Πριν λίγο καιρό, η Κατερίνα Βρανά είχε tweetάρει για το οξύμωρο της ελληνικής γλώσσας που η εφορία και η ευφορία ακούγονται το ίδιο. Η Rue και η παρέα της μπορεί να μην ζήσουν ποτέ τι σημαίνει να συνεννοείσαι και να ξεπληρώσεις την συναρπαστική δημόσια υπηρεσία, αλλά προσπαθούν να φτάσουν σε μια συναισθηματική κατάσταση ανώδυνης απογείωσης για να μην σκέφτονται ό,τι τους προκαλεί πόνο και απογοήτευση. Αν οι έφηβοι του Sex Education απενεχοποίησαν τα σεξουαλικά ταμπού και μίλησαν για θέματα που αφορούν όλους μας άνευ ηλικίας έχοντας για αρχηγό την απολαυστική Gillian Anderson, εκείνοι του Euphoria, έκαναν μακροβούτι στα τρομακτικά σκοτάδια των εξαρτήσεων, των οικογενειακών τραυμάτων και των σχέσων. Αλλά κυρίως του εαυτού τους.
Η σειρά του Sam Levinson έχει καταφέρει πάρα πολλά όσον αφορά τα στατιστικά, την τηλεθέαση (η καλύτερη σειρά του HBO σε τηλεθέαση μετά το Game of Thrones με κάθε επεισόδιο της δεύτερης σεζόν να έχει 16.3 εκ. θεατές), τα social media (η σειρά με τα περισσότερα tweets της δεκαετίας στις ΗΠΑ με 34 εκ. tweets). Επίσης, ευθύνεται για αρκετά «σεντόνια» με αναλύσεις σχετικά με την αριστουργηματικήσύνδεση μουσικής (το soundtrack παίζει καθοριστικό ρόλο) και εικόνας κάνοντας κάθε σκηνή να είναι το ιδανικό βίντεο κλιπ κάθε τραγουδιού και κάθε συναισθήματος, τα νοήματα πίσω από το make up, το εξαιρετικό storytelling της δεύτερης σεζόν.
Εκεί, όπου ο Levinson κάνει εμφανείς τις κινηματογραφικές αναφορές του (καλησπέρα Martin Scorsese) παίζοντας με την αισθητική, την αλληγορία και τον συμβολισμό, και βγαίνει -πάλι-νικητής με ελάχιστα σεναριακά φάουλ. Κι αν βάλουμε τη σειρά συνολικά και σε μία άτυπη τηλεοπτική συνέχεια, νιώθεις σαν να περπατάει αγκαζέ με την ωμότητα του I May Destroy you και την ειρωνία του Breaking Bad ώστε να εκφραστεί με τον δικό του τρόπο για όσα ανακαλύπτουμε κάτω απο υπερφορτωμένα χαλάκια και μέσα σε ντουλάπες.Τα κύματα σε όλες τις κερκίδες είναι αναπόφευκτα.
Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι όμως το πώς κατάφερε να μας επηρεάσει σε βιωματικό επίπεδο. Ναι, αυτο το αγαπημένο κλισέ «βγαλμενο απο τη ζωή». Δεν πρόκειται για μια παρέα ανώριμων εφήβων, που θέλουν να ενηλικιωθούν πατώντας το fast forward, να κάνουν όσο πιο πολύ σεξ μπορούν, να πειραματιστούν με τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις και να εξαρτηθούν από κάθε είδους ουσίες. Αν μείνεις εκεί όπως έχουν πει αρκετοί τονίζοντας με κόκκινο στυλό τις ανούσιες λεσβιακές σχέσεις, τότε ακυρώνεις τελείως όλα όσα θέλει να περάσει και το υποδειγματικό «χτίσιμο» των χαρακτήρων.
