Δεν είναι ούτε θεωρείται κουλ, ανάμεσα στους ελληνικούς καλλιτεχνικούς κόλπους, να μην είσαι αριστερός. Αυτό που επικρατεί στην κοινωνία είναι μια απολιτίκ ματιά, πολίτες κουρασμένοι από την φτώχεια τους, τους φόρους, τους ξύλινους λόγους που δεν έχουν χρόνο να παρακολουθήσουν ή/και να κατανοήσουν. Όσοι είναι πολιτικοποιημένοι, θεωρούνται από το συλλογικό ασυνείδητο (λανθασμένα!) αριστεροί και αριστερές. 

Υπάρχουν ηθοποιοί που έχουν δηλώσει ότι δεν είναι με την αριστερά και τα έχουν βρει σκούρα από σχόλια και κείμενα που γράφτηκαν εναντίον τους. Οι δεξιοί καλλιτέχνες συνήθως συνδέονται και με τον σεξισμό, την φαλλοκρατία, ή αν είναι γυναίκες, με τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό και τα λοιπά. Οι αριστεροί καλλιτέχνες, οι ανεξάρτητοι, δεν φιμώνονται από κανέναν, στις περισσότερες των περιπτώσεων. Ανατρεπτικά έργα παρουσιάζονται στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, ανατρεπτικές δουλειές παίρνουν την άδεια του Δήμου Αθηναίων, δεξιά, συστημικά sites προσλαμβάνουν και πληρώνουν αριστερούς ή αριστερίζοντες ή παντελώς ανεξάρτητους αρθρογράφους και δημοσιογράφους για relief και διεκδίκηση πιο ανεξάρτητης ταυτότητας. Στο in.gr του ομίλου Μαρινάκη προσελήφθην για να γράφω για ζητήματα πόλης (Εξάρχεια, συναυλίες, υπόγεια, ρεμπέτικα) και σύγχρονο lifestyle (ΛΟΑΤΚΙ και άλλα). Ποτέ δεν δέχτηκα καμία λογοκρισία για κάποιο κείμενό μου, μιας που η νέα δεξιά έχει αγκαλιάσει (πιθανώς υποκριτικά ή επιφανειακά) ένα σωρό ζητήματα που κάποτε ήταν επιδιώξεις και ζητούμενα της Αριστεράς, του Ριζοσπαστισμού: ισότητα γυναικών, ΛΟΑΤΚΙ ατζέντα, περιβάλλον, ΑΜΕΑ, μεταναστευτικό. 

Οι αριστεροί και οι αριστερές δεν είναι κατατρεγμένες, είναι νόμιμο να είσαι αριστερός, να το λες, να το διαλαλείς, είναι cool, μάλιστα είχαμε και αριστερή κυβέρνηση πρόσφατα. Είναι σχεδόν ζητούμενο να είσαι αριστερός, αλλιώς δεν είσαι ευαίσθητος, δεν έχεις πολιτική σκέψη, δε σε νοιάζει η κοινωνία. Και, αλίμονο, πρέπει να είμαστε καλοί, σπαχνικοί, με έτοιμο δάχτυλο να σηκωθεί αν θίξουν το δικαίωμα κάποιου να είναι ένας εαυτός που εικάζουμε ότι ενοχλεί ή και πράγματι ενοχλεί τους ιδεολογικούς μας αντιπάλους: μαύρος, ξένος, λεσβία, χοντρή, ασέξουαλ, τοξικοεξαρτημένος κλπ.

Από την άλλη, στην ίδια ακριβώς διαδρομή σκέψης, οφείλουμε να είμαστε άτεγκτοι με εκείνους που θεωρούμε προνομιούχους και τις απόψεις τους: λευκούς άνδρες με πουκάμισο και μισθό (τύπου ο πατέρας μας), καθηγήτριες της Φιλοσοφικής με απόψεις που μας τη δίνουν, άρα ας την προπηλακίσουμε κι ας την κρεμάσουμε στα μανταλάκια, youtubers που χωρίς να μας οφείλουν καμία άδεια ή/και εξήγηση παίρνυν συνέντευξη από τον πρωθυπουργό της χώρας στην οποία ζουν.

