Δεν είναι πουλί, δεν είναι αεροπλάνο αλλά δεν είναι ούτε ο Σούπερμαν. Τα σουπερηρωικά κλισέ για εκείνα τα παιδιά με τις εξωπραγματικές δυνάμεις που πρωταγωνιστούν σε πολλές φανταστικές ιστορίες και στις απαντήσεις της γνωστής απορίας «τι θες να γίνει όταν μεγαλώσεις», έχουν αρχίσει να περικυκλώνονται από την απομυθοποίηση. Δεν μας αρκεί πλέον να έρθει να μας σώσει ένας τύπος με στολή και κάπα αλλά το να μπορούμε να ταυτιστούμε με εκείνη την πλευρά του που παραμένει στην ανθρώπινη και μονίμως εκτεθειμένη σε όλα, διάσταση. Κακοί και καλοί μπαίνουν στα ντιβάνια, μαθαίνουν τι σημαίνει να αυτοσαρκάζεσαι και αποσυναρμολογούν τα ντοπαρισμένα σώματα τους για να φτάσουν στον όποιο υπαρξιακό πάτο ώστε να συνεχίσουν αλλιώς.
Στη σειρά του Amazon Prime Video, «The Boys», οι Seven εκλεκτοί υπεράνθρωποι, ζουν στον πύργο της φαρμακοβιομηχανίας Vought στον πυρήνα της Νέας Υόρκης και είναι οι σταρ του αμερικανικού ονείρου. Σε μία αντιστοιχία των DC χαρακτήρων (Superman, Wonder Woman, Aquaman, Batman, The Flash) και με marvelικά στοιχεία, οι Homelander, Queen Maeve, The Deep, Black Noir, A-Train και Starlight, είναι τα κατεστραμμένα παιδιά που προήλθαν από επιστημονικούς σωλήνες και εργαστήρια για προστατεύσουν την Αμερική και να χάσουν κάθε έλεγχο του εαυτού τους. Από την απέναντι πλευρά, η αντιηρωική ομάδα των «The Boys», με αρχηγό τον σκληροτράχηλο -μόνο επιφανειακά- Billy Butcher (Karl Urban), προσπαθούν να τους πολεμήσουν όσο το δυνατόν πιο αναίμακτα και να ενημερώσουν τον κόσμο για όλη την αρρωστημένη κατάσταση που επικρατεί πίσω από τη γυαλιστερή εικόνα τους. Κι όπως συμβαίνει συνήθως με αυτές τις μάχες του Γολιάθ με τον Δαυίδ σε όλους τους χώρους, το gps χαλάει συνεχώς.
Στην καινούρια σεζόν, που έχει μόνιμα πατημένη την ένταση στα κόκκινα επίπεδα, ό,τι είχε στο κεφάλι του ο δημιουργός του, Eric Kripke, για όλα τα θέματα που ήθελε να θίξει χωρίς να μείνει στο πρώτο στρώμα της ανάλυσης, απογειώθηκε. Και μπορεί πρόσφατα να σχολιάστηκε με θετικά σχόλια ο σωστός τρόπος που αντιμετώπισαν τη φυλομετάβαση του Elliot Page στο «Umbrella Academy» αλλά εδώ, υπάρχει μία ολόκληρη διαδρομή όσον αφορά την προσέγγιση της διαφορετικότητας, του αλληλοσεβασμού και της ισότητας των φύλων. Πίσω από την ωμότητα και τη βία, τρέχει ένα σενάριο με μόνιμα υψωμένο το μεσαίο δάχτυλο σε κάθε καθωπρεπισμό και πολλές προεκτάσεις όσον αφορά τα συμπλέγματα, πατρικά πρότυπα και καταπιεσμένες συμπεριφορές στις σχέσεις όλων των κατηγοριών. Γιατί όσο και αν το αποφεύγουμε, το DNA και τα οικογενειακά κατάλοιπα είναι πάντα εκεί δίπλα να κρυφοκοιτάζει από όλες τις γωνίες.
Κάθε γρήγορο συμπέρασμα για κάποιον χαρακτήρα συνοδεύεται και με ένα viewmaster με τα τραύματα και τις εμπειρίες του παρελθόντος του και πώς επαναλαμβάνονται στο τώρα. Όχι για να τον δικαιολογήσουμε αλλά για να τον κατανοήσουμε καλύτερα. Κατάφερε να γίνει μία ευφυέστατη παρωδία με δυνατές ερμηνείες, ειδικά του Antony Starr, που συμπεριλαμβάνει όλη τη διαχρονική παράνοια που ακολουθεί τη λατρεία της παντοδυναμίας και της ματαιοδοξίας και δεν χάνει ποτέ τον προσανατολισμό της.
