«Το θέατρο θα παραμείνει κλειστό καθ’ όλη την διάρκεια του Αυγούστου».

Αν μπορούσα, θα έβαζα ακριβώς αυτή την επιγραφή στην «μαρκίζα» του προφίλ μου στο Facebook (καθότι twitter δεν έχω, ενώ επίσης είμαι πολύ «εγκεφαλικός» τύπος για να ασχολούμαι νυχθημερόν με το instagram).

Όμως στο Facebook; Εκεί ναι, δίνω κάθε μέρα την δική μου, άκρως προσωπική, παράσταση –όπως και οι περισσότεροι από εμάς, εκουσίως ή ακουσίως. Εν γνώσει μας ή υποσυνείδητα.

Κάθε μέρα θα σηκωθώ και θα ακολουθήσω με απόλυτη πειθαρχία μια διαδικασία εφάμιλλη των ηθοποιών που ακολουθούν την «Μέθοδο»: αρχικά, νωρίς το πρωί, θα ανεβάσω μια φωτογραφία, γιατί μια φίλη που είναι social media manager μού είπε ότι «νωρίς το πρωί, ο κόσμος δεν θέλει να διαβάζει μεγάλα ποστ ή «σεντόνια» ή κατεβατά. Μια απλή και σχετικά ευχάριστη φωτογραφία θέλει να δει και να της κάνει like, μέχρι να πιεί τον καφέ του, να ανοίξει το μάτι του και κατόπιν να πέσει στα πιο βαριά».

«Ποστ» εννοούσε, όχι ναρκωτικά –αν και, μεταξύ μας, όλοι έχουμε πλέον καταλάβει ότι αυτά τα δυο δεν απέχουν και πολύ μεταξύ τους.

Μετά, ο ρόλος που έχω αναθέσει στον εαυτό μου θα αναλάβει, μπροστά στο facebook-ικό κοινό που με παρακολουθεί, να ανεβάσει ένα τραγούδι με βάση ένα concept που έχω εμπνευστεί τον τελευταίο χρόνο –και πάντα στα πλαίσια του «δίνω μια δημόσια παράσταση μπροστά σε 4.000 γνωστούς και αγνώστους, αντάξια των γνώσεων, της εξυπνάδας και της ευρυμάθειας (που νομίζω ότι διαθέτω) μου. Έτσι, γιατί ο καθένας μας μέσα στα social media, γεμίζει και από ένα του κενό.

Κατόπιν, και μετά το μεσημεριανό διάλειμμα για φαί (όπως γίνεται και στο σινεμά ή το θέατρο), θα ανεβάσω κάτι αστείο (γιατί εκτός από δραματικός, είμαι και εξαιρετικός κωμικός ηθοποιός), ενώ ενδεχομένως να κλείσω την μέρα μου με μια «ψαγμενιά», τα λόγια ενός ποιητή ή ενός λογοτέχνη ή την ανάρτηση ενός πίνακα από τον αγαπημένο μου ζωγράφο (συμβουλή: οι Γάλλοι Ρομαντικοί και οι Σουρεαλιστές έχουν την μεγαλύτερη επιτυχία), έτσι, να μην με θεωρήσει το κοινό μου και κανά ρηχό «χάπατο» που δεν διαθέτει βάθος στον χαρακτήρα του.

Η κουρτίνα της παράστασής μου θα πέσει γύρω στις 7-8 το βράδυ, όπου, όπως σε όλα τα θέατρα ή τα σινεμά, οι ηθοποιοί αποσύρονται στα παρασκήνια ή στην κουίντα παρατηρώντας τα αποτελέσματα της πάραστασής τους, δηλαδή τα χειροκροτήματα σε μορφή like που έλαβαν και την διάδραση που είχαν με το κοινό τους. Μετά, θα πάνε σπίτι τους και θα κοιμηθούν, πάντα όμως έχοντας στο μυαλό τους τα πεπραγμένα της ημέρας τους.

Αυτό που γνωρίζουν φυσικά ακόμη και οι πιο άσχετοι ηθοποιοί του κόσμου είναι ότι υπάρχει εκείνη η στιγμή που πρέπει να δώσουν μια παράσταση και εκείνη όπου το performance σταματάει. Ο ηθοποιός κάνει μια μεγάλη παύση και είναι ξανά ο εαυτός του.

