To βράδυ της 20ης Σεπτέμβρη του 1979 οι Clash έδιναν μια συναυλία στο Palladium της Νέας Υόρκης.

Η ημέρα δεν ξεκίνησε, ούτε τελείωσε ιδανικά για το βρετανικό συγκρότημα.

Όταν ξεκίνησε το live τους, τα νεύρα και των τεσσάρων μελών της μπάντας ήταν τσιτωμένα.

Την ήδη τεταμένη κατάσταση επιδείνωσε και το γεγονός ότι οι υπεύθυνοι ασφαλείας του συναυλιακού χώρου απαγόρευσαν από τους (νεαρούς, νεαρότατους) θεατές να σηκωθούν από τις καρέκλες τους και να «χτυπηθούν» με την πανκ ενέργεια που απέπνεαν οι Clash.

Το γεγονός αυτό είχε καταλυτική επίδραση ειδικά πάνω στον μπασίστα Paul Simonon.

Ο εκνευρισμένος Simonon έβγαλε το Fender Precision μπάσο του από την ζώνη που το έδενε γύρω από το σώμα του, το σήκωσε στον αέρα και το έσπασε με δύναμη στο πάτωμα της σκηνής.

Το ξανασήκωσε και το ξαναχτύπησε.

«Ήμουν ενοχλημένος που οι υπεύθυνοι ασφαλείας δεν άφηναν το κοινό να σηκωθεί από τις καρέκλες του. Από τα νεύρα μου κατέστρεψα το μπάσο σου. Δυστυχώς, πάντα καταστρέφεις, κατά κάποιο τρόπο, τα πράγματα που αγαπάς», θυμήθηκε ο Simonon σε συνέντευξή του.

Ευτυχώς, δίπλα ακριβώς από τη σκηνή, βρισκόταν εκείνη την στιγμή η Αγγλίδα φωτογράφος Pennie Smith, η οποία ακολουθούσε τους Clash στην αμερικανική τους περιοδεία.

Η Σμιθ κατάφερε με την φωτογραφική της μηχανή να απαθανατίσει τη στιγμή του εκρηκτικού ξεσπάσματος του Simonon. Η λήψη της μπορεί μεν να ήταν ελαφρώς θολή και εκτός εστίασης, αλλά η Smith κατάφερε να συλλάβει φωτογραφικά τόσο καλά και τόσο λεπτομερειακά την οργή του Simonon που η φωτογραφία πέρασε αυτοστιγμεί στο πάνθεον των πλέον εμβληματικών και αναγνωρίσιμων φωτογραφιών της ποπ και ροκ κουλτούρας.

«Αρχικά, η φωτογραφία μού φάνηκε εντελώς εκτός εστίασης», σχολίασε η Smith όταν ο Joe Strummer επέμενε να τη χρησιμοποιήσει για το εξώφυλλο του θρυλικού διπλού LP “London Calling”. «Αλλά ο Joe δεν δέχτηκε. Είπε, “αυτή είναι η φωτογραφία που θα χρησιμοποιήσουμε”. Σήμερα, χαίρομαι που την τράβηξα».

Δείτε το πώς φτιάχτηκε το εξώφυλλο του «London Calling»

Το εξώφυλλο ολοκληρώθηκε με ένα πολύχρωμο «σχέδιο» γραμμάτων που αποτίει φόρο τιμής στο ντεμπούτο άλμπουμ του Elvis Presley.

Και το London Calling έχει πλέον ένα από τα πιο εμβληματικά εξώφυλλα άλμπουμ όλων των εποχών.

Τι απέγινε το σπασμένο μπάσο του Simonon;

Αρχικά, ο μπασίστας αισθάνθηκε τόσο άσχημα που κατέστρεψε το Fender Precision μπάσο του αφού «δεν είχε τίποτα κακό, ήταν μια σπουδαία κιθάρα». Ο Simonon για το υπόλοιπο της περιοδείας αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει ένα ελαφρύτερο μοντέλο P-Bass, το οποίο δεν είχε την ίδια δύναμη με το μπάσο που έσπασε.

Παρά το γεγονός ότι φαινόταν να έχει σπάσει ανεπανόρθωτα, τα απομεινάρια του μπάσου συλλέχθηκαν και κρατήθηκαν μετά το περιστατικό. Τελικά, αυτά τα σπασμένα θραύσματα δωρίστηκαν στο Rock and Roll Hall of Fame, όπου εκτίθεται σήμερα.

Μπορείτε να δείτε το σπασμένο Precision μπάσο του Πολ Σίμονον, όπως κατάντησε μετά την συναυλία των Clash στο Palladium της Νέας Υόρκης στις 20 Σεπτέμβρη του 1979.

Ποιοι ήταν οι Clash

Οι The Clash ήταν βρετανικό πανκ μουσικό συγκρότημα, που ιδρύθηκε το 1977 αποτελώντας μέρος του πρώτου κύματος της αγγλικής πανκ μουσικής. Εκτός από την πανκ ροκ, τα μέλη του συγκροτήματος πειραματίστηκαν με τη ρέγκε, το σκα, το dub, τη φανκ τη ραπ και το ροκαμπίλι.

Κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια της καριέρας τους, οι Clash αποτελούνταν από τους Τζο Στράμερ (πρώτα φωνητικά και ρυθμική κιθάρα), Μικ Τζόουνς (πρώτη κιθάρα και φωνητικά), Πωλ Σίμονον (μπάσσο, φωνητικά) και Νικ «Τόπερ» Χέντον (ντραμς και κρουστά). Ο τελευταίος εγκατέλειψε το συγκρότημα το 1982, ενώ εσωτερικές συγκρούσεις οδήγησαν στην αποχώρηση του Τζόουνς τον επόμενο χρόνο. Το συγκρότημα συνέχισε με νέα μέλη, ωστόσο διαλύθηκε το 1986.

Οι Clash γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στη Βρετανία με την κυκλοφορία του ομώνυμου πρώτου δίσκου τους. Το τρίτο άλμπουμ του συγκροτήματος, με τίτλο London Calling, το οποίο κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 1979, αύξησε τη δημοτικότητά τους στις Η.Π.Α. όπου κυκλοφόρησε τον επόμενο μήνα. Κριτικά επιδοκιμασμένο, μια δεκαετία αργότερα ανακηρύχθηκε από το περιοδικό Rolling Stone ως ο καλύτερος δίσκος της δεκαετίας του 1980.

Οι πολιτικοποιημένοι στίχοι των Clash, οι μουσικοί πειραματισμοί και ο επαναστατικός χαρακτήρας τους άσκησαν μεγάλη επίδραση στη ροκ μουσική σκηνή και στο εναλλακτικό ροκ. Έγιναν γνωστοί ως “The Only Band That Matters”, από το προωθητικό σλόγκαν που παρουσιάστηκε από τη CBS, τη δισκογραφική εταιρία του γκρουπ. Τον Ιανουάριο του 2003 οι Clash – συμπεριλαμβανομένου και του αρχικού ντράμερ Τέρι Τσάιμς – εισήχθησαν στο Rock and Roll Hall of Fame. Το 2004, το περιοδικό Rolling Stone τοποθέτησε την μπάντα 28η στον κατάλογο με τους 100 σημαντικότερους καλλιτέχνες όλων των εποχών.