Ο Andrew Tate είναι μια πιο επικίνδυνη ιστορία απ’ όσο φαίνεται
Χθες λοιπόν στο κέντρο της Αθήνας πραγματοποιήθηκε πορεία «αλληλεγγύης» στον Andrew Tate, τον εκατομμυριούχο, πρώην μποξέρ επιχειρηματία και νυν sex trafficker. Φυσικά δεν χρειάζεται εδώ να εξηγήσουμε ποιος είναι ο Tate καθώς η φήμη του προηγείται του ίδιου, και έχουν γραφτεί πολλά και κατατοπιστικά για το ποιος είναι.
Το ζήτημα με τον Tate είναι ότι δεν είναι απλά ένας σεξιστής μισογύνης όπως απλά λένε τα περισσότερα δημοσιεύματα (φυσικά είναι και αυτό). Ο Tate έχει ενδιαφέρον ως μιντιακό φαινόμενο, ως δηλαδή φαινόμενο που έχει φτιαχτεί τόσο από τον ίδιο όσο και από τους οπαδούς του.
Ο Tate συμπυκνώνει διάφορα χαρακτηριστικά που του δίνουν την ιδιαιτερότητα του: ξεκίνησε από πάμφτωχος πιτσιρικάς στο Σικάγο των ΗΠΑ, σε αθλητή διεθνούς κλίμακας και φήμης, έβγαλε εκατομμύρια τόσο από το άθλημα και τις χορηγίες όσο και από μετέπειτα επενδύσεις, καθώς αποδείχτηκε ιδιαίτερα εύστροφος επιχειρηματίας. Ο Tate επίσης δεν άργησε να συνειδητοποιήσει την αξία των social media, επενδύοντας σοβαρά στην εικόνα του ως influencer και κάνοντας όλο και πιο έντονα πολιτικά σχόλια, όταν η πολιτική ρητορική άρχισε να γίνεται η ίδια αντικείμενο επιχειρηματικότητας στις ΗΠΑ, όταν δηλαδή εμφανίστηκαν την περίοδο Trump διάφοροι δημόσιοι «διανοούμενοι» και σχολιαστές. Όμως ο Tate, σε αντίθεση με τους περισσότερους, στερεοτυπικούς τέτοιους σχολιαστές είναι και μεικτής φυλετικής καταγωγής, από αφροαμερικανό πατέρα και λευκή μητέρα (η οποία επίσης προερχόταν από φτωχή οικογένεια).
Έτσι ο Tate ενσωματώνει ένα ιδιαίτερο μείγμα χαρακτηριστικών που δεν τον κάνει τον τυπικό συντηρητικό σχολιαστή. Η φυλετική και κοινωνική του καταγωγή, δεν τον ταυτίζει με το αμερικανικό και βρετανικό κοινωνικό στερέωμα αλλά αντιθέτως λειτουργεί ως απόδειξη κοινωνικής ανόδου.
Με λίγα λόγια ο Tate λέει:
«Το κοινωνικό σύστημα ως έχει δουλεύει, δεν χρειάζονται αλλαγές. Εγώ είμαι η απόδειξη γι’ αυτό». Έτσι ο Tate μεταχειρίζεται έναν λεπτό μα επικίνδυνο κομφορμισμό, ο οποίος ενδύεται και μια αύρα επαναστατικότητας: «το φτωχό μαύρο αγόρι που ανεδείχθη και κατάφερε να τους ταπώσει όλους».
Ο Tate φτιάχνει ένα ακροατήριο που μπορεί να ισχυρίζεται ότι δεν είναι ρατσιστικό (ενώ είναι) και είναι επαναστατικό (ενώ δεν είναι).
