Τρέχω στο τμήμα να προλάβω. Εγώ δεν μασάω από νεοταξίτικα κόλπα και τσιπ και μιπ και φιπ. Είμαι παλιός εγώ. Όχι, θα κάτσω να σκάσω. Κι έτσι όπως έχει γίνει το πράμα, πρέπει να κάθεσαι και να δίνεις εξηγήσεις, να κάθεσαι να αποδεικνύεις στον άλλο, στον πάσα έναν άσχετο και αμόρφωτο, ότι δεν είσαι ελέφαντας. Ότι δεν είμαι, ρε φιλαράκι, ψεκασμένος, απλώς ψαγμένος.
Δεν μπορώ να φάω αμάσητο ό, τι κόλπο κατεβάζει η κούτρα εκείνων που κυβερνάνε αυτόν τον κόσμο. Το δίκιο μου μου’ μαθε από μικρό ο πατέρας μου να το διεκδικώ. Κι ούτε παλιομοδίτης είμαι, ούτε τίποτα. Εγώ μωρέ; Που’ δα με την εγγόνα μου την Μπάρμπι στο θερινό σινεμαδάκι στην Αιδηψό το καλοκαίρι; Κι όχι, δεν θα κάτσω να αραδιάσω τώρα τα κατορθώματά μου, κι αν έχω σταθεί οικογενειάρχης στο σπίτι μου ή αν τ’ αξίζω τα γαλόνια του συνταξιούχου μετά από σαραντατόσα χρόνια δουλειάς στην υπηρεσία.
Στην αρχή, ήταν το Facebook. Έπειτα, το άλλο, με τις γυμνές, το Ίνσταγκραμ και μετά αυτό με τα βίντεο και τις γελοιότητες, το Τίτοκ ή όπως το λένε. Καλέ, σπάνε αυγά σε κεφάλια μωρών εκεί μέσα, τα δόλια πλαντάζουν στο κλάμα κι οι μάνες παίρνουν λέει λάικς. Μωρ’ δε σφάξανε! Εμείς αλλιώς τα μάθαμε, όχι και να τα ισοπεδώσουμε πια και όλα…
Η γυναίκα μου έχει facebook, στέλνει χαζομάρες όλη μέρα με τις φιλενάδες της. Κι ο Χριστός κι η Παναγία μέσα εκεί είναι. Εικόνες, βιντεάκια, κανονική θεία λειτουργία. Δεν θα πω ψέματα, με έχει βολέψει. Και δεν με ζαλίζει όπως παλιότερα και κάτι ωραίες, καινούργιες συνταγές ξεσηκώνει και την βλέπω και γελάει με κάτι αστεία που βλέπει και χαίρεται κι εμένα λιγάκι η ψυχούλα μου. Την αγαπώ μωρέ, την γυναίκα. Κι ας έχω φάει παντόφλα, σάμπως δεν την άξιζα κι εγώ; Αφού, όπως όλοι οι άνθρωποι, τα’ χω κάνει κι εγώ τα λάθη μου, αλίμονο, αν και, αυτός που αγαπάει, συγχωρεί κι αντέχει.
Της τα’ λεγα εγώ από τις διακοπές. Αυτός δεν ήρθε για καλό να κυβερνήσει δεύτερη φορά. Μας περιμένουν πολλά και διάφορα. Όχι ότι ο άλλος σκάμπαζε περισσότερα, όλοι ίδιοι είναι, ούνα φάτσα, μόνο το συμφέρον κι η εξουσία κι εμείς ο λαουτζίκος να πρέπει να απολογούμαστε για το’ να και για τ’ άλλο και να οι φόροι στον θεό και να οι συντάξεις στην κόλαση. Μου λέει η γυναίκα μου να μην γκρινιάζω. Ε, και να κάνω τι; Να χαίρομαι; Που πάνε να μας κοτσάρουν τα τσιπάκια μες στις νέες ταυτότητες λέγοντάς μας ένα σωρό μπαρούφες, όπως ότι αυτός είναι ο δρόμος να μπούμε για τα καλά στην Ευρώπη, γαμώ την Ευρώπη μου, γαμώ; Είδαμε πόσο καλά μάς έκατσε η Ευρώπη με την κυρα-Μέρκελ της και τα μνημόνια των Γερμαναράδων και όλων τους.
Να κάτσω να δώσω τα στοιχεία μου για να με παρακολουθούν αυτοί εμένα; Πού πάω, τι κάνω, τι λέω; Εκατό διαβόλους έχουμε που έχουμε πάνω από το κεφάλι μας (οι τραπεζικές κάρτες, το Netflix για τον μικρό, το έρνα, τ’ άλλο), ε, τώρα θα στηθούμε και στα τέσσερα, δηλαδή; Συγχωρέστε μου το ύφος μου, τον τρόπο μου, εγώ τα λέω όπως τα σκέφτομαι, όπως είναι δηλαδή, νέτα σκέτα, χωρίς σάλτσες. Όχι κύριοι. Δεν παραδίνομαι.
