το πίσω μέρος του λεωφορείου, στο οποίο βρίσκεται η μηχανή του λεωφορείου. Αυτή η μηχανή είναι μία κινούμενη κόλαση, ένα καζάνι που βράζει, ένα ηφαίστειο που είναι έτοιμο να εκραγεί.
Ο ιδρώτας είναι μία αναμενόμενη συνθήκη σε οποιοδήποτε μέσο μεταφοράς. Ωστόσο, στο λεωφορείο που τα σώματα κολλάνε το ένα με το άλλο, πολλαπλασιάζεται και μεταδίδεται πιο γρήγορα και από τον κορωνοϊό. Το να αισθανθείς τον ιδρώτα κάποιου συνεπιβάτη είναι νομοτελειακά αναπόφευκτο, το παράθυρο θα σου προσφέρει τη σανίδα σωτηρίας που χρειάζεσαι για να σωθεί η αίσθηση της όσφρησης.
Εκτός του ιδρώτα, συχνό φαινόμενο είναι και τα κεφτεδάκια που υπάρχουν σε κάποιες τσάντες θαλάσσης ως σνακ. Αυτή η ακούσια σύμπραξη του ιδρώτα και των κεφτεδακίων, μπορεί καταστήσει ένα ατελείωτο εν κινήσει μαρτύριο.
Κατά τα πρώτα λεπτά της παραμονής σου στο λεωφορείο, σίγουρα τα νεύρα σου θα βρίσκονται σε άσχημη κατάσταση. Η μουσική στα αφτιά σου – τα “αυτιά” δεν δικαιολογούνται ετοιμολογικά από τον κο Μπαμπινιώτη – θα σε βοηθήσουν να επιβιώσεις και να στρέψεις την προσοχή και τις σκέψεις σου αλλού.
Το λεωφορείο της γραμμής του 122, σου προσφέρει πολλές επιλογές για να πραγματοποιήσεις την βουτιά σου. Μερικές από αυτές είναι το Καβούρι, η πλαζ και η λίμνη της Βουλιαγμένης, τα Λιμανάκια, η Βάρκιζα, το Λαγονήσι και ο τελικός προορισμός του λεωφορείου, η Σαρωνίδα.
Η απόσταση από τον σταθμό του Ελληνικού μέχρι τη Σαρωνίδα είναι περίπου 30 χιλιόμετρα, που αυτά μεταφράζονται σε 1 και ένα τέταρτο διαδρομής με το 122. Σίγουρα θα βιώσεις μία εκτεταμένη ταλαιπωρία, δηλαδή.
Η επιστροφή από την παραλία είναι πάντα χειρότερη, πόσο μάλλον όταν αναγκάζεσαι να πάρεις το λεωφορείο. Ο ήλιος σε έχει χτυπήσει για ώρες με αποτέλεσμα το σώμα σου να έχει ταλαιπωρηθεί και να αισθάνεσαι το κεφάλι σου βαρύ. Αυτή η κατάσταση επιδεινώνεται, περιμένοντας στη στάση στο ρεύμα που κατευθείνεται προς το κέντρο της Αθήνας. Αν έχεις επιλέξει κάποια παραλία πριν τα Λιμανάκια, θα αντικρίσεις το λεωφορείο γεμάτο, τις ώρες αιχμής, με τις πιθανότητες να διεκδικήσεις τη θέση σου σε κάποιο σημείο του λεωφορείου, να ελαχιστοποιούνται.
Οι εναλλακτικές που μπορείς να ακολουθήσεις είναι είτε να φύγεις όσο πιο νωρίς μπορείς από την παραλία, είτε να παραμείνεις σε αυτή μέχρι να έρθει η δύση του ηλίου. Οι ενδιάμεσες ώρες ενέχουν τον προαναφερθέντα κίνδυνο.