Ενάντια σε ποιους όμως «επαναστατεί» ο Tate και γιατί είναι ρατσιστικό το κοινό του;
Η μεικτή φυλετική καταγωγή του (και το αθλητικό του παρελθόν), προφανώς δίνει το αβαντάζ στους οπαδούς του ότι δεν μεταχειρίζονται έναν ρατσιστικό λόγο. Αυτό όμως το οποίο διαφεύγει εδώ, είναι ότι ο ρατσισμός τους είναι ένας νέου τύπου ρατσισμός, ένας πολιτισμικός ρατσισμός και όχι αμειγώς φυλετικός (που είναι ξεπερασμένος οριακά ακόμα και στην κλασική ακροδεξιά). Όταν ο Tate, που επιδεικνύει την ανοδική του κοινωνική πορεία, λέει πως «Το σύστημα δουλεύει» δεν λέει μόνο αυτό, αλλά ισχυρίζεται αρκετά ανοιχτά ότι «αυτό το σύστημα δουλεύει». Το καπιταλιστικό, αμερικανικό, δυτικό, ακραία ανταγωνιστικό κοινωνικό και οικονομικό σύστημα, είναι το ιδανικό. Όποιες και όποιοι δεν μπορούν να προσαρμοστούν σε αυτό είτε για λόγους προσωπικής ιδιοσυγκρασίας είτε για πολιτισμικούς ή θρησμευτικούς λόγους, είναι ανεπυθύμητοι.
Μισογυνισμός, ο πυρήνας του νέου ρατσισμού
Από αυτό ακριβώς το συμπέρασμα ο Tate και το ακροατήριο του κάνει το μικρό μα σημαντικό βήμα προς τον μισογυνισμό. Όσες και όσοι δεν προσαρμόζονται στο πρότυπο της απόλυτης αμερικάνικης επιτυχίας είναι αδύναμοι. Και η απόδειξη ότι είναι αδύναμοι; Μα φυσικά τι άλλο; Η αδυναμία τους και η αποτυχία τους! Αυτός ο ταυτολογικός, υπεραπλουστευτικός συλλογισμός αποτελεί τον πυρήνα αυτής της ρητορικής. Έτσι οι κοινωνικές ανισότητες, προϊόν ιστορικών διαδικασιών και στερεοτύπων φυσικοποιούνται. Πρώτο θύμα αυτού του συλλογισμού είναι οι γυναίκες. Είναι κατώτερες γιατί είναι αδύναμες και είναι αδύναμες γιατί είναι κατώτερες. Πρέπει να έχουν έναν άντρα να τις «προστατεύει», γιατί αυτός είναι ο ρόλος του άντρα ιστορικά (και βιολογικά;) όπως έχει δηλώσει ο ίδιος πολλές φορές. Από αυτό φυσικά ο Tate δεν αργεί να κάνει και το επόμενο αναμενόμενο ίσως βήμα. Οτιδήποτε αποσταθεροποιεί αυτούς τους παραδοσιακούς ρόλους είναι ένοχο και σύμμαχο μιας «Νέας Τάξης», ενός σχεδίου να καταστραφεί η παραδοσιακή οικογένεια και οι απολαύσεις που – υποτίθεται – συνδέονται με αυτή. ΛΟΑΤΚΙ άτομα, φεμινίστριες, οικολόγοι (που μας θέτουν επίσης όρια στην απόλαυση και την καφρίλα με την γκρίνια τους) όλοι είναι στο στόχαστρο και συνεννοημένοι να καταστρέψουν τον απλό, καθημερινό άνδρα, που απλά θέλει να απολαύσει και να χαλαρώσει λίγο, μετά από μια δύσκολη μέρα γεμάτη δουλειά και προστασία γυναικών.
Από αυτόν τον συλλογισμό, και αν έχεις πάθος για χρήματα και εξουσία η «δραστηριότητα» του sex trafficking και οι βιασμοί είναι ένα μικρό βήμα. Και απόδειξη αυτού αποτελεί, δυστυχώς για τον ίδιο, πάλι ο Tate. Έτσι ο μισογυνισμός γίνεται ο πυρήνας του νέου ρατσισμού. Αυτό δεν σημαίνει ότι στρέφεται μόνο ενάντια στις γυναίκες. Αλλά όπως ο παλαιός ρατσισμός οργανωνόταν γύρω από την έννοια της «φυλής», τώρα ο νέος ρατσισμός οργανώνεται γύρω από το αίτημα για «σταθερότητα» στο δίπολο άνδρας-γυναίκα.