Θα πάρω κι εγώ όπως ο Γιώργος κι ο Στράτης το σκαμπουλάκι μου και θα πάω στο Αστυνομικό Τμήμα, ωραία και καλά, να περιμένω. Έκοψα με ψαλίδι την ταυτότητά μου, δήθεν τάχα μου ότι χάλασε, όχι ότι είναι κι ηλίθιοι οι αστυνόμοι, ξέρουν πολύ καλά για ποι σύστημα δουλεύουν κι αυτοί, αλλά έτσι, για το τυπικό και για το θεαθήναι της υπόθεσης. Και τέρμα τ’ αστεία. Θα μου ανανεώσουν την ταυτοτητούλα μου και δεν θα΄χω ανάγκη να βγάλω την καινούργια σε λίγες μέρες.
Αλλά ο λαός δεν είναι τόσο χαζός όσο θέλουμε να νομίζουμε. Ήδη, ετοιμάζονται μεγάλα συλαλλητήρια γι’ αυτό το θέμα και φυσικά θα πάω, θα κατέβω, αμ τι; Δέκα του ΣεΜπτέμβρη στην Αθήνα, όλοι μαζί κι όλες μαζί κόντρα στην παράνοια και την σήψη. Λέμε ένα μεγάλο όχι στα λογισμικά του διαβόλου και στις ψηφιακές ταυτότητες που θέλουν να γίνουν δερβέναγες στην ζωή μας και την ελευθερία μας. Γιατί ο άνθρωπος πλάστηκε από τον Θεό για να ζει και να δημιουργεί ελεύθερος.
Και γιατί από τον covid κι ύστερα το πάνε καλά το γράμμα, όλα μεθοδευμένα για να μας περιορίσουν τις συνειδήσεις και την συμπεριφορά μας. Να μας ελέγχουν σαν τα πρόβατα στο μαντρί. Μωρέ καλά τα λέει κι ο Σεφερλής και δεν είναι τυχαίο που οι δήθεν τάχα μου μοντέρνοι τα βάζουν μαζί του. Τώρα που το σκέφτηκα, καιρό έχω να πάρω τη γυναίκα να πάμε κάνα θεατράκι…
Τρέχω στο τμήμα να προλάβω. Εγώ δεν μασάω από νεοταξίτικα κόλπα και τσιπ και μιπ και φιπ. Είμαι παλιός εγώ. Όχι, θα κάτσω να σκάσω. Κι έτσι όπως έχει γίνει το πράμα, πρέπει να κάθεσαι και να δίνεις εξηγήσεις, να κάθεσαι να αποδεικνύεις στον άλλο, στον πάσα έναν άσχετο και αμόρφωτο, ότι δεν είσαι ελέφαντας. Ότι δεν είμαι, ρε φιλαράκι, ψεκασμένος, απλώς ψαγμένος.
Δεν μπορώ να φάω αμάσητο ό, τι κόλπο κατεβάζει η κούτρα εκείνων που κυβερνάνε αυτόν τον κόσμο. Το δίκιο μου μου’ μαθε από μικρό ο πατέρας μου να το διεκδικώ. Κι ούτε παλιομοδίτης είμαι, ούτε τίποτα. Εγώ μωρέ; Που’ δα με την εγγόνα μου την Μπάρμπι στο θερινό σινεμαδάκι στην Αιδηψό το καλοκαίρι; Κι όχι, δεν θα κάτσω να αραδιάσω τώρα τα κατορθώματά μου, κι αν έχω σταθεί οικογενειάρχης στο σπίτι μου ή αν τ’ αξίζω τα γαλόνια του συνταξιούχου μετά από σαραντατόσα χρόνια δουλειάς στην υπηρεσία.
Στην αρχή, ήταν το Facebook. Έπειτα, το άλλο, με τις γυμνές, το Ίνσταγκραμ και μετά αυτό με τα βίντεο και τις γελοιότητες, το Τίτοκ ή όπως το λένε. Καλέ, σπάνε αυγά σε κεφάλια μωρών εκεί μέσα, τα δόλια πλαντάζουν στο κλάμα κι οι μάνες παίρνουν λέει λάικς. Μωρ’ δε σφάξανε! Εμείς αλλιώς τα μάθαμε, όχι και να τα ισοπεδώσουμε πια και όλα…
Η γυναίκα μου έχει facebook, στέλνει χαζομάρες όλη μέρα με τις φιλενάδες της. Κι ο Χριστός κι η Παναγία μέσα εκεί είναι. Εικόνες, βιντεάκια, κανονική θεία λειτουργία. Δεν θα πω ψέματα, με έχει βολέψει. Και δεν με ζαλίζει όπως παλιότερα και κάτι ωραίες, καινούργιες συνταγές ξεσηκώνει και την βλέπω και γελάει με κάτι αστεία που βλέπει και χαίρεται κι εμένα λιγάκι η ψυχούλα μου. Την αγαπώ μωρέ, την γυναίκα. Κι ας έχω φάει παντόφλα, σάμπως δεν την άξιζα κι εγώ; Αφού, όπως όλοι οι άνθρωποι, τα’ χω κάνει κι εγώ τα λάθη μου, αλίμονο, αν και, αυτός που αγαπάει, συγχωρεί κι αντέχει.
Της τα’ λεγα εγώ από τις διακοπές. Αυτός δεν ήρθε για καλό να κυβερνήσει δεύτερη φορά. Μας περιμένουν πολλά και διάφορα. Όχι ότι ο άλλος σκάμπαζε περισσότερα, όλοι ίδιοι είναι, ούνα φάτσα, μόνο το συμφέρον κι η εξουσία κι εμείς ο λαουτζίκος να πρέπει να απολογούμαστε για το’ να και για τ’ άλλο και να οι φόροι στον θεό και να οι συντάξεις στην κόλαση. Μου λέει η γυναίκα μου να μην γκρινιάζω. Ε, και να κάνω τι; Να χαίρομαι; Που πάνε να μας κοτσάρουν τα τσιπάκια μες στις νέες ταυτότητες λέγοντάς μας ένα σωρό μπαρούφες, όπως ότι αυτός είναι ο δρόμος να μπούμε για τα καλά στην Ευρώπη, γαμώ την Ευρώπη μου, γαμώ; Είδαμε πόσο καλά μάς έκατσε η Ευρώπη με την κυρα-Μέρκελ της και τα μνημόνια των Γερμαναράδων και όλων τους.
Να κάτσω να δώσω τα στοιχεία μου για να με παρακολουθούν αυτοί εμένα; Πού πάω, τι κάνω, τι λέω; Εκατό διαβόλους έχουμε που έχουμε πάνω από το κεφάλι μας (οι τραπεζικές κάρτες, το Netflix για τον μικρό, το έρνα, τ’ άλλο), ε, τώρα θα στηθούμε και στα τέσσερα, δηλαδή; Συγχωρέστε μου το ύφος μου, τον τρόπο μου, εγώ τα λέω όπως τα σκέφτομαι, όπως είναι δηλαδή, νέτα σκέτα, χωρίς σάλτσες. Όχι κύριοι. Δεν παραδίνομαι.
Θα πάρω κι εγώ όπως ο Γιώργος κι ο Στράτης το σκαμπουλάκι μου και θα πάω στο Αστυνομικό Τμήμα, ωραία και καλά, να περιμένω. Έκοψα με ψαλίδι την ταυτότητά μου, δήθεν τάχα μου ότι χάλασε, όχι ότι είναι κι ηλίθιοι οι αστυνόμοι, ξέρουν πολύ καλά για ποι σύστημα δουλεύουν κι αυτοί, αλλά έτσι, για το τυπικό και για το θεαθήναι της υπόθεσης. Και τέρμα τ’ αστεία. Θα μου ανανεώσουν την ταυτοτητούλα μου και δεν θα΄χω ανάγκη να βγάλω την καινούργια σε λίγες μέρες.
Αλλά ο λαός δεν είναι τόσο χαζός όσο θέλουμε να νομίζουμε. Ήδη, ετοιμάζονται μεγάλα συλαλλητήρια γι’ αυτό το θέμα και φυσικά θα πάω, θα κατέβω, αμ τι; Δέκα του ΣεΜπτέμβρη στην Αθήνα, όλοι μαζί κι όλες μαζί κόντρα στην παράνοια και την σήψη. Λέμε ένα μεγάλο όχι στα λογισμικά του διαβόλου και στις ψηφιακές ταυτότητες που θέλουν να γίνουν δερβέναγες στην ζωή μας και την ελευθερία μας. Γιατί ο άνθρωπος πλάστηκε από τον Θεό για να ζει και να δημιουργεί ελεύθερος.
Και γιατί από τον covid κι ύστερα το πάνε καλά το γράμμα, όλα μεθοδευμένα για να μας περιορίσουν τις συνειδήσεις και την συμπεριφορά μας. Να μας ελέγχουν σαν τα πρόβατα στο μαντρί. Μωρέ καλά τα λέει κι ο Σεφερλής και δεν είναι τυχαίο που οι δήθεν τάχα μου μοντέρνοι τα βάζουν μαζί του. Τώρα που το σκέφτηκα, καιρό έχω να πάρω τη γυναίκα να πάμε κάνα θεατράκι…