Προσωπικά, σταμάτησα να παίρνω το συγκεκριμένο λεωφορείο μετά από 5 επισκέψεις σε αυτό, οι οποίες ήταν αρκετές για να εξαντλήσουν την υπομονή και τις αντοχές μου. Το λεωφορείο που το αντικατέστησε είναι αυτό της γραμμής 171.Με αφετηρία πάλι τον σταθμό του Ελληνικού και τελικό προορισμό τη Βάρκιζα, ήταν η πιο ανώδυνη διαδρομή προς αυτό το κομμάτι της παραλιακής.
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν έχετε άλλη εναλλακτική πλην της παραλίας της Βάρκιζας, γιατί ακολουθεί εσωτερική διαδρομή μέσα από την Αργυρούπολη και την Βάρη. Βέβαια, αυτός είναι και ο λόγος που έχει σαφώς λιγότερο κόσμο. Εμείς σας παρουσιάσαμε πως μπορείτε να φτάσετε στην Αθηναϊκή Ριβιέρα με τα μεταφορικά μέσα του ΟΑΣΑ, εσύ θα διελέξεις και να θυμάσαι ότι θα υποστείς την επιλογή σου.
Νομίζω ότι το χειρότερο μέσο μαζικής μεταφοράς, είναι το λεωφορείο. Ορίστε, το είπα και ξαλάφρωσα. Τα χιλιόμετρά τους φτάνουν τα εκατομμύρια και αναρωτιέσαι αν θα πάρει φωτιά εν κινήσει, τα καθίσματα είναι τόσο βρώμικα, που αν καθίσεις χωρίς να καλύπτει κάποιο ρούχο όλο σου το σώμα, οι δερματικές παθήσεις σίγουρα θα κάνουν πάρτι, ενώ ένα από τα κυριότερα προβλήματα είναι η έλλειψη κλιματισμού στο μεγαλύτερο ποσοστό τους.
Οι εξορμήσεις στη θάλασσα έχουν αρχίσει να πολλαπλασιάζονται, όσο ο υδράργυρος συνεχίζει με αμείωτο ρυθμό να ανεβαίνει. Όσοι μένουν στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και στα πέριξ, και δεν διαθέτουν δικό τους μεταφορικό μέσο, θα αναγκαστούν να πάρουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς προκειμένου να δροσίσουν το ταλαίπωρο από τη ζέστη κορμί τους. Το πιο hot – στην κυριολεξία – μέσο για την επίτευξη του σκοπού είναι το θρυλικό 122.
Το λεωφορείο της γραμμής 122 είναι ένας από τους λίγους τρόπους για να φτάσει κάποιος σε κάποιο σημείο της παραλιακής μετά την πλαζ της Βούλας. Οποιαδήποτε παραλία πριν την πλαζ της Βούλας, μπορείτε να την προσεγγίσετε με το πάντα – πιο αργό και από τον θάνατο – τραμ. Αν και αργό, θα είναι πάντα εκεί για εσένα, με σίγουρα πιο συχνά δρομολόγια και τον κλιματισμό να σου χαϊδεύει απαλά το δέρμα.
Το λεωφορείο της γραμμής 122, ανταγωνίζεται το, επίσης, θρυλικό 140. Αν προσθεθούν στο πρώτο 21 στάσεις, στις υπάρχουσες 68, θα μπορέσουν να κονταροχτυπηθούν επί ίσοις όροις. Αν θες να επιβιβαστείς σε αυτό το μαγικό καλοκαιρινό ταξίδι, πρώτα πρέπει με το μετρό να αποβιβαστείς στον σταθμό του Ελληνικού. Με τη βοήθεια των κυλιόμενων σκαλών θα ανέβεις προς στην έξοδο, όπου θα συναντήσεις την στάση του λεωφορείου.
