Σήμερα η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, είναι η απανταχού γιορτή του έρωτα -και μεταξύ μας ολίγον του κιτς- με σοκολατάκια σε σχήμα καρδούλας, σέξι δώρα, κόκκινα τριαντάφυλλα, κεριά, κι ένα ρομαντικό δείπνο με το έτερον ήμισυ να ενθουσιάζουν τους περισσότερους που γιορτάζουν την συγκεκριμένη ημέρα. Ωστόσο, πολλοί βαριούνται αυτού του είδους τις τυπικές επιτελέσεις, άλλοι δεν έχουν καν σύντροφο και για αυτό τον λόγο νιώθουν εντελώς στην «απ’ έξω» και μιζεριάζουν, ενώ άλλοι τα θεωρούν όλα αυτά καταναλωτικά κουραφέξαλα, κι άλλοι πάλι θεωρούν ότι αυτήν ειδικά την ημέρα αναπαράγονται τα έμφυλα στερεότυπα πιο έντονα από κάθε άλλη μέρα του χρόνου. Αν και μια μετριοπαθής κριτική θα με έβρισκε σύμφωνη, η σημερινή ημέρα με έβαλε σε σκέψεις, μιας και συμπίπτει με τα γενέθλια της κολλητής μου, της Λούλου. Έτσι, έχω συνδέσει την ημερομηνία συνειρμικά περισσότερο με αυτό γενέθλιο γεγονός και την εξύμνηση της φιλίας μεταξύ κοριτσιών, που με τα χρόνια εξελίχθηκε σε μια πολύχρονη γυναικεία φιλία. Ψάχνοντας λίγο γι’ αυτό το θέμα, ανακάλυψα ότι υπάρχουν κι άλλα κορίτσια που προτιμούν να περνούν την ημέρα μαζί τις φίλες τους παρά με τον έρωτά τους, και μάλιστα αυτή η συγκεκριμένη ημέρα έχει και όνομα: «Galentine’s Day».
Τι είναι όμως η «Galentine’s Day» και πώς προέκυψε; To «Galentine’s Day» είναι μια γιορτή που δημιούργησε το 2010 η Λέσλι Νόουπ, ο χαρακτήρας που υποδύεται η Εϊμι Πόλερ στην αμερικανική τηλεοπτική σειρά του δικτύου NBC, «Parks and Recreation». Έκτοτε, γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 13 Φεβρουαρίου, μια ημέρα πριν τον Άγιο Βαλεντίνο. «Είναι η καλύτερη ημέρα του χρόνου. Κάθε 13 Φεβρουαρίου, οι φίλες μου κι εγώ εγκαταλείπουμε τους συζύγους και συντρόφους μας στο σπίτι, συναντιόμαστε και διασκεδάζουμε. Οι γυναίκες γιορτάζουμε τις γυναίκες. Είναι υπέροχο και θα πρέπει να κηρυχθεί εθνική εορτή», εξήγησε η Νόουπ.
Πέρα από όλα αυτά, η αγάπη δεν είναι μια και ο ρομαντισμός σίγουρα δεν εξαντλείται στον ετερόφυλο έρωτα, όπως επίσης ούτε και στον έρωτα απαραίτητα. Η αγάπη είναι πολυσχιδής και χωρίς σύνορα. Σε αυτό όμως το σημείο θα ήθελα να μιλήσουμε περισσότερο για τη γυναικεία φιλία, που αποτελεί μια μεγάλη και βαθιά αγάπη.
Όταν ήμασταν μικρές περιμέναμε μέχρι να εκκενωθεί το πεδίο. Οι γονείς και τα αδέλφια μας να κοιμηθούν βαθιά όταν, επιτέλους, θα μπορούσαμε να χαθούμε στον φανταστικό μας κόσμο. Να μιλάμε κρυφά στο αναλογικό τότε τηλέφωνο ψιθυριστά κάτω από τις κουβέρτες και να κάνουμε όνειρα για το μέλλον. Όταν θα τελειώναμε το σχολείο και φανταζόμασταν έναν κόσμο που απείχε από τη δική μας προστατευμένη και -κυρίως- παρθενική, εφηβική ζωή. Κρατούσαμε νοητικές σημειώσεις στην πορεία, για το τι θα μας περίμενε όταν επιτέλους θα φτάναμε στις πύλες της γυναικείας ζωής. Μια λίστα με φλερτ και υποσχόμενους έρωτες. Χωρισμούς. Μακιγιάζ. Δουλειές που δεν θα μισούσαμε θανάσιμα και υπέροχα ρούχα.