Η απόπειρα δολοφονίας προσωπικότητας της Νεφέλης Μεγκ

Η Νεφέλη Μεγκ είναι ένα ταλαντούχο, νέο άτομο που σπούδασε κάτι γαμάτο και δύσκολο (νομική), που έβγαλε βιβλίο (με πρόλογο Άρη Δημοκίδη, μια πανέξυπνη ιδέα, με τίτλο «Πόσο Δίκαιο έχεις» με στόχο μια εκλαϊκευμένη νομική γνώση για τον κόσμο), που έκανε youtube και podcast και που κάνει stand up.

Δεν είναι ούτε ο θηλυκός Μπογδάνος, ούτε διασταύρωση Μάικιους και Ατενίστας, ούτε έχει νονό τον Τζήμερο, ούτε τα παίρνει από την κυβέρνηση, ούτε είναι πλυντήριο. Αυτά και άλλα πολλά γράφτηκαν για εκείνη. Μηνύσιμα. Τα περισσότερα.

Για να προλάβω τους αντιρρησίες και τους ενοχλημένους, αν και δεν τους το χρωστάω, εννοείται πως έχω και έχουμε στο Olafaq σχολιάσει με κάθε πιθανό τρόπο σχολιάσει και στηλιτεύσει κακώς κείμενα της κυβέρνησης, του πρωθυπουργού, ανθρώπων που αποφασίζουν για τις ζωές μας. Η Νεφέλη Μεγκ δεν αποφασίζει για τις ζωές μας, είναι μια νεαρή ελεύθερη πολίτης, ένα παιδί που έχει διαβάσει αρκετά, που έχει άποψη (μα φυσικά και έχει άποψη, μα φυσικά και δεν είναι φερέφωνο!) και, απλώς, θεωρείται από έναν ευρύ κύκλο ανθρώπων (στους κόλπους των οποίων ανθρώπων βρίσκεται και η γράφουσα, αρχίζω σιγά σιγά να απορώ γιατί) UNCOOL.

Ερωτήσεις: 

Ένα άτομο που δεν πιστεύει στην αριστερά και προτιμά κάτι άλλο ως πολιτική επιλογή, δεν δικαιούται να κάνει stand up (έστω μέτριο stand up) και συνεντεύξεις; 

Ένα άτομο που δίνει τον αγώνα του γράφοντας και δημιουργώντας, είναι απολιτίκ και ξεπλυματικό; Τι πράγμα, ακριβώς, ξεπλένει και με ποιο όφελος;

Ένα άτομο που έχει το θάρρος, στην σημερινή εποχή, και ιδίως τόσο νέο, να εκφράζει απόψεις που γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι ανιδημοφιλείς, σε μια ενεργότατη μειοψηφία ανθρώπων που ΔΕΝ εκπροσωπούν όπως φαντασιώνονται τον μέσο πολίτη, δεν αξίζει ένα kudos για το θάρρος αυτό;

Σημείωση επί σχολίου ενεργότατης μειοψηφίας:

Το ότι οι περισσότεροι πολίτες είναι δυσαρεστημένοι από πράγματα που συμβαίνουν στραβά σε αυτό το προάστιο της Ευρώπης που λέγεται Ελλάδα, δεν σημαίνει ότι είναι αριστεροί, ότι θεωρούν πως ο πρωθυπουργός γα@&%αι, δεν σημαίνει ότι ταυτίζονται με ανθρώπους οι οποίοι, λόγω του εκάστοτε δικαιολογημένου ή μη μετεριζιού τους, είναι υπέρ της βίας αν προέρχεται από τα κάτω προς την εξουσία, είναι απόλυτοι ως προς το ότι έχουν δίκιο, με το μόνο επιχείρημα ότι είναι εξουσιαζόμενοι. Δεν σημαίνει ότι ταυτίζονται με ανθρώπους οι οποίοι θεωρούν φασισμό ό, τι δεν είναι σύμφωνο με τις απόψεις τους.