Βγαίνοντας θα νιώσεις ένα χαστούκι από τον καύσωνα που θα εμπεριέχει μία γλυκιά εσάνς από καυσαέριο, το οποίο θα κατακλείσει κάθε πόρο του δέρματός σου. Αν έχεις αμφιβολίες για το αν στέκεσαι στην σωστή στάση, οι δεκάδες συμπολίτες σου με τις τσάντες μπάνιου άνα χείρας, είναι εκεί για διώξουν κάθε σύννεφο ανησυχίας, που μπορεί λανθασμένα να έχει δημιουργηθεί.
Από μακριά αρχίζει να αχνοφαίνεται και προετοιμάζεσαι σωματικά για τη σαρδελοποίηση που θα ακολουθήσει σε λιγότερο από ένα λεπτό. Ψυχολογικά, έχεις προετοιμαστεί τουλάχιστον τρεις μέρες αποφασίσεις την επιβίβασή σου σε αυτό. Το 122 θέλει τόλμη και λίγο θράσος για να επιβιώσεις μέσα σε αυτό, αν καταφέρεις να μπεις.
Το σταμάτημά του μπροστά στη στάση, σηματοδοτεί την επέλαση των ούνων. Όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε μετατραπεί σε έναν από αυτούς, συμπεριλαμβανομένου εμού. Πρόκειται για μία αναγκαστική μεταμόρφωση που πραγματοποιεί ο εγκέφαλος, προκειμένου να μην παραγκωνιστούμε σε κάποιο άβολο σημείο του λεωφορείου ή μείνουμε εκτός αυτού. Αν είσαι άτυχος και αναγκαστείς να βιώσεις τη δεύτερη περίπτωση, τότε ο χρόνος αναμονής μέχρι το επόμενο λεωφορείο είναι συνήθως 20 – 25 λεπτά κατά μέσο, τα σαββατοκύριακα.
Αν έχεις την “τύχη” και καταφέρεις να εισέλθεις σε αυτό με την πρώτη προσπάθεια, τότε θα ξεκινήσει μία μαγευτική διαδρομή προς την παραλία, από την οποία σίγουρα θα συλλέξεις αρκετές εμπειρίες τις οποίες θα εξιστορήσεις αργότερα, με το νεύρο και το πάθος που θα τους ταιριάζει.
Με το άνοιγμα των πορτών, αν έχεις την ευχέρεια, στάσου δίπλα από κάποιο ανοιχτό παράθυρο, γιατί ο κλιματισμός θα είναι κατά πάσα πιθανότητα ανύπαρκτος, όπως υπογραμμίσαμε προηγουμένως. Η μυρωδιά του καυσαερίου και τα απανωτά χαστούκια από τη ζέστη είναι πάντα προτιμότερα από τον ιδρώτα που εντός λίγων δευτερολέπτων θα διαχυθεί σε όλη τον λεωφορειακό αέρα.
Αυτό που δεν συνιστούμε και πρέπει να αποφύγετε είναι το πίσω μέρος του λεωφορείου, στο οποίο βρίσκεται η μηχανή του λεωφορείου. Αυτή η μηχανή είναι μία κινούμενη κόλαση, ένα καζάνι που βράζει, ένα ηφαίστειο που είναι έτοιμο να εκραγεί.
Ο ιδρώτας είναι μία αναμενόμενη συνθήκη σε οποιοδήποτε μέσο μεταφοράς. Ωστόσο, στο λεωφορείο που τα σώματα κολλάνε το ένα με το άλλο, πολλαπλασιάζεται και μεταδίδεται πιο γρήγορα και από τον κορωνοϊό. Το να αισθανθείς τον ιδρώτα κάποιου συνεπιβάτη είναι νομοτελειακά αναπόφευκτο, το παράθυρο θα σου προσφέρει τη σανίδα σωτηρίας που χρειάζεσαι για να σωθεί η αίσθηση της όσφρησης.