Έλαβα ένα συγκινητικό μήνυμα ενώ συζητούσαμε σε κάποιο timeline για όσα μας έχει προκαλέσει, το οποίο έλεγε πως «το τέλος της δεύτερης σεζόν είναι σαν να ζω τη δική μου ιστορία ξανά. Φυσικά έχω ταυτιστεί με τη Zendaya. Και φυσικά όταν καθαρίζει ένα άτομο από όλες της ουσίες, χωρίζει και κάνει πολλές αλλαγές στη ζωή του. Έχω να πω πολλά πάνω σε αυτό. Αυτή η σειρά είναι βασισμένη στα βιώματά του Levinson, τα δικά μου και φαντάζομαι πολλών άλλων. Επίσης, να συμπληρώσω ότι για να είναι ένα άτομο καθαρό από ουσίες με ένα τοξικοεξαρτημενο, έχει κι αυτό τα δικά του θέματα. Ένα τοξικοεξαρτημενο δεν είναι παρόν, άρα το άλλο άτομο τα έχει με ένα φάντασμα».
Κι είναι σαν να περικλείει σχεδόν όλα όσα έχουμε πει σε ατελείωτες συζητήσεις για τις προεκτάσεις του Euphoria. Ο τρόπος με τον οποίο η Zendaya (Rue) παρουσιάζει τα τοξικορξαρτημένα άτομα, όχι όπως τα έχει ο κάθε Σάκης Ρουβάς στο κεφάλι του, αλλά όπως είναι κανονικά, περνώντας όλα τα στάδια για να «καθαρίσει» ενώ παράλληλα ζει τον πρώτο έρωτα που του καθορίζει ολοκλήρο το είναι, δεν μένει στην
επιφάνεια. Διαλύεται και ανασυντίθεται συνεχώς έχοντας δίπλα τους δικούς της επίμονους ανθρώπους και νέους που έγιναν δικοί της (τρομερός χαρακτήρας ο Ali του Colman Domingo), ανακαλύπτει τη σεξουαλική της ταυτότητα και προσπαθεί να καταλάβει τι γεύση έχει η ζωή στη γυμνή με όλα τα τρωτά σημεία στο φως, εκδοχή της.
Προδίδουν και προδίδονται, συνειδητοποιούν πως το σεξ είναι πολλά παραπάνω από εκτόνωση ή εκδίκηση και πάντα έχουν συνδετικό κρίκο τους την ανάγκη τους να ξεφύγουν από την διαλυμένη πραγματικότητα των σπιτιών τους.
Οι φίλες της, βιώνουν το gaslight και την κακοποίηση σε όλες τις μορφές της, μαθαίνουν τι θα πει γυναικεία αλληλεγγύη στην πράξη κι όσο προχωρούν τα επεισόδια, σταδιακά, γίνονται κι αυτές πρωταγωνίστριες. Όλες ξεκλειδώνουν τον ερωτισμό στα κορμιά τους και βιώνουν τη φρίκη του bullying, Προδίδουν και προδίδονται, συνειδητοποιούν πως το σεξ είναι πολλά παραπάνω από εκτόνωση ή εκδίκηση και πάντα έχουν συνδετικό κρίκο τους την ανάγκη τους να ξεφύγουν από την διαλυμένη πραγματικότητα των σπιτιών τους. Και κοιτάζοντας στην πλευρά των αγοριών, ο Nate εκπροσωπεί επάξια τη φυλή που μας έχει χειραγωγήσει σε ευάλωτες περιόδους της ζωής μας αλλά ευτυχώς, τα μπούμερανγκ καθαρισαν για εμάς.
