Δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται για σύμπτωση, πάντως αυτή η σύμπτωση μόνο ευτυχής μπορεί αν είναι: Το Σάββατο 25 Ιουνίου οι Rolling Stones θα παίξουν ζωντανά στο Χάιντ Παρκ του Λονδίνου, ενώ στην ίδια ημέρα και ώρα στο Σόμερσετ, λίγο πιο νοτιοδυτικά, ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ θα εμφανιστεί ως headliner (ασφαλώς) στην Pyramid Stage του Glastonbury Festival.
Τι ευτυχής συγκυρία είναι αυτή; Ευτυχής και δυστυχής μαζί, γιατί αν είσαι οπαδός και των δυο μπαντών (ας θεωρήσουμε, χάριν κουβέντας ότι ο Πολ ΕΙΝΑΙ οι Beatles, καθώς βασίζει όλη του την σετλιστ στα τραγούδια της σπουδαιότερης μπάντας του κόσμου), σίγουρα θα χάσεις την μια από τις δύο. Από την άλλη, το Λονδίνο και η Βρετανία είχαν να δουν τους Beatles και τους Stones απέναντι τον έναν από τον άλλον από το μακρινό… 1969, δηλαδή για πάνω από 53 χρόνια.
«Είναι η ροκ εν ρολ αντιπαλότητα που αρνείται να σταματήσει να μας απασχολεί. Στηριζόμενη πάνω στο «αφήγημα» [σ.σ: ή μαρκετινίστικο κόλπο,όπως θέλετε πείτε το] ότι οι Beatles ήταν τα «καλά παιδιά της διπλανής πόρτας», ενώ οι Stones ήταν τα κακά αγόρια και οι ταραξίες της κοινωνίας. Οι Beatles ήταν ποπ, οι Stones ήταν ροκ. Οι πρώτοι ήταν (στην αρχή τουλάχριστον) καθώς πρέπει, οι δεύτεροι ήταν “επικίνδυνοι επαναστάτες της κοινωνικής συνοχής”. Ο Τζον Λένον είπε πει ότι οι Beatles ήταν «πιο δημοφιλείς από τον Ιησού», ενώ οι Stones έγραψαν ένα τραγούδι με τίτλο “Συμπάθεια για τον Διάβολο”», γράφει στην Telegraph ο Τζέιμς Χολ.
«Οι Beatles είχαν 16 άλμπουμ που έφθασαν στην πρώτη θέση στο Ηνωμένο Βασίλειο ενώ των Stones ανέβηκαν μόνο 13 και ακριβώς αυτή η αντιπαλότητα, αισθητή και μεταξύ των συγκροτημάτων, εκφραζόταν αρχικά δημοσίως ως μια αμοιβαία εχθρότητα, προερχόμενη από μια ασέβεια του ενός για τη μουσική του άλλου», προσθέτει ο Χολ.
Όντως ίσχυε κάτι τέτοιο; Ή μήπως ήταν ακόμη μια κατασκευή των μουσικών περιοδικών προκειμένου να πουλάνε… κόντρες και αντιπαλότητες, όπως στην περίπτωση της (πραγματικής, αυτή τη φορά) κόντρας της Brit-Pop τον Αύγουστο του 1995, ανάμεσα στους Oasis και τους Blur με αφορμή την ταυτόχροη κυκλοφορία των δυο singles τους;
«Η απάντηση είναι ένα μείγμα των δύο: Το «Beatles vs Stones» είναι κατά 80% μαρκετινίστικη κατασκευή και αλήθεια στο υπόλοιπο 20%. Τα δύο συγκροτήματα εμφανίστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα. Οι Beatles έκαναν το ντεμπούτο τους με το σινγκλ «Love Me Do», που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1962, ενώ οι Stones κυκλοφόρησαν το δικό τους, «Come On», τον Ιούνιο του 1963», γράφει ο Χολ.
Η αρχική τους αντιπαλότητά τους ήταν 100% γνήσια, και μάλιστα ένα αποτέλεσμα την κόντρας που πρόεκυψε μεταξύ των μάνατζερ των δύο συγκροτημάτων. «Ο μάνατζερ των Stones, Αντριου Λογκ Ολνταμ, είχε συνεργαστεί με τον μάνατζερ των Beatles, Μπράιαν Επσταϊν. Οι δύο μαζί, είχαν βοηθήσει να διαμορφωθεί η εικόνα των Σκαθαριών από το Λίβερπουλ, αλλά ο Επσταϊν είχε απολύσει τον Ολνταμ μετά από καυγά».
