Αυλαία τέλους έπεσε σε μια από τις σπουδαιότερες, πιο καλογραμμένες και πιο καλογυρισμένες τηλεοπτικές σειρές των τελευταίων ετών. Το τελευταίο επεισόδιο του «Ozark» του Netflix μεταδόθηκε πριν μερικά 24ωρα ικανοποιώντας την υπομονή που έκαναν για πολύ καιρό οι χιλιάδες οπαδοί της σειράς, η οποία μάς κράτησε συντροφιά για πέντε χρόνια και συνολικά τέσσερις σεζόν.
Το επικό saga της οικογένειας Byrde έφτασε λοιπόν στο τέλος της με τον Μarty, Wendy και τα δυο τους παιδιά να ολοκληρώνουν το μεγάλο ταξίδι που έκαναν στην αρχή της πρώτης σεζόν, όταν αποφάσισαν να γίνουν εσωτερικοί μετανάστες από το Σικάγο, όπου διέμεναν, στην λίμνη Οζαρκ προκειμένου να συνεχίσουν από εκεί να «ξεπλένουν» τα χρήματα ενός μεξικανικού καρτέλ ναρκωτικών.
Να ξεκαθαρίσουμε εξαρχής ότι η τέταρτη σεζόν, αυτή που τελείωσε μόλις, ήταν μάλλον η χειρότερη όλων. Ο δημιουργός της σειράς, Κρις Μάντι, έκανε πολλαπλά σεναριακά… άξελ και τόλουπ, σπίνιαρε αρκετές φορές γύρω από τον εαυτό του (και την μοίρα των πρωταγωνιστών του) και τελικά έφτασε στην κορύφωση ενός οικογενειακού δράματος (με ενδιάμεση μαφιόζικη πλοκή και μιας αλληλουχίας παιχνιδιών εξουσίας) με ένα εξαιρετικά χλιαρό, κατά την γνώμη μου, φινάλε.
Δηλαδή, για να το πω ξεκάθαρα, δεν ενθουσιάστηκα επ’ ουδενί, αλλά ούτε και απογοητεύτηκα από την τελευταία πράξη του δράματος καθώς και την διφορούμενη τελευταία σκηνή της σειράς (που θύμισε αρκετά την αντίστοιχη της σειράς «Sopranos»).
Βέβαια, πολλοί ήταν εκείνοι οι θεατές που δυσανασχέτησαν τα μάλα, χαρακτηρίζοντας το φινάλε του Ozark ως ένα από τα χειρότερα σε πρόσφατη τηλεοπτική σειρά τέτοιου βεληνεκούς –απόδειξη το ότι το τελευταίο επεισόδιο, με τίτλο «A Hard Way To Go», έχει αποσπάσει βαθμολογία κοινού μόλις 6,8 στα 10 στην κινηματογραφική βάση δεδομένων, IMDb και ενώ το επόμενο χαμηλότερο επεισόδιο είναι το «Kaleidoscope» από την πρώτη σεζόν που έχει βαθμολογία 7,5
Τέσσερις γυναίκες κατηγορούνται
Εκεί, πάντως, που εναπόκειται η πραγματική μαεστρία του σεναρίου του Μάντι είναι στο χτίσιμο των χαρακτήρων των τεσσάρων πραγματικών πρωταγωνιστριών της τέταρτης σεζόν, που είναι όλες τους γυναίκες.
Η Wendy Byrde της φανταστικής Laura Linney είναι, φυσικά, η πρωθιέρεια αυτού του χορού. Είναι, ωστόσο, και η πιο προβληματική προσωπικότητα όλης της σειράς: μια γυναίκα αμείλικτα σκληρή, μια «σκληρή καριόλα», όπως την χαρακτηρίζει στις τέσσερις σεζόν όποιος και αν την συναντήσει. Μια γυναίκα που σε κάθε της έκφανση, είτε ως σύζυγος, είτε ως μητέρα, είτε ως αδελφή, είτε ως κόρη ενός αναγεννημένου Χριστιανού πατέρα, πάντα βρίσκει τον τρόπο να θολώσει τα νερά προς όφελός της και πάντα εις βάρος των άλλων –ακόμη και αθώων. Είναι μια βαθύτατα ναρκισσιστική προσωπικότητα που καταστρέφει, ως Λάμια και Ερινύα μαζί, τα πάντα στο πέρασμά της. Και η γεύση που μας αφήνει στο τέλος η σειρά είναι ότι ο μέσος θεατής της εύχεται ολόψυχα κάποια στιγμή να πάθει τα ίδια με ό,τι έχει προκαλέσει και αυτή σε άλλους.