Όλα έμοιαζαν τόσο όμορφα και χαοτικά. Και βέβαια, η εκ των υστέρων γνώση είναι ισχυρό πράγμα. Παρά ταύτα, όμως, δεν μπορείς να αρνηθείς την κεντρική συγκολλητική ουσία που υπερνικά τα εμπόδια- μια πανταχού παρούσα αγάπη που μοιράζονται μεταξύ τους οι φίλες. Με συνεχείς δηλώσεις που μπορεί να μην είναι τόσο μεγαλόστομες όσο ένας αρραβώνας, ας πούμε, αλλά εξακολουθούν να είναι εγγενώς ρομαντικές. Τόσο παθιασμένες και βαθιές όσο και οι ερωτικές σχέσεις, αν όχι ακόμη περισσότερο.
Ο έρωτας είναι φυσικά αρκετά δύσκολο να προσδιοριστεί. Σχεδόν αδύνατο να εκφραστεί πλήρως με οποιαδήποτε απολυτότητα. Ωστόσο, εξακολουθούμε να τοποθετούμε τις σχέσεις που είναι σεξουαλικές σε ένα βάθρο, σαν να είναι τότε που το συναίσθημα φτάνει στο αποκορύφωμά του ή γίνεται υπερβατικό. Πρόκειται για μια ιεραρχία που κατά την γνώμη μου είναι πραγματικά λανθασμένη. Κι ας μην ξεχνάμε ότι οι μεγαλύτεροι έρωτες του σινεμά ήταν πλατωνικοί. Ας θυμηθούμε τις Θέλμα και Λουίζ που δεν δίστασαν να φτάσουν μέχρι τον φόνο ενός άνδρα για να υπερασπιστούν η μια την ελευθερία της άλλης. Οι δυο για πάντα φίλες οδήγησαν σε μια λυτρωτική βουτιά από έναν βράχο προς την ελευθερία.
Η αγάπη της φιλίας ακολουθεί τους δικούς της κανόνες. Δεν θυμάμαι την πρώτη φορά που αντάλλαξα τη λέξη «σ’ αγαπώ» με μια από τις πιο στενές μου φίλες, τη οποία γνώρισα όταν ακόμα ήμουν στο σχολείο. Αλλά θυμάμαι αυτό το συναίσθημα να ξεδιπλώνεται κατά τις πρώτες μέρες που γνωριστήκαμε αισθανόμασταν τον κόσμο απείρως πιο μεγάλο, πιο διασκεδαστικό, πιο αστείο, πιο ροκ εν ρολ, με την παρουσία της (και εξακολουθεί να το κάνει). Σαν να είχαμε εφεύρει τον χρόνο μαζί.
Ακόμα και στις βαρετές στιγμές. Ξέρετε όταν αισθάνεστε άνετα γνωρίζοντας ότι κάποιος είναι κοντά σας; Ακόμα κι αν κάθεστε στην απόλυτη σιωπή; Μόνες αλλά μαζί. Θυμάμαι στην καραντίνα να βρισκόμαστε παράνομα, αψηφώντας τα μέτρα και να ακούμε ραδιόφωνο, πίνοντας τζιν τόνικ. Είναι σαν να μπαίνεις σε ένα ζεστό μπάνιο, σε μια ασφαλή και άνετη ηρεμία όπου μπορείς απλά να είσαι ο εαυτός σου. Ελεύθερες αμφότερες από κρίσεις και την ανάγκη να προσποιηθούμε κάποιον ρόλο . Και, όταν η προκύπτει κάποια συζήτηση, δεν υπάρχει τίποτα που να μοιάζει υπερβολικό. Κανένα αστείο δεν είναι πολύ dark, ούτε πολύ κακιασμένο. Κανένα όνειρο δεν είναι πολύ μεγάλο. Καμία ερώτηση εκτός ορίων. Οι φωνές, οι τσακωμοί, το πείσμα, οι διαφωνίες και οι συναισθηματικές εκρήξεις δεν είναι ποτέ απαγορευτικές.