Συχνά, δεν είμαι βέβαιη αν όλα αυτά τα ιδίως νέα παιδιά, μικρότερα και συνομίληκά μου, έχουν άποψη. Ή αν αυτή έχει διαμορφωθεί από μπόλικους καφέδες και τσίπουρα με πνευματικούς ταγούς πανεπιστημίων-συνέβη και με μένα, όταν ήμουν προσκείμενη στα ΕΑΑΚ της Νομικής Αθήνας. Μεγάλο μέρος του πολιτικού μου σύμπαντος διαμορφώθηκε από εκεί. Ύστερα, όμως, ταξίδεψα, διάβασα, κράτησα πολλά, πέταξα κάποια, χάραξα ζωούλα, που λέμε. Και δεν δίστασα στιγμή να εκφράσω μια άποψή μου που νιώθω ότι θα ήταν άκρως αντιδημοφιλής στον κύκλο μου. Διαβάζω κι εγώ αναρχικά σάιτ, αριστερούς αρθρογράφους, ποπ κουτσομπόλες και άλλα “νεανικά” σάιτ που περνούν απόψεις οι οποίες με κάνουν να αισθάνομαι ασφυκτικά με όλη την πολιτική ορθότητά τους, ιδέες που με κάνουν να αναρωτιέμαι αν είμαι ή όχι πικ μι γκερλ, καλή ή κακή φεμινίστρια, καλή ή κακή πολίτης.

 

Απαντήσεις:

 

Αν νομίζουμε ότι ένα άτομο που ψηφίζει δεξιά ή, τέλος πάντων, δεν ψηφίζει αριστερά οφείλει να το κρατά βουλωμένο ή να μην κάνει τίποτα επιτυχημένο ή, ακόμα χειρότερα, να μην κάθεται μπροστά από έναν τοίχο με ροκ είδωλα,τότε δεν είμαστε δημοκράτισσες ή δημοκράτες. Είμαστε κάτι άλλο. Δεν θα πω φασίστες, γιατί τυχαίνει να γνωρίζω την σημασία του όρου. Και όχι, φασίστας είναι ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα.

Δεν μπορεί, απλώς δεν μπορεί, ένα άτομο που ολοκληρώνει σπουδές και πετυχαίνει πέντε πραγματάκια που θεωρούνται σουξέ στον δυτικό κόσμο (πετυχημένα ιντερνετικά προφίλ, έκδοση βιβλίου, sold out σε παραστάσεις κωμωδίας) να θεωρείται αποτυχημένο ή ξεπλυματικό. Το άτομο αυτό είναι 25 ετών. Είκοσι πέντε. Η μικρή μας αδερφή, ένα πράγμα. Τι να ξεπλύνει; Έχει πολλά να μάθει και να αναθεωρήσει ακόμα. Και το ομολογεί. Σε αντίθεση με εσένα, αγαπητή 25χρονη, που θεωρείς ότι τα πράγματα είναι ΜΟΝΟ έτσι όπως τα πιστεύεις εσύ στο σήμερα. 

Φοβάμαι, λοιπόν, για τα ριζοσπαστικά 25χρονα που σπουδάζουν νομική, που συμμετέχουν σε όλες τις πορείες, που κοιμούνται με ένα αίσθημα δικαιοσύνης και γαματοσύνης και σε μερικά χρονάκια θα φορέσουν κοστουμιά και θα κάθονται σούζα σε έναν σεξιστή, φαλλοκράτη δικηγόρο για να πληρώνουν το νοίκι τους και τις μπίρες, πάνω από τις οποίες, θα γκρινιάζουν για τον σεξιστή, φαλλοκράτη εργοδότη τους. Έχω δεκάδες τέτοια παραδείγματα από συμφοιτητές και συμφοιτήτριες της σχολής μου. Τους βλέπω στον δρόμο. Τους έχω συναντήσει σε μπαρ. Τελεία.

