Η Μαρίνα Σάττι πριν μερικές μέρες έτρωγε μια τεράστια σαλάτα καθισμένη, απόγευμα, σε ένα καφέ στο Γκάζι μαζί με συνεργάτες της. Την χαιρέτισα και μιλήσαμε λίγο. Πάλι, μου έκανε εντύπωση το κοριτσίστικο βλέμμα που δεν λέει να αποχωριστεί όλα αυτά τα χρόνια.
Είναι ένα παιδί που αγκαλιάζει κάθε στιγμή την παιδικότητά του (και αυτό απαιτεί σοφία), λατρεύει να τραγουδά και να χορεύει, της έχει πάει πολύ καλά όλο αυτό και, χωρίς ντροπή, επηρεάζεται από τη Ροζαλία, τις παλιές λαϊκές τραγουδίστριες, τις ποπ σταρ των 90s, τους ήχους της βαλκανικής φύσης, τους ήχους των αμαξιών και των μηχανών που οδηγούν Βαλκάνιοι άνδρες. Κάνοντάς το όλα αυτά, σαρώνει, θερίζει, πετυχαίνει, πώς το λένε.
Τα ευρωπαϊκά Μέσα παρουσιάζουν τη Μαρίνα Σάττι ως πρέσβειρα της ελληνικής και βαλκανικής σκηνής, μιας ιδιαίτερης διαδρομής που παντρεύει την παραδοσιακή μουσική με την pop, τόσο κλασική όσο και σύγχρονη.
Ακατατάταχτη αρχηγίνα κάποιου δικού της μουσικού πράγματος που όλο και σαρκώνεται μες στα χρόνια, είναι δεδομένο ότι η Σάττι δημιουργεί ήδη ρεύμα.
Έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού άλμπουμ της “YENNA”, έναν meta-fusion, οργασμικό δίσκο που βρίκα αριστουργηματικό, για την ανατριχίλα και το θράσος του, η Μαρίνα Σάττι ολοκληρώνει εορταστικά τον δημιουργικό αυτόν κύκλο με μια μουσική ταινία μικρού μήκους.
Το καλοκαίρι είναι η εποχή της. Πέρσι τέτοιες μέρες κοπανιόμασταν με το SPIRTO KE VENZINI, τώρα διονυσιαζόμαστε με τα απείθαρχα κρουστά και πνευστά που διαπερνούν τη ραχοκοκαλιά του μικρού αυτού ντοκιμαντέρ.
Σκηνοθετεί ο Santiago Perpén πρόσωπα, τόπους, στιγμιότυπα στο χωριό Φλάμπουρο των Σερρών, το οποίο κυβερνάται από τις παραδόσεις του και μοσχοβολά σαν γυναικείος κόρφος. Το βίντεο ξεκινά με μια γυναίκα που λέει ότι είναι δούλα και κυρά στο σπίτι της.
Το τραγούδι που τραγουδά η Μαρίνα προς το τέλος της ταινίας είναι, αυτό που λέμε οι άνθρωποι που αγαπάμε το παραδοσιακό, το λαϊκό και το ρεμπέτικο τραγούδι…μαχαιριά.
Και η ταινία που βλέπουμε δεν αποπειράται κανέναν φολκ επιχρωματισμό, καμία αγιοποίηση των ανθρώπων, κανένα ηθικό δίδαγμα. Μας παίρνει από το χέρι και μας βάζει στα τρίσβαθα ενός κόσμου γεμάτου ομορφιά, συντηρητισμό, αγάπη, απλότητα, δυσκολία, φτώχεια, πλούτο. Μέσα σε αυτόν τον κόσμο, με τα σκληρά πρόσωπα των ανθρώπων της επαρχίας και τα πλαστικά τραπεζομάντηλα στρωμένα σε φιλόξενα τραπέζια, με την μυρωδιά από τις ακαθαρσίες των ζώων και τα φουρνιστά τοπικά γλυκά και πίτες, η Μαρίνα (ένα εξωτικό, μητροπολιτικό πλάσμα) λάμπει σαν «αράπικο λουλούδι μαγικό/κι όνειρό μου μεθυστικό».
Γράφει η ίδια για το ταινιάκι αυτό:
«Το καλοκαίρι του 2021, κάποιους μήνες αφού γυρίσαμε το βιντεοκλίπ του ΠΑΛΙ στη Μαυροθάλασσα –και όσο ήμουν ακόμα στα τελευταία δημιουργικά στάδια ολοκλήρωσης του ΥΕΝΝΑ–, επιστρέψαμε στις Σέρρες, στο μικρό γειτονικό χωριό Φλάμπουρο.
Πήγαμε εκεί με κάποιους φίλους μου από την Ήπειρο και από την Αθήνα για τον Δεκαπενταύγουστο, για διακοπές αλλά και για να ηχογραφήσω μαζί με τους Καρακωστάδες το ΜΟΙΡΟΛΟΪ. Τελικά μείναμε μια εβδομάδα εκεί μαζί με τους ανθρώπους στο χωριό, φάγαμε, ήπιαμε, τραγουδήσαμε, γλεντήσαμε, χορέψαμε».
Αρκετές εικόνες από εκείνη την εβδομάδα στο Φλάμπουρο τις κινηματογραφήσαμε και, τελικά, ηχογραφήσαμε και άλλα, πολλά περισσότερα, από εκείνο το ένα τραγούδι. Έναν χρόνο ακριβώς μετά την κυκλοφορία του πρώτου μου δίσκου, έτσι, για να κλείσει αυτός ο κύκλος και πριν προχωρήσω στα επόμενα, σας χαρίζω αυτό το βίντεο-μίνι ντοκιμαντέρ που αποτυπώνει τη μεγαλύτερη έμπνευσή μου κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του ΥΕΝΝΑ – τους ανθρώπους κι αυτό που αφήνουν πίσω τους όταν βρίσκονται όλοι μαζί, την παράδοση».
Δείτε το:
«Είναι τα χέρια μου αδειανά», λέει η Σάττι κι ένα ποτάμι κάπου ανατριχιάζει. (08:21-08:24)
Πληροφορίες:
FLABOURO
Μια ταινία του Santiago Perpén
Διεύθυνση φωτογραφίας: Γιάννης Μιχελόπουλος
Χρωματική επεξεργασία: Maria Nualart
Color Grading Studio: Only Production
Βοηθός: Laura Gardel
Μοντάζ: Santiago Perpén
Επιμέρους μοντάζ: Μάγδα Μαρτζούκου
Ηχογράφηση: Λάμπρος Κριτσιμάς, Jacopo Fokas
Μίξη ήχου: Δημήτρης Καρπούζας
Φωτογραφίες: Μιχάλης Παππάς
Τίτλοι: Κωνσταντίνος Παναγιωτόπουλος
Υποτιτλισμός: Χριστίνα Μεταξά
ΥΓ: Για να μην αναφερθούμε στην εμβληματική της συνεργασία με τον Διονύση Σαββόπουλο στο Ζεϊμπέκικο ΙΙ. Αξίζει ένα ολόκληρο άλλο κείμενο.
Η Μαρίνα Σάττι πριν μερικές μέρες έτρωγε μια τεράστια σαλάτα καθισμένη, απόγευμα, σε ένα καφέ στο Γκάζι μαζί με συνεργάτες της. Την χαιρέτισα και μιλήσαμε λίγο. Πάλι, μου έκανε εντύπωση το κοριτσίστικο βλέμμα που δεν λέει να αποχωριστεί όλα αυτά τα χρόνια.
Είναι ένα παιδί που αγκαλιάζει κάθε στιγμή την παιδικότητά του (και αυτό απαιτεί σοφία), λατρεύει να τραγουδά και να χορεύει, της έχει πάει πολύ καλά όλο αυτό και, χωρίς ντροπή, επηρεάζεται από τη Ροζαλία, τις παλιές λαϊκές τραγουδίστριες, τις ποπ σταρ των 90s, τους ήχους της βαλκανικής φύσης, τους ήχους των αμαξιών και των μηχανών που οδηγούν Βαλκάνιοι άνδρες. Κάνοντάς το όλα αυτά, σαρώνει, θερίζει, πετυχαίνει, πώς το λένε.
Τα ευρωπαϊκά Μέσα παρουσιάζουν τη Μαρίνα Σάττι ως πρέσβειρα της ελληνικής και βαλκανικής σκηνής, μιας ιδιαίτερης διαδρομής που παντρεύει την παραδοσιακή μουσική με την pop, τόσο κλασική όσο και σύγχρονη.
Ακατατάταχτη αρχηγίνα κάποιου δικού της μουσικού πράγματος που όλο και σαρκώνεται μες στα χρόνια, είναι δεδομένο ότι η Σάττι δημιουργεί ήδη ρεύμα.
Έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού άλμπουμ της “YENNA”, έναν meta-fusion, οργασμικό δίσκο που βρίκα αριστουργηματικό, για την ανατριχίλα και το θράσος του, η Μαρίνα Σάττι ολοκληρώνει εορταστικά τον δημιουργικό αυτόν κύκλο με μια μουσική ταινία μικρού μήκους.
Το καλοκαίρι είναι η εποχή της. Πέρσι τέτοιες μέρες κοπανιόμασταν με το SPIRTO KE VENZINI, τώρα διονυσιαζόμαστε με τα απείθαρχα κρουστά και πνευστά που διαπερνούν τη ραχοκοκαλιά του μικρού αυτού ντοκιμαντέρ.
Σκηνοθετεί ο Santiago Perpén πρόσωπα, τόπους, στιγμιότυπα στο χωριό Φλάμπουρο των Σερρών, το οποίο κυβερνάται από τις παραδόσεις του και μοσχοβολά σαν γυναικείος κόρφος. Το βίντεο ξεκινά με μια γυναίκα που λέει ότι είναι δούλα και κυρά στο σπίτι της.
Το τραγούδι που τραγουδά η Μαρίνα προς το τέλος της ταινίας είναι, αυτό που λέμε οι άνθρωποι που αγαπάμε το παραδοσιακό, το λαϊκό και το ρεμπέτικο τραγούδι…μαχαιριά.
Και η ταινία που βλέπουμε δεν αποπειράται κανέναν φολκ επιχρωματισμό, καμία αγιοποίηση των ανθρώπων, κανένα ηθικό δίδαγμα. Μας παίρνει από το χέρι και μας βάζει στα τρίσβαθα ενός κόσμου γεμάτου ομορφιά, συντηρητισμό, αγάπη, απλότητα, δυσκολία, φτώχεια, πλούτο. Μέσα σε αυτόν τον κόσμο, με τα σκληρά πρόσωπα των ανθρώπων της επαρχίας και τα πλαστικά τραπεζομάντηλα στρωμένα σε φιλόξενα τραπέζια, με την μυρωδιά από τις ακαθαρσίες των ζώων και τα φουρνιστά τοπικά γλυκά και πίτες, η Μαρίνα (ένα εξωτικό, μητροπολιτικό πλάσμα) λάμπει σαν «αράπικο λουλούδι μαγικό/κι όνειρό μου μεθυστικό».
Γράφει η ίδια για το ταινιάκι αυτό:
«Το καλοκαίρι του 2021, κάποιους μήνες αφού γυρίσαμε το βιντεοκλίπ του ΠΑΛΙ στη Μαυροθάλασσα –και όσο ήμουν ακόμα στα τελευταία δημιουργικά στάδια ολοκλήρωσης του ΥΕΝΝΑ–, επιστρέψαμε στις Σέρρες, στο μικρό γειτονικό χωριό Φλάμπουρο.
Πήγαμε εκεί με κάποιους φίλους μου από την Ήπειρο και από την Αθήνα για τον Δεκαπενταύγουστο, για διακοπές αλλά και για να ηχογραφήσω μαζί με τους Καρακωστάδες το ΜΟΙΡΟΛΟΪ. Τελικά μείναμε μια εβδομάδα εκεί μαζί με τους ανθρώπους στο χωριό, φάγαμε, ήπιαμε, τραγουδήσαμε, γλεντήσαμε, χορέψαμε».
Αρκετές εικόνες από εκείνη την εβδομάδα στο Φλάμπουρο τις κινηματογραφήσαμε και, τελικά, ηχογραφήσαμε και άλλα, πολλά περισσότερα, από εκείνο το ένα τραγούδι. Έναν χρόνο ακριβώς μετά την κυκλοφορία του πρώτου μου δίσκου, έτσι, για να κλείσει αυτός ο κύκλος και πριν προχωρήσω στα επόμενα, σας χαρίζω αυτό το βίντεο-μίνι ντοκιμαντέρ που αποτυπώνει τη μεγαλύτερη έμπνευσή μου κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του ΥΕΝΝΑ – τους ανθρώπους κι αυτό που αφήνουν πίσω τους όταν βρίσκονται όλοι μαζί, την παράδοση».
Δείτε το:
«Είναι τα χέρια μου αδειανά», λέει η Σάττι κι ένα ποτάμι κάπου ανατριχιάζει. (08:21-08:24)
Πληροφορίες:
FLABOURO
Μια ταινία του Santiago Perpén
Διεύθυνση φωτογραφίας: Γιάννης Μιχελόπουλος
Χρωματική επεξεργασία: Maria Nualart
Color Grading Studio: Only Production
Βοηθός: Laura Gardel
Μοντάζ: Santiago Perpén
Επιμέρους μοντάζ: Μάγδα Μαρτζούκου
Ηχογράφηση: Λάμπρος Κριτσιμάς, Jacopo Fokas
Μίξη ήχου: Δημήτρης Καρπούζας
Φωτογραφίες: Μιχάλης Παππάς
Τίτλοι: Κωνσταντίνος Παναγιωτόπουλος
Υποτιτλισμός: Χριστίνα Μεταξά
ΥΓ: Για να μην αναφερθούμε στην εμβληματική της συνεργασία με τον Διονύση Σαββόπουλο στο Ζεϊμπέκικο ΙΙ. Αξίζει ένα ολόκληρο άλλο κείμενο.