Εκτός του ιδρώτα, συχνό φαινόμενο είναι και τα κεφτεδάκια που υπάρχουν σε κάποιες τσάντες θαλάσσης ως σνακ. Αυτή η ακούσια σύμπραξη του ιδρώτα και των κεφτεδακίων, μπορεί καταστήσει ένα ατελείωτο εν κινήσει μαρτύριο.
Κατά τα πρώτα λεπτά της παραμονής σου στο λεωφορείο, σίγουρα τα νεύρα σου θα βρίσκονται σε άσχημη κατάσταση. Η μουσική στα αφτιά σου – τα “αυτιά” δεν δικαιολογούνται ετοιμολογικά από τον κο Μπαμπινιώτη – θα σε βοηθήσουν να επιβιώσεις και να στρέψεις την προσοχή και τις σκέψεις σου αλλού.
Το λεωφορείο της γραμμής του 122, σου προσφέρει πολλές επιλογές για να πραγματοποιήσεις την βουτιά σου. Μερικές από αυτές είναι το Καβούρι, η πλαζ και η λίμνη της Βουλιαγμένης, τα Λιμανάκια, η Βάρκιζα, το Λαγονήσι και ο τελικός προορισμός του λεωφορείου, η Σαρωνίδα.
Η απόσταση από τον σταθμό του Ελληνικού μέχρι τη Σαρωνίδα είναι περίπου 30 χιλιόμετρα, που αυτά μεταφράζονται σε 1 και ένα τέταρτο διαδρομής με το 122. Σίγουρα θα βιώσεις μία εκτεταμένη ταλαιπωρία, δηλαδή.
Η επιστροφή από την παραλία είναι πάντα χειρότερη, πόσο μάλλον όταν αναγκάζεσαι να πάρεις το λεωφορείο. Ο ήλιος σε έχει χτυπήσει για ώρες με αποτέλεσμα το σώμα σου να έχει ταλαιπωρηθεί και να αισθάνεσαι το κεφάλι σου βαρύ. Αυτή η κατάσταση επιδεινώνεται, περιμένοντας στη στάση στο ρεύμα που κατευθείνεται προς το κέντρο της Αθήνας. Αν έχεις επιλέξει κάποια παραλία πριν τα Λιμανάκια, θα αντικρίσεις το λεωφορείο γεμάτο, τις ώρες αιχμής, με τις πιθανότητες να διεκδικήσεις τη θέση σου σε κάποιο σημείο του λεωφορείου, να ελαχιστοποιούνται.
Οι εναλλακτικές που μπορείς να ακολουθήσεις είναι είτε να φύγεις όσο πιο νωρίς μπορείς από την παραλία, είτε να παραμείνεις σε αυτή μέχρι να έρθει η δύση του ηλίου. Οι ενδιάμεσες ώρες ενέχουν τον προαναφερθέντα κίνδυνο.
Προσωπικά, σταμάτησα να παίρνω το συγκεκριμένο λεωφορείο μετά από 5 επισκέψεις σε αυτό, οι οποίες ήταν αρκετές για να εξαντλήσουν την υπομονή και τις αντοχές μου. Το λεωφορείο που το αντικατέστησε είναι αυτό της γραμμής 171.Με αφετηρία πάλι τον σταθμό του Ελληνικού και τελικό προορισμό τη Βάρκιζα, ήταν η πιο ανώδυνη διαδρομή προς αυτό το κομμάτι της παραλιακής.
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν έχετε άλλη εναλλακτική πλην της παραλίας της Βάρκιζας, γιατί ακολουθεί εσωτερική διαδρομή μέσα από την Αργυρούπολη και την Βάρη. Βέβαια, αυτός είναι και ο λόγος που έχει σαφώς λιγότερο κόσμο. Εμείς σας παρουσιάσαμε πως μπορείτε να φτάσετε στην Αθηναϊκή Ριβιέρα με τα μεταφορικά μέσα του ΟΑΣΑ, εσύ θα διελέξεις και να θυμάσαι ότι θα υποστείς την επιλογή σου.