Ένα american dream πλανάται γύρω από την σγουρομαλλούσα Νεφέλη. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό ενοχλεί, αν με ρωτάς, κατανοώ και αρκετούς από τους λόγους που ενοχλεί. «Εγώ φίλε σκίζομαι για 800 ευρώ που δε φτάνουν καλά καλά για το μήνα, εγώ έχω άποψη και διαβάσματα, εγώ μισώ τους μπάτσους κι έχω φάει δακρυγόνα, κι αυτή πώς τα έχει καταφέρει καλύτερα από μένα;»

Αντιλαμβάνομαι και, από πρώτο χέρι, ότι η Νεφέλη είναι κάπως «εκτός φάσης», δεν είναι μία από όλους, δεν κατηγοριοποιείται. Κι αφού βάζω την υπογραφή μου σε ό, τι λέω, θα το πω: επουδενί δεν έχω αγγίξει το success story της, αλλά ισχύει ότι έχω λοιδωρηθεί κι εγώ με την σειρά μου για διάφορα που έχω πει και κάνει. Δεν αρέσει ιδιαίτερα σε ορισμένους (σε πολλούς, μεταξύ μας) να δημοσιογραφείς, να τραγουδάς, να συγγράφεις σε συνδυασμό. Ενοχλούνται που κάνεις συνέντευξη από την Θέκλα Τσελεπή και τη Δόμνα Μιχαηλίδου, at the same time. Δεν σε κατατάσσουν κιόλας, δεν σε μπορούν, δεν σε πετυχαίνουν πουθενά.

Επιτυχία, πάντως, ή ακροατές ή αναγνώστες δημιουργείς από άγνωστο κοινό, όχι από ένα πολλαπλασιασμό του αρχικού πυρήνα της παρέας σου.

Τώρα, η Νεφέλη έδωσε σε πολλές και πολλούς το πάτημα που ανέμεναν. Αναμετρήθηκε με τον πρωθυπουργό. Κι αυτό σημαίνει κόκκινο πανί. Για να είναι πράσινο, πρέπει να συμβεί με τους δικούς τους (τους δικούς μας!) όρους. Όχι με τους δικούς της. Γιατί δείλιασε σε εκείνο το σημείο, γιατί δεν ρώτησε την τάδε ερώτηση, γιατί χασκογέλασε, γιατί, γιατί, γιατί. Γιατί κάτι που δεν είναι όπως το έχω ΕΓΩ στο μυαλό μου, είναι ΛΑΘΟΣ. Και εσύ που το διαπράττεις, ετοιμάσου να πας ΚΡΕΜΑΛΑ. Οι λόγοι είναι πολιτικοί. Πολιτικά εγώ είμαι ΚΑΙ ΓΑΜΩ και εσύ ΣΚΟΥΠΙΔΙ. Θα σε καταστρέψω, γιατί ΕΓΩ δουλεύω για το καλό της κοινωνίας και το δίκαο. Κι ΕΣΥ είσαι επικίνδυνη, είσαι απόστημα.

 

Χωρίς πλάκα, τώρα

Μια μετριότατη συνέντευξη, που δεν παρακολουθείται όμως και χωρίς ενδιαφέρον. Συνεπής η Νεφέλη στις απόψεις τις δικές της, στους προβληματισμούς τους δικούς της διότι δεν σου χρωστάει ούτε μου χρωστάει την πιεστική ερώτηση που εσύ ή εγώ θα θέλαμε να κάνουμε στον πρωθυπουργό. Δεν είναι στην ΕΡΤ η συνέντευξη, στο δικό της κανάλι είναι.  Άσε που το μέσο άτομο που έχω στο νου μου και έχει υβρίσει τη Νεφέλη χυδαία αυτές τις μέρες, δεν θα μπορούσε, δεν θα είχε κατ’ εμέ, τα guts να συνεντευξιαστεί κανέναν πρωθυπουργό, sorry.

Η Νεφέλη έχει ένα θράσος, μια γοητευτική αφέλεια, μια τόσο προφανή επιφανειακότητα (όχι σε όλα) που σου δημιουργεί μειδίαμα. Νιώθει παντοδύναμη, πολύ σύντομα (βιολογικά, ψυχολογικά κλπ) θα καταλάβει πόσα λίγα ξέρει και, αν είναι στ’ αλήθεια μάγκισσα, θα γουστάρει με αυτήν την συνειδητοποίηση. Όλοι νιώθαμε παντοδύναμοι στα 20s μας, ύστερα μας τα σκάει ένας έρωτας, ένα πένθος, μια αλλαγή που μας ξεθεμελιώνει και ηρεμούμε λίγο. Κι αν είμαστε ικανές κι ικανοί, ξανά προς τη δόξα τραβούμε.