Η χθεσινή πορεία συνεπώς είναι επικίνδυνη. Είναι επικίνδυνη γιατί δείχνει ότι στην Ελλάδα οργανώνεται σταδιακά μια νέα ακροδεξιά άλλη και ανεξάρτητη από της Χ.Α και των απολιθωμένων οπαδών του νεκρού, έκπτωτου Βασιλιά. Ο Tate συσπειρώνει γύρω του την εφηβική, ανδρική ανασφάλεια, την επιθετικότητα, την βία και το μίσος για την αδυναμία, ενδεδυμένα με έναν μανδύα επαναστατικότητας (κάνουμε επανάσταση ενάντια στο μιντιακό κατεστημένο των ΛΟΑΤΚΙ) και ενάντια στη διαρκή γκρίνια των «αδύναμων».
Φυσικά με αυτή τη πράξη, τα άτομα που τον στηρίζουν, ταυτίζουν εαυτόν, αυτόματα με «τους δυνατούς κοινωνικά». Η υπόγεια μα σταθερή διαδρομή που οδήγησε σε αυτή την πορεία ντροπής, που περήφανα άτομα διεκδικούσαν την απελευθέρωση ενός ανθρώπου που κρατείται για κατηγορίες sex trafficking από οκτώ γυναίκες, ήταν από καιρό εδώ: ελληνικά κανάλια στο YouTube που αναλύουν τις απόψεις του Tate, που ρωτούν κόσμο – κυρίως κορίτσια – στο δρόμο την άποψή τους για αυτόν και με το που διαφωνήσουν τις χλευάζουν και λένε εξυπνάδες, κλειστά φόρουμ που στοχοποιούν κοπέλες, η έκδοση και ομιλία του έτερου γκουρού της μισογύνικης σκέψης, του Petetrson, στην Ελλάδα. Θέλω να πω, αυτή η νέα ακροδεξιά, πιο ευέλικτη, πιο επικίνδυνη, πιο διάχυτη, χωρίς σβάστικες ή ξυρισμένα κεφάλια, είναι εδώ, και οργανώνεται για να χτυπήσει όποιον αδύναμο νομίζει πως φταίει για την αντικειμενική μιζέρια την οποία βυθίζεται ο κόσμος μας.
Ο Andrew Tate είναι μια πιο επικίνδυνη ιστορία απ’ όσο φαίνεται
Χθες λοιπόν στο κέντρο της Αθήνας πραγματοποιήθηκε πορεία «αλληλεγγύης» στον Andrew Tate, τον εκατομμυριούχο, πρώην μποξέρ επιχειρηματία και νυν sex trafficker. Φυσικά δεν χρειάζεται εδώ να εξηγήσουμε ποιος είναι ο Tate καθώς η φήμη του προηγείται του ίδιου, και έχουν γραφτεί πολλά και κατατοπιστικά για το ποιος είναι.
Το ζήτημα με τον Tate είναι ότι δεν είναι απλά ένας σεξιστής μισογύνης όπως απλά λένε τα περισσότερα δημοσιεύματα (φυσικά είναι και αυτό). Ο Tate έχει ενδιαφέρον ως μιντιακό φαινόμενο, ως δηλαδή φαινόμενο που έχει φτιαχτεί τόσο από τον ίδιο όσο και από τους οπαδούς του.
Ο Tate συμπυκνώνει διάφορα χαρακτηριστικά που του δίνουν την ιδιαιτερότητα του: ξεκίνησε από πάμφτωχος πιτσιρικάς στο Σικάγο των ΗΠΑ, σε αθλητή διεθνούς κλίμακας και φήμης, έβγαλε εκατομμύρια τόσο από το άθλημα και τις χορηγίες όσο και από μετέπειτα επενδύσεις, καθώς αποδείχτηκε ιδιαίτερα εύστροφος επιχειρηματίας. Ο Tate επίσης δεν άργησε να συνειδητοποιήσει την αξία των social media, επενδύοντας σοβαρά στην εικόνα του ως influencer και κάνοντας όλο και πιο έντονα πολιτικά σχόλια, όταν η πολιτική ρητορική άρχισε να γίνεται η ίδια αντικείμενο επιχειρηματικότητας στις ΗΠΑ, όταν δηλαδή εμφανίστηκαν την περίοδο Trump διάφοροι δημόσιοι «διανοούμενοι» και σχολιαστές. Όμως ο Tate, σε αντίθεση με τους περισσότερους, στερεοτυπικούς τέτοιους σχολιαστές είναι και μεικτής φυλετικής καταγωγής, από αφροαμερικανό πατέρα και λευκή μητέρα (η οποία επίσης προερχόταν από φτωχή οικογένεια).