«Ήμασταν το όργανο της εκδίκησης [του Ολνταμ] στον Επσταϊν», έγραψε ο Κιθ Ρίτσαρντς στην αυτοβιογραφία του «Life», προσθέτοντας μάλιστα ότι «ο Ολνταμ όλο αυτό δεν το κατάλαβε αμέσως».
Γι’ αυτό και προσπάθησε να κερδίσει τους Beatles στο… δικό τους γήπεδο βάζοντας τους Stones να φορέσουν κοστούμια παρόμοια με τα Pierre Cardin κοστούμια των Beatles. Αλλά το συγκρότημα τα μισούσε όλο αυτό το clean-cut image και έτσι αποφάσισαν μεταξύ τους να γίνουν… οι αντι-Beatles. «Το αρχικό δόγμα μας», γράφει ο Ρίτσαρντς, ήταν να «κάνουμε τα πάντα λάθος».
Και όντως, στην αρχή αυτό έκαναν και μάλιστα οι Beatles τους ακολούθησαν.
Ο ίδιος ο Λένον ήταν ιδιαίτερα καυστικός όταν μίλησε για το ψυχεδελικό άλμπουμ των Stones του 1967 «Their Satanic Majesties Request», το οποίο κυκλοφόρησε λίγο μετά το «Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band»: «Θα ήθελα απλώς να αναφέρω τι κάναμε και τι έκαναν οι Stones δύο μήνες μετά σε κάθε γαμημένο άλμπουμ. Κάθε γαμημένο πράγμα που κάναμε, ο Μικ κάνει ακριβώς το ίδιο: μας μιμείται. Το “Satanic Majesties” είναι το “Pepper”. Οι Stones δεν είναι στην ίδια κατηγορία, σε επίπεδο μουσικής ή δυναμης με τους Beatles».
Από την πλευρά του, ο Τζάγκερ παραπονέθηκε κάποτε ότι οι Beatles ήταν πολύ πρόθυμοι να δημοσιοποιούν τα πάντα, από τις ηχογραφήσεις τους μέχρι τα σκηνικά με την Γιόκο Ονο, μέχρι και τις συνθήκες της διάλυσής τους στις αρχές του ΄70.
Tο 1969, όταν οι Beatles αντιμετώπιζαν οικονομικά προβλήματα με την Apple Records, τη δισκογραφική εταιρεία που είχαν ιδρύσει τον προηγούμενο χρόνο, ο Τζάγκερ είπε στον δημοσιογράφο του Village Voice, Χάουαρντ Σμιθ «[Oι Beatles] Δημοσιοποιούν ό,τι κάνουν. Πάντα το έκαναν, αυτό είναι το μεγάλο τους πρόβλημα», ενώ ερωτηθείς αν οι Stones θα χώριζαν ποτέ, ο Τζάγκερ είπε: «Μπα. Αλλά αν το κάναμε, δεν θα ήμασταν τόσο πρόστυχοι όσο οι Beatles».
Φυσικά, υπήρχαν και ενδείξεις ότι τα δυο συγκροτήματα ήταν φίλοι μεταξύ τους -αυτό δεν το αρνείται κανείς. Ο Τζορτζ Χάρισον λέγεται ότι ήταν αυτός που συνέστησε τους Stones στην Decca (τη δισκογραφική, που απέρριψε τους Beatles το 1962). Επιπλέον, οι Λένον και ΜακΚάρτνεϊ έγραψαν το δεύτερο σινγκλ των Stones, «I Wanna Be Your Man», που θα γινόταν η πρώτη επιτυχία των Stones στο Top 20.
Και κάπου εκεί μεταξύ 1967-1969, τα μέλη των δύο συγκροτημάτων συνέχισαν να συνεργάζονται όλα αυτά τα χρόνια. Το 1967, οι Λένον και ΜακΚάρτνεϊ τραγούδησαν το τραγούδι των Stones «We Love You», και την ίδια χρονιά οι Τζάγκερ και Ρίτσαρντς συμμετείχαν στη ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση του τραγουδιού «All You Need Is Love», ενώ τον επόμενο χρόνο, τον Δεκέμβριο του ’68, ο Τζον Λένον και η Γιόκο Ονο εμφανίστηκαν στη συναυλία των Stones, «The Rolling Stones Rock and Roll Circus».
