Καταναλώνουμε τις ειδήσεις και τις νέες κυκλοφορίες σαν λαδερά τσιπς μέσα από τραγανή σακούλα που κάνει κρίτσι κρίτσι. Βλέμμα γουρλωτό, εγκέφαλος αδηφάγος, αχόρταγος, αξεδίψαστος.
Μπλε οθόνες ανεβοκατεβαίνουν στις κόρες των ματιών μας και τα δάχτυλά μας χορογραφούν παράλογα πάνω σε τάμπλετ και σε κινητά, ανεβοκατεβάζουν άρθρα, βίντεο και φωτογραφίες.
Δεν μας μένει χρόνος να σκεφτούμε πραγματικά. Και φυσικά, δεν έχουμε καμία διάθεση να διασταυρώσουμε και να ελέγξουμε κάτι που διαβάσαμε ή ακούσαμε. Και κάτι ακόμα: το ανθρώπινο στοιχείο όλο και ξεπουπουλιάζεται. Οι άνθρωποι είναι ή θύτες ή θύματα, στην γλώσσα των ειδήσεων και των σχολιασμών. Ή καλοί ή κακοί. Ή δεξιοί ή αριστεροί. Ή άδικοι εξουσιαστές ή άβουλοι, καημένοι, μονίμως αδικημένοι εξουσιαζόμενοι.
Συμβαίνει το εξής με τις κακές, αιμοβόρες ειδήσεις: όταν ξεφουσκώνουν, τις ξεχνάμε. Σαν δεκάδες στρώσεις μέικ απ σε κουρασμένο πρόσωπο οι στιβάδες της επικαιρότητας δεν αφήνουν το δέρμα της αλήθειας να αναπνεύσει. Μετά από μια δολοφονία, ένας βιασμός και έπειτα ένα βαρύ σκάνδαλο, μια οικονομική απάτη, ένας θάνατος ακόμα, μερικά εγκλήματα να γεμίσει η ώρα και η μπροστινή σελίδα.
Ψυχές κρεμιούνται στα μανταλάκια και η Αλήθεια ντρέπεται. Κάποιος κατηγορείται για κάτι, γίνεται μπαλάκι σε όλα τα media, το Μαράκι κι ο Γιαννάκης γράφουν σεντόνια εναντίον του (ανεξακρίβωτα!), συνήθως έχοντας πάρει γραμμή από κάποιον αναλυτή/influencer/γαμάτο πάσης φύσεως σε σχέση με την διαμόρφωση της άποψής τους… Και ο κατηγορούμενος είναι εξ αρχής και ούτως ή άλλως ένοχος, εγκληματίας, τελειωμένος.
Έπειτα, η Εκτός Ίντερνετ Ζωή συνεχίζεται όπως ξέρει καλά να κάνει. Και γίνεται, ας πούμε, ένα δικαστήριο. Και ο περί ου ο λόγος αθωώνεται. Όμως, το Μαράκι, ο Γιαννάκης και οι ινστρούκτορες του Δικαίου και Τρυφερού Κατά Μυαλόν τους πάντοτε, δεν επανέρχονται προς εκκαθάριση λάσπης. Πάει τώρα αυτό, σου λέει, να’ ταν κι άλλο. Πάμε να δαγκώσουμε κανέναν επόμενο. Πολύ φοβάμαι ότι δεν είναι ορμή για δικαιοσύνη και αρμονία αυτό που τους πιάνει, αλλά μανία για Σκοτάδι, ένα παράλογο μίσος προς την ελπίδα, προς την πίστη ότι δεν είναι όλα μα όλα μα όλα μαύρα.
Άλλωστε, το να είσαι αισιόδοξος έχει εδώ και χρόνια θεωρηθεί επισήμως μπας κλας και κιτς. Μόνο ο γκρινιάρης είναι σκεπτόμενος, μόνο ο δαχτυλοκουνιστός απέναντι στα πάντα είναι άξιος πολίτης/οπλίτης/γκόμενος/ατομάκι γενικώς. Όλο και λιγοστεύει η θέση της αθωότητας-και δεν είναι θεωρία συνωμοσίας να πούμε πως αυτό εμφανώς συμφέρει κάποιους, όχι το Μαράκι και τον Γιαννάκη, φυσικά, άλλους, πιο υψηλά ιστάμενους και κατά γενική ομολογία αδιάφορους απέναντι σε αδικίες, δικαιοσύνες, σκοτάδια, φώτα και τα συναφή.
Ένα τρανταχτό παράδειγμα των αρκετά προηγούμενων ημερών σε σχέση με όλα αυτά είναι το εξής: Η είδηση ότι η Γεωργία Μπίκα δικαιώθηκε στο δικαστήριο του Στρασβούργου είναι fake news. Η αλήθεια είναι ότι η προσφυγή της προχώρησε στο επόμενο στάδιο, στο οποίο όμως και πάλι δεν θα κριθεί αν υπήρξε ή δεν υπήρξε βιασμός, αλλά αν η Μπίκα στερήθηκε κάποιο θεμελιώδες δικαίωμα που άπτεται της διαδικασίας. Αυτό καθένας και καθεμιά που γνωρίζει από νομικά μπορεί να το γνωρίζει. Αν τελικά δικαιωθεί εκεί η Γεωργία Μπίκα, δεν αλλάζει κάτι σχετικά με την ουσία της υπόθεσης και την απαλλαγή των κατηγορηθέντων.
Ποιος δεν θα ήθελε να αθωωθεί ένα κορίτσι που δηλοί βιασμένο; Ο καθένας. Αν με ρωτάς, όμως, προτιμώ να έχει πει ψέματα η Γεωργία-προτιμώ να μην έχει περάσει αυτο το μαρτύριο στην ψυχή και το σώμα της. Δεν με νοιάζει να δικαιωθεί το νεοφεμινιστικό γίγνεσθαι, με νοιάζει μια συμπολίτης μου να μην έχει ματώσει. Είναι επόμενη σκέψη και συζήτηση το αν έχει πει ψέματα και ποιοι είναι οι λόγοι. Προηγείται, για μένα, το να έχουμε μια βιασμένη λιγότερη φυσικά μόνο εάν και εφόσον κάτι τέτοιο αληθεύει.
Με προβληματίζει πάντως η εμμονή στην θυματοποίηση ή και ηρωοποίηση ορισμένων ανθρώπων, αλλά από την άλλη η άκρατη αδιαφορία για την διαλεύκανση της αλήθειας σε σχέση με κάποια πρόσωπα, φερόμενα ή ευρέως θεωρούμενα ως θύτες. Φαντάσου να κατηγορείσαι εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο για βιαστής/ληστής/απατεώνας, να γράφονται κείμενα εναντίον σου, έπειτα να δικαιώνεσαι και στο φινάλε κανείς ή καμιά να μην ασχολείται με το να ξεκαθαρίζει το τοπίο, με μια σημείωση ότι τελικά, ο τάδε δεν είναι κάθαρμα. Και το όνομά σου να έχει συνδεθεί-με ένα απλό google search- με το Κακό και με το Άδικο.
Όχι, φαντάσου το για μια στιγμή. Φαντάσου η αλήθεια να μην είναι προτεραιότητα για την πλειοψηφία, τουλάχιστον όχι τόσο σημαντική όσο η ανθρωποφαγία.
ΥΓ: Σκέφτομαι αυτή την στιγμή βιαστικά δέκα ανθρώπους γνωστούς και γνωστές μου που έκραξαν τον πατέρα ενός θύματος των Τεμπών για τα όσα είπε υπέρ της κυβέρνησης. Ήξεραν εκείνες κι εκείνοι να πενθήσουν πολιτικά ορθότερα και επαναστατικότερα από τον μπαμπά που μαυροφορέθηκε και έχασε το σπλάχνο του. Εκείνες κι εκείνοι: οι διαμορφωτές της δικής τους, περίκλειστης «αλήθειας». Αδιάφορες και αδιάφοροι για το τελικά ισχύει, για το τι τελικά συμβαίνει…Και για το πώς! Αχ, αυτό το πώς!
Καταναλώνουμε τις ειδήσεις και τις νέες κυκλοφορίες σαν λαδερά τσιπς μέσα από τραγανή σακούλα που κάνει κρίτσι κρίτσι. Βλέμμα γουρλωτό, εγκέφαλος αδηφάγος, αχόρταγος, αξεδίψαστος.
Μπλε οθόνες ανεβοκατεβαίνουν στις κόρες των ματιών μας και τα δάχτυλά μας χορογραφούν παράλογα πάνω σε τάμπλετ και σε κινητά, ανεβοκατεβάζουν άρθρα, βίντεο και φωτογραφίες.
Δεν μας μένει χρόνος να σκεφτούμε πραγματικά. Και φυσικά, δεν έχουμε καμία διάθεση να διασταυρώσουμε και να ελέγξουμε κάτι που διαβάσαμε ή ακούσαμε. Και κάτι ακόμα: το ανθρώπινο στοιχείο όλο και ξεπουπουλιάζεται. Οι άνθρωποι είναι ή θύτες ή θύματα, στην γλώσσα των ειδήσεων και των σχολιασμών. Ή καλοί ή κακοί. Ή δεξιοί ή αριστεροί. Ή άδικοι εξουσιαστές ή άβουλοι, καημένοι, μονίμως αδικημένοι εξουσιαζόμενοι.
Συμβαίνει το εξής με τις κακές, αιμοβόρες ειδήσεις: όταν ξεφουσκώνουν, τις ξεχνάμε. Σαν δεκάδες στρώσεις μέικ απ σε κουρασμένο πρόσωπο οι στιβάδες της επικαιρότητας δεν αφήνουν το δέρμα της αλήθειας να αναπνεύσει. Μετά από μια δολοφονία, ένας βιασμός και έπειτα ένα βαρύ σκάνδαλο, μια οικονομική απάτη, ένας θάνατος ακόμα, μερικά εγκλήματα να γεμίσει η ώρα και η μπροστινή σελίδα.
Ψυχές κρεμιούνται στα μανταλάκια και η Αλήθεια ντρέπεται. Κάποιος κατηγορείται για κάτι, γίνεται μπαλάκι σε όλα τα media, το Μαράκι κι ο Γιαννάκης γράφουν σεντόνια εναντίον του (ανεξακρίβωτα!), συνήθως έχοντας πάρει γραμμή από κάποιον αναλυτή/influencer/γαμάτο πάσης φύσεως σε σχέση με την διαμόρφωση της άποψής τους… Και ο κατηγορούμενος είναι εξ αρχής και ούτως ή άλλως ένοχος, εγκληματίας, τελειωμένος.
Έπειτα, η Εκτός Ίντερνετ Ζωή συνεχίζεται όπως ξέρει καλά να κάνει. Και γίνεται, ας πούμε, ένα δικαστήριο. Και ο περί ου ο λόγος αθωώνεται. Όμως, το Μαράκι, ο Γιαννάκης και οι ινστρούκτορες του Δικαίου και Τρυφερού Κατά Μυαλόν τους πάντοτε, δεν επανέρχονται προς εκκαθάριση λάσπης. Πάει τώρα αυτό, σου λέει, να’ ταν κι άλλο. Πάμε να δαγκώσουμε κανέναν επόμενο. Πολύ φοβάμαι ότι δεν είναι ορμή για δικαιοσύνη και αρμονία αυτό που τους πιάνει, αλλά μανία για Σκοτάδι, ένα παράλογο μίσος προς την ελπίδα, προς την πίστη ότι δεν είναι όλα μα όλα μα όλα μαύρα.
Άλλωστε, το να είσαι αισιόδοξος έχει εδώ και χρόνια θεωρηθεί επισήμως μπας κλας και κιτς. Μόνο ο γκρινιάρης είναι σκεπτόμενος, μόνο ο δαχτυλοκουνιστός απέναντι στα πάντα είναι άξιος πολίτης/οπλίτης/γκόμενος/ατομάκι γενικώς. Όλο και λιγοστεύει η θέση της αθωότητας-και δεν είναι θεωρία συνωμοσίας να πούμε πως αυτό εμφανώς συμφέρει κάποιους, όχι το Μαράκι και τον Γιαννάκη, φυσικά, άλλους, πιο υψηλά ιστάμενους και κατά γενική ομολογία αδιάφορους απέναντι σε αδικίες, δικαιοσύνες, σκοτάδια, φώτα και τα συναφή.