Έτσι ο Tate ενσωματώνει ένα ιδιαίτερο μείγμα χαρακτηριστικών που δεν τον κάνει τον τυπικό συντηρητικό σχολιαστή. Η φυλετική και κοινωνική του καταγωγή, δεν τον ταυτίζει με το αμερικανικό και βρετανικό κοινωνικό στερέωμα αλλά αντιθέτως λειτουργεί ως απόδειξη κοινωνικής ανόδου.
Με λίγα λόγια ο Tate λέει:
«Το κοινωνικό σύστημα ως έχει δουλεύει, δεν χρειάζονται αλλαγές. Εγώ είμαι η απόδειξη γι’ αυτό». Έτσι ο Tate μεταχειρίζεται έναν λεπτό μα επικίνδυνο κομφορμισμό, ο οποίος ενδύεται και μια αύρα επαναστατικότητας: «το φτωχό μαύρο αγόρι που ανεδείχθη και κατάφερε να τους ταπώσει όλους».
Ο Tate φτιάχνει ένα ακροατήριο που μπορεί να ισχυρίζεται ότι δεν είναι ρατσιστικό (ενώ είναι) και είναι επαναστατικό (ενώ δεν είναι).
Ενάντια σε ποιους όμως «επαναστατεί» ο Tate και γιατί είναι ρατσιστικό το κοινό του;
Η μεικτή φυλετική καταγωγή του (και το αθλητικό του παρελθόν), προφανώς δίνει το αβαντάζ στους οπαδούς του ότι δεν μεταχειρίζονται έναν ρατσιστικό λόγο. Αυτό όμως το οποίο διαφεύγει εδώ, είναι ότι ο ρατσισμός τους είναι ένας νέου τύπου ρατσισμός, ένας πολιτισμικός ρατσισμός και όχι αμειγώς φυλετικός (που είναι ξεπερασμένος οριακά ακόμα και στην κλασική ακροδεξιά). Όταν ο Tate, που επιδεικνύει την ανοδική του κοινωνική πορεία, λέει πως «Το σύστημα δουλεύει» δεν λέει μόνο αυτό, αλλά ισχυρίζεται αρκετά ανοιχτά ότι «αυτό το σύστημα δουλεύει». Το καπιταλιστικό, αμερικανικό, δυτικό, ακραία ανταγωνιστικό κοινωνικό και οικονομικό σύστημα, είναι το ιδανικό. Όποιες και όποιοι δεν μπορούν να προσαρμοστούν σε αυτό είτε για λόγους προσωπικής ιδιοσυγκρασίας είτε για πολιτισμικούς ή θρησμευτικούς λόγους, είναι ανεπυθύμητοι.
Μισογυνισμός, ο πυρήνας του νέου ρατσισμού
Από αυτό ακριβώς το συμπέρασμα ο Tate και το ακροατήριο του κάνει το μικρό μα σημαντικό βήμα προς τον μισογυνισμό. Όσες και όσοι δεν προσαρμόζονται στο πρότυπο της απόλυτης αμερικάνικης επιτυχίας είναι αδύναμοι. Και η απόδειξη ότι είναι αδύναμοι; Μα φυσικά τι άλλο; Η αδυναμία τους και η αποτυχία τους! Αυτός ο ταυτολογικός, υπεραπλουστευτικός συλλογισμός αποτελεί τον πυρήνα αυτής της ρητορικής. Έτσι οι κοινωνικές ανισότητες, προϊόν ιστορικών διαδικασιών και στερεοτύπων φυσικοποιούνται. Πρώτο θύμα αυτού του συλλογισμού είναι οι γυναίκες. Είναι κατώτερες γιατί είναι αδύναμες και είναι αδύναμες γιατί είναι κατώτερες. Πρέπει να έχουν έναν άντρα να τις «προστατεύει», γιατί αυτός είναι ο ρόλος του άντρα ιστορικά (και βιολογικά;) όπως έχει δηλώσει ο ίδιος πολλές φορές. Από αυτό φυσικά ο Tate δεν αργεί να κάνει και το επόμενο αναμενόμενο ίσως βήμα. Οτιδήποτε αποσταθεροποιεί αυτούς τους παραδοσιακούς ρόλους είναι ένοχο και σύμμαχο μιας «Νέας Τάξης», ενός σχεδίου να καταστραφεί η παραδοσιακή οικογένεια και οι απολαύσεις που – υποτίθεται – συνδέονται με αυτή. ΛΟΑΤΚΙ άτομα, φεμινίστριες, οικολόγοι (που μας θέτουν επίσης όρια στην απόλαυση και την καφρίλα με την γκρίνια τους) όλοι είναι στο στόχαστρο και συνεννοημένοι να καταστρέψουν τον απλό, καθημερινό άνδρα, που απλά θέλει να απολαύσει και να χαλαρώσει λίγο, μετά από μια δύσκολη μέρα γεμάτη δουλειά και προστασία γυναικών.