Σήμερα, έχουν και οι δύο τον ίδιο παραγωγό για τις επανεκδόσεις παλιών άλμπουμ τους. Ο Τζάιλς Μάρτιν, γιος του παραγωγού των Beatles, Τζορτζ Μάρτιν, ο οποίος έχει δουλέψει σε μια σειρά από box-sets των Beatles, εργάστηκε επίσης πρόσφατα στην επανέκδοση του άλμπουμ «Goats Head Soup» των Stones.
«Γεγονός είναι ότι οι Beatles και οι Stones χρειάζονταν ο ένας τον άλλον για να ξεπεταχτούν, να ανταγωνιστούν και να θέτουν μεταξύ τους νέες προκλήσεις. Ο Τζάγκερ συνόψισε τη σχέση των συγκροτημάτων στην ομιλία που έδωσε το 1988 στην τελετή ένταξης του Hall of Fame: «Περάσαμε μερικές πολύ περίεργες στιγμές», είπε αναφερόμενος στους Beatles. «Είχαμε ένα είδος μεγάλης αντιπαλότητας εκείνα τα πρώτα χρόνια και λίγη τριβή, αλλά πάντα καταλήγαμε φίλοι», καταλήγει το άρθρο του Χολ, συνοψίζοντας την σχέση Beatles/Stones κάπως σαν την αντίστοιχη μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού: ο ένας χρειάζεται τον άλλον μέσα στο γήπεδο, προκειμένου να βελτιώνονται και να έχουν κίνητρο να γίνονται κάθε μέρα ολοένα και καλύτεροι.
Οπως και να έχει το θέμα, συνήθως θα καταλήγουμε σε εκείνο το φοβερό τραγούδι των House Of Love, οι οποίο το 1990 τραγούδησαν: «The Beatles and the Stones / Made it good to be alone».
Δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται για σύμπτωση, πάντως αυτή η σύμπτωση μόνο ευτυχής μπορεί αν είναι: Το Σάββατο 25 Ιουνίου οι Rolling Stones θα παίξουν ζωντανά στο Χάιντ Παρκ του Λονδίνου, ενώ στην ίδια ημέρα και ώρα στο Σόμερσετ, λίγο πιο νοτιοδυτικά, ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ θα εμφανιστεί ως headliner (ασφαλώς) στην Pyramid Stage του Glastonbury Festival.
Τι ευτυχής συγκυρία είναι αυτή; Ευτυχής και δυστυχής μαζί, γιατί αν είσαι οπαδός και των δυο μπαντών (ας θεωρήσουμε, χάριν κουβέντας ότι ο Πολ ΕΙΝΑΙ οι Beatles, καθώς βασίζει όλη του την σετλιστ στα τραγούδια της σπουδαιότερης μπάντας του κόσμου), σίγουρα θα χάσεις την μια από τις δύο. Από την άλλη, το Λονδίνο και η Βρετανία είχαν να δουν τους Beatles και τους Stones απέναντι τον έναν από τον άλλον από το μακρινό… 1969, δηλαδή για πάνω από 53 χρόνια.
«Είναι η ροκ εν ρολ αντιπαλότητα που αρνείται να σταματήσει να μας απασχολεί. Στηριζόμενη πάνω στο «αφήγημα» [σ.σ: ή μαρκετινίστικο κόλπο,όπως θέλετε πείτε το] ότι οι Beatles ήταν τα «καλά παιδιά της διπλανής πόρτας», ενώ οι Stones ήταν τα κακά αγόρια και οι ταραξίες της κοινωνίας. Οι Beatles ήταν ποπ, οι Stones ήταν ροκ. Οι πρώτοι ήταν (στην αρχή τουλάχριστον) καθώς πρέπει, οι δεύτεροι ήταν “επικίνδυνοι επαναστάτες της κοινωνικής συνοχής”. Ο Τζον Λένον είπε πει ότι οι Beatles ήταν «πιο δημοφιλείς από τον Ιησού», ενώ οι Stones έγραψαν ένα τραγούδι με τίτλο “Συμπάθεια για τον Διάβολο”», γράφει στην Telegraph ο Τζέιμς Χολ.
