Όσοι λένε ότι είμαστε ένα από τα πιο καθαρά όντα του πλανήτη, δεν έχουν παρατηρήσει αρκετά τους οδηγούς αυτοκινήτων. Μάλλον υπάρχει η αίσθηση ότι το όχημα έχει ντυθεί με έναν ειδικό μανδύα, που είναι αδύνατο να φανερωθούν οι κινήσεις του οδηγού ή έχουν μπερδέψει τα κανονικά με τα φιμέ τζάμια. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια άλλη εξήγηση.
Σε αυτό το άρθρο επιβάλλεται λίγη Αλίκη Βουγιουκλάκη:
«Όσοι πιάνουν το τιμόνι,
προσοχή γιατί λερώνει,
προσοχή γιατί λερώνει,
όσοι πιάνουν το τιμόνι»
Αυτούς τους στίχους μπορείτε να τους βρείτε στο τελευταίο μέρος του τραγουδιού “Το τιμόνι” σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε, δηλαδή. Μπορείτε να το ακούσετε εδώ.
Εντός της καμπίνας του οχήματος γίνονται οι μεγαλύτερες ανασκαφές και υπάρχει ένας κινούμενος σκουπιδότοπος. Ό,τι δεν επιτρέπεται να κάνει κάποιος σε οποιαδήποτε άλλη συνθήκη που αλληλεπίδρασης, το κάνει κατά τη διάρκεια της οδήγησης. Παρόλο που ξέρει ότι μπορεί να γίνει αντικείμενο παρατήρησης από κάποιο τυχαίο βλέμμα, ο οδηγός θα συνεχίσει -σχεδόν αποχαυνωμένος- το εκάστοτε έργο του.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι θα μπορούσε να ενταχθεί στα πλαίσια κάποιας performance η συγκεκριμένη συνθήκη. Τα τζάμια είναι ο τέταρτος τοίχος, ο performer δεν αποσπάται από το κοινό και όλες οι πράξεις διαδραματίζονται σε πραγματικό χρόνο.
Πριν λίγες μέρες καθώς περίμενα να διασχίσω τον δρόμο πέρασε ένα άμαξι, εντάξει δεν είναι αυτό το νέο, αλλά είναι ο οδηγός ή μάλλον η τοποθεσία στην οποία βρισκόταν το μικρό του δάκτυλο. Αυτή η τοποθεσία ήταν τα έγκατα του εσωτερικού του αφτιού. Ίσως είχε και αυτό το χαρακτηριστικό νυχάκι που μακραίνει μόνο στο συγκεκριμένο δάχτυλο, το λεγόμενο πολυεργαλείο. Το κινούσε ταχύτατα πάνω-κάτω και δεν σταμάτησε όταν τον κοίταξα.
Ίσως, νόμιζε ότι ήμουν αποκύημα της φαντασίας του που τον κρίνει, γι’ αυτό δεν έδωσε σημασία. Ίσως, απλά ήθελε να ολοκληρώσει την πορεία της συγκεκριμένης κίνησης πάση θυσία. Τα σενάρια θα μπορούσαν να συνεχιστούν για πολύ, όμως δεν χρειάζεται.
Η ανασκαφή στο αφτί είναι η δεύτερη πιο δημοφιλής συνήθεια. Στο πρώτο σκαλί του βάθρου “τρέχουν” και σκαρφαλώνουν τα ρουθούνια της μύτης. Δεν είναι και τα δύο ταυτόχρονα, αναλόγως με την ανάγκη που δημιουργείται το δάκτυλο μπαίνει στο ρουθούνι που χρειάζεται βοήθεια. Το αριστερό χέρι παραμένει πάνω στο τιμόνι και το δεξί αναλαμβάνει χρέη εργολάβου. Τα αποτελέσματα της ανασκαφής αποθηκεύονται ή για την ακρίβεια πετιούνται είτε έξω από το παράθυρο είτε στο πατάκι που υπάρχει στα πόδια. Οι πιο “καθαροί” έχουν σε κοντινό σημείο χαρτομάντιλα και η ουσία που έχει αντληθεί τυλίγεται εκεί.
Δεν θέλω να φανταστώ ότι η προαναφερθείσα ουσία μπορεί να κολληθεί σε κάποιο σημείο της καμπίνας, χωρίς να αναιρώ τη σιχασιά των προηγούμενων.