Από αυτόν τον συλλογισμό, και αν έχεις πάθος για χρήματα και εξουσία η «δραστηριότητα» του sex trafficking και οι βιασμοί είναι ένα μικρό βήμα. Και απόδειξη αυτού αποτελεί, δυστυχώς για τον ίδιο, πάλι ο Tate. Έτσι ο μισογυνισμός γίνεται ο πυρήνας του νέου ρατσισμού. Αυτό δεν σημαίνει ότι στρέφεται μόνο ενάντια στις γυναίκες. Αλλά όπως ο παλαιός ρατσισμός οργανωνόταν γύρω από την έννοια της «φυλής», τώρα ο νέος ρατσισμός οργανώνεται γύρω από το αίτημα για «σταθερότητα» στο δίπολο άνδρας-γυναίκα.
Η χθεσινή πορεία συνεπώς είναι επικίνδυνη. Είναι επικίνδυνη γιατί δείχνει ότι στην Ελλάδα οργανώνεται σταδιακά μια νέα ακροδεξιά άλλη και ανεξάρτητη από της Χ.Α και των απολιθωμένων οπαδών του νεκρού, έκπτωτου Βασιλιά. Ο Tate συσπειρώνει γύρω του την εφηβική, ανδρική ανασφάλεια, την επιθετικότητα, την βία και το μίσος για την αδυναμία, ενδεδυμένα με έναν μανδύα επαναστατικότητας (κάνουμε επανάσταση ενάντια στο μιντιακό κατεστημένο των ΛΟΑΤΚΙ) και ενάντια στη διαρκή γκρίνια των «αδύναμων».
Φυσικά με αυτή τη πράξη, τα άτομα που τον στηρίζουν, ταυτίζουν εαυτόν, αυτόματα με «τους δυνατούς κοινωνικά». Η υπόγεια μα σταθερή διαδρομή που οδήγησε σε αυτή την πορεία ντροπής, που περήφανα άτομα διεκδικούσαν την απελευθέρωση ενός ανθρώπου που κρατείται για κατηγορίες sex trafficking από οκτώ γυναίκες, ήταν από καιρό εδώ: ελληνικά κανάλια στο YouTube που αναλύουν τις απόψεις του Tate, που ρωτούν κόσμο – κυρίως κορίτσια – στο δρόμο την άποψή τους για αυτόν και με το που διαφωνήσουν τις χλευάζουν και λένε εξυπνάδες, κλειστά φόρουμ που στοχοποιούν κοπέλες, η έκδοση και ομιλία του έτερου γκουρού της μισογύνικης σκέψης, του Petetrson, στην Ελλάδα. Θέλω να πω, αυτή η νέα ακροδεξιά, πιο ευέλικτη, πιο επικίνδυνη, πιο διάχυτη, χωρίς σβάστικες ή ξυρισμένα κεφάλια, είναι εδώ, και οργανώνεται για να χτυπήσει όποιον αδύναμο νομίζει πως φταίει για την αντικειμενική μιζέρια την οποία βυθίζεται ο κόσμος μας.