Η φιλία είναι παρούσα και στις πιο σκοτεινές μας στιγμές. Ειδικά σε αυτές. Όταν έχεις την αίσθηση ότι είσαι εντελώς στα χαμένα και νιώθεις ότι είναι οκ να εκφράσεις την ευαλωτότητά σου στη φίλη σου. Αυτή είναι η πραγματική δοκιμασία. Είναι κάτι που εμείς οι γυναίκες δεν καταφέρνουμε να πετύχουμε όταν είμαστε μαζί με τον εκάστοτε ερωτικό σύντροφό μας – συχνά προσπαθούμε να μην κρύψουμε το κομμάτι του εαυτού μας που βαραίνει από τη θλίψη ή το άγχος. Αλλά, ακόμη και μετά από καιρό, δεν έχει ποτέ την ίδια υφή με την υπομονή και τη βαθιά τρυφερότητα που λαμβάνουμε από τις φίλες μας. Εκείνες τις δύσκολες στιγμές – και, για την ακρίβεια, υπήρξαν πολλές από αυτές φέτος – όταν συναντιόμαστε στα όρια της αντοχής μας, λίγο πριν την συναισθηματική κατάρρευση. Μέχρι που κομμάτι-κομμάτι, μαζεύουμε τα συντρίμμια μας μαζί και έχουμε καταφέρει το επόμενο πρωί να ξυπνήσουμε καινούργιες.
Μου θυμίζει ένα από τα αγαπημένα μου ερωτικά τραγούδια, το “I’ll be Your Mirror” των Velvet Underground, όπου η Nico τραγουδάει:
When you think the night has seen your mind
That inside you’re twisted and unkind
Let me stand to show that you are blind
Please put down your hands
‘Cause I see you
Σήμερα η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, είναι η απανταχού γιορτή του έρωτα -και μεταξύ μας ολίγον του κιτς- με σοκολατάκια σε σχήμα καρδούλας, σέξι δώρα, κόκκινα τριαντάφυλλα, κεριά, κι ένα ρομαντικό δείπνο με το έτερον ήμισυ να ενθουσιάζουν τους περισσότερους που γιορτάζουν την συγκεκριμένη ημέρα. Ωστόσο, πολλοί βαριούνται αυτού του είδους τις τυπικές επιτελέσεις, άλλοι δεν έχουν καν σύντροφο και για αυτό τον λόγο νιώθουν εντελώς στην «απ’ έξω» και μιζεριάζουν, ενώ άλλοι τα θεωρούν όλα αυτά καταναλωτικά κουραφέξαλα, κι άλλοι πάλι θεωρούν ότι αυτήν ειδικά την ημέρα αναπαράγονται τα έμφυλα στερεότυπα πιο έντονα από κάθε άλλη μέρα του χρόνου. Αν και μια μετριοπαθής κριτική θα με έβρισκε σύμφωνη, η σημερινή ημέρα με έβαλε σε σκέψεις, μιας και συμπίπτει με τα γενέθλια της κολλητής μου, της Λούλου. Έτσι, έχω συνδέσει την ημερομηνία συνειρμικά περισσότερο με αυτό γενέθλιο γεγονός και την εξύμνηση της φιλίας μεταξύ κοριτσιών, που με τα χρόνια εξελίχθηκε σε μια πολύχρονη γυναικεία φιλία. Ψάχνοντας λίγο γι’ αυτό το θέμα, ανακάλυψα ότι υπάρχουν κι άλλα κορίτσια που προτιμούν να περνούν την ημέρα μαζί τις φίλες τους παρά με τον έρωτά τους, και μάλιστα αυτή η συγκεκριμένη ημέρα έχει και όνομα: «Galentine’s Day».
Τι είναι όμως η «Galentine’s Day» και πώς προέκυψε; To «Galentine’s Day» είναι μια γιορτή που δημιούργησε το 2010 η Λέσλι Νόουπ, ο χαρακτήρας που υποδύεται η Εϊμι Πόλερ στην αμερικανική τηλεοπτική σειρά του δικτύου NBC, «Parks and Recreation». Έκτοτε, γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 13 Φεβρουαρίου, μια ημέρα πριν τον Άγιο Βαλεντίνο. «Είναι η καλύτερη ημέρα του χρόνου. Κάθε 13 Φεβρουαρίου, οι φίλες μου κι εγώ εγκαταλείπουμε τους συζύγους και συντρόφους μας στο σπίτι, συναντιόμαστε και διασκεδάζουμε. Οι γυναίκες γιορτάζουμε τις γυναίκες. Είναι υπέροχο και θα πρέπει να κηρυχθεί εθνική εορτή», εξήγησε η Νόουπ.
Πέρα από όλα αυτά, η αγάπη δεν είναι μια και ο ρομαντισμός σίγουρα δεν εξαντλείται στον ετερόφυλο έρωτα, όπως επίσης ούτε και στον έρωτα απαραίτητα. Η αγάπη είναι πολυσχιδής και χωρίς σύνορα. Σε αυτό όμως το σημείο θα ήθελα να μιλήσουμε περισσότερο για τη γυναικεία φιλία, που αποτελεί μια μεγάλη και βαθιά αγάπη.
Όταν ήμασταν μικρές περιμέναμε μέχρι να εκκενωθεί το πεδίο. Οι γονείς και τα αδέλφια μας να κοιμηθούν βαθιά όταν, επιτέλους, θα μπορούσαμε να χαθούμε στον φανταστικό μας κόσμο. Να μιλάμε κρυφά στο αναλογικό τότε τηλέφωνο ψιθυριστά κάτω από τις κουβέρτες και να κάνουμε όνειρα για το μέλλον. Όταν θα τελειώναμε το σχολείο και φανταζόμασταν έναν κόσμο που απείχε από τη δική μας προστατευμένη και -κυρίως- παρθενική, εφηβική ζωή. Κρατούσαμε νοητικές σημειώσεις στην πορεία, για το τι θα μας περίμενε όταν επιτέλους θα φτάναμε στις πύλες της γυναικείας ζωής. Μια λίστα με φλερτ και υποσχόμενους έρωτες. Χωρισμούς. Μακιγιάζ. Δουλειές που δεν θα μισούσαμε θανάσιμα και υπέροχα ρούχα.
Όλα έμοιαζαν τόσο όμορφα και χαοτικά. Και βέβαια, η εκ των υστέρων γνώση είναι ισχυρό πράγμα. Παρά ταύτα, όμως, δεν μπορείς να αρνηθείς την κεντρική συγκολλητική ουσία που υπερνικά τα εμπόδια- μια πανταχού παρούσα αγάπη που μοιράζονται μεταξύ τους οι φίλες. Με συνεχείς δηλώσεις που μπορεί να μην είναι τόσο μεγαλόστομες όσο ένας αρραβώνας, ας πούμε, αλλά εξακολουθούν να είναι εγγενώς ρομαντικές. Τόσο παθιασμένες και βαθιές όσο και οι ερωτικές σχέσεις, αν όχι ακόμη περισσότερο.
Ο έρωτας είναι φυσικά αρκετά δύσκολο να προσδιοριστεί. Σχεδόν αδύνατο να εκφραστεί πλήρως με οποιαδήποτε απολυτότητα. Ωστόσο, εξακολουθούμε να τοποθετούμε τις σχέσεις που είναι σεξουαλικές σε ένα βάθρο, σαν να είναι τότε που το συναίσθημα φτάνει στο αποκορύφωμά του ή γίνεται υπερβατικό. Πρόκειται για μια ιεραρχία που κατά την γνώμη μου είναι πραγματικά λανθασμένη. Κι ας μην ξεχνάμε ότι οι μεγαλύτεροι έρωτες του σινεμά ήταν πλατωνικοί. Ας θυμηθούμε τις Θέλμα και Λουίζ που δεν δίστασαν να φτάσουν μέχρι τον φόνο ενός άνδρα για να υπερασπιστούν η μια την ελευθερία της άλλης. Οι δυο για πάντα φίλες οδήγησαν σε μια λυτρωτική βουτιά από έναν βράχο προς την ελευθερία.
Η αγάπη της φιλίας ακολουθεί τους δικούς της κανόνες. Δεν θυμάμαι την πρώτη φορά που αντάλλαξα τη λέξη «σ’ αγαπώ» με μια από τις πιο στενές μου φίλες, τη οποία γνώρισα όταν ακόμα ήμουν στο σχολείο. Αλλά θυμάμαι αυτό το συναίσθημα να ξεδιπλώνεται κατά τις πρώτες μέρες που γνωριστήκαμε αισθανόμασταν τον κόσμο απείρως πιο μεγάλο, πιο διασκεδαστικό, πιο αστείο, πιο ροκ εν ρολ, με την παρουσία της (και εξακολουθεί να το κάνει). Σαν να είχαμε εφεύρει τον χρόνο μαζί.
Ακόμα και στις βαρετές στιγμές. Ξέρετε όταν αισθάνεστε άνετα γνωρίζοντας ότι κάποιος είναι κοντά σας; Ακόμα κι αν κάθεστε στην απόλυτη σιωπή; Μόνες αλλά μαζί. Θυμάμαι στην καραντίνα να βρισκόμαστε παράνομα, αψηφώντας τα μέτρα και να ακούμε ραδιόφωνο, πίνοντας τζιν τόνικ. Είναι σαν να μπαίνεις σε ένα ζεστό μπάνιο, σε μια ασφαλή και άνετη ηρεμία όπου μπορείς απλά να είσαι ο εαυτός σου. Ελεύθερες αμφότερες από κρίσεις και την ανάγκη να προσποιηθούμε κάποιον ρόλο . Και, όταν η προκύπτει κάποια συζήτηση, δεν υπάρχει τίποτα που να μοιάζει υπερβολικό. Κανένα αστείο δεν είναι πολύ dark, ούτε πολύ κακιασμένο. Κανένα όνειρο δεν είναι πολύ μεγάλο. Καμία ερώτηση εκτός ορίων. Οι φωνές, οι τσακωμοί, το πείσμα, οι διαφωνίες και οι συναισθηματικές εκρήξεις δεν είναι ποτέ απαγορευτικές.
Η φιλία είναι παρούσα και στις πιο σκοτεινές μας στιγμές. Ειδικά σε αυτές. Όταν έχεις την αίσθηση ότι είσαι εντελώς στα χαμένα και νιώθεις ότι είναι οκ να εκφράσεις την ευαλωτότητά σου στη φίλη σου. Αυτή είναι η πραγματική δοκιμασία. Είναι κάτι που εμείς οι γυναίκες δεν καταφέρνουμε να πετύχουμε όταν είμαστε μαζί με τον εκάστοτε ερωτικό σύντροφό μας – συχνά προσπαθούμε να μην κρύψουμε το κομμάτι του εαυτού μας που βαραίνει από τη θλίψη ή το άγχος. Αλλά, ακόμη και μετά από καιρό, δεν έχει ποτέ την ίδια υφή με την υπομονή και τη βαθιά τρυφερότητα που λαμβάνουμε από τις φίλες μας. Εκείνες τις δύσκολες στιγμές – και, για την ακρίβεια, υπήρξαν πολλές από αυτές φέτος – όταν συναντιόμαστε στα όρια της αντοχής μας, λίγο πριν την συναισθηματική κατάρρευση. Μέχρι που κομμάτι-κομμάτι, μαζεύουμε τα συντρίμμια μας μαζί και έχουμε καταφέρει το επόμενο πρωί να ξυπνήσουμε καινούργιες.
Μου θυμίζει ένα από τα αγαπημένα μου ερωτικά τραγούδια, το “I’ll be Your Mirror” των Velvet Underground, όπου η Nico τραγουδάει:
When you think the night has seen your mind
That inside you’re twisted and unkind
Let me stand to show that you are blind
Please put down your hands
‘Cause I see you
