«Δεν είμαστε ρατσιστές με όλους όσοι χρειάζονται βοήθεια στη θάλασσα, σε περίπτωση που κινδυνεύει η ζωή τους. Δεν είμαστε ρατσιστές επειδή δεν μας απασχολεί η εθνικότητα ή η θρησκεία κάποιου. Αρκεί φυσικά αυτός ο “κάποιος” να διαθέτει ένα αρκετά χοντρό πορτοφόλι και μερικά εκατομμύρια δολάρια ή ευρώ στον τραπεζικό του λογαριασμό».

Στον καπιταλισμό και στο νεοφιλελευθερισμό λοιπόν, οι διασωστικές αρχές δεν κάνουν διακρίσεις και σε σώζουν από πνιγμό ανεξαρτήτως θρησκείας ή εθνικότητας. Το μόνο προαπαιτούμενο είναι να είσαι πλούσιος.

Πάρτε για παράδειγμα τους πέντε επιβαίνοντες στο βαθυσκάφος Titan που αναζητείτο από την Κυριακή στον βόρειο Ατλαντικό, κοντά στο ναυάγιο του Τιτανικού.

Όπως ανακοίνωσε το βράδυ της Πέμπτης η ιδιοκτήτρια εταιρία OceanGate, διοργανώτριας της αποστολής, με δελτίο Τύπου, και οι πέντε είναι νεκροί.

«Πιστεύουμε ότι ο πρόεδρός μας Στόκτον Ρας, ο Πακιστανός εκατομμυριούχος Σαχζάντα Νταγούντ και ο γιός του Σουλεϊμάν, ο Χάμις Χάρντινγκ και ο Πολ-Ανρί Ναρζολέ είναι δυστυχώς νεκροί», ανέφερε η OceanGate, προσθέτοντας ότι «Οι άνθρωποι αυτοί ήταν πραγματικοί εξερευνητές που διακατέχονταν από το ίδιο πνεύμα της περιπέτειας και ένα αστείρευτο πάθος για την εξερεύνηση και την προστασία των ωκεανών παγκοσμίως».

Βέβαια, απέναντι στο θάνατο, όλοι ίδιοι είμαστε: Άλλος πληρώνει 5.000 για να επιζήσει και πνίγεται, κι άλλος πληρώνει 250.000 για να δει πνιγμένους – και τελικά πνίγεται ο ίδιος.

Ωστόσο, υπάρχει μια πολύ ειδοποιός διαφορά: αν είσαι ο Πακιστανός βαθύπλουτος (no pun intended) Σαχζάντα Νταγούντ κινητοποιούνται για σένα σωστικά μέσα από τρεις χώρες.

Αν είσαι ο Πακιστανός βαθύπλουτος Σαχζάντα Νταγούντ έρχονται για να σε σώσουν η Ακτοφυλακή των ΗΠΑ με τηλεχειριζόμενα υποβρύχια οχήματα, το παράκτιο περιπολικό σκάφος του Πολεμικού Ναυτικού του Καναδά HMCS Glace Bay, το σκάφος έρευνας & διάσωσης της Καναδικής Ακτοφυλακής CCGS Ann Harvey, το ωκεανογραφικό σκάφος L’ Atalante του γαλλικού ινστιτούτου IFREMER, το σύστημα ανάκτησης σκαφών Flyaway Deep Ocean Salvage System του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ και πλήθος εναέριων μέσων.

Αν είσαι ο Πακιστανός βαθύπλουτος Σαχζάντα Νταγούντ θεωρείσαι ζωντανός μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Αντιθέτως, αν είσαι κάποιος από τους 300 Πακιστανούς πνιγμένους της Πύλου, θεωρείσαι νεκρός άνευ αποδείξεως.