Η Ruth Langmore της ε-ξαι-ρε-τι-κης ηθοποιού Julia Garner (θυμηθείτε τα όνομά της για το μέλλον) είναι αυτή που στις τέσσερις σεζόν είχε την μεγαλύτερη ανάπτυξη στον χαρακτήρα της. Ένα απλό βλαχάκι που κατέληξε, αθόρυβα και δίχως κανείς να το περιμένει, να φτάσει να διοικεί ένα ολόκληρο καζίνο και να βρεθεί με λεφτά στα χέρια της που κανείς συγγενής της δεν θα μάζευε ούτε καν σε επτά ζωές. Η Ruth αποδεικνύεται διαρκώς πολύ σκληρή για να πεθάνει και όλο καταφέρνει να ξεγλιστρήσει πολλάκις από του Χάρου τα δόντια, χάρη στην εξυπνάδα και τον τσαμπουκά της. Η τέταρτη σεζόν τής ανήκει εξολοκλήρου από κοινού με την Camila Elizondro, την αδελφή του Omar Navarro και μητέρα του Javi, ανιψιού του μεξικανού μεγαλέμπορου και πρωτοπαλίκαρού του. Η Camila μεθοδεύει προσεκτικά την δική της ανέλιξη για την διαδοχή της στην ηγεσία του καρτέλ. Είναι μια στυγνή και κυνική υπολογίστρια που δουλεύει αυθημερόν με μυαλό επεξεργαστή… pentium plus και που είναι διατεθειμένη να πουλήσει τον γιο της, τον αδελφό της και οποιονδήποτε άλλον βρεθεί στον δρόμο της μέχρι να επιτελέσει τον τελικό της στόχο.
Τέλος, έχουμε και την επικεφαλής της φαρμακοβιομηχανίας, την Clare Shaw, η οποία αποδεικνύεται η πλέον δειλή, άτολμη και «λίγη» της όλης υπόθεσης –και η βασική αιτία και μαζί η κύρια αφορμή που η σειρά φτάνει σε αυτό το φινάλε (που δεν θα αποκαλύψουμε).
Αυτές οι τέσσερις γυναίκες είναι που ορίζουν όλη την μοίρα των χαρακτήρων γύρω τους. Η κάθε μια εξ αυτών έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, τα οποία αρκούν για να οδηγήσουν κάποιον στον Παράδεισο ή την Κόλαση.
Δεν γίνεται, τέλος, να μην αναφερθώ στις προφανείς ομοιότητες της σειράς με το Breaking Bad: σε αμφότερες τις περιπτώσεις έχουμε μια οικογένεια που προσπαθεί να μείνει ενωμένη κάτω από αντίξοες συνθήκες. Η διαφορά του Walter White με τον Marty Byrde, ωστόσο, είναι ότι ο πρωταγωνιστής του Breaking Bad στο τέλος φτάνει να παραδεχτεί ότι η μεταστροφή του στην παρανομία έγινε με αποκλειστικό σκοπό την οικονομική άνεση της οικογένειας του. Αντιθέτως, ο Byrde του υπέροχα στωικού Jason Bateman, δεν παραδέχεται στιγμή ότι μετανιώνει που επί τόσο καιρό συνεργάζεται με ένα μεξικανικό καρτέλ ναρκωτικών –ίσα ίσα, φαίνεται να το απολαμβάνει κιόλας, σαν η νέα του αυτή ζωή ως σκιώδης παράνομος στα όρια του εγκλεισμού του σε αμερικανική ομοσπονδιακή φυλακή να είναι ο ρόλος που θέλει να ακολουθήσει για το υπόλοιπο της ζωής του.
Εν κατακλείδι, το φινάλε του Ozark δεν σε απογοητεύει, αλλά ούτε σε ανταμείβει πλουσιοπάροχα. Ίσως όμως σε βάλει να σκεφτείς λίγο πιο βαθιά για την ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και των πράξεων ή των παραλείψεών της. Και αυτό από μόνο του είναι κάτι εξαιρετικά σημαντικό.
