Προχθές, Τετάρτη 13 Σεπτεμβρίου, ο Σπύρος Γραμμένος εμφανίστηκε live στην Τεχνόπολη σε μια εκδήλωση που ονομαζόταν “Η Τελευταία Συναυλία”, στην οποία, όπως αναφερόταν στο σχετικό σουρελεαστικό δελτίο τύπου, «οι Σπύρος Γραμμένος» αποφάσισαν από κοινού την «διάλυσή τους» αλλά «θα συνεχίσουν να βαδίζουν στο δρόμο της μουσικής», ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον, «χωρίς αυτό να σημαίνει πως και του χρόνου δεν θα μπορούν να κάνουν μια ακόμη “Τελευταία Συναυλία”».

Ενώ, σύμφωνα με το ΔΤ που είχε δημοσιοευθεί, δεν ήταν προγραμματισμένο να εμφανιστεί μαζί του(ς) η Sadahzinia (Γιολάντα Τσιαμπόκαλου), ιστορικό μέλος των Active Member και ένα από τα πιο εμβληματικά πρόσωπα της low bap σκηνής που στήθηκε στο Πέραμα, η πρώτη γυναίκα ράπερ με δισκογραφία στην Ελλάδα ανέβηκε στη σκηνή και δίπλα στον Γραμμένο τραγούδησε “Το Σκιάχτρο”.

Το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν στο άλμπουμ της Sadahzinia “Στο Χρώμα Της Στάχτης” [2002, Warner Elektra Atlantic], σε στίχους δικούς της και σύνθεση του B.D. Foxmoor (Μιχάλης Μυτακίδης) -με βάση τα credits. Σίγουρα το πιο δυνατό και όμορφο κομμάτι του δίσκου, ένα από τα (πολλά) διαμάντια που κατάφεραν να επεξεργαστούν και να “κόψουν” οι δυο τους, μέσα σε αυτή την πολυετή κοινή πορεία στη ζωή και τη μουσική.

*Η κοπή διαμαντιών είναι η πρακτική της διαμόρφωσης ενός διαμαντιού από ακατέργαστη πέτρα σε ένα πετράδι με όψεις. Η συγκεκριμένη διαδικασία είναι σημαντική γιατί μέσω αυτής αναδεικνύεται η λαμπρότητα, η ανακλαστικότητα και η σπινθηροβολία της πέτρας.

H Sadahzinia, λοιπόν, αποφάσισε να μοιραστεί αυτό το τραγούδι με το κοινό της Τεχνόπολης χωρίς το άλλοτε αναπόσπαστο ταίρι της αλλά με τον Σπύρο Γραμμένο που, όπως έγραψε η ίδια στο Facebook πριν την συναυλία, «Δεν είναι εύκολο να κλαις και να γελάς ταυτόχρονα με την ίδια ζεστασιά στην καρδιά κι ο Σπύρος το καταφέρνει αυτό απόλυτα και τον ευχαριστούμε».

Αργότερα, και αφού ανέβηκε στα social media το σχετικό απόσπασμα, ο B.D. Foxmoor αποφάσισε να δραστηριοποιηθεί σε Facebook και Instagram με το παρακάτω (αρχικά):

Γιατί αυτό; Όσοι δεν το γνωρίζουν ήδη, ο Foxmoor και η Sadahzinia δεν είναι πλέον μαζί. Όπως είχε πει και στη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο Olafaq λίγους μήνες πριν, όταν τον συνάντησα στο Πέραμα, «έζησα κάποιους 6-7 δύσκολους μήνες γιατί χώρισα με την Γιολάντα (Sadahzinia) μετά από 27 χρόνια. Εκτός από σύντροφοι στην ζωή ήμασταν και μουσικοί σύντροφοι, και όλο αυτό ήταν πολύ άβολο για μένα, δεν είχα plan b, ενώ συνήθως έχω στην ζωή μου, και έπρεπε να κάνω μια ειδική διαχείριση».

Βέβαια, ένας χωρισμός δεν δημιουργεί απαραίτητα ένα εχθρικό κλίμα ανάμεσα στα μέλη του ζευγαριού (ή της οικογένειας), ούτε η οποιαδήποτε πικρία δικαιολογεί πράξεις που πληγώνουν. Επίσης, εφόσον δεν γνωρίζουμε -ούτε μας αφορά, σε πρώτο χρόνο- τι έχει συμβεί μεταξύ τους, από πού κι ως πού να πάρουμε θέση;

Το ίδιο ισχύει και για αυτά που έγραψε ο Μυτακίδης για τον Γραμμένο -αλλά και για το αντίστροφο, αν ποτέ γινόταν κάτι τέτοιο.