Μιλώντας με μία αγαπημένη φίλη, μαμά δύο κοριτσιών στην εφηβεία αναρρωτιόμασταν αν πρέπει να το δουν ή είναι λίγο hardcore. Μετά από δύο μέρες, μου είπε ότι όχι απλά έχουν δει και τους δύο κύκλους και συζητούν για αυτούς συχνά, αλλά έχουν διαλέξει τις ηρωίδες που στηρίζουν με πάθος και όλη η παρέα τους θα ντυθούν Euphoria girls τις απόκριες. Ως statement, όχι απλά σαν μία ωραία στολή. Σε social mediaακά inbox και σε διαλείμματα από meetings, αγόρια φίλοι και συνάδελφοι διαφορετικών ηλικιών αναφέρουν λεπτομέρειες με τον ίδιο ενθουσιασμό και συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον για το πόσο ταυτιστήκαμε με καταστάσεις και πρόσωπα γιατί μας θυμίζουν εμάς και ανθρώπους που έχουμε συναναστραφεί σε διάφορες φάσεις της ζωής μας.
Ουσιαστικά, χειροκροτάμε την ικανότητα του Levinson και των συνεργατών του να απευθύνονται σε όλους αναποδογυρίζοντας την έννοια του παθητικού mainstream με κύριο μέλημα να μην μείνει κανείς απλός παρατηρητής. Στη δική τους καθημερινότητα, είναι αυτονόητη η αποδοχή της διαφορετικότητας είτε σχετίζεται με την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα είτε με κοινωνικές ομάδες που τις αφήνουν στο περιθώριο. Δεν μπαίνουν στη διαδικασία να σου υποδείξουν το σωστο και το λάθος αλλά σε αφήνουν να επιλέξεις εσύ πώς θες να ζήσεις και που είναι η κατάλληλη στιγμή για να έρθει η προσωπική κάθαρση.
Επιτηδευμένο δράμα; Κάθε άλλο. Η αλήθεια σαν τούρτα του Βέγγου που ξαφνικά διακτινίζεται πάνω στο πρόσωπο σου, είναι.
Κατερίνα, ναι η ευφορία και η εφορία δεν θα συναντηθούν ποτέ. Στις ατελείωτες ουρές της πρώτης όμως, μπορούμε να πούμε στον διπλανό να πατήσει play στην πρώτη και να μπουν όλα στο αθόρυβο.
*Η στουντιακή φωτογράφιση δημοσιευθηκε στο Cut και είναι του Micaiah Carter
Πριν λίγο καιρό, η Κατερίνα Βρανά είχε tweetάρει για το οξύμωρο της ελληνικής γλώσσας που η εφορία και η ευφορία ακούγονται το ίδιο. Η Rue και η παρέα της μπορεί να μην ζήσουν ποτέ τι σημαίνει να συνεννοείσαι και να ξεπληρώσεις την συναρπαστική δημόσια υπηρεσία, αλλά προσπαθούν να φτάσουν σε μια συναισθηματική κατάσταση ανώδυνης απογείωσης για να μην σκέφτονται ό,τι τους προκαλεί πόνο και απογοήτευση. Αν οι έφηβοι του Sex Education απενεχοποίησαν τα σεξουαλικά ταμπού και μίλησαν για θέματα που αφορούν όλους μας άνευ ηλικίας έχοντας για αρχηγό την απολαυστική Gillian Anderson, εκείνοι του Euphoria, έκαναν μακροβούτι στα τρομακτικά σκοτάδια των εξαρτήσεων, των οικογενειακών τραυμάτων και των σχέσων. Αλλά κυρίως του εαυτού τους.
Η σειρά του Sam Levinson έχει καταφέρει πάρα πολλά όσον αφορά τα στατιστικά, την τηλεθέαση (η καλύτερη σειρά του HBO σε τηλεθέαση μετά το Game of Thrones με κάθε επεισόδιο της δεύτερης σεζόν να έχει 16.3 εκ. θεατές), τα social media (η σειρά με τα περισσότερα tweets της δεκαετίας στις ΗΠΑ με 34 εκ. tweets). Επίσης, ευθύνεται για αρκετά «σεντόνια» με αναλύσεις σχετικά με την αριστουργηματικήσύνδεση μουσικής (το soundtrack παίζει καθοριστικό ρόλο) και εικόνας κάνοντας κάθε σκηνή να είναι το ιδανικό βίντεο κλιπ κάθε τραγουδιού και κάθε συναισθήματος, τα νοήματα πίσω από το make up, το εξαιρετικό storytelling της δεύτερης σεζόν.