Τα βάζω λιγάκι με τη Νεφέλη γιατί απενεργοποίησε τα σχόλια κάτω από την συνέντευξη. Κατανοώ ότι δεν θέλει το κορίτσι να ανεχτεί υβρεολόγια, ευχές για καρκίνο και ξεδιάντροπο κάνσελ από διάφορους εκπροσώπους του νεοελληνικού διαφωτισμού (sic). Από την άλλη, θα ήταν καταπληκτικό να το πήγαινε all the way. 

Η Νεφέλη έχει δουλέψει πολύ, από μικρή. Έχει ωραίες ιστορίες να διηγηθεί. Έχει μιλήσει και για πόλεμο που έχει φάει από την stand up κοινότητα. Είναι γεγονός, είναι αριστεροποιημένη (και καλά κάνει!) η stand up κοινότητα. Εννοείται ότι διακρίνω σεξισμό στα όσα λέγονται εναντίον της. Σεξισμό που οι εντεταλμένες φεμινίστριες των social media δεν τολμούν να διαγνώσουν, μη βρουν κι αυτές τον μπελά τους.

Ποια γυναίκα αξίζει το μπράβο μας; Μια αφροελληνίδα καλλιτέχνιδα που έχει δεχθεί ρατσισμό; Μια αναρχική αγωνίστρια που πετάει το στήθος της έξω από την Βουλή για να τα βάλει με κάτι που ψηφίστηκε; Μια μετανάστρια μητέρα τριών παιδιών που τα μεγαλώνει μόνη της; Μαι τύπισσα που έχει γυρίσει όλον τον κόσμο και φωτογραφίζει παππούδες με ρυτιδιασμένα μέτωπα;

Ναι, κι αυτές. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ.

Αλλά και η Νεφέλη.

Εγώ θα ήθελα να έχω κάποτε μια κόρη σαν τη Νεφέλη. Να της μιλώ για Μαρξ και ‘Ένγκελς, για Κροπότκιν και Τρότσκι και Φρίντα Κάλο και Ρίτσο και Ντε Μποβουάρ και να μου λέει τα δικά της. Να πιστεύει άλλα. Να είναι άλλη. Να διαφωνούμε. Να της λέω πως εγώ έμεινα στη χώρα και πάλεψα (στον δρόμο, στο χαρτί, παντού, διάολε) και αυτή να μου αντιτείνει πως στο εξωτερικό είναι καλύτερα. Να βλέπει Αμερικανούς stand up comedians και εγώ να γελώ ακόμα με Τσουβέλα. Να θεωρεί ότι η κυβέρνηση δεν τα έχει κάνει όλα σκατά και να την αφήνω να μου αναλύει την σκέψη της, όσο κι αν απορώ.

Η Νεφέλη ούτε καταχράται δημόσιο χρήμα, ούτε ακυρώνει πρόσωπα και άτομα που δεν συμφωνεί μαζί τους, ούτε κατεβαίνει στην πολιτική. Πολύ άκυρος ο χαρακτηρισμός της ως Αφροδίτης Λατινοπούλου-ντροπή, βασικά. Η Λατινοπούλου ζητά ψήφους, η Νεφέλη views, που, στο κάτω κάτω-ναι, ενοχλούνται πολλ@ με αυτό- παίρνει και παραπαίρνει.

Την έκανε και την χορηγούμενή της στα σόσιαλ για την stand up comedy παράστασή της. Όλοι αυτό θα κάναμε, ρε.