«Οι Beatles είχαν 16 άλμπουμ που έφθασαν στην πρώτη θέση στο Ηνωμένο Βασίλειο ενώ των Stones ανέβηκαν μόνο 13 και ακριβώς αυτή η αντιπαλότητα, αισθητή και μεταξύ των συγκροτημάτων, εκφραζόταν αρχικά δημοσίως ως μια αμοιβαία εχθρότητα, προερχόμενη από μια ασέβεια του ενός για τη μουσική του άλλου», προσθέτει ο Χολ.
Όντως ίσχυε κάτι τέτοιο; Ή μήπως ήταν ακόμη μια κατασκευή των μουσικών περιοδικών προκειμένου να πουλάνε… κόντρες και αντιπαλότητες, όπως στην περίπτωση της (πραγματικής, αυτή τη φορά) κόντρας της Brit-Pop τον Αύγουστο του 1995, ανάμεσα στους Oasis και τους Blur με αφορμή την ταυτόχροη κυκλοφορία των δυο singles τους;
«Η απάντηση είναι ένα μείγμα των δύο: Το «Beatles vs Stones» είναι κατά 80% μαρκετινίστικη κατασκευή και αλήθεια στο υπόλοιπο 20%. Τα δύο συγκροτήματα εμφανίστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα. Οι Beatles έκαναν το ντεμπούτο τους με το σινγκλ «Love Me Do», που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1962, ενώ οι Stones κυκλοφόρησαν το δικό τους, «Come On», τον Ιούνιο του 1963», γράφει ο Χολ.
Η αρχική τους αντιπαλότητά τους ήταν 100% γνήσια, και μάλιστα ένα αποτέλεσμα την κόντρας που πρόεκυψε μεταξύ των μάνατζερ των δύο συγκροτημάτων. «Ο μάνατζερ των Stones, Αντριου Λογκ Ολνταμ, είχε συνεργαστεί με τον μάνατζερ των Beatles, Μπράιαν Επσταϊν. Οι δύο μαζί, είχαν βοηθήσει να διαμορφωθεί η εικόνα των Σκαθαριών από το Λίβερπουλ, αλλά ο Επσταϊν είχε απολύσει τον Ολνταμ μετά από καυγά».
«Ήμασταν το όργανο της εκδίκησης [του Ολνταμ] στον Επσταϊν», έγραψε ο Κιθ Ρίτσαρντς στην αυτοβιογραφία του «Life», προσθέτοντας μάλιστα ότι «ο Ολνταμ όλο αυτό δεν το κατάλαβε αμέσως».
Γι’ αυτό και προσπάθησε να κερδίσει τους Beatles στο… δικό τους γήπεδο βάζοντας τους Stones να φορέσουν κοστούμια παρόμοια με τα Pierre Cardin κοστούμια των Beatles. Αλλά το συγκρότημα τα μισούσε όλο αυτό το clean-cut image και έτσι αποφάσισαν μεταξύ τους να γίνουν… οι αντι-Beatles. «Το αρχικό δόγμα μας», γράφει ο Ρίτσαρντς, ήταν να «κάνουμε τα πάντα λάθος».
Και όντως, στην αρχή αυτό έκαναν και μάλιστα οι Beatles τους ακολούθησαν.
Ο ίδιος ο Λένον ήταν ιδιαίτερα καυστικός όταν μίλησε για το ψυχεδελικό άλμπουμ των Stones του 1967 «Their Satanic Majesties Request», το οποίο κυκλοφόρησε λίγο μετά το «Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band»: «Θα ήθελα απλώς να αναφέρω τι κάναμε και τι έκαναν οι Stones δύο μήνες μετά σε κάθε γαμημένο άλμπουμ. Κάθε γαμημένο πράγμα που κάναμε, ο Μικ κάνει ακριβώς το ίδιο: μας μιμείται. Το “Satanic Majesties” είναι το “Pepper”. Οι Stones δεν είναι στην ίδια κατηγορία, σε επίπεδο μουσικής ή δυναμης με τους Beatles».
