Ένας ρακοσυλλέκτης (Tim Blake Nelson), θερμός υποστηρικτής της ρηγκανικής λευκής υπεροχής, ανακαλύπτει τον θησαυρό της ζωής του στη νοικιασμένη αποθήκη ενός νεκρού Ναζί αποκρυφιστή. Ένας απελπισμένος τυμβωρύχος (David Hewlett) φτανει στα έγκατα του νεκροταφείου και ανακαλύπτει περισσότερα απ’ όσα περίμενε στην τελευταία του εξόρμηση. Ένας ιατροδικαστής (F. Murray Abraham) κάνει νεκροψία σε ένα πτώμα και βρίσκει έναν περίεργο επιβάτη να κρύβεται μέσα στη σάρκα. Μια αμήχανη ταμίας τράπεζας (Kate Micucci) αναγκάζεται να μπει στον πειρασμό του παιχνιδιού με τα μυστικά της ομορφιάς, και από μια μυστηριώδη κρέμα για το δέρμα θα καταλήξει σε μια προσωπική κόλαση.

Ένας φοιτητής τέχνης το 1909 (Ben Barns) αποκτά μια ακατανόητη εμμονή με τους φρικιαστικούς πίνακες ενός παράξενου νεότερου συναδέλφου του (Crispin Glover). Ένας απελπισμένος άνδρας (Rupert Grint) αναζητά τη νεκρή δίδυμη αδελφή του μέσα από το πέπλο του πνευματισμού. Ένας απομονωμένος δισεκατομμυριούχος (Peter Weller) συγκεντρώνει μια ομάδα επιφανών ταλέντων για να δουν το τελευταίο του απόκοσμο εύρημα. Και ένα ζευγάρι παντρεμένων ορνιθολόγων (Essie Davis και Andrew Lincoln) κοιτάζει τον καυτό πόνο των τραγωδιών του παρελθόντος, που μεταφέρεται με τον άνεμο από το τιτίβισμα των πουλιών.

Αυτοί είναι οι οκτώ θησαυροί που κρύβονται μέσα στο “Cabinet of Curiosities” του Guillermo del Toro, το οποίο ονομάστηκε έτσι από τις προ-διαφωτισμού συλλογές παράξενων πραγμάτων που επιμελήθηκαν κάποτε διάφοροι φωστήρες και τρελοί επιστήμονες, πίσω σε εκείνες τις μέρες πριν κατανοήσουμε την πλήρη τάξη της φύσης. Οκτώ ιστορίες, υπό την καθοδήγηση επίλεκτων σκηνοθετών τρόμου που επιλέχθηκαν από τον del Toro και στους οποίους δόθηκε ο πλήρης δημιουργικός έλεγχος (μαζί με ένα σωρό χρήματα) που έχει να προσφέρει το Netflix.

H Hannah Galway στο επεισόδιο “The Murmuring”.

Το αποτέλεσμα; Ένα πανέμορφο αισθητικο αποτέλεσμα, με όλα τα επεισόδια να διαθέτουν μια φρεσκάδα που μεταφέρεται σε όλη τη σειρά. Στο σύνολό τους, όλες αυτές οι αυτοτελείς ιστορίες, μοιάζουν με έργα εποχής, σε κάνουν να μυρίσεις το άρωμα των γερασμένων σαλονιών που σε ρουφάνε, σαν τη λογοτεχνική αισθητική ενός παζλ, που σε σημεία, όμως, κουράζει η σύνδεσή του. Ειδικά κατά τη διάρκεια σχεδόν οκτώ ωρών. Φυσικά, εννοείται ότι υπάρχει αφθονία κινηματογραφικού ταλέντου στο “Cabinet”, απλά δεν υπάρχει αντίστοιχο απόθεμα αφηγηματικής φαντασίας. Ούτε τρόμου! Αληθινού τρόμου.

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε το γεγονός ότι το όνομα de Torο, ίσως το ισχυρότερο brand name στον χώρο του σύγχρονου τρόμου, δεν υπογράφει τη σκηνοθεσία σε καμία από τις οκτώ ταινίες μικρού μήκους της νέας ανθολογίας του Netflix. Όμως αυτός επιστράτευσε τους σεναριογράφους και τους σκηνοθέτες, και η σειρά δείχνει αν μη τι άλλο την επιθυμία των επιλεγμένων κινηματογραφιστών να βγάλουν ασπροπρόσωπο τον μεγάλο δάσκαλο.

Ακριβώς όπως ο Rod Serling στο “The Twilight Zone” και ο Alfred Hitchcock στο “Alfred Hitchcock Presents”, ο del Toro μάς υποδέχεται στην αρχή κάθε επεισοδίου, ανοίγοντας πόρτες και συρτάρια στο μαγικό του “ερμάριο” και βγάζοντας αντικείμενα που συμβολίζουν τα θέματα των επεισοδίων μαζί με το αγαλματίδιο του κάθε σκηνοθέτη. Και μέχρι εδώ όλα είναι εντυπωσιακά, και μετά σε κάθε ιστορία οι λεπτομέρειες, τα χρώματα, τα σκηνικά, οι ιστορίες, ακόμα και εκείνες οι ξεδιάντροπες δανεικές ιστορίες από τον Πόε και τον Λάβκραφτ, όλα κυλούν τέλεια, απλά αυτά τα πλαστικά τέρατα και δαίμονες, δεν τρομάζουν. Και δεν τρομάζουν όχι επειδή οι ιστορίες τους δεν κρύβουν αρκετή μαυρίλα, αλλά γιατί φανερώνουν έναν δισταγμό να αναπτυχθούν και να σε ταρακουνήσουν, σαν να είπε ο del Toro στους σκηνοθέτες «Δεν με νοιάζει τι θα κάνετε, αλλά φροντίστε να μην τρομάξετε κανέναν».

H Essie Davis στο επεισόδιο “Τhe Murmuring”

Εντάξει, για μια στιγμή ξέχασα ότι μιλάμε για μια σειρά του Netflix, οπότε ναι, ο τρόμος εκεί πρέπει να είναι ζυγισμένος με τα (σχεδόν συντηρητικά) μέτρα και τα σταθμά της πλατφόρμας, Και ευτυχώς που υπάρχουν εκείνες οι σκηνές που θα σε σημαδέψουν για πάντα (ο Peter Weller σνιφάρει την πιο γενναία δόση αγνής, διαστημικής, περουβιανής κόκας στην ιστορία του σινεμά, μετά τον Σημαδεμένο, ή ο χορός των αρουραίων στο στόμα του άπλειστου David Hewlett) και ευτυχώς που υπάρχει και το απίθανο τελευταίο επεισόδιο “The Murmuring”, το οποίο δεν μοιάζει με κανένα άλλο στην ανθολογία. Η δράση μεταφέρεται σε εξωτερικούς χώρους που γεμίζουν την οθόνη με ήσυχα πανέμορφα πλάνα ηλιοβασιλέματος με σχηματισμούς πουλιών πάνω από το νερό. Η ηρωίδα σύζυγος, επιστήμονας που παλεύει με τους δικούς της δαίμονες, αλλά και με τη συγκατάβαση των ανδρών που θέλουν να πιστεύουν ότι φαντάζεται πράγματα, μας οδηγεί στο τέλος της σειράς, συγκινητικό και ικανοποιητικό, με έναν τρόπο που η υπόλοιπη σειρά δεν έχει καταφέρει να αγγίξει.