Είναι η στιγμή που πρέπει να πας το όχημα σου για μεγάλο service, τη μηχανή στη προκειμένη περίπτωση, και να σου αντικαταστήσει και κάποια εξαρτήματα. Δύο μέρες χωρίς μεταφορικό μέσο, “σίγουρα δεν θα έρθει η συντέλεια του κόσμου” είπα στον εαυτό μου. Παρόλα αυτά, όταν έχεις περάσει δύο κρίσεις πανικού, σφίγγεται λίγο η καρδούλα σου και ανεβαίνουν οι παλμοί, χωρίς να το καταλάβεις. Το συνεργείο είναι στο Φάληρο το Παλιό και εγώ έπρεπε να φτάσω Κηφισίας και τούμπαλιν.
Πώς κυλάει ο χρόνος στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς;
Οι εναλλακτικές για να φτάσω στον προορισμό μου είναι αρκετές. Πάντα η πιο γρήγορη είναι να πάρω λεωφορείο, το τιμημένο Α2 και δύο μετρό, κόκκινη και μπλε γραμμή. Τρία μέσα, λοιπόν, για μία απόσταση 25 λεπτών. Παρόλα αυτά, επειδή ήταν ώρα αιχμής, ήρθαν εξαιρετικά γρήγορα και ήταν μία ευχάριστη διαδρομή. Ο χρόνος κύλησε όμορφα παρατηρώντας τον κόσμο. Είναι ο μόνος λόγος που αγαπώ τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Αυτή η αναγκαστική στασιμότητα, σου δίνει χρόνο, να δεις μία μικρογραφία της κοινωνίας που είναι, επίσης, στάσιμη. Στάσιμη, αλλά εν κινήσει ταυτόχρονα. Άλλοι προβληματισμένοι, άλλοι νυσταγμένοι, άλλοι νευριασμένοι, όλοι συνυπάρχουν μερικά τετραγωνικά μέτρα. Οι ιστορίες που χτίζω στο κεφάλι μου, μόνο από το βλέμμα, την έκφραση και την εξωτερική εμφάνιση, μου κάνουν παρέα καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής.
Πόσο άλλαξαν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς μέσα σε δύο χρόνια;
Δεν μπορώ να πω καθόλου, γιατί θα ήμουν άδικη. Προσωπικά, είδα κάποια μικρή εξέλιξη, αν και έχουμε μεγάλη απόσταση να διανύσουμε, μέχρι να σταματήσουμε να παίρνουμε το όχημα μας για να πηγαίνουμε στη δουλειά μας. Μία από αυτές τις μέρες πήρα τον ηλεκτρικό και αντί να δω τον συνηθισμένο συρμό, ξαφνικά κατέφθασε ένας συρμός από το μετρό. Χρονολογικά, ο πιο παλιός ήταν χρονολογικά. Από τα εγκαίνια του μακρινού 2000, πρέπει να ήταν ο συρμό, θυμάστε, τότε που είχαν πάει στα εγκαίνια ο Ηλίας Ψινάκης και ο Σάκης Ρουβάς.
Φανερά φθαρμένος και τα καθίσματα ποτισμένα με βρωμιά χρόνων. Η συσσωρεύμενη βρωμιά, φέρνει πιο κοντά τους πολίτες βέβαια. Όποιος αποφασίσει να κάτσει, παίρνει δώρο για το σπίτι λίγη από την εναπομείνουσα βρωμιά. Ωστόσο, δεν παύει να είναι μία νέα προσθήκη και μία πηγή ανανέωσης για τη παραμελημένη γραμμή 1.
Στην απογευματινή ώρα αιχμής, τόσο οι συρμοί του μετρό, όσο και οι συρμοί του ηλεκτρικού ήταν ασφυκτικά γεμάτοι με κόσμο. Ωστόσο, προς έκπληξή μου μετά από 3 λεπτά, ήρθαν οι επόμενοι και στα δύο μέσα, στους οποίους υπήρχε χώρος για να εισέλθει κάποιος. Εννοείται ότι μετά από μία στάση γέμισαν από κόσμο και βιώσαμε τη λεγόμενη, και κατά τ’ άλλα αγαπημένη, “σαρδελοποίηση”. Όχι, δεν πιαστήκαμε εξ’ απίνης ούτε πέσαμε από τα συννέφα. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος, ότι ο κόσμος που ήταν σε αναμονή στους επόμενους σταθμούς πλήθαινε, ενώ παιρνούσαν οι ασφυκτικά, γεμάτοι με κόσμο, συρμοί. Δεν υπήρχε, ούτε ένα τόσο δα κενό, έστω μία χαραμάδα, ωστέ να χωρέσει οποιοσδήποτε έμβιος οργανισμός.
Να πω την αλήθεια, για με το που είδα τον συρμό του μετρό στη γραμμή 1, είπα αυθόρμητα “α μπα, γίναμε Ευρώπη” με ένα τόνο ειρωνίας. Σε συνδυασμό με την ένταξη νέων γλωσσών στις ανακοινώσεις που ακούγονται από τα ηχεία του μετρό, νιώθεις ότι η δυτική πλευρά ενσωματώνεται και σε άλλους τομείς. Νιώθεις τον πολιτισμό να σε διαπερνά. Η πραγματικότητα, όμως, είναι εκεί για να σε διαψεύσει στο δευτερόλεπτο. Η πολυκοσμία, η βρωμιά, τα αραιά δρομολόγια και η παλαιότητα των συρμών σου υπενθυμίζουν ότι το πρόβλημα είναι εκεί.
Είναι όπως μία ανοιχτή πληγή μετά από βαρύ τραυματισμό. Αντί να πας στο νοσοκομείο, να την περιποιηθούν, να κάνουν ράμματα και μετά να την επανεξετάσουν, απλά βάζεις ένα αυτοκόλλητο τσιρότο και λες “μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει“. Το τσιρότο, όμως, ξεκολλάει, γιατί δεν αντέχει τη δυνατότητα να κρατήσει τη ροή του αίματος. Βάζεις άλλο, ξαναβγαίνει και η διαδικασία συνεχίζεται, μέχρι να αποφασίσεις να πας στο νοσοκομείο και να λύσεις πραγματικά το πρόβλημα.
Τις προσωρινές λύσεις, συνήθως τις κυνηγάει το πραγματικό πρόβλημα που δεν το έχουμε κοιτάξει στην πηγή του για να λυθεί ή ακόμα και να το έχουμε κοιτάξει, κάνουμε τα στραβά μάτια. Μετά από 2 χρόνια αποχής από τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, δεν έχει αλλάξει τίποτα, όχι στον τρόπο λειτουργίας τους τουλάχιστον. Αυτό που πράγματι άλλαξε, είναι η επέκταση της γραμμής 3 του μετρό. Έργα που αλλάζουν ριζικά τη καθημερινότητα χιλιάδων πολιτών. Ωστόσο, δεν πρέπει η ποιότητα της καθημερινότητας δεν πρέπει να αλλάξει μόνο με νέους σταθμούς, αλλά και με νέους συρμούς, νέες αμαξοστοιχίες και συχνότερα δρομολόγια. Αυτή είναι η αναγκαία αλλαγή, είναι αναγκαίο καλό και αναγκαία ποιότητα για τη καθημερινή ζωή.