Φυσικά δεν λείπουν οι παράπλευρες απώλειες και οι λυτρώσεις παραπέμποντας στον κόσμο μιας σύγχρονης τραγωδίας. Η προπαγάνδα των καθοδηγούμενων Μ.Μ.Ε σε όλους τους παραδοσιακούς Αμερικανούς πατριώτες και επαναφορά του συντηρητισμού με τον Soldier boy, η προφανής χειραγώγηση των social media αλλά και η θετική τους επιρροή στις επαναστάσεις, ο ρατσισμός σχολιάζονται μέσα από τις καταστάσεις και τις ζωές όλων των ηρώων που ουσιαστικά κυκλοφορούν καθημερινά δίπλα μας.
Ένα μεγάλο συν των «The Boys», είναι πως εξελίσσει τη λογική που ακολουθούν οι περισσότερες σειρές, οι οποίες έχουν ανέβει στις λίστες μας τα τελευταία χρόνια γιατί οι δημιουργοί τους αφουγκράζονται όσα συμβαίνουν στην κοινωνία, τα φιλτράρουν και τα προσαρμόζουν στις ιστορίες τους για να ενδυναμώσουν την κοινή λογική χωρίς να ηθικολογούν και να παίρνουν το μέρος κάποιου. Με περισσότερο splatter από ποτέ (καλησπέρα Quentin Tarantino), καθόλου τυχαία επιλογή υπερδυνάμεων, και πολλές δόσεις κατάμαυρου χιούμορ σατιρίζει στερεότυπα, σεξουαλικά ταμπού και αναμενόμενες ανατροπές, οδηγώντας αυτή την μάχη των κοινών θνητών με τους τεχνητούς θεούς σε ένα επίπονο μάθημα-πάθημα προσωπικής παιδεία και ψυχολογικών ορίων.
Επικά επεισόδια όπως το όργιο Herogasm, έχουν πάρει ήδη θέση στις pop culureικές συζητήσεις στις μπάρες και στα γραφεία, το soundtrack (όπως και τα t-shirts του Marvin) έχει κερδίσει τον δικό του βασικό ρόλο στη ροή των επεισοδίων αφού δεν είναι απλά ένα χαλί αλλά πολλές φορές και το «όπλο» κάποιων ηρώων για την ψυχολογική τους ισορροπία, και όσα αφήνει για την επόμενη σεζόν, κάνει την παραμονή μπροστά από την οθόνη ακόμα πιο απολαυστική. Ή αλλιώς fucking diabolical, που λέει και ο Butcher.
ΥΓ: Φωνάζουμε ένα έξτρα ΟΛΕ για την επιλογή των cameo εμφανίσεων.
Δεν είναι πουλί, δεν είναι αεροπλάνο αλλά δεν είναι ούτε ο Σούπερμαν. Τα σουπερηρωικά κλισέ για εκείνα τα παιδιά με τις εξωπραγματικές δυνάμεις που πρωταγωνιστούν σε πολλές φανταστικές ιστορίες και στις απαντήσεις της γνωστής απορίας «τι θες να γίνει όταν μεγαλώσεις», έχουν αρχίσει να περικυκλώνονται από την απομυθοποίηση. Δεν μας αρκεί πλέον να έρθει να μας σώσει ένας τύπος με στολή και κάπα αλλά το να μπορούμε να ταυτιστούμε με εκείνη την πλευρά του που παραμένει στην ανθρώπινη και μονίμως εκτεθειμένη σε όλα, διάσταση. Κακοί και καλοί μπαίνουν στα ντιβάνια, μαθαίνουν τι σημαίνει να αυτοσαρκάζεσαι και αποσυναρμολογούν τα ντοπαρισμένα σώματα τους για να φτάσουν στον όποιο υπαρξιακό πάτο ώστε να συνεχίσουν αλλιώς.
Στη σειρά του Amazon Prime Video, «The Boys», οι Seven εκλεκτοί υπεράνθρωποι, ζουν στον πύργο της φαρμακοβιομηχανίας Vought στον πυρήνα της Νέας Υόρκης και είναι οι σταρ του αμερικανικού ονείρου. Σε μία αντιστοιχία των DC χαρακτήρων (Superman, Wonder Woman, Aquaman, Batman, The Flash) και με marvelικά στοιχεία, οι Homelander, Queen Maeve, The Deep, Black Noir, A-Train και Starlight, είναι τα κατεστραμμένα παιδιά που προήλθαν από επιστημονικούς σωλήνες και εργαστήρια για προστατεύσουν την Αμερική και να χάσουν κάθε έλεγχο του εαυτού τους. Από την απέναντι πλευρά, η αντιηρωική ομάδα των «The Boys», με αρχηγό τον σκληροτράχηλο -μόνο επιφανειακά- Billy Butcher (Karl Urban), προσπαθούν να τους πολεμήσουν όσο το δυνατόν πιο αναίμακτα και να ενημερώσουν τον κόσμο για όλη την αρρωστημένη κατάσταση που επικρατεί πίσω από τη γυαλιστερή εικόνα τους. Κι όπως συμβαίνει συνήθως με αυτές τις μάχες του Γολιάθ με τον Δαυίδ σε όλους τους χώρους, το gps χαλάει συνεχώς.