Ένα τρανταχτό παράδειγμα των αρκετά προηγούμενων ημερών σε σχέση με όλα αυτά είναι το εξής: Η είδηση ότι η Γεωργία Μπίκα δικαιώθηκε στο δικαστήριο του Στρασβούργου είναι fake news. Η αλήθεια είναι ότι η προσφυγή της προχώρησε στο επόμενο στάδιο, στο οποίο όμως και πάλι δεν θα κριθεί αν υπήρξε ή δεν υπήρξε βιασμός, αλλά αν η Μπίκα στερήθηκε κάποιο θεμελιώδες δικαίωμα που άπτεται της διαδικασίας. Αυτό καθένας και καθεμιά που γνωρίζει από νομικά μπορεί να το γνωρίζει. Αν τελικά δικαιωθεί εκεί η Γεωργία Μπίκα, δεν αλλάζει κάτι σχετικά με την ουσία της υπόθεσης και την απαλλαγή των κατηγορηθέντων.
Ποιος δεν θα ήθελε να αθωωθεί ένα κορίτσι που δηλοί βιασμένο; Ο καθένας. Αν με ρωτάς, όμως, προτιμώ να έχει πει ψέματα η Γεωργία-προτιμώ να μην έχει περάσει αυτο το μαρτύριο στην ψυχή και το σώμα της. Δεν με νοιάζει να δικαιωθεί το νεοφεμινιστικό γίγνεσθαι, με νοιάζει μια συμπολίτης μου να μην έχει ματώσει. Είναι επόμενη σκέψη και συζήτηση το αν έχει πει ψέματα και ποιοι είναι οι λόγοι. Προηγείται, για μένα, το να έχουμε μια βιασμένη λιγότερη φυσικά μόνο εάν και εφόσον κάτι τέτοιο αληθεύει.
Με προβληματίζει πάντως η εμμονή στην θυματοποίηση ή και ηρωοποίηση ορισμένων ανθρώπων, αλλά από την άλλη η άκρατη αδιαφορία για την διαλεύκανση της αλήθειας σε σχέση με κάποια πρόσωπα, φερόμενα ή ευρέως θεωρούμενα ως θύτες. Φαντάσου να κατηγορείσαι εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο για βιαστής/ληστής/απατεώνας, να γράφονται κείμενα εναντίον σου, έπειτα να δικαιώνεσαι και στο φινάλε κανείς ή καμιά να μην ασχολείται με το να ξεκαθαρίζει το τοπίο, με μια σημείωση ότι τελικά, ο τάδε δεν είναι κάθαρμα. Και το όνομά σου να έχει συνδεθεί-με ένα απλό google search- με το Κακό και με το Άδικο.
Όχι, φαντάσου το για μια στιγμή. Φαντάσου η αλήθεια να μην είναι προτεραιότητα για την πλειοψηφία, τουλάχιστον όχι τόσο σημαντική όσο η ανθρωποφαγία.
ΥΓ: Σκέφτομαι αυτή την στιγμή βιαστικά δέκα ανθρώπους γνωστούς και γνωστές μου που έκραξαν τον πατέρα ενός θύματος των Τεμπών για τα όσα είπε υπέρ της κυβέρνησης. Ήξεραν εκείνες κι εκείνοι να πενθήσουν πολιτικά ορθότερα και επαναστατικότερα από τον μπαμπά που μαυροφορέθηκε και έχασε το σπλάχνο του. Εκείνες κι εκείνοι: οι διαμορφωτές της δικής τους, περίκλειστης «αλήθειας». Αδιάφορες και αδιάφοροι για το τελικά ισχύει, για το τι τελικά συμβαίνει…Και για το πώς! Αχ, αυτό το πώς!