Αν είσαι κάποιος από τους 300 Πακιστανούς πνιγμένους της Πύλου, ο μόνος που θα έρθει να σε σώσει είναι ένα περιπολικό του λιμενικού, η χώρα που υποχρεούται να σε σώσει λέει ότι «δεν υποχρεούται να σε σώσει» και ο (πρώην και όχι υπηρεσιακός) Πρωθυπουργός της χώρας αυτής λέει χωρίς να ντρέπεται ότι «λυπάται που ναυάγησες σε διεθνή χωρικά ύδατα».

Ζούμε σε μια εποχή και σε ένα περιβάλλον όπου ακόμη και οι διασώσεις κατάντησαν ταξικό προνόμιο των εχόντων και κατεχόντων και όλοι εμείς οι υπόλοιποι να πάμε να γαμηθούμε και να κόψουμε το λαρύγγι μας.

Κάτι που επιβεβαιώνεται και από το πλέον αμέτοχο των αμετόχων θεσμό, τον πανταχού απόντα ΟΗΕ.

Η ειδική εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ για θέματα υπερασπιστών ανθρωπίνων δικαιωμάτων Μαίρη Λόλορ, σχολιάζοντας το πολύνεκρο ναυάγιο με θύματα εκατοντάδες πρόσφυγες ανοιχτά της Πύλου, ήταν «καταπέλτης» για τις ελληνικές Αρχές, τονίζοντας ότι «Το τι ακριβώς συνέβη εξακολουθεί να αποκαλύπτεται -από ερευνητές δημοσιογράφους και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων – αλλά ορισμένα πράγματα είναι ήδη ξεκάθαρα. Είναι σαφές ότι αυτή η τραγωδία θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Οι ελληνικές αρχές ειδοποιήθηκαν για τον κίνδυνο του σκάφους από την ομάδα ακτιβιστών Alarm Phone ώρες πριν ανατραπεί. Η Ελληνική Ακτοφυλακή βρισκόταν σε επαφή με τους επιβάτες του πλοίου και είχε υποχρέωση βάσει του διεθνούς δικαίου να επέμβει, δεδομένου του ξεκάθαρου συνωστισμού και του μη αξιόπλοου του πλοίου. Είναι σαφές ότι η καταστροφή ήταν προϊόν πολιτικών αποφάσεων», προσθέτει χαρακτηριστικά σε άρθρο της στο Social Europe.

Και καταλήγει: «Ενώ η Ελλάδα και η Ευρωπαϊκή Ένωση, μεταξύ άλλων μέσω της Frontex, της υπηρεσίας συνόρων και ακτοφυλακής της, έχουν ρίξει την ευθύνη για την καταστροφή στους λαθρεμπόρους, δεν είναι ο λόγος που οι άνθρωποι επιλέγουν να ξεκινήσουν εξαιρετικά επικίνδυνες διαδρομές με την ελπίδα να φτάσουν στην ΕΕ. Εφόσον δεν υπάρχουν ασφαλείς, νόμιμες και προσβάσιμες διαδρομές για τους ανθρώπους όταν ξεφεύγουν από τις συγκρούσεις και τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής ή όταν επιδιώκουν να επανενωθούν με τους αγαπημένους τους ή να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή, θα υπάρχει μια επιχείρηση για λαθρέμπορους. Μόνο τα κράτη μπορούν να ανοίξουν αυτές τις διαδρομές. Επιλέγουν να μην το κάνουν. Είναι σαφές ότι η Ε.Ε. και τα κράτη μέλη της είναι διατεθειμένα να δεχτούν τους θανάτους ανθρώπων στα σύνορα της Ευρώπης». 

Είναι κρίμα για τα 700 αυτά άτομα, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που επέβαιναν στο πλοιάριο ανοικτά της Πύλου.

Είναι κρίμα, γιατί αν σκέφτονταν λίγο πιο πονηρά, ίσως και να είχαν σωθεί.

Αν είχαν απαγάγει έναν-δυο εκατομμυριούχους και τους κρατούσαν ομήρους, όλες οι αρμόδιες Αρχές θα είχαν σπεύσει για την σωτηρία.

Των εκατομμυριούχων.