Εκεί, όπου ο Levinson κάνει εμφανείς τις κινηματογραφικές αναφορές του (καλησπέρα Martin Scorsese) παίζοντας με την αισθητική, την αλληγορία και τον συμβολισμό, και βγαίνει -πάλι-νικητής με ελάχιστα σεναριακά φάουλ. Κι αν βάλουμε τη σειρά συνολικά και σε μία άτυπη τηλεοπτική συνέχεια, νιώθεις σαν να περπατάει αγκαζέ με την ωμότητα του I May Destroy you και την ειρωνία του Breaking Bad ώστε να εκφραστεί με τον δικό του τρόπο για όσα ανακαλύπτουμε κάτω απο υπερφορτωμένα χαλάκια και μέσα σε ντουλάπες.Τα κύματα σε όλες τις κερκίδες είναι αναπόφευκτα.
Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι όμως το πώς κατάφερε να μας επηρεάσει σε βιωματικό επίπεδο. Ναι, αυτο το αγαπημένο κλισέ «βγαλμενο απο τη ζωή». Δεν πρόκειται για μια παρέα ανώριμων εφήβων, που θέλουν να ενηλικιωθούν πατώντας το fast forward, να κάνουν όσο πιο πολύ σεξ μπορούν, να πειραματιστούν με τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις και να εξαρτηθούν από κάθε είδους ουσίες. Αν μείνεις εκεί όπως έχουν πει αρκετοί τονίζοντας με κόκκινο στυλό τις ανούσιες λεσβιακές σχέσεις, τότε ακυρώνεις τελείως όλα όσα θέλει να περάσει και το υποδειγματικό «χτίσιμο» των χαρακτήρων.
Έλαβα ένα συγκινητικό μήνυμα ενώ συζητούσαμε σε κάποιο timeline για όσα μας έχει προκαλέσει, το οποίο έλεγε πως «το τέλος της δεύτερης σεζόν είναι σαν να ζω τη δική μου ιστορία ξανά. Φυσικά έχω ταυτιστεί με τη Zendaya. Και φυσικά όταν καθαρίζει ένα άτομο από όλες της ουσίες, χωρίζει και κάνει πολλές αλλαγές στη ζωή του. Έχω να πω πολλά πάνω σε αυτό. Αυτή η σειρά είναι βασισμένη στα βιώματά του Levinson, τα δικά μου και φαντάζομαι πολλών άλλων. Επίσης, να συμπληρώσω ότι για να είναι ένα άτομο καθαρό από ουσίες με ένα τοξικοεξαρτημενο, έχει κι αυτό τα δικά του θέματα. Ένα τοξικοεξαρτημενο δεν είναι παρόν, άρα το άλλο άτομο τα έχει με ένα φάντασμα».
Κι είναι σαν να περικλείει σχεδόν όλα όσα έχουμε πει σε ατελείωτες συζητήσεις για τις προεκτάσεις του Euphoria. Ο τρόπος με τον οποίο η Zendaya (Rue) παρουσιάζει τα τοξικορξαρτημένα άτομα, όχι όπως τα έχει ο κάθε Σάκης Ρουβάς στο κεφάλι του, αλλά όπως είναι κανονικά, περνώντας όλα τα στάδια για να «καθαρίσει» ενώ παράλληλα ζει τον πρώτο έρωτα που του καθορίζει ολοκλήρο το είναι, δεν μένει στην
επιφάνεια. Διαλύεται και ανασυντίθεται συνεχώς έχοντας δίπλα τους δικούς της επίμονους ανθρώπους και νέους που έγιναν δικοί της (τρομερός χαρακτήρας ο Ali του Colman Domingo), ανακαλύπτει τη σεξουαλική της ταυτότητα και προσπαθεί να καταλάβει τι γεύση έχει η ζωή στη γυμνή με όλα τα τρωτά σημεία στο φως, εκδοχή της.