 

Λίγα λόγια για τη Νεφέλη, η οποία δικαιούται να έχει άποψη και να κάνει λάθη, όπως όλοι μας

Γεννήθηκε το 1997 στην Έδεσσα. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του ΑΠΘ, πέρασε με επιτυχία τις εξετάσεις του δικηγορικού συλλόγου, όμως αποφάσισε να παρατήσει τη νομική και να ασχοληθεί με την κωμωδία και το YouTube. Πέρασε, λέει, μια υπαρξιακή φάση, έχοντας διαβάσει και μπόλικο Καμύ μαζεμένο.

Έχει λογαριασμό στο Instagram με 72,5 χιλιάδες ακολούθους, στο YouTube με 23 χιλιάδες subscribers, στο TikTok με 82 χιλιάδες ακολούθους. Έχει συνεργαστεί με τον Κώστα και τον Αλέξανδρο Μαλιάτση σε περιοδεία, ενώ είχε λάβει μέρος σε online stand up το οποίο συγκέντρωσε χρήματα που δόθηκαν στην Ιωάννα Παλιοσπύρου, ώστε να αποπληρώσει τις ιατρικές διαδικασίες για την αποκατάσταση της υγείας της. Έχει τη δική της σειρά Podcasts με τίτλο “Μπούκλα 99” που δημοσιεύονται κάθε Τρίτη.

Όπως γράφει στον επίσημο λογαριασμό της στην πλατφόρμα: «Παιδικοί μου φίλοι είμαι η Νεφέλη. Ξεμπέρδεψα με τη νομική και κατευθείαν άρχισα να ασχολούμαι με αυτό που αγαπάω: τα βίντεο και την κωμωδία. Έχω δικό μου κανάλι στο YouTube και γράφω τα δικά μου stand up show. Το να κάνω τους ανθρώπους να γελάνε με γεμίζει με υπέρτατη δύναμη και ενέργεια. Μέσω του χιούμορ προσπαθώ να επηρεάσω τη γενιά μου θετικά έτσι ώστε να συνειδητοποιήσουμε ότι η πραγματική ζωή δεν είναι πίσω από μια οθόνη αλλά σε μέρη με φίλους και καθαρό αέρα».

Από το Σάββατο 18 Μαρτίου συμμετέχει και στην τηλεοπτική εκπομπή της Ελίνας Παπίλα, στον ΑΝΤ1.

Η Νεφέλη πέρασε νευρική ανορεξία. Και την ξεπέρασε. Αν ήταν κάποια άλλη (είτε δηλωμένη ριζοσπάστισσα, είτε συμπαθής ακίνδυνη που ποστάρει λιβάδια και τα μπούτια της) θα της άξιζαν δεκάδες άρθρα. Σχετικά με την ανορεξία έχει δηλώσει τα εξής η τύπισσα:

«Ο λόγος ήταν ένας γκόμενος. Βασικά, είχα κομπλεξ, οπότε βρήκε το πάτημα. Το σώμα αλλάζει από την εφηβεία και μετά, ε, εμένα έγινε πιο γυναίκας και δεν μπορούσα να το δεχτώ αυτό. Μου είχε πει “είσαι chubby αλλά από τις αδύνατες”. Έχασα 10 κιλά. Θερμιδομετρούσα τις τροφές, έκανα γυμναστική για να κάψω θερμίδες, μια τρέλα. Δεν το καταλαβαίνει κανείς, αν δεν το έχει ζήσει. Μια μέρα ένας φίλος μου μού είπε ότι έχω πρόβλημα αλλά δεν το βλέπω. Μπορεί να είσαι αδύνατη, αλλά βλέπεις τον εαυτό σου τεράστιο. Πλέον το έχω ξεπεράσει. Ώρες ώρες όταν δεν έχω τον έλεγχο στη ζωή μου ξεσπάω στο φαγητό, αλλά στο τέλος σκέφτομαι ότι η ζωή είναι ωραία και ότι αύριο μπορεί να μη ζω, έτσι το ξεχνάω»

Δύο πράγματα μου έχουν αρέσει στην Νεφέλη Μεγκ που δεν ήξερα, έμαθα και θα παρακολουθώ από εδώ και στο εξής, κι ας διαφωνώ μαζί της με αρκετά, που δεν έχει νόημα να παραθέσω:

1.Για την συνέντευξη με τον πρωθυπουργό, είπε:

«Το φινάλε της συνέντευξης για μένα προσωποποιεί το πώς θα έπρεπε να είναι ένας διάλογος μεταξύ ανθρώπων που δεν συγκλίνουν οι απόψεις τους, αλλά έχουν την ικανότητα να κάθονται σε 2 καρέκλες και να συζητάνε».