Αυλαία τέλους έπεσε σε μια από τις σπουδαιότερες, πιο καλογραμμένες και πιο καλογυρισμένες τηλεοπτικές σειρές των τελευταίων ετών. Το τελευταίο επεισόδιο του «Ozark» του Netflix μεταδόθηκε πριν μερικά 24ωρα ικανοποιώντας την υπομονή που έκαναν για πολύ καιρό οι χιλιάδες οπαδοί της σειράς, η οποία μάς κράτησε συντροφιά για πέντε χρόνια και συνολικά τέσσερις σεζόν.
Το επικό saga της οικογένειας Byrde έφτασε λοιπόν στο τέλος της με τον Μarty, Wendy και τα δυο τους παιδιά να ολοκληρώνουν το μεγάλο ταξίδι που έκαναν στην αρχή της πρώτης σεζόν, όταν αποφάσισαν να γίνουν εσωτερικοί μετανάστες από το Σικάγο, όπου διέμεναν, στην λίμνη Οζαρκ προκειμένου να συνεχίσουν από εκεί να «ξεπλένουν» τα χρήματα ενός μεξικανικού καρτέλ ναρκωτικών.
Να ξεκαθαρίσουμε εξαρχής ότι η τέταρτη σεζόν, αυτή που τελείωσε μόλις, ήταν μάλλον η χειρότερη όλων. Ο δημιουργός της σειράς, Κρις Μάντι, έκανε πολλαπλά σεναριακά… άξελ και τόλουπ, σπίνιαρε αρκετές φορές γύρω από τον εαυτό του (και την μοίρα των πρωταγωνιστών του) και τελικά έφτασε στην κορύφωση ενός οικογενειακού δράματος (με ενδιάμεση μαφιόζικη πλοκή και μιας αλληλουχίας παιχνιδιών εξουσίας) με ένα εξαιρετικά χλιαρό, κατά την γνώμη μου, φινάλε.
Δηλαδή, για να το πω ξεκάθαρα, δεν ενθουσιάστηκα επ’ ουδενί, αλλά ούτε και απογοητεύτηκα από την τελευταία πράξη του δράματος καθώς και την διφορούμενη τελευταία σκηνή της σειράς (που θύμισε αρκετά την αντίστοιχη της σειράς «Sopranos»).
Βέβαια, πολλοί ήταν εκείνοι οι θεατές που δυσανασχέτησαν τα μάλα, χαρακτηρίζοντας το φινάλε του Ozark ως ένα από τα χειρότερα σε πρόσφατη τηλεοπτική σειρά τέτοιου βεληνεκούς –απόδειξη το ότι το τελευταίο επεισόδιο, με τίτλο «A Hard Way To Go», έχει αποσπάσει βαθμολογία κοινού μόλις 6,8 στα 10 στην κινηματογραφική βάση δεδομένων, IMDb και ενώ το επόμενο χαμηλότερο επεισόδιο είναι το «Kaleidoscope» από την πρώτη σεζόν που έχει βαθμολογία 7,5
Τέσσερις γυναίκες κατηγορούνται
Εκεί, πάντως, που εναπόκειται η πραγματική μαεστρία του σεναρίου του Μάντι είναι στο χτίσιμο των χαρακτήρων των τεσσάρων πραγματικών πρωταγωνιστριών της τέταρτης σεζόν, που είναι όλες τους γυναίκες.
Η Wendy Byrde της φανταστικής Laura Linney είναι, φυσικά, η πρωθιέρεια αυτού του χορού. Είναι, ωστόσο, και η πιο προβληματική προσωπικότητα όλης της σειράς: μια γυναίκα αμείλικτα σκληρή, μια «σκληρή καριόλα», όπως την χαρακτηρίζει στις τέσσερις σεζόν όποιος και αν την συναντήσει. Μια γυναίκα που σε κάθε της έκφανση, είτε ως σύζυγος, είτε ως μητέρα, είτε ως αδελφή, είτε ως κόρη ενός αναγεννημένου Χριστιανού πατέρα, πάντα βρίσκει τον τρόπο να θολώσει τα νερά προς όφελός της και πάντα εις βάρος των άλλων –ακόμη και αθώων. Είναι μια βαθύτατα ναρκισσιστική προσωπικότητα που καταστρέφει, ως Λάμια και Ερινύα μαζί, τα πάντα στο πέρασμά της. Και η γεύση που μας αφήνει στο τέλος η σειρά είναι ότι ο μέσος θεατής της εύχεται ολόψυχα κάποια στιγμή να πάθει τα ίδια με ό,τι έχει προκαλέσει και αυτή σε άλλους.