Βγήκε ο Χ καλλιτέχνης και έγραψε κάτι ανάρμοστο, απρεπές, κοροϊδευτικό, όπως θέλετε χαρακτηρίστε το, για τον Ψ. Ε, και; Τι σημαίνει αυτό; Πώς μας επηρεάζει; Άλλαξε κάτι στη ζωή μας και στην καθημερινότητά μας; Θα αλλάξει η κρίση μας για το έργο που έχει παράγει αυτός, ο όποιος, που εκφράστηκε με υβριστικό τρόπο για κάποιον άλλον; Είναι καθαρά δικό μας θέμα αυτό -το πώς θα το διαχειριστούμε- και σίγουρα η όποια τοποθέτησή μας επί του θέματος δεν αλλάζει το ρου της ιστορίας.

Κάπου είχα διαβάσει, ίσως στο Twitter, ότι ο κόσμος έχει δικαίωμα να σε κρίνει και εσύ έχεις δικαίωμα να μην σε νοιάζει. Αλλά το σημαντικό κομμάτι αυτής της φράσης δεν είναι το «δικαίωμα» στην κρίση αλλά το «δικαίωμα» του να μην σε νοιάζει. Όχι μόνο για την κριτική που θα δεχθείς, αλλά γενικά. Δε μπορώ να καταλάβω λοιπόν γιατί νοιάστηκαν τόσο πολύ όλοι αυτοί που έσπευσαν να καταθέσουν την άποψή τους για τον «σαλτιμπάγκο» Σπύρο Γραμμένο. Είναι φίλοι του; OK, το δέχομαι, οπότε “έτρεξαν” να τον υπερασπιστούν. Όλοι, όμως; Το πιο πιθανό είναι να μη γουστάρουν τον «χοντρό» -έτσι τον αποκαλούν όσοι δεν τον συμπαθούν, κάτι που το γνωρίζει και ο ίδιος φυσικά και μου το είχε αναφέρει σε εκείνη τη συνέντευξη/συζήτηση. Το δέχομαι, εν μέρει, και αυτό. «Δε σε συμπαθώ, άρα σε κράζω» -αυτή άλλωστε είναι η λογική που επικρατεί εκεί έξω στα social. Θα μου πεις ότι, ίσως, κάτι αντίστοιχο έκανε και ο Foxmoor κράζοντας τον Γραμμένο -ενώ, κατά τη γνώμη μου, ήταν αμένσιοτο προς τη Sadahzinia. «Κούρασε», λένε πολλοί. Όντως. Αλλά εσύ είσαι αυτός που τον ακολουθείς στα social, όχι εκείνος. Θα σκεφτείς επίσης ότι μπορεί να έχει πληγωθεί από τον χωρισμό τους και μιζεριάζει στο Instagram αφήνοντας αιχμές και υπονοούμενα για να την “αγγίξει”. Ε, και; Ποιοι είμαστε εμείς που θα μπούμε “ανάμεσά” τους και, κυρίως, γιατί να μας αφορά; Το ότι κάποιος γράφει “κάτι” στον τοίχο του δε σημαίνει ότι μας βάζει “στο κόλπο”. Εμείς μπαίνουμε από μόνοι μας σε αυτό -ένα κουμπί είναι το unfollow, μην το ξεχνάμε.

Η Sadahzinia έχει κάθε δικαίωμα να παίζει τα τραγούδια της -ακόμα και αν σε αυτά έχει συμβάλλει ο Μυτακίδης- όπου επιθυμεί. Αν υπάρχει θέμα με τα πνευματικά δικαιώματα αυτών των έργων, είναι κάτι που θα το βρουν μεταξύ τους (ή με τους δικηγόρους τους και τις δισκογραφικές). Επίσης, ο Γραμμένος έχει κάθε δικαίωμα να προσκαλεί όποιον θέλει επί σκηνής χωρίς να κάνει δεύτερες σκέψεις, τι θα πει ο τάδε, τι θα νομίζει ο δείνα. Ταυτόχρονα, ο B.D. Foxmoor έχει κάθε δικαίωμα να γράφει στα social media ό,τι θέλει, όπως έχω εγώ κι εσύ. Αν αυτά αργότερα φέρουν νομικές προεκτάσεις είναι άλλο ζήτημα.