Στην καινούρια σεζόν, που έχει μόνιμα πατημένη την ένταση στα κόκκινα επίπεδα, ό,τι είχε στο κεφάλι του ο δημιουργός του, Eric Kripke, για όλα τα θέματα που ήθελε να θίξει χωρίς να μείνει στο πρώτο στρώμα της ανάλυσης, απογειώθηκε. Και μπορεί πρόσφατα να σχολιάστηκε με θετικά σχόλια ο σωστός τρόπος που αντιμετώπισαν τη φυλομετάβαση του Elliot Page στο «Umbrella Academy» αλλά εδώ, υπάρχει μία ολόκληρη διαδρομή όσον αφορά την προσέγγιση της διαφορετικότητας, του αλληλοσεβασμού και της ισότητας των φύλων. Πίσω από την ωμότητα και τη βία, τρέχει ένα σενάριο με μόνιμα υψωμένο το μεσαίο δάχτυλο σε κάθε καθωπρεπισμό και πολλές προεκτάσεις όσον αφορά τα συμπλέγματα, πατρικά πρότυπα και καταπιεσμένες συμπεριφορές στις σχέσεις όλων των κατηγοριών. Γιατί όσο και αν το αποφεύγουμε, το DNA και τα οικογενειακά κατάλοιπα είναι πάντα εκεί δίπλα να κρυφοκοιτάζει από όλες τις γωνίες.
Κάθε γρήγορο συμπέρασμα για κάποιον χαρακτήρα συνοδεύεται και με ένα viewmaster με τα τραύματα και τις εμπειρίες του παρελθόντος του και πώς επαναλαμβάνονται στο τώρα. Όχι για να τον δικαιολογήσουμε αλλά για να τον κατανοήσουμε καλύτερα. Κατάφερε να γίνει μία ευφυέστατη παρωδία με δυνατές ερμηνείες, ειδικά του Antony Starr, που συμπεριλαμβάνει όλη τη διαχρονική παράνοια που ακολουθεί τη λατρεία της παντοδυναμίας και της ματαιοδοξίας και δεν χάνει ποτέ τον προσανατολισμό της.
Φυσικά δεν λείπουν οι παράπλευρες απώλειες και οι λυτρώσεις παραπέμποντας στον κόσμο μιας σύγχρονης τραγωδίας. Η προπαγάνδα των καθοδηγούμενων Μ.Μ.Ε σε όλους τους παραδοσιακούς Αμερικανούς πατριώτες και επαναφορά του συντηρητισμού με τον Soldier boy, η προφανής χειραγώγηση των social media αλλά και η θετική τους επιρροή στις επαναστάσεις, ο ρατσισμός σχολιάζονται μέσα από τις καταστάσεις και τις ζωές όλων των ηρώων που ουσιαστικά κυκλοφορούν καθημερινά δίπλα μας.
Ένα μεγάλο συν των «The Boys», είναι πως εξελίσσει τη λογική που ακολουθούν οι περισσότερες σειρές, οι οποίες έχουν ανέβει στις λίστες μας τα τελευταία χρόνια γιατί οι δημιουργοί τους αφουγκράζονται όσα συμβαίνουν στην κοινωνία, τα φιλτράρουν και τα προσαρμόζουν στις ιστορίες τους για να ενδυναμώσουν την κοινή λογική χωρίς να ηθικολογούν και να παίρνουν το μέρος κάποιου. Με περισσότερο splatter από ποτέ (καλησπέρα Quentin Tarantino), καθόλου τυχαία επιλογή υπερδυνάμεων, και πολλές δόσεις κατάμαυρου χιούμορ σατιρίζει στερεότυπα, σεξουαλικά ταμπού και αναμενόμενες ανατροπές, οδηγώντας αυτή την μάχη των κοινών θνητών με τους τεχνητούς θεούς σε ένα επίπονο μάθημα-πάθημα προσωπικής παιδεία και ψυχολογικών ορίων.
Επικά επεισόδια όπως το όργιο Herogasm, έχουν πάρει ήδη θέση στις pop culureικές συζητήσεις στις μπάρες και στα γραφεία, το soundtrack (όπως και τα t-shirts του Marvin) έχει κερδίσει τον δικό του βασικό ρόλο στη ροή των επεισοδίων αφού δεν είναι απλά ένα χαλί αλλά πολλές φορές και το «όπλο» κάποιων ηρώων για την ψυχολογική τους ισορροπία, και όσα αφήνει για την επόμενη σεζόν, κάνει την παραμονή μπροστά από την οθόνη ακόμα πιο απολαυστική. Ή αλλιώς fucking diabolical, που λέει και ο Butcher.
ΥΓ: Φωνάζουμε ένα έξτρα ΟΛΕ για την επιλογή των cameo εμφανίσεων.