Η Ruth Langmore της ε-ξαι-ρε-τι-κης ηθοποιού Julia Garner (θυμηθείτε τα όνομά της για το μέλλον) είναι αυτή που στις τέσσερις σεζόν είχε την μεγαλύτερη ανάπτυξη στον χαρακτήρα της. Ένα απλό βλαχάκι που κατέληξε, αθόρυβα και δίχως κανείς να το περιμένει, να φτάσει να διοικεί ένα ολόκληρο καζίνο και να βρεθεί με λεφτά στα χέρια της που κανείς συγγενής της δεν θα μάζευε ούτε καν σε επτά ζωές. Η Ruth αποδεικνύεται διαρκώς πολύ σκληρή για να πεθάνει και όλο καταφέρνει να ξεγλιστρήσει πολλάκις από του Χάρου τα δόντια, χάρη στην εξυπνάδα και τον τσαμπουκά της. Η τέταρτη σεζόν τής ανήκει εξολοκλήρου από κοινού με την Camila Elizondro, την αδελφή του Omar Navarro και μητέρα του Javi, ανιψιού του μεξικανού μεγαλέμπορου και πρωτοπαλίκαρού του. Η Camila μεθοδεύει προσεκτικά την δική της ανέλιξη για την διαδοχή της στην ηγεσία του καρτέλ. Είναι μια στυγνή και κυνική υπολογίστρια που δουλεύει αυθημερόν με μυαλό επεξεργαστή… pentium plus και που είναι διατεθειμένη να πουλήσει τον γιο της, τον αδελφό της και οποιονδήποτε άλλον βρεθεί στον δρόμο της μέχρι να επιτελέσει τον τελικό της στόχο.
Τέλος, έχουμε και την επικεφαλής της φαρμακοβιομηχανίας, την Clare Shaw, η οποία αποδεικνύεται η πλέον δειλή, άτολμη και «λίγη» της όλης υπόθεσης –και η βασική αιτία και μαζί η κύρια αφορμή που η σειρά φτάνει σε αυτό το φινάλε (που δεν θα αποκαλύψουμε).
Αυτές οι τέσσερις γυναίκες είναι που ορίζουν όλη την μοίρα των χαρακτήρων γύρω τους. Η κάθε μια εξ αυτών έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, τα οποία αρκούν για να οδηγήσουν κάποιον στον Παράδεισο ή την Κόλαση.
Δεν γίνεται, τέλος, να μην αναφερθώ στις προφανείς ομοιότητες της σειράς με το Breaking Bad: σε αμφότερες τις περιπτώσεις έχουμε μια οικογένεια που προσπαθεί να μείνει ενωμένη κάτω από αντίξοες συνθήκες. Η διαφορά του Walter White με τον Marty Byrde, ωστόσο, είναι ότι ο πρωταγωνιστής του Breaking Bad στο τέλος φτάνει να παραδεχτεί ότι η μεταστροφή του στην παρανομία έγινε με αποκλειστικό σκοπό την οικονομική άνεση της οικογένειας του. Αντιθέτως, ο Byrde του υπέροχα στωικού Jason Bateman, δεν παραδέχεται στιγμή ότι μετανιώνει που επί τόσο καιρό συνεργάζεται με ένα μεξικανικό καρτέλ ναρκωτικών –ίσα ίσα, φαίνεται να το απολαμβάνει κιόλας, σαν η νέα του αυτή ζωή ως σκιώδης παράνομος στα όρια του εγκλεισμού του σε αμερικανική ομοσπονδιακή φυλακή να είναι ο ρόλος που θέλει να ακολουθήσει για το υπόλοιπο της ζωής του.
Εν κατακλείδι, το φινάλε του Ozark δεν σε απογοητεύει, αλλά ούτε σε ανταμείβει πλουσιοπάροχα. Ίσως όμως σε βάλει να σκεφτείς λίγο πιο βαθιά για την ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και των πράξεων ή των παραλείψεών της. Και αυτό από μόνο του είναι κάτι εξαιρετικά σημαντικό.