Κι εγώ αυτό θέλω να κάνω στην ζωή μου, στην δουλειά μου. Δεν υποφέρω να ζω αλλιώς. Μέσα στην κλίκα μου, ανάμεσα σε ανθρώπους που αναίμακτα και διαρκώς αλληλοβαυκαλιζόμαστε και συμφωνούμε σε όλα μεταξύ μας. Α πα πα. Βαρετό, αυτιστικό.

 

2.Για την δουλειά της στην κωμωδία, έχει πει:

«Ανεβαίνω στη σκηνή απέναντι σε όλα αυτά που με βασανίζουν, την επικαιρότητα, τις ανεκπλήρωτες σχέσεις, την οικογενειακή παράνοια και τον ανδρικό εγκέφαλο. Ένας κωμικός μονόλογος, μια ωδή στο ρεαλισμό, που βλέπει ωμά την πραγματικότητα και τη μεταμορφώνει σε κωμική φάρσα. Διότι δεν υπάρχει τίποτα πιο κατευναστικό από το δημόσιο χώσιμο, παιδικοί μου φίλοι».

Η Νεφέλη είναι φιλελεύθερη, δεν είναι ούτε ακροδεξιά, ούτε φασιστάκι, ούτε απολίτικη. Ο φιλελευθερισμός δεν σημαίνει νεοφιλελευθερισμός. Αλλά, περί όρων και ορλογιών, μπορούμε να τα πούμε και σε άλλο κείμενο.

Τα περισσότερα νέα παιδιά, αυτά που γεννιούνται το 2000, το 2005 και σήμeρα, αυτή τη στιγμή ακόμα, δημιουργημένα εν πολλοίς ως προσωπικότητες σε ένα ψηφιακό περιβάλλον, θα αγκαλιάσουν τον φιλελευθερισμό ως τρόπο που δοκιμασμένα χωρά τις τωρινές, εδώ και τώρα, ανησυχίες τους, σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο πολύ περισσότερο από ό, τι ας πούμε, ο κομμουνισμός. Συγγνώμη, νεαρέ, φοιτητικέ εαυτέ μου, συγγνώμη.

Η Νεφέλη συμβολίζει το μέλλον, ακόμα και αν αυτό πληγώνει πολύ πολλούς, ίσως κι εμένα. Ξύδι. Για όλους. Και για μένα!

 

ΥΓ: Ο λόγος που γράφτηκε αυτό το άρθρο δεν είναι η επιθυμία μου να υπερασπιστώ τη Νεφέλη Μεγκ. Αλλά ότι δεν είδα κυριολεκτικά πουθενά μια ψύχραιμη και επί της ουσίας διαφωνία με την συνέντευξή της με τον πρωθυπουργό, παρά διάβασα εκατοντάδες εμετικά σχόλια, ικανά να πληγώσουν κάποιον άνθρωπο, να τον τραυματίσουν ανεπανόρθωτα (γαμώ την ανθρωποφαγία μου!) και επίσης ικανά να την βγάλουν ως ηρωίδα στα μάτια έτερων εξίσου μονόμπατων με τους πολέμιούς της υπερασπιστές της. Ούτε ηρωίδα, ούτε αλάνθαστη η κοπέλα. Πλην όμως, doer. Κι αυτό, αν θες να διαφωνήσεις μαζί του, αξίζει επιχειρήματα, όχι οχετό. Αξίζει σεβασμό, όχι μίσος.

ΥΓ2: Δείτε και αυτό το ωραίο επεισόδιο της σειράς μίνι ντοκιμαντέρ στης ΕΡΤ.«Ορθώς Επικίνδυνες». Λέει πολλά για τη Νεφέλη, αλλά και για την κοινωνία μας.