Τι μ’ ωφελούν οι άνοιξες

κ’ οι ομορφιές του κόσμου

[αφού ο κόσμος χάνεται, ψεύτη ντουνιά

έξαφνα από εμπρός μου.]

Τι και αν λιώσαν μάνα μου

απ’ τα βουνά τα χιόνια

[τι και αν θα ‘ρθει η άνοιξις, ψεύτη ντουνιά

αχ και κιλαϊδούν αηδόνια.]

Όλα στον κόσμο μάταια

τα πάντα ματαιότης

[ένα λουλούδι ψεύτικο, ψεύτη ντουνιά

είναι η ανθρωπότης.]

Ένα από τα πιο εμπνευσμένα, φιλοσοφικά, ποιητικής αξίας τραγούδια του Μάρκου, άρχισε να παίζει αυτόκλητο μες στο κεφάλι μου μες στο λεωφορείο για την δουλειά.

Γράφουμε και λέμε πως έχουμε ανάγκη την άνοιξη, ειδικά φέτος. Γιατί η άνοιξη είναι η ελπίδα, είναι η αναγέννηση, το φως. Ουσιαστικά, δεν αντέχει η ψυχή μας άλλη μαυρίλα και θανατικό και αδικία. Όχι ότι την άνοιξη και το καλοκαίρι δεν συμβαίνουν μύρια κακά σε κοινωνικό, πολιτικό και προσωπικό επίπεδο, απλώς το βαλκανομεσογειακό μας φλέγμα έχει συνδέσει την καλοκαιρία την έξω με την καλοκαιρία την έσω.

Εξ ου και ο Πατριάρχης διερωτάται πάνω κάτω το εξής: «μωρέ, τι με ωφελούν εμένα οι άνοιξες του κόσμου αυτού, αν μέσα μου κάνει χειμώνα εξαιτίας των ανθρώπων;»

Η φετινή άνοιξη θα φέρει εκλογές, θα φέρει επαναστάσεις, κινητοποιήσεις, μετατοπίσεις, καλλιτεχνικά releases, καμιά συμφορά, καμιά ζημιά, θα φέρει Πάσχα, εκδρομές, αφραγκίες, συναντήσεις, ζωδιακές προβλέψεις και πένθη.

Όλα δηλαδή όσα φέρνουν οι άνοιξες, τα καλοκαίρια, τα φθινόπωρα κι οι χειμώνες.

Κατά βάθος, όλες ερωτευμένες θέλουμε να είμαστε-πρωτίστως, φυσικά, ζωντανές και ουχί εκτροχιασμένες. Μας καίει, ορισμένους, η ψήφος και το νέο πολιτικό τοπίο που έρχεται, μάλλον, ως γεμάτο ελπίδα απότοκο αυτών των παλλαϊκών ξεσηκωμών στους δρόμους το τελευταίο διάστημα. Όμως, δεν πρέπει να ντρεπόμαστε και για τις άκρως απολιτίκ επιδιώξεις και επιθυμίες μας: εκείνη η εκδρομή με την κολλητή, να ξαναπέσουμε στο κρεβάτι με Εκείνουν, να κλείσουμε κανένα καλό εξτραδάκι, να βρούμε έμπνευση για να τελειώσουμε επιτέλους εκείνο το κομμάτι που παλεύουμε.

Όλα αυτά, εν τω μεταξύ, είναι, στο βάθος τους, εντελώς πολιτικά, αν το καλοσκεφτούμε.

Και δεν χρειάζονται (ούτε χρειαζόμαστε) καμία άνοιξη, κανέναν καφέ κάτω από τον γαλάζιο ουρανό. Φως χρειαζόμαστε και αρώματα, να πάρει σχήμα η ζωή μας, να μην τη νιώθουμε άθυρμα στα χέρια ανθρώπων που αποφασίζουν για εμάς, ερήμην μας.

Αλλιώς, καμία μα καμία άνοιξη, τωρινή ή μελλούμενη, δεν πρόκειται να μας ωφελήσει.