Αυτή η κατακαημένη καμπίνα ανά διαστήματα, επίσης, μπορεί να μετατραπεί σε θάλαμο αερίων, όσοι δεν καταλαβαίνετε περί τίνος πρόκειται, η αναφορά γίνεται στα αέρια που απεγκλωβίζονται καθώς ήταν αποθηκευμένα καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας και παρακαλούσαν για την έξοδό τους. Εντάξει, αυτό δεν μπορεί να γίνει σημείο θέασης από εξωτερικούς παράγοντες, αλλά σίγουρα μπορεί να ενταχθεί στις σιχαμένες στιγμές.
Το φαγητό και τα ροφήματα είναι μία άλλη πονεμένη ιστορία για τα καθίσματα, τα πατάκια και το κενό που υπάρχει ανάμεσα στο κάθισμα και στο σημείο που μπαίνει η ζώνη για να την ασφαλίσουμε. Τηγανιτές πατάτες, φύλλα από τυρόπιτα και του σουσούμι απ’ το κουλούρι είναι τα πιο συχνά ευρήματα. Ευτυχώς, τα μυρμήγκια δεν έχουν βρει ακόμα τρόπο για να μπουν στο αυτοκίνητο, ούτε κάποιο άλλο ζωύφιο δυστυχώς. Όταν το φαγητό καταναλώνεται κατά τη διάρκεια της οδήγησης -πέρα από την επικινδυνότητα που μπορεί να ενέχει η συγκεκριμένη κατάσταση- είναι πολύ πιο πιθανό να σας πέσουν μέρη του φαγητού, επειδή δεν έχετε τον πληρή έλεγχο. Επίσης, τα τραντάγματα από τις λακούβες δεν βοηθάνε ιδιαίτερα, σε αυτή την κατά τ’ άλλα ιερή στιγμή.
Σε μία παρόμοια κατάσταση μπορεί να βρεθείτε πίνοντας κάποιο ρόφημα, όπως ο καφές. Σίγουρα κάποια στιγμή έχει χυθεί πάνω στη μπλούζα ή το παντελόνι σας και μετανιώσατε που αποφασίσατε να μην τον πιείτε, σταματημένοι σε κάποιο φανάρι. Το να πιείτε κάποιο ρόφημα δεν θα δημιουργήσει αποστροφή σε κάποιον θα σας δει να πίνετε και να οδηγείτε, αλλά αυτό το αίσθημα μπορεί να γεννηθεί στους συναδέλφους σας όταν πάτε στο meeting με την καφέ στάμπα πάνω στο λευκό πουκάμισο.
Τα σκουπίδια είναι ένα άλλο φαινόμενο που κάνει το αυτοκίνητο να σιχαίνεται την ύπαρξή του, γιατί και αυτό ψυχή έχει καταβάθος, τουλάχιστον στον δικό μου ιδεατό κόσμο. Τα πλαστικά μπουκάλια του νερού, τα αλουμινένια κουτάκια από τα αναψυκτικά και το χάρτινο ποτήρι του καφέ πολύ συχνά εγκαταλείπονται στην καμπίνα κατά την έξοδό σας από αυτό. Όπως αρκετές φορές εγκαταλείπονται και τα αποτσίγαρα, που σίγουρα είναι καλύτερο από το να πετιούνται εν κινήσει στην άσφαλτο με κίνδυνο την πρόκληση κάποιας φωτιάς τους καλοκαιρινούς μήνες ή να έρθει στο πρόσωπο κάποιου οδηγού μηχανής.
Έχω μπει σε αυτοκίνητο καπνιστή που δεν μπορούσα να προσδιορίσω ποια ήταν η τελευταία φορά που είχε καθαρίσει το αμάξι του ή αν το έχει καθαρίσει ποτέ. Ναι, ήταν μία από τις χειρότερες συνθήκες αμηχανίας -και βρωμιάς- που είχα βρεθεί. Ήταν η στιγμή που δεν μπορούσα να κάνω πίσω, ούτε να πω με κάποιο ευγενικό τρόπο ότι δεν ήξερα σε ποιο σημείο να τοποθετήσω το σώμα μου. Τα καθίσματα είχαν γίνει άσπρα από τη στάχτη, η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη και δεν μπορούσα να δω το πατάκι από τα πλαστικά μπουκάλια που υπήρχαν στα πίσω καθίσματα. Επομένως, δεν ήξερα σε ποιο σημείο να τοποθετήσω τα πόδια χωρίς να ακουστεί ο χαρακτηριστικός ήχος που θα συναντήσουμε από την πίεση που ασκούμε σε αυτού του είδους το πλαστικό.
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί κάποιος να περνάει αρκετές ώρες της ημέρας του σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Δεν αναφέρομαι μόνο στο συγκεκριμένο ακραίο -κατ’ εμέ- παράδειγμα, αλλά στο πως γενικά δεν ενοχλείται κάποιος από τη δυσωδία που κάνει την εμφάνιση της μετά από μερικές μέρες ή αν νιώθει καλά με τον εαυτό με τα απανταχού πεταμένα σκουπίδια σε κάθε πιθανή και απίθανη γωνιά.
Το πιο πιθανό είναι να τα έχει καλά με τον εαυτό του και με τη βρωμιά, ο άνθρωπος δυστυχώς προσαρμόζεται εύκολα σε όποιο περιβάλλον κι αν είναι. Ειδικά αν το δημιουργεί αυτός υπάρχει και η αίσθηση του οικείου που κάνει την προσαρμογή πιο εύκολη.
Όσοι προβαίνετε σε οποιαδήποτε από τις παραπάνω ανασκαφές να ξέρετε ότι δεν υπάρχουν κουρτίνες για να καλυφθείτε, είσαστε εκτεθειμένοι και σίγουρα σας έχουν δει 10 και περισσότερα άτομα, μέχρι να ολοκληρώσετε την εκάστοτε πράξη σας.
Σκεφτείτε ότι κάποιο από αυτά τα άτομα μπορεί να είναι κάποιος από τη δουλειά, κάποιος φίλος ή κάποιος γνωστός, αυτή συμπεριφορά μπορεί αυτομάτως να αλλάξει οποιαδήποτε εικόνα είχαν σχηματίσει μέχρι στιγμής για εσάς.
Μην οδηγείτε μέσα στη βρωμιά, μην έχετε σιχασιάρικες συνήθειες! Κάντε αυτή τη χάρη στον εαυτό σας και τους γύρω σας που θα σας δουν καταλάθος. Δεν επέλεξαν να σας δουν, απλά περάσατε εκείνη -τη λάθος- στιγμή από μπροστά τους. Σεβαστείτε τα μάτια και τις αναμνήσεις των συμπολιτών σας.
Όσοι λένε ότι είμαστε ένα από τα πιο καθαρά όντα του πλανήτη, δεν έχουν παρατηρήσει αρκετά τους οδηγούς αυτοκινήτων. Μάλλον υπάρχει η αίσθηση ότι το όχημα έχει ντυθεί με έναν ειδικό μανδύα, που είναι αδύνατο να φανερωθούν οι κινήσεις του οδηγού ή έχουν μπερδέψει τα κανονικά με τα φιμέ τζάμια. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια άλλη εξήγηση.
Σε αυτό το άρθρο επιβάλλεται λίγη Αλίκη Βουγιουκλάκη:
«Όσοι πιάνουν το τιμόνι,
προσοχή γιατί λερώνει,
προσοχή γιατί λερώνει,
όσοι πιάνουν το τιμόνι»
Αυτούς τους στίχους μπορείτε να τους βρείτε στο τελευταίο μέρος του τραγουδιού “Το τιμόνι” σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε, δηλαδή. Μπορείτε να το ακούσετε εδώ.
Εντός της καμπίνας του οχήματος γίνονται οι μεγαλύτερες ανασκαφές και υπάρχει ένας κινούμενος σκουπιδότοπος. Ό,τι δεν επιτρέπεται να κάνει κάποιος σε οποιαδήποτε άλλη συνθήκη που αλληλεπίδρασης, το κάνει κατά τη διάρκεια της οδήγησης. Παρόλο που ξέρει ότι μπορεί να γίνει αντικείμενο παρατήρησης από κάποιο τυχαίο βλέμμα, ο οδηγός θα συνεχίσει -σχεδόν αποχαυνωμένος- το εκάστοτε έργο του.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι θα μπορούσε να ενταχθεί στα πλαίσια κάποιας performance η συγκεκριμένη συνθήκη. Τα τζάμια είναι ο τέταρτος τοίχος, ο performer δεν αποσπάται από το κοινό και όλες οι πράξεις διαδραματίζονται σε πραγματικό χρόνο.
Πριν λίγες μέρες καθώς περίμενα να διασχίσω τον δρόμο πέρασε ένα άμαξι, εντάξει δεν είναι αυτό το νέο, αλλά είναι ο οδηγός ή μάλλον η τοποθεσία στην οποία βρισκόταν το μικρό του δάκτυλο. Αυτή η τοποθεσία ήταν τα έγκατα του εσωτερικού του αφτιού. Ίσως είχε και αυτό το χαρακτηριστικό νυχάκι που μακραίνει μόνο στο συγκεκριμένο δάχτυλο, το λεγόμενο πολυεργαλείο. Το κινούσε ταχύτατα πάνω-κάτω και δεν σταμάτησε όταν τον κοίταξα.
Ίσως, νόμιζε ότι ήμουν αποκύημα της φαντασίας του που τον κρίνει, γι’ αυτό δεν έδωσε σημασία. Ίσως, απλά ήθελε να ολοκληρώσει την πορεία της συγκεκριμένης κίνησης πάση θυσία. Τα σενάρια θα μπορούσαν να συνεχιστούν για πολύ, όμως δεν χρειάζεται.
Η ανασκαφή στο αφτί είναι η δεύτερη πιο δημοφιλής συνήθεια. Στο πρώτο σκαλί του βάθρου “τρέχουν” και σκαρφαλώνουν τα ρουθούνια της μύτης. Δεν είναι και τα δύο ταυτόχρονα, αναλόγως με την ανάγκη που δημιουργείται το δάκτυλο μπαίνει στο ρουθούνι που χρειάζεται βοήθεια. Το αριστερό χέρι παραμένει πάνω στο τιμόνι και το δεξί αναλαμβάνει χρέη εργολάβου. Τα αποτελέσματα της ανασκαφής αποθηκεύονται ή για την ακρίβεια πετιούνται είτε έξω από το παράθυρο είτε στο πατάκι που υπάρχει στα πόδια. Οι πιο “καθαροί” έχουν σε κοντινό σημείο χαρτομάντιλα και η ουσία που έχει αντληθεί τυλίγεται εκεί.
Δεν θέλω να φανταστώ ότι η προαναφερθείσα ουσία μπορεί να κολληθεί σε κάποιο σημείο της καμπίνας, χωρίς να αναιρώ τη σιχασιά των προηγούμενων.
Αυτή η κατακαημένη καμπίνα ανά διαστήματα, επίσης, μπορεί να μετατραπεί σε θάλαμο αερίων, όσοι δεν καταλαβαίνετε περί τίνος πρόκειται, η αναφορά γίνεται στα αέρια που απεγκλωβίζονται καθώς ήταν αποθηκευμένα καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας και παρακαλούσαν για την έξοδό τους. Εντάξει, αυτό δεν μπορεί να γίνει σημείο θέασης από εξωτερικούς παράγοντες, αλλά σίγουρα μπορεί να ενταχθεί στις σιχαμένες στιγμές.
Το φαγητό και τα ροφήματα είναι μία άλλη πονεμένη ιστορία για τα καθίσματα, τα πατάκια και το κενό που υπάρχει ανάμεσα στο κάθισμα και στο σημείο που μπαίνει η ζώνη για να την ασφαλίσουμε. Τηγανιτές πατάτες, φύλλα από τυρόπιτα και του σουσούμι απ’ το κουλούρι είναι τα πιο συχνά ευρήματα. Ευτυχώς, τα μυρμήγκια δεν έχουν βρει ακόμα τρόπο για να μπουν στο αυτοκίνητο, ούτε κάποιο άλλο ζωύφιο δυστυχώς. Όταν το φαγητό καταναλώνεται κατά τη διάρκεια της οδήγησης -πέρα από την επικινδυνότητα που μπορεί να ενέχει η συγκεκριμένη κατάσταση- είναι πολύ πιο πιθανό να σας πέσουν μέρη του φαγητού, επειδή δεν έχετε τον πληρή έλεγχο. Επίσης, τα τραντάγματα από τις λακούβες δεν βοηθάνε ιδιαίτερα, σε αυτή την κατά τ’ άλλα ιερή στιγμή.
Σε μία παρόμοια κατάσταση μπορεί να βρεθείτε πίνοντας κάποιο ρόφημα, όπως ο καφές. Σίγουρα κάποια στιγμή έχει χυθεί πάνω στη μπλούζα ή το παντελόνι σας και μετανιώσατε που αποφασίσατε να μην τον πιείτε, σταματημένοι σε κάποιο φανάρι. Το να πιείτε κάποιο ρόφημα δεν θα δημιουργήσει αποστροφή σε κάποιον θα σας δει να πίνετε και να οδηγείτε, αλλά αυτό το αίσθημα μπορεί να γεννηθεί στους συναδέλφους σας όταν πάτε στο meeting με την καφέ στάμπα πάνω στο λευκό πουκάμισο.
Τα σκουπίδια είναι ένα άλλο φαινόμενο που κάνει το αυτοκίνητο να σιχαίνεται την ύπαρξή του, γιατί και αυτό ψυχή έχει καταβάθος, τουλάχιστον στον δικό μου ιδεατό κόσμο. Τα πλαστικά μπουκάλια του νερού, τα αλουμινένια κουτάκια από τα αναψυκτικά και το χάρτινο ποτήρι του καφέ πολύ συχνά εγκαταλείπονται στην καμπίνα κατά την έξοδό σας από αυτό. Όπως αρκετές φορές εγκαταλείπονται και τα αποτσίγαρα, που σίγουρα είναι καλύτερο από το να πετιούνται εν κινήσει στην άσφαλτο με κίνδυνο την πρόκληση κάποιας φωτιάς τους καλοκαιρινούς μήνες ή να έρθει στο πρόσωπο κάποιου οδηγού μηχανής.
Έχω μπει σε αυτοκίνητο καπνιστή που δεν μπορούσα να προσδιορίσω ποια ήταν η τελευταία φορά που είχε καθαρίσει το αμάξι του ή αν το έχει καθαρίσει ποτέ. Ναι, ήταν μία από τις χειρότερες συνθήκες αμηχανίας -και βρωμιάς- που είχα βρεθεί. Ήταν η στιγμή που δεν μπορούσα να κάνω πίσω, ούτε να πω με κάποιο ευγενικό τρόπο ότι δεν ήξερα σε ποιο σημείο να τοποθετήσω το σώμα μου. Τα καθίσματα είχαν γίνει άσπρα από τη στάχτη, η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη και δεν μπορούσα να δω το πατάκι από τα πλαστικά μπουκάλια που υπήρχαν στα πίσω καθίσματα. Επομένως, δεν ήξερα σε ποιο σημείο να τοποθετήσω τα πόδια χωρίς να ακουστεί ο χαρακτηριστικός ήχος που θα συναντήσουμε από την πίεση που ασκούμε σε αυτού του είδους το πλαστικό.
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί κάποιος να περνάει αρκετές ώρες της ημέρας του σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Δεν αναφέρομαι μόνο στο συγκεκριμένο ακραίο -κατ’ εμέ- παράδειγμα, αλλά στο πως γενικά δεν ενοχλείται κάποιος από τη δυσωδία που κάνει την εμφάνιση της μετά από μερικές μέρες ή αν νιώθει καλά με τον εαυτό με τα απανταχού πεταμένα σκουπίδια σε κάθε πιθανή και απίθανη γωνιά.
Το πιο πιθανό είναι να τα έχει καλά με τον εαυτό του και με τη βρωμιά, ο άνθρωπος δυστυχώς προσαρμόζεται εύκολα σε όποιο περιβάλλον κι αν είναι. Ειδικά αν το δημιουργεί αυτός υπάρχει και η αίσθηση του οικείου που κάνει την προσαρμογή πιο εύκολη.
Όσοι προβαίνετε σε οποιαδήποτε από τις παραπάνω ανασκαφές να ξέρετε ότι δεν υπάρχουν κουρτίνες για να καλυφθείτε, είσαστε εκτεθειμένοι και σίγουρα σας έχουν δει 10 και περισσότερα άτομα, μέχρι να ολοκληρώσετε την εκάστοτε πράξη σας.
Σκεφτείτε ότι κάποιο από αυτά τα άτομα μπορεί να είναι κάποιος από τη δουλειά, κάποιος φίλος ή κάποιος γνωστός, αυτή συμπεριφορά μπορεί αυτομάτως να αλλάξει οποιαδήποτε εικόνα είχαν σχηματίσει μέχρι στιγμής για εσάς.
Μην οδηγείτε μέσα στη βρωμιά, μην έχετε σιχασιάρικες συνήθειες! Κάντε αυτή τη χάρη στον εαυτό σας και τους γύρω σας που θα σας δουν καταλάθος. Δεν επέλεξαν να σας δουν, απλά περάσατε εκείνη -τη λάθος- στιγμή από μπροστά τους. Σεβαστείτε τα μάτια και τις αναμνήσεις των συμπολιτών σας.