Προδίδουν και προδίδονται, συνειδητοποιούν πως το σεξ είναι πολλά παραπάνω από εκτόνωση ή εκδίκηση και πάντα έχουν συνδετικό κρίκο τους την ανάγκη τους να ξεφύγουν από την διαλυμένη πραγματικότητα των σπιτιών τους.
Οι φίλες της, βιώνουν το gaslight και την κακοποίηση σε όλες τις μορφές της, μαθαίνουν τι θα πει γυναικεία αλληλεγγύη στην πράξη κι όσο προχωρούν τα επεισόδια, σταδιακά, γίνονται κι αυτές πρωταγωνίστριες. Όλες ξεκλειδώνουν τον ερωτισμό στα κορμιά τους και βιώνουν τη φρίκη του bullying, Προδίδουν και προδίδονται, συνειδητοποιούν πως το σεξ είναι πολλά παραπάνω από εκτόνωση ή εκδίκηση και πάντα έχουν συνδετικό κρίκο τους την ανάγκη τους να ξεφύγουν από την διαλυμένη πραγματικότητα των σπιτιών τους. Και κοιτάζοντας στην πλευρά των αγοριών, ο Nate εκπροσωπεί επάξια τη φυλή που μας έχει χειραγωγήσει σε ευάλωτες περιόδους της ζωής μας αλλά ευτυχώς, τα μπούμερανγκ καθαρισαν για εμάς.
Μιλώντας με μία αγαπημένη φίλη, μαμά δύο κοριτσιών στην εφηβεία αναρρωτιόμασταν αν πρέπει να το δουν ή είναι λίγο hardcore. Μετά από δύο μέρες, μου είπε ότι όχι απλά έχουν δει και τους δύο κύκλους και συζητούν για αυτούς συχνά, αλλά έχουν διαλέξει τις ηρωίδες που στηρίζουν με πάθος και όλη η παρέα τους θα ντυθούν Euphoria girls τις απόκριες. Ως statement, όχι απλά σαν μία ωραία στολή. Σε social mediaακά inbox και σε διαλείμματα από meetings, αγόρια φίλοι και συνάδελφοι διαφορετικών ηλικιών αναφέρουν λεπτομέρειες με τον ίδιο ενθουσιασμό και συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον για το πόσο ταυτιστήκαμε με καταστάσεις και πρόσωπα γιατί μας θυμίζουν εμάς και ανθρώπους που έχουμε συναναστραφεί σε διάφορες φάσεις της ζωής μας.
Ουσιαστικά, χειροκροτάμε την ικανότητα του Levinson και των συνεργατών του να απευθύνονται σε όλους αναποδογυρίζοντας την έννοια του παθητικού mainstream με κύριο μέλημα να μην μείνει κανείς απλός παρατηρητής. Στη δική τους καθημερινότητα, είναι αυτονόητη η αποδοχή της διαφορετικότητας είτε σχετίζεται με την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα είτε με κοινωνικές ομάδες που τις αφήνουν στο περιθώριο. Δεν μπαίνουν στη διαδικασία να σου υποδείξουν το σωστο και το λάθος αλλά σε αφήνουν να επιλέξεις εσύ πώς θες να ζήσεις και που είναι η κατάλληλη στιγμή για να έρθει η προσωπική κάθαρση.
Επιτηδευμένο δράμα; Κάθε άλλο. Η αλήθεια σαν τούρτα του Βέγγου που ξαφνικά διακτινίζεται πάνω στο πρόσωπο σου, είναι.
Κατερίνα, ναι η ευφορία και η εφορία δεν θα συναντηθούν ποτέ. Στις ατελείωτες ουρές της πρώτης όμως, μπορούμε να πούμε στον διπλανό να πατήσει play στην πρώτη και να μπουν όλα στο αθόρυβο.
*Η στουντιακή φωτογράφιση δημοσιευθηκε στο Cut και είναι του Micaiah Carter