Δεν υπερασπίζομαι κανέναν, και σίγουρα όχι τον B.D. Foxmoor. Αν φαίνεται κάτι τέτοιο απλά δεν έχετε καταλάβει το point μου. Αυτό που λέω είναι ότι δεν είχαμε άλλη δουλειά να κάνουμε και ασχολούμαστε με ανούσια πράγματα. Τη σημασία σε όλο αυτό προσπαθώ να βρω και δεν τη βρίσκω. Οι πλακωμοί, τα βρισίδια, οι έχθρες, η αντιπαλότητα και αυτό που λέμε «κατινιά» στα καλλιτεχνικά, προϋπήρχαν των social media, δεν είναι κάτι που ανακαλύψαμε τώρα -ενδεικτικά, διαβάστε εδώ ένα σχετικό κείμενό μας. Με ποια λογική ερχόμαστε τώρα εμείς και παίρνουμε στα σοβαρά μια τέτοια συνθήκη; Να κάνεις χαβαλέ, να το καταλάβω. Να απλώνεις κείμενο – σεντόνι στο Facebook, με κάνει να σηκώνω τα χέρια ψηλά και να απορώ με τον πάτο που έχουμε πιάσει. Σαν πανελίστες σε τηλεοπτική εκπομπή περιφερειακού καναλιού διαθέτουμε άποψη για τα πάντα, που καλώς την έχουμε, αλλά ποιος νοιάζεται; Οι Αμερικανοί λένε «to set the record straight» και εμείς το έχουμε κάνει ευαγγέλιο. «Κάτσε να τους βάλω όλους στη θέση τους» σκεφτόμαστε, και σπεύδουμε να κάνουμε post την αποψάρα μας κρίνοντας την αποψάρα κάποιου άλλου.

Όπως είπαμε, ο καθένας από εμάς κρίνεται (δικαιωματικά) γι’ αυτά που γράφει, γι’ αυτά που λέει, γι’ αυτά που πιστεύει, γι’ αυτά που παράγει κ.ο.κ. Με τα μέσα κοινωνικές δικτύωσης να αναδεικνύουν τα αντανακλαστικά μας συναισθήματα και να παρακάμπτουν την λογική επεξεργασία των δεδομένων, επικρατεί το κουτσομπολιό -το οποίο όταν αφορά τη Μενεγάκη ή τον Λιάγκα είναι «ξεπεσμός» αλλά όταν αφορά τους “εναλλακτικούς” είναι «άποψη»- και η ατελείωτη φλυαρία.

Κανείς δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρεται για το συγκεκριμένο θέμα. Αν κάποιοι πρέπει να νοιαστούν είναι οι εμπλεκόμενοι και κανένας άλλος. Ας “πλακωθούν”, ας βριστούν, ας φασωθούν, ας κάνουν ό,τι θέλουν. Ενήλικες είναι και υπεύθυνοι των πράξεών τους -εμείς κάνουμε σαν παιδάκια.

-update 15/9, 10:10 π.μ.-

Αφού γράφτηκαν τα παραπάνω, ο B.D. Foxmoor έδωσε συνέχεια στο θέμα μέσω Instagram ανεβάζοντας stories όπου αφήνει υπαινιγμούς για τη Sadahzinia προσβάλλοντας το καλλιτεχνικό της έργο και την αξία της, η οποία -κατά τη γνώμη μου- ήταν και θα παραμείνει ανεξάρτητη από την κοινή τους πορεία και ως ζήτημα σίγουρα διαφέρει από τους χαρακτηρισμούς προς άλλους ανθρώπους. Ας γιορτάσουμε και να επικροτήσουμε τη νέα πορεία μιας γυναίκας που προσπαθεί να “αποτινάξει” από πάνω της τα όποια λάθη του παρελθόντος και να σχηματίσει τον δικό της αυτόφωτο δρόμο.

«Τον τελευταίο καιρό ακούω συχνά και τρομάζω
να λένε όλοι εδώ τριγύρω μου ότι ωριμάζω
κι ότι φιλιώνω μ’ όλα αυτά που κι αυτοί αγαπάνε,
μ’ όλα αυτά τα κοντινά και τα πικρά που συναντάνε
και μιλάνε, γερνάνε, πάνω σ’ αυτά που περπατάνε, πετάνε
κι όλο ξεχνάνε, από το τίποτα ζητάνε,
και πάνε στα σίγουρα, όπως θέλει η εποχή,
εγώ όμως, πλάι μου σέρνω πορφυρένια ευχή.

Πάντα να στέκομαι μπροστά απ’ τη σκιά μου
κι απ’ τη φωτιά να ξεπηδάνε τα όνειρα τα μικρά μου
κοντά μου τα φέρνει ο χρόνος ψημένα
και ταμένα να `ναι, με τη ζωή ερωτευμένα.

Σ’ αυτό το κόσμο με τα χιλιαδυό μπαλώματα
όπου ανοίγουν οι ψυχές, κλέινουνε στόματα
και δε χορταίνει η αλήθεια ούτε παίρνει μυρωδιά,
στα κρυφά γεννάει το ψέμα και ούτε τσιμουδιά.

Γι’ αυτό η ευχή μου ανασαίνει στου καιρού τα γυρίσματα
και δεν μπορεί τα διαβολοσκορπίσματα,
έχει περίσσεμα ονείρατα πολλά
και χρέωσέ τα στη φωτιά»

Sadahzinia – “Χρέωσέ τα στη φωτιά”