Ο άνθρωπος με όλα εκείνα τα καλά, κακά, στραβά και απόστραβα που κουβαλάει μαζί του και στα παρασκήνια και στις κουίντες και ενώπιον των συναδέλφων του και κατά την διάρκεια των πολύμηνων προβών του, δίπλα σε ένα τσούρμο γνωστούς ή αγνώστους, είτε είναι 4.000 τον αριθμό, είτε 20.

Ο ηθοποιός και ο εκάστοτε performer δεν μπορεί να δίνει κάθε μέρα παράσταση, γιατί είτε θα «καεί» ο ίδιος, είτε θα «κάψει» το έργο που παρουσιάζει – συχνότερα δε, συμβαίνουν αμφότερα και μάλιστα ταυτόχρονα.

Και αυτό δεν είναι ως προς το όφελος κανενός –και εδώ ας προσέξουμε ότι ήδη μιλάω ξεκάθαρα με όρους καλλιτεχνικού ή κοινωνικού ωφελιμισμού. Έννοιες όπως «εξάρτηση από τα κοινωνικά δίκτυα» κτλ τις έχουμε ξεπεράσει προ πολλού. Είμαστε ήδη πρεζάκια των social media και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.

Εκτός αν είσαι από τους βλαμμένους εκείνους που ανακοινώνεις μέσω του προφίλ σου στο Facebook ότι «θα κάνω μια μικρή αποχή από τα κοινωνικά δίκτυα γιατί με κουράσατε», σα να γιορτάζεις την απεξάρτησή σου από το αλκοόλ πίνοντας μια μπίρα.

Να γιατί ίσως να πρέπει να καταργήσουμε το social networking για όλο τον Αύγουστο: όχι επειδή πρέπει σώνει και ντε να «γεμίσουμε μπαταρίες» ή προκειμένου να «σταματήσουμε να νιώθουμε την ζήλεια και τον φθόνο από το FOMO των παραλιών, των βουτιών και των beach bars», αλλά καθαρά για εμάς. Προς δικό μας όφελος.

Προκειμένου εμείς οι ίδιοι, ως δυνητικοί ηθοποιοί μιας τεράστιας διαδικτυακής γιγαντοπαράστασης, να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Να βγάλουμε για λίγο τα ρούχα που μας έδωσε η ενδυματολόγος.

Να βάλουμε τα δικά μας ρούχα, πιο άνετα και πιο δροσερά από την σκληρή φορεσιά που απαιτείται για τον καθημερινό μας ρόλο (ή «ρόλο»), αυτό το απαιτητικό πράγμα που άλλοτε το κάνουμε αγόγγυστα και με την καρδιά μας και άλλοτε μόνο και μόνο για να νιώσουμε αγαπητοί, να ακούσουμε το χειροκρότημα και να δούμε το standing ovation μπροστά μας.

Δεν είναι όλες οι εποχές κατάλληλες για υψηλή υποκριτική τέχνη, για φιοριτούρα ή για επίδειξη των όποιων ικανοτήτων μας. Κάποια στιγμή θέλουμε να μην πατήσουμε στο σανίδι, να μην νιώθουμε ότι δίνουμε παράσταση κάθε μέρα μπροστά στους ίδιους (ή διαφορετικούς) θεατές.

Κυριακή κοντή γιορτή: το φθινόπωρο θα έρθει σε λιγότερο από έναν μήνα και ακόμη ένα έργο θα ανέβει σε ένα θέατρο ή ένα cinema near you, που λένε και στα τρέιλερ των ταινιών του Χόλιγουντ. Οι πρόβες θα ξεκινήσουν πάλι, μια παράσταση θα στηθεί, άλλοτε επιτυχημένα, άλλοτε όχι τόσο, αλλά το μυαλό του ηθοποιού πάντα θα παραμείνει ανήσυχο –γιατί αυτός είναι ο ρόλος του, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Για 11 συναπτούς μήνες.

Αλλά τον Αύγουστο κάνουν διακοπές μέχρι και οι μεγαλύτεροι ηθοποιοί.