Από την πλευρά του, ο Τζάγκερ παραπονέθηκε κάποτε ότι οι Beatles ήταν πολύ πρόθυμοι να δημοσιοποιούν τα πάντα, από τις ηχογραφήσεις τους μέχρι τα σκηνικά με την Γιόκο Ονο, μέχρι και τις συνθήκες της διάλυσής τους στις αρχές του ΄70.
Tο 1969, όταν οι Beatles αντιμετώπιζαν οικονομικά προβλήματα με την Apple Records, τη δισκογραφική εταιρεία που είχαν ιδρύσει τον προηγούμενο χρόνο, ο Τζάγκερ είπε στον δημοσιογράφο του Village Voice, Χάουαρντ Σμιθ «[Oι Beatles] Δημοσιοποιούν ό,τι κάνουν. Πάντα το έκαναν, αυτό είναι το μεγάλο τους πρόβλημα», ενώ ερωτηθείς αν οι Stones θα χώριζαν ποτέ, ο Τζάγκερ είπε: «Μπα. Αλλά αν το κάναμε, δεν θα ήμασταν τόσο πρόστυχοι όσο οι Beatles».
Φυσικά, υπήρχαν και ενδείξεις ότι τα δυο συγκροτήματα ήταν φίλοι μεταξύ τους -αυτό δεν το αρνείται κανείς. Ο Τζορτζ Χάρισον λέγεται ότι ήταν αυτός που συνέστησε τους Stones στην Decca (τη δισκογραφική, που απέρριψε τους Beatles το 1962). Επιπλέον, οι Λένον και ΜακΚάρτνεϊ έγραψαν το δεύτερο σινγκλ των Stones, «I Wanna Be Your Man», που θα γινόταν η πρώτη επιτυχία των Stones στο Top 20.
Και κάπου εκεί μεταξύ 1967-1969, τα μέλη των δύο συγκροτημάτων συνέχισαν να συνεργάζονται όλα αυτά τα χρόνια. Το 1967, οι Λένον και ΜακΚάρτνεϊ τραγούδησαν το τραγούδι των Stones «We Love You», και την ίδια χρονιά οι Τζάγκερ και Ρίτσαρντς συμμετείχαν στη ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση του τραγουδιού «All You Need Is Love», ενώ τον επόμενο χρόνο, τον Δεκέμβριο του ’68, ο Τζον Λένον και η Γιόκο Ονο εμφανίστηκαν στη συναυλία των Stones, «The Rolling Stones Rock and Roll Circus».
Σήμερα, έχουν και οι δύο τον ίδιο παραγωγό για τις επανεκδόσεις παλιών άλμπουμ τους. Ο Τζάιλς Μάρτιν, γιος του παραγωγού των Beatles, Τζορτζ Μάρτιν, ο οποίος έχει δουλέψει σε μια σειρά από box-sets των Beatles, εργάστηκε επίσης πρόσφατα στην επανέκδοση του άλμπουμ «Goats Head Soup» των Stones.
«Γεγονός είναι ότι οι Beatles και οι Stones χρειάζονταν ο ένας τον άλλον για να ξεπεταχτούν, να ανταγωνιστούν και να θέτουν μεταξύ τους νέες προκλήσεις. Ο Τζάγκερ συνόψισε τη σχέση των συγκροτημάτων στην ομιλία που έδωσε το 1988 στην τελετή ένταξης του Hall of Fame: «Περάσαμε μερικές πολύ περίεργες στιγμές», είπε αναφερόμενος στους Beatles. «Είχαμε ένα είδος μεγάλης αντιπαλότητας εκείνα τα πρώτα χρόνια και λίγη τριβή, αλλά πάντα καταλήγαμε φίλοι», καταλήγει το άρθρο του Χολ, συνοψίζοντας την σχέση Beatles/Stones κάπως σαν την αντίστοιχη μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού: ο ένας χρειάζεται τον άλλον μέσα στο γήπεδο, προκειμένου να βελτιώνονται και να έχουν κίνητρο να γίνονται κάθε μέρα ολοένα και καλύτεροι.
Οπως και να έχει το θέμα, συνήθως θα καταλήγουμε σε εκείνο το φοβερό τραγούδι των House Of Love, οι οποίο το 1990 τραγούδησαν: «The Beatles and the Stones / Made it good to be